จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 685

เมื่อครอบครัวของหลินตงหัวก้าวผ่านประตูใหญ่เข้าไปร้านอาหาร จากเดิมที่บรรยากาศในร้านอาหารค่อนข้างคึกคักนั้น ก็พลันเงียบเชียบลงไปไม่น้อยเลยทีเดียว

สายตาที่แปลกประหลาดนับไม่ถ้วน ได้จ้องมองมายังครอบครัวของหลินตงหัว ลักษณะท่าทางของพวกญาติพี่น้องเหล่านี้ แปลกตามากมายเสียจริง แต่ว่า โดยส่วนใหญ่จะเป็นลักษณะท่าทางที่เหยียดหยาม

หลินตงหัวหน้าตาหมองคล้ำ เหมือนกับว่าตนเองเป็นคนที่ไม่มีประสาทรับรู้หมดความรู้สึก

หวางซูเฟินสีหน้าท่าทางเย็นชา ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น แล้วแสดงท่าทางที่หยิ่งยโส เหมือนกับเป็นการบอกทุกคนของตระกูลหลินว่า คุณไม่ถูกใจชอบหน้าฉัน ฉันเองก็ยิ่งไม่ถูกใจชอบหน้าคุณเช่นกัน โดยที่ทุกคนต่างไม่ควรที่จะมาล้ำเขตล้ำเส้นระหว่างกัน

หลินหยุนกับฉินหลันเดินตามหลังหวางซูเฟินอย่างเงียบ ๆ โดยที่ท่าทางค่อนข้างจะเป็นปกติ

โต๊ะตัวที่วางอยู่ใกล้กับประตูนั้น มีชายคนหนึ่งที่แต่งตัวในชุดทางการได้ยืนขึ้น

เขามีใบหน้าทรงสี่เหลี่ยม รูปลักษณ์ค่อนข้างน่าเกรงขาม แต่ว่าน่าเสียดายที่ดวงตาค่อนข้างแคบและยาว ทำให้ลักษณะท่าทางของเขาไม่ค่อยจะสง่าผ่าเผย

“ตงหัวมาแล้ว รีบนั่งลงก่อนเถอะ! ”

คนผู้นี้ก็คือลูกชายคนโตของตระกูลหลิน หลินตงถิง เมื่อนายท่านหลินซื่อเฉิงไม่อยู่ ตระกูลหลินที่อูซูนี้ จะมีเขาเป็นผู้รับผิดชอบชั่วคราว

“ขอบคุณพี่ใหญ่มาก! ” หลินตงหัวเกรงใจอย่างมาก จากนั้นก็พูดกับหลินหยุนว่า: “หลินหยุน ท่านผู้นี้คือคุณลุงของนาย! ”

หลินหยุนพูดขึ้น: “สวัสดีคุณลุง! ”

หลินตงถิงขมวดคิ้วเล็กน้อย โดยที่ไม่ได้ตอบรับ สีหน้าก็ซีดลงไปบ้าง: “ตงหัว รีบนั่งลงก่อนเถอะ! ”

สายตาของหลินตงหัวเผยความผิดหวังขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา: “ได้เลย ซูเฟินพวกคุณก็มานั่งด้วยกัน! ”

ตามมารยาทแล้ว หลินตงถิงก็ควรที่จะเชิญหวางซูเฟินให้นั่งลงด้วย แต่ว่า เขาเพียงแค่เชิญให้ หลินตงหัวนั่งลง ซึ่งมองออกได้ว่า เขารู้สึกไม่พึงพอใจกับหวางซูเฟิน

ส่วนหลินหยุนที่เรียกคุณลุงไปนั้น เขาก็ไม่ได้ตอบรับแม้แต่น้อย นั่นแสดงว่า ไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะยอมรับสถานะของหลินหยุน

พวกหลินตงหัวทั้งสี่คนก็ได้นั่งลง ด้านข้างคือหลินตงเย่วน้องชายของหลินตงหัว ซึ่งก็คือพ่อของสองพี่น้องหลินโร่หลันกับหลินโร่สุ่ย

หลินตงถิงยิ้มและพูดว่า: “ตงหัวอยู่ต่างถิ่นไกลบ้านตลอดทั้งปี โดยในหนึ่งปียากที่จะกลับมาสักครั้ง แสดงความทักทายกับทุกคนหน่อยสิ! ”

“ตกลง! ” หลินตงหัวยิ้มเล็กน้อย โดยได้เริ่มทักทายกับหลินตงเย่วที่อยู่ด้านข้างก่อน: “น้องสาม! ”

“อืม” หลินตงเย่วส่งเสียงฮึออกมา โดยมีลักษณะท่าทางแบบขอไปทีอย่างที่สุด

หลินโร่สุ่ยที่อยู่ด้านข้างกลับมีสีหน้าท่าทางดีใจ เรียกเสียงเบา ๆ ขึ้นว่า: “พี่หลินหยุน! ”

แต่กลับถูกหลินโร่หลันที่อยู่ด้านข้างนั้นจ้องเขม็งใส่ หลินโร่สุ่ยเบะปาก ทำเป็นไม่ใส่ใจ

หลินตงหัวเหมือนกับจะเคยชินแล้ว จากนั้นก็แสดงความทักทายกับคนอื่นที่อยู่ในโต๊ะ ซึ่งทุกคนต่างก็ตอบรับกลับหนึ่งคำอย่างเฉยชา มีบางคนก็เพียงแค่พยักหน้าและยิ้มทักทาย โดยลักษณะท่าทางเป็นแบบขอไปทีอย่างมาก

เมื่อมาถึงหวางซูเฟิน ก็ค่อนข้างจะตรงไปตรงมาหน่อย

หวางซูเฟินพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า: “ฉันรู้ว่าพวกคุณไม่ต้อนรับฉัน ซึ่งบังเอิญฉันเองก็ไม่ต้อนรับพวกคุณเหมือนกัน ดังนั้น ก็ไม่ต้องทำการทักทายอะไรกันแล้ว เพื่อไม่ทำให้พวกเราต้องรำคาญใจ”

ก่อนหน้านี้หวางซูเฟินเป็นถึงคุณหนูลูกสาวของตระกูลหวางผู้ยิ่งใหญ่ ซึ่งคงจะไม่เต็มใจทนรับต่อความโกรธแค้นของพวกคนตระกูลหลินแน่นอน

หลินตงหัวเองก็จำใจทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยิ้มแล้วก็พูดกลบเกลื่อนขึ้นว่า: “เธอก็เป็นคนที่มีอารมณ์แบบนี้ ทุกคนอย่าได้ถือสาเลย”

“เหอะเหอะ ประธานกรรมการหวางพูดล้อเล่นไปได้ พวกเราจะกล้าไม่ต้อนรับท่านได้อย่างไรกัน! บริษัท ตงหวาง กรุ๊ปมีชื่อเสียงโด่งดัง เป็นที่รู้จักไปทั่ว ถึงขนาดที่ใกล้จะเหนือกว่าตระกูลหลินแล้ว ใครจะกล้าไม่ต้อนรับท่านล่ะ! ”

สวี่เหม่ยเย้นภรรยาของหลินตงเย่ว พูดกระแนะกระแหนขึ้น

“ใช่เลย ประธานกรรมการหวางแห่งบริษัท ตงหวาง กรุ๊ป บุคคลที่เก่งกาจระดับนี้ พวกเราเหล่านี้จะกล้าไม่ต้อนรับได้อย่างไรกันล่ะ! แต่ว่า ถ้าหากไม่ได้อาศัยชื่อเสียงของพวกเราตระกูลหลินแล้ว บริษัท ตงหวาง กรุ๊ปของคุณจะสามารถรุ่งเรืองได้ดั่งเช่นทุกวันนี้เหรอ? ” หานเจียวเจียวพูดขึ้นพลางยิ้มเยาะ

นี่คือลูกสะใภ้คนโตทางฝ่ายของคุณปู่รองของหลินหยุน ซึ่งหลินหยุนควรจะเรียกว่าคุณป้า

หวางซูเฟินหัวเราะขึ้นอย่างเย็นชา โดยหานเจียวเจียวไม่เกรงใจ เธอก็ไม่เกรงใจเช่นกัน

“เธอเองก็อาศัยตระกูลหลิน แล้วไปก่อตั้งบริษัทที่มีขนาดใหญ่ระดับบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปให้ฉันดูหน่อยสิ? ”

“อ้าว ดื่มกันให้หมดแก้วเลย! ”

ได้ดื่มกันคนละแก้ว บรรยากาศก็ครึกครื้นขึ้นไม่น้อยทีเดียว

คนตระกูลหลินในแต่ละโต๊ะต่างก็เริ่มพูดคุยกันอย่างคึกคัก

บรรยากาศที่โต๊ะของหลินตงหัวนี้ ก็ค่อย ๆ คึกคักขึ้นมาบ้าง แต่ ทุกคนเหมือนกับว่ามองผ่านไม่สนใจครอบครัวของหลินตงหัวอย่างอัตโนมัติ โดยมองว่าครอบครัวของหลินตงหัวเป็นเพียงแค่อากาศ

หลินตงหัวกับหวางซูเฟินชัดเจนว่าคุ้นเคยเป็นอย่างดี ต่างรับประทานของตัวเองไป มีคนพูดขึ้นก็พูดตอบรับกลับ หากไม่มีคนพูดกับพวกเขา ก็ฟังอย่างเงียบ ๆ ไป

ทั้งสองคนก็ได้พูดคุยกับหลินหยุนบ้างเป็นครั้งคราว กังวลว่าในครั้งแรกที่หลินหยุนมาตระกูลหลิน จะทนรับไม่ได้กับท่าทางที่เฉยเมยอย่างจงใจของพวกคนเหล่านี้

แต่ว่า หลินหยุนกลับมีสภาพจิตใจที่ดีกว่าพวกเขาสองคนเสียอีก โดยที่ไม่สนใจเลยว่าคนอื่นจะพูดอะไร

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีหลินโร่สุ่ยที่คอยพูดคุยกับหลินหยุนอยู่ตลอด ทำให้หลินหยุนรู้สึกว่าบรรยากาศแบบนี้ค่อนข้างใช้ได้เลย

เห็นว่าไม่สามารถที่จะว่ากล่าวโจมตีหวางซูเฟินได้แล้ว หัวข้อสนทนาของทุกคนก็เริ่มที่จะเปลี่ยนไป

หลินโร่สุ่ย

สวี่เหม่ยเย้นแม่ของหลินโร่สุ่ยพลันยิ้มและพูดเสียงดังขึ้นว่า: “แม้ว่าตลอดชีวิตของฉันจะไม่ประสบความสำเร็จอะไร แต่ว่ายังโชคดีที่ลูกสาวทั้งสองคนของฉัน ต่างก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว”

“ไม่ต้องพูดถึงโร่หลันแล้ว ตอนนี้โร่สุ่ยเองก็พยายามที่จะพัฒนาขึ้น รอเมื่อฉันได้จากโลกนี้ไปแล้ว ผลงานความสำเร็จของลูกสาวทั้งสองคนนี้ คงจะสามารถทำให้ทุกคนประจักษ์และประทับใจอย่างแน่นอน”

ใบหน้าของสวี่เหม่ยเย้น แสดงอาการภาคภูมิใจออกมา โดยแกล้งทำเป็นมองไปที่หวางซูเฟินบ้าง เหมือนกับว่าเป็นยั่วยุ

“น้องสาวมีโชคชะตาชีวิตที่ดีมากเลย! โร่หลันกับโร่สุ่ยทั้งสองคนต่างก็มุ่นมั่นเอาการเอางาน ในอนาคตเธอก็รอที่จะเสวยสุขได้เลย! ไม่เหมือนกับใครบางคน ต่อให้ก่อตั้งธุรกิจใหญ่โตขนาดไหน แล้วอย่างไรล่ะ? แม้แต่ผู้สืบทอดก็ยังไม่มี เมื่อถึงตอนนั้นก็ถือว่าหาเงินและเก็บเงินให้กับคนอื่นเท่านั้นเอง”

ผู้หญิงอีกคนหนึ่ง พูดขึ้นอย่างเย็นชา

“เหอะเหอะ พี่สาวพูดได้ถูกต้อง แต่ว่าหลินลี่ลูกสาวของพี่ก็ไม่เลวเลยทีเดียว! ได้ยินว่าสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังที่สหรัฐอเมริกาได้ ต่อไปในอนาคตคงจะประสบความสำเร็จอย่างมากแน่นอน” สวี่เหม่ยเย้นกับผู้หญิงคนนั้นได้พูดกล่าวยกย่องชมเชยระหว่างกันหนึ่งรอบ