หลินหยุนและโจวชิงเหอก็เดินจากไป ไอ้อ้วนหวางก็รีบเดินตามออกไปด้วย
“เจ้าโจว นายดูสิเรื่องวุ่นวายพวกนี้ เป็นความผิดของฉันคนเดียวเลย นายอย่าโกรธเลยนะ!” ไอ้อ้วนหวางพูดด้วยสีหน้าละอายใจ
โจวชิงเหอทำตาเขม็งใส่ “แกดูสิว่าทำอะไรงามหน้าลงไป!”
“ถ้ารู้แต่แรกว่าตระกูลนิ่งถึงกับไร้มารยาทอย่างนี้ ฉันจะไม่ไปขอให้หมอเทพหลินมาเด็ดขาดเลย”
“หมอเทพหลิน คราวนี้ทำให้ท่านต้องทนลำบากใจแล้ว มันเป็นความผิดของผมเอง”
หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “ไม่เป็นไรหรอก ผู้อำนวยการโจวไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองเลย พวกเขายังต้องกลับมาหาผมอีก”
มองดูหลินหยุนที่มีความเชื่อมั่นถึงเพียงนี้ ในใจของโจวชิงเหอก็รู้สึกนึกสงสัย คำพูด ของคนตระกูลนิ่งที่พูดจาน่าเกลียดขนาดนั้น เป็นไปได้อย่างไรที่จะกลับมาหาหลินหยุนอีก?
นอกเสียจากว่า โรคของนายท่านนิ่ง มีแต่หลินหยุนเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถรักษาให้หายได้
“พวกเรากลับกันเถอะ!” หลินหยินพูดจบ ก็เดินนำหน้าไปก่อน
“ไอ้อ้วนหวางมองดูเงาร่างของหลินหยุน สีหน้าแสดงความสงสัยออกมา หันหลังกลับเข้าไปในบ้านตระกูลนิ่งอีกครั้ง
ภายในห้องนั้น นิ่งเฟิ่งเซียนพูดว่า “เชิญหมอเทพหลิ่วช่วยรักษาอาการป่วยของพ่อผมด้วยครับ!”
นิ่งโหย่วฉายพูดด้วยสีหน้าเชื่อมั่นตัวเองว่า “พ่อครับ พ่อวางใจเถอะ เมื่อหมอเทพหลิ่วลงมือแล้ว จะต้องสามารถรักษาโรคของคุณปู่ให้หายได้แน่นอนเลย!”
นิ่งเฟิ่งเซียนไม่พูดอะไร ความเชื่อมั่นในใจของนิ่งเฟิ่งเซียนที่มีต่อหมอเทพหลิ่วคนนี้ก็ยังไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์เสียทีเดียว
แต่ว่า นิ่งโหย่วฉายเทิดทูนบูชาถึงเพียงนี้ อีกทั้งฝ่ายนั้นก็ยังเป็นคนของตระกูลใหญ่การแพทย์แผนจีนอีกด้วย คิดดูแล้วก็น่าจะมีความสามารถอยู่บ้าง
หลิ่วหยวนเดินเข้าไป ตรวจดูอาการของนายท่านนิ่ง แล้วถามถึงอาการป่วยทั่วไปของ นายท่านนิ่งบางอย่าง
สุดท้ายแล้ว หลิ่วหยวนก็วินิจฉัยโรคออกมาว่า “นี่ก็คือโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง”
“นี่เป็นหนึ่งในห้าโรคร้ายที่รักษาไม่ได้ของโลกในปัจจุบันนี้ รักษาให้หายขาดไม่ได้ แต่ว่า ฉันสามารถหาวิธีช่วยยื้อชีวิตของนายท่านนิ่งให้ยืนยาวที่สุดได้” หลิ่วหยวนพูด
“ก็เหมือนกับนักวิทยาศาสตร์คนแรกของโลกที่ชื่อว่าโห้จินก่อนหน้านี้ เขาก็ป่วยเป็นโรค กล้ามเนื้ออ่อนแรงเหมือนกัน ตั้งแต่อายุเพียงแค่ยี่สิบสามปีเท่านั้นเอง แต่ก็สามารถที่จะมีอายุยืนยาวจนถึงเจ็ดสิบหกปี จึงได้ลาจากโลกนี้ไป”
นิ่งโหย่วหรงพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “แต่ว่า คุณปู่ของฉันไม่ได้สูญเสียความสามารถในการเดินเหินไปทั้งหมดเสียทีเดียว ในบางครั้ง เขาก็เหมือนคนปกติทั่วไปเช่นกัน”
“นี่เป็นอาการที่แตกต่างไปจากอาการของโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง”
หลิ่วหยวนพูดว่า “เขาเพิ่งจะเป็นอาการเริ่มต้นเท่านั้น อยู่ในช่วงระยะเริ่มแรกของโรค ดังนั้นในบางครั้งก็ยังสามารถเดินเหินได้เหมือนคนปกติทั่วไปได้”
“ถ้าหากอาการโรคถึงระยะท้ายแล้ว โดยทั่วไปก็มักจะสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหวจนหมดเลย”
นิ่งโหย่วฉายถามว่า “หมอเทพหลิ่ว ความหมายของคุณก็คือ โรคนี้แม้แต่คุณก็ยังรักษาไม่ได้เลยใช่ไหม?”
หลิ่วหยวนพยักหน้า “โรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงเป็นโจทย์ที่แก้ได้ยากมาก ด้วยความรู้ทางการแพทย์ของฉัน ทำได้เพียงแค่ชะลออาการเอาไว้เท่านั้น ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้”
“อย่างนี้นี่เอง!” นิ่งโหย่วฉายสีหน้าผิดหวังมาก
เสียงของนิ่งโหย่วหรงก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง “แต่ว่าเมื่อกี้หมอเทพหลินคนนั้นได้วินิจฉัยโรคออกมาแล้วว่า ไม่ใช่โรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง อีกทั้งเขายังมีวิธีรักษาโรคของคุณปู่ให้หายขาดได้ด้วย”
“อะไรนะ! นี่เป็นไปได้ยังไง!” นิ่งโหย่วฉายตะโกนพูดด้วยความตกใจ เมื่อกี้เขาเป็นคนที่เพิ่งไล่หลินหยุนออกไปด้วยตัวเอง ถ้าหากหลินหยุนสามารถรักษาโรคของนายท่านนิ่งให้หายขาดได้จริงๆละก็ งั้นเขาก็จะกลายเป็นคนบาปไปแล้วสิ
หลิ่วหยวนส่งเสียงฮื่อแล้วพูดว่า “พูดจาเหลวไหลทั้งเพ! นอกจากโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงแล้ว ยังจะมีโรคอะไรที่มีอาการอย่างนี้ได้ล่ะ!”
“เจ้าเด็กนั่นเป็นแค่นักต้มตุ๋นหลอกลวงเท่านั้นเอง ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าฉันมาทันเวลาแล้วละก็ พวกคุณไม่เพียงแต่ถูกเขาหลอก แล้วยังจะทำร้ายนายท่านนิ่งอีกด้วย”
นิ่งโหย่วฉายรีบตะโกนพูดเสริมขึ้นทันทีว่า “หมอเทพหลิ่วพูดถูกแล้ว เขาก็คือนักต้มตุ๋นคนหนึ่ง หมอเทพที่ไหนจะมีอายุน้อยขนาดนี้? เขาไม่มีทางที่จะรักษาอาการป่วยของปู่ได้หรอก พี่ พี่ก็อย่าหลงเชื่อคารมถูกเขาหลอกเลย”
นิ่งโหย่วหรงไม่พูดอะไร สีหน้านิ่งเฟิ่งเซียนก็นิ่งเฉย
หลินหยุนจะเป็นนักต้มตุ๋นหรือไม่นั้น พวกเขาไม่สามารถรู้ได้ แต่ว่า ในเมื่อไล่หลินหยุนไปแล้ว ตอนนี้อาการป่วยของนายท่านนิ่งก็ไม่มีใครสามารถรักษาให้หายได้ นี่ต่างหากที่เป็นเรื่องจริง
นิ่งโหย่วฉายดูเหมือนจะเข้าใจประเด็นนี้แล้ว ก้มหน้าลงด้วยความหดหู่เล็กน้อย
หมอเทพหลิ่วก็รู้สึกชักเสียหน้าเช่นกัน เพราะตอนที่ไล่หลินหยุนออกไปนั้น เขาก็มีส่วนร่วมด้วย
เมื่อกี้เพิ่งจะรับประกันอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าตัวเองสามารถรักษาโรคของนายท่านนิ่งได้แน่นอน แต่ตอนนี้กลับรักษาไม่ได้แล้ว นี่ไม่ใช่เป็นการตบหน้าตัวเองเหรอ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...