จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 682

หลินโล่เฉินกับหลินโร่หลันสองคนต่างก็ขมวดคิ้วขึ้น ในใจเกิดความสงสัยขึ้นเล็กน้อย

คนอื่นของตระกูลหลิน ถึงขนาดกระซิบถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมาว่า: “คุณชายนิ่งทำไมถึงได้ปฏิบัติกับหลินหยุนด้วยความเกรงใจขนาดนี้ด้วย? ”

“ใช่เลย! จากอิทธิพลอำนาจของตระกูลนิ่ง ต่อให้รู้ว่าไอ้หนุ่มนี้ได้ถูกป้าหวางรับเป็นบุตรบุญธรรมแล้ว ซึ่งก็คงไม่น่าจะสนใจกับเรื่องนี้! ”

“ใครจะไปรู้ล่ะ? หรือว่าไอ้หนุ่มนี้ อาจมีความสามารถพิเศษอะไร ที่คุณชายนิ่งสามารถใช้การได้”

ทุกคนต่างก็วิพากษณ์วิจารณ์กันยกใหญ่

นิ่งโหย่วฉายไม่ได้ใส่ใจที่ทุกคนกำลังคาดเดาไปต่าง ๆ นา ๆ เพียงแต่จ้องมองไปที่หลินหยุน หวังว่าหลินหยุนจะสามารถยกโทษให้อภัยต่อความผิดที่เขาได้กระทำไปก่อนหน้านี้

แต่ว่า หลินหยุนเองก็ไม่ได้สนใจเขา แม้แต่กล่าวขอบคุณก็ยังไม่มี และได้หันไปพูดกับหลินโร่สุ่ยว่า “ไปกันเถอะ! ”

หลินโร่สุ่ยตกใจขึ้นเล็กน้อย โดยที่ในใจเกิดความตื่นตระหนก: “นั่นเป็นถึงคุณชายนิ่ง ที่กำลังเอาใจทำดีต่อหลินหยุนอยู่ แต่หลินหยุนกลับไม่สนใจเขาเลย! ”

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น หลินโร่สุ่ยเองก็พยักหน้าตาม และตอบรับขึ้น แล้วก็เดินตามหลินหยุนจากไปอย่างงุนงง

ใบหน้าที่หล่อเหลาของนิ่งโหย่วฉาย แดงก่ำขึ้นเล็กน้อย แอบกำหมัดแน่น อยากที่จะแสดงความโมโห แต่ว่า สติสัมปชัญญะทำให้เขาอดกลั้นเอาไว้

“นิ่งโหย่วฉาย นายจะต้องอดทนอดกลั้นเอาไว้ อาการป่วยของคุณปู่ มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถรักษาได้! ”

ขณะที่ปลอบใจตนเองแบบนี้อยู่ นิ่งโหย่วฉายก็รีบวิ่งตามไปอีกครั้ง

หลินโล่เฉินและคนอื่น ๆ ต่างมองดูด้วยความตกตะลึง

หลินเห้าพูดขึ้นอย่างตะลึงว่า: “ไม่ใช่แล้ว ไอ้หนุ่มหลินหยุนนั่นกล้าที่จะมองข้ามคุณชายนิ่ง! ”

“เขา เขาบ้าไปแล้วแน่ ๆ! เขามีคุณสมบัติอะไรถึงได้หลงระเริงขนาดนี้ต่อหน้าคุณชายนิ่ง! ”

คนอื่น ๆ ต่างก็ตกใจและอิจฉา แม้แต่พวกเขาเองเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณชายนิ่ง ก็ยังต้องเคารพ นอบน้อม แต่ว่า หลินหยุนที่เป็นเพียงบอดี้การ์ด กลับกล้าที่จะมองข้ามคุณชายไปได้!

“แต่ว่า คุณชายนิ่งไม่เพียงแต่ไม่โมโห กลับยังวิ่งตามเขาไปอีกด้วย! ”

“นี่ นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน! ”

หลินโร่หลันมองไปยังหลินโล่เฉินด้วยความไม่เข้าใจ และถามขึ้นว่า: “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ในตัวของหลินหยุน ตกลงว่ามีสิ่งของอะไรกันแน่ ที่มีคุณค่ามากถึงกับทำให้คุณชายนิ่งต้องลดศักดิ์ศรีลงไปขนาดนี้ด้วย! ”

หลินโล่เฉินส่ายศีรษะ: “ไม่ชัดเจน แต่ว่า คงไม่ใช่เพราะอิทธิพลอำนาจที่ทำให้คุณชายนิ่งยอมลดศักดิ์ศรีของตนให้กับไอ้หนุ่มนั่นอย่างแน่นอน! ”

ไม่เสียแรงที่หลินโล่เฉินเป็นอัจฉริยะของตระกูลหลิน เพียงมองจากลักษณะท่าทางของนิ่งโหย่วฉาย เขาก็สามารถสรุปภาพรวมเบื้องต้นได้

นิ่งโหย่วฉายก้าวเดินไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็ตามทันหลินหยุน พร้อมกับพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า: “คุณหลินเชิญหยุดก่อน! ”

หลินโร่สุ่ยมองไปยังคุณชายนิ่งที่หน้าแดงเล็กน้อยด้วยความตกตะลึง พูดตามความจริง คุณชายนิ่งผู้นี้หล่อเหลาจนผู้หญิงต้องอิจฉา

หลินหยุนมองไปที่เขาอย่างสงบ เหมือนกับว่าไม่เคยรู้จักมาก่อน และพูดขึ้นว่า: “นายคิดจะทำอะไร? ”

นิ่งโหย่วฉายพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า: “คุณหลิน คุณรู้อยู่แก่ใจแล้วทำไมยังจะต้องถามกันอีกด้วยล่ะ? ”

“ฉันมาเพื่อขอการให้อภัยจากท่าน! ”

หลินโร่สุ่ยอ้าปากขึ้นเล็กน้อย ตกตะลึงจนแทบจะยัดไข่ไก่ทั้งฟองเข้าไปในปากได้แล้ว

“นิ่ง คุณชายนิ่งคิดไม่ถึงว่าจะมาขอการให้อภัยจากหลินหยุน! ”

“นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน! ต่อให้หลินหยุนเป็นคุณหลินผู้ลึกลับคนนั้น ซึ่งจากอิทธิพลอำนาจของตระกูลนิ่งแห่งเมืองหลวงแล้ว ก็คงจะไม่ด้อยกว่าเขาแน่นอน คุณชายนิ่งไม่จำเป็นที่จะต้องวิ่งตามมาเพื่อขอการให้อภัยจากหลินหยุนเลย”

พวกคุณชายลูกเศรษฐีทั้งหลายนี้รับทราบกันดีว่า มีเพียงแค่ผู้อ่อนแอที่ต้องไปขอการให้อภัยกับผู้ที่เข้มแข็งกว่าเท่านั้น

แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นผู้ที่เข้มแข็งไปขอการให้อภัยกับผู้ที่อ่อนแอกว่ามาก่อนเลย ปลาใหญ่กินปลาเล็ก นับตั้งแต่อดีตเป็นต้นมานี่คือกฎเกณฑ์ของการดำรงชีวิต

หลินโล่เฉินและคนอื่น ๆ ต่างก็แสดงสีหน้าท่าทางที่เหลือเชื่อ

โดยสิ่งที่ทำให้พวกเขาตกตะลึงยิ่งกว่านั้นคือ หลินหยุนเพียงแค่เหลือบมองไปที่คุณชายนิ่ง และพูดขึ้นอย่างไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึกว่า: “นายยังไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ”

นิ่งโหย่วฉายตกใจเล็กน้อย ไม่เข้าใจคำที่หลินหยุนพูดนั้นมีความหมายว่าอย่างไร

ทว่า เมื่อย้อนคิดขึ้น เขาก็เข้าใจได้แล้ว

ความหมายคำพูดของหลินหยุนนี้กำลังบอกว่า เขานิ่งโหย่วฉายแม้แต่คุณสมบัติที่จะทำให้ หลินหยุนโกรธขึ้นนั้นก็ยังไม่มี แล้วจะมาพูดถึงการให้อภัยกันได้อย่างไร?

ใบหน้าที่หล่อเหลาของนิ่งโหย่วฉาย ก็พลันแดงก่ำขึ้น กำหมัดทั้งสองข้างอย่างแน่น ถึงขนาดเล็บมือแทบจะเจาะเข้าไปในเนื้อแล้ว

ถ้าหากไม่มีเรื่องขอร้องต่อหลินหยุนแล้ว คุณชายนิ่งผู้องอาจ ไม่มีทางที่จะยอมอับอายขายหน้าแบบนี้อย่างเด็ดขาด