จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 684

หลินหยุนซาบซึ้งปลาบปลื้มใจเป็นอย่างมาก

หวางซูเฟินสามารถที่จะทำเพื่อบุตรบุญธรรมที่เพิ่งรับมาได้ไม่นาน โดยยอมสละแรงกายแรงใจมากขนาดนี้ เพื่อให้ได้การยอมรับจากเจ้าบ้านตระกูลหลิน

นั่นแสดงว่า ในใจของหวางซูเฟินแทบจะคิดว่าหลินหยุนเหมือนกับเป็นลูกชายแท้ ๆ ของตัวเอง

ด้วยเหตุนี้จึงสามารถคาดเดาได้เลยว่า หลายปีมานี้หวางซูเฟินคิดถึงลูกชาย มากมายถึงระดับไหนแล้ว

หลินหยุนละอายใจอยู่บ้าง ถึงขนาดมีความไหวหวั่นเล็กน้อย ที่คิดจะยอมรับตามจริงว่าตนเองก็คือลูกชายแท้ ๆ ที่พลัดพรากจากหวางซูเฟินไปนานหลายปี

แต่ว่า สติสัมปชัญญะบอกกับหลินหยุนว่า ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา อีกทั้งถ้าหากเขายอมรับออกมาแล้ว หวางซูเฟินกับหลินตงหัวอาจจะไม่เชื่อก็เป็นได้

หลินตงหัวพูดขึ้นว่า: “เตรียมพร้อมเสร็จกันแล้วใช่ไหม? หากพร้อมแล้วก็ออกเดินทางกันเถอะ! ”

“อืม” หวางซูเฟินพยักหน้า

จากนั้น ทั้งสี่คน ก็เดินทางจากจงโจวไปยังอูซู

ในอูซูนั้นตระกูลหลิน ถือว่าเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่ มีแบ่งแยกออกเป็นหลายสาขา ในช่วงปีใหม่ของทุกปี คนของตระกูลหลินในแต่ละสาขา ต่างก็กลับมาคฤหาสน์ตระกูลหลินในอูซูเพื่อร่วมฉลองข้ามปี หรือที่เรียกว่างานเลี้ยงปีใหม่ตระกูลหลิน

แม้ว่าต่างก็เป็นคนตระกูลหลิน แต่ว่า สถานที่ที่มีคนก็จะต้องมีสังคมมีสถานะแตกต่างกันออกไป

เมื่อเหล่าญาติพี่น้องมารวมตัวกัน ก็จะมีการเปรียบเทียบซึ่งกันและกันซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาที่ขาดไม่ได้อยู่แล้ว

นอกจากนี้ แต่ละคนต่างก็มีคนที่รังเกียจไม่ชอบพอ และก็มีคนที่ต้องการจะประจบเอาใจ ดังนั้น งานเลี้ยงปีใหม่ตระกูลหลินทุกครั้ง ก็จะกลายเป็น งานเลี้ยงพบปะที่ญาติพี่น้องมีการเปรียบเทียบซึ่งกันและกัน และมีการตีสนิทสร้างความสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน

หลังจากที่หลินหยุนและคนอื่น ๆ มาถึงที่ตระกูลหลินแล้ว ก็ถูกหลินตงถิงลูกชายคนโตของตระกูลหลินที่เป็นผู้รับผิดชอบจัดการเรื่องราวภายในตระกูล ซึ่งก็คือพ่อของหลินโล่เฉิน จัดแจงให้ไปพักอยู่ที่ตึกอาคารหลังหนึ่ง

เจ้าบ้านหลินซื่อเฉิง ซึ่งก็คือคุณปู่ของหลินหยุน เวลานี้ได้ล่วงหน้ากลับไปยังคฤหาสน์ตระกูลหลินเพื่อเตรียมการก่อนแล้ว ดังนั้นตระกูลหลินที่อูซู ก็มีหลินตงถิงลูกชายคนโตเป็นคนคอยจัดการดูแล

หวางซูเฟินกับหลินตงหัวต่างก็เคยชินแล้ว งานเลี้ยงตระกูลหลินในทุกปีก็จะมีขั้นตอนในลักษณะนี้

หวางซูเฟินอธิบายให้หลินหยุนฟังเป็นพิเศษ โดยหลินหยุนก็ตั้งใจฟังอย่างสงบ ที่จริงแล้ว หลินหยุน ก็ทราบมาก่อนแล้วถึงขั้นตอนในลักษณะนี้

หลินหยุนพักอยู่ที่นี่กับคนในครอบครัวเป็นเวลาสองวัน โดยที่ไม่ค่อยได้ออกจากบ้าน

ในระหว่างนั้น หลินโร่สุ่ยได้มาหาหลายครั้ง ซึ่งในแต่ละวันได้แวะมาที่นี่เพื่อเที่ยวเล่นกับพวกหลินหยุนจนมืดค่ำถึงจะกลับบ้าน

หวางซูเฟินกับหลินตงหัวก็ค่อนข้างชื่นชอบในตัวของหลินโร่สุ่ยที่เป็นหญิงสาวที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา ถึงขนาดที่ว่าหวางซูเฟินยังรู้สึกเสียดาย หากว่าฉินหลันไม่อยู่ที่นี่ ก็คงจะพิจารณาแนะนำหลินโร่สุ่ยให้กับหลินหยุนแล้ว

เพียงคำพูดเดียวถึงกับทำให้ฉินหลันหน้าตาแดงก่ำขั้นเลยทีเดียว

ส่วนหลินหยุนเองไม่เป็นอะไร เพราะว่าเขาเป็นคนชราที่ดำรงชีวิตมาหลายร้อยปีแล้ว หนังหน้าค่อนข้างที่จะหนาอยู่พอสมควร

ประเดี๋ยวเดียวก็ถึงวันที่ยี่สิบแปดเดือนสิบสองตามปฏิทินจันทรคติแล้ว

ในช่วงเช้าของวันนี้ หลินหยุนกับครอบครัวทั้งสี่คน กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ที่ห้องรับแขก ทันใดนั้นหลินเห้าก็มาถึง

เมื่อเห็นหลินเห้า สีหน้าของหวางซูเฟินก็เย็นชาขึ้น ฉินหลันไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก ส่วนหลินหยุนก็มีสีหน้าท่าทางที่เฉยชา

หลินตงหัวในฐานะที่เป็นผู้อาวุโส แม้ว่าในใจจะไม่ชื่นชอบหลินเห้า แต่ว่า ก็ยังคงให้เกียรติกันอยู่

“เสี่ยวเห้าล่ะสิ มีธุระอะไร? ”

หลินเห้าใช้สายตาอันหยิ่งยโสมองไปที่หลินหยุน พร้อมกับเผยท่าทางที่เหยียดหยามออกมา

“คุณลุงหลิน คุณป้าหวาง คุณลุงตงถิงให้ฉันมาบอกกับทุกคนว่า วันนี้ตอนเที่ยงทุกคนรวมตัวกัน แล้วตอนบ่ายเดินทางกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลหลิน”

“ตกลง เสี่ยวเห้าจะเข้ามาดื่มน้ำชาก่อนไหมล่ะ? ” หลินตงหัวถามขึ้นด้วยความยิ้มแย้ม

“ไม่ต้องหรอก ฉันจะต้องไปบอกกับคนอื่นให้รับทราบอีก! ” หลินเห้าพูดจบ ก็หันหลังเดินจากไป ด้วยท่าทางที่หยิ่งยโส

“ฮึ ไอ้เด็กคนนี้ นี่คือท่าทางที่ใช้ปฏิบัติต่อผู้ใหญ่อย่างนั้นเหรอ? ” แม้ว่าหวางซูเฟินจะเคยชินกับลักษณะท่าทางของคนตระกูลหลินที่ปฏิบัติกับเธอแล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะต้องตะโกนด่าด้วยความโมโห