จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 69

บทที่ 68 ฉันได้รับเชิญมา

หวางเสี่ยวซีพาจ้าวกางและคนอื่นๆ และเมื่อเดินผ่านหลินหยุน ก็พูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่เคยมี “หลินหยุน ไปด้วยกันสิ!”

หลินหยุนไม่พูดอะไร แต่เหลือบมองหวางเสี่ยวซีอย่างไม่แยแส

หวางเสี่ยวซีรู้สึกขนลุกเมื่อถูกดวงตาคมลึกคู่นั้นของหลินหยุนจ้องมอง รีบยิ้ม และเดินไปข้างหน้า

เซี่ยหยู่เวยและคนอื่นๆเดินผ่านไปด้วยสีหน้าเฉยชา โดยไม่มองไปที่หลินหยุน

มีเพียงอีหลิงเท่านั้นที่ใช้โอกาสที่คนอื่นไม่ทันสังเกต ยิ้มให้หลินหยุน

หลินหยุนพยักหน้าตอบรับ จากนั้นเดินตามเซี่ยหยู่เวย และเดินไปที่ประตูเมืองศตวรรษต้าฮัว

ชายในวัยห้าสิบที่อยู่ข้างหน้า และหญิงสาวสวยในวัยสามสิบต้นๆ ยื่นบัตรเชิญให้รปภ.ที่เฝ้าหน้าประตู

รปภ.รีบคำนับด้วยความเคารพ และให้เข้าไป

เมื่อถึงกลุ่มของหลินหยุน หวางเสี่ยวซีรีบเดินไปที่รปภ. และพูดอะไรบางอย่าง จากนั้นรปภ.ก็เหลือบมองไปข้างหลัง และพบว่าไม่มีใครอยู่ข้างหลัง จึงรีบโบกมือให้หวางเสี่ยวซี และส่งสัญญาณให้เธอรีบเข้าไปโดยเร็ว

หลินหยุนตามหวางเสี่ยวซีและคนอื่นๆเข้าไปในเมืองศตวรรษต้าฮัว

หลังจากเข้าไปแล้ว หวางเสี่ยวซีก็ดึงเซี่ยหยู่เวย และพูดอย่างกระวนกระวายใจ “หยู่เวย ฉันอยากไปห้องน้ำ เธอไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย!”

“อืม” เซี่ยหยู่เวยพยักหน้า

หวางเสี่ยวซีตะโกนบอกเว่ยเทียนหมิงและคนอื่นๆ “พวกคุณขึ้นไปก่อน พวกเราไปรวมกันที่หอเฟยชุ่ย!”

ในขณะที่พูด พร้อมกับกะพริบตาใส่พวกเขา

“โอเค ไปรวมตัวกันที่หอเฟยชุ่ย!” หลี่เหยนพูดด้วยรอยยิ้ม

เมื่อหวางเสี่ยวซีจากไป หลี่เหยนก็มองไปที่หลินหยุนอย่างมีเลศนัย และปรากฏรอยยิ้มเยาะเย้ยขึ้นที่มุมปาก

อีหลิง คุณชายเว่ย พวกเราขึ้นไปดูกันก่อนเถอะ!” หลี่เหยนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ดี” เว่ยเทียนหมิงพยักหน้า

พวกเขากำลังเตรียมตัวจะขึ้นไป อีหลิงก็มองหลินหยุนที่ยืนโดดเดี่ยวคนเดียวในห้องโถง ก็อดไม่ได้ และพูดว่า “หลินหยุน คุณก็ไปพร้อมกับพวกเราด้วยสิ?”

หลี่เหยนขมวดคิ้ว ใบหน้าเคร่งขรึมทันที ระงับความโกรธ และพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “อีหลิง ผมรู้สึกว่าคุณจะเป็นห่วงหลินหยุนมากเกินไป?”

“ใครว่า ในเมื่อพวกเรามาด้วยกันแล้ว ก็ต้องไปด้วยกันสิ!” อีหลิงยิ้มเล็กน้อยด้วยความอาย

หลินหยุนพูดอย่างเฉยชา “ไม่เป็นไร ไม่เห็นหน้าจะได้ไม่รู้สึกเบื่อหน่าย”

แววตาของหลี่เหยนกับเว่ยเทียนหมิงและจ้าวกาง มีความโกรธปรากฏขึ้น

“ไอ้หนุ่มคนนี้ พวกเรายังไม่ได้บอกว่ารังเกียจเขา แต่เขากลับรังเกียจพวกเราก่อน!” หลี่เหยนพูดอย่างเย็นชา

“อย่าไปสนใจเขา สักครู่ได้เห็นดีกัน!” จ้าวกางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

เว่ยเทียนหมิงไม่พูดตอบโต้ แต่พูดด้วยน้ำเสียงขรึม “ไปกันเถอะ!”

หลังจากที่หลี่เหยนและคนอื่นๆจากไป มีเพียงหลินหยุนที่ยืนอยู่คนเดียวในห้องโถงที่ว่างเปล่า

หลินหยุนหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมา และโทรหาอู๋กั๋วส้วง

“คุณหลิน คุณถึงหรือยัง?” เสียงตามสายนั้น อู๋กั๋วส้วงพยายามพูดเสียงเบา

“ผมอยู่ที่ห้องโถงชั้นหนึ่ง คุณอยู่ที่ไหน?” หลินหยุนถาม

“คุณหลินรอสักครู่ ผมกำลังพาท่านเส้พบกับแขกผู้มีเกียรติหลายท่าน อีกห้านาทีจะไปรับคุณ!”

“โอเค” หลินหยุนวางสาย

ที่ชั้นบนสุดของเมืองศตวรรษต้าฮัว หวางเสี่ยวซีพาเซี่ยหยู่เวยและหลี่เหยนและคนอื่นๆมารวมตัวกัน อยู่ข้างราวระเบียงและแอบสังเกตหลินหยุน

“หวางเสี่ยวซี เธอได้คุยกับคุณอาที่เป็นหัวหน้าของเธอหรือยัง?” หลี่เหยนถาม

“ไม่ต้องกังวล พวกเราแค่รอดูละครเท่านั้น คราวนี้จะต้องกำจัดผู้ชายที่น่าเบื่อคนนี้ออกไปอย่างแน่นอน!” หวางเสี่ยวซีพูดด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจ

หลินหยุนรอในห้องโถงอย่างเงียบๆ ทันใดนั้น รปภ.ในเครื่องแบบหลายคน ถือกระบองรีบวิ่งออกมาจากบันได และล้อมรอบหลินหยุนเอาไว้

ชายคนหนึ่งสวมสูทสีดำ และสีหน้าซีดเซียวเดินออกมาจากลิฟต์