จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 690

ก่อนหน้านั้นตอนที่หลินหยุนคุกเข่าลงให้กับหวางซูเฟิน ก็ได้ดึงดูดสายตาของทุกคนแล้ว

เมื่อหลังจากที่ฟังหลินหยุนพูดแล้ว ทุกคนของตระกูลหลินที่อยู่ในห้องโถง ต่างก็ตกตะลึงกันทั้งหมด แล้วมองไปที่หลินหยุนกันด้วยความเหลือเชื่อ

แต่ว่า ทุกคนก็ตั้งสติกลับคืนมาได้อย่างรวดเร็ว

พวกเขาไม่มีทางเชื่ออย่างแน่นอน เพราะถ้าหากหลินหยุนเป็นลูกชายแท้ ๆ ของหวางซูเฟินแล้ว ทำไมจะต้องไปเป็นบุตรบุญธรรมของหวางซูเฟินด้วยล่ะ?

ซึ่งชัดเจนว่านี่มันไม่สมเหตุสมผล

“ฮึ ไอ้หนุ่มนี้ช่างทำทุกวิธีการเสียจริง รับแม่บุญธรรมแล้ว ยังต้องการที่จะรับแม่บังเกิดเกล้าอีกเหรอ? ”

“หน้าด้านจริง ๆ! ฉันมองข้ามระดับความหน้าด้านไร้ยางอายของไอ้หนุ่มนี้ไปแล้วจริง ๆ ด้วย”

หลินเห้าแอบเดินมามายังด้านข้างของหลินโล่เฉิน ถามขึ้นว่า: “พี่โล่เฉิน นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ไอ้หนุ่มนี้มาไม้ไหนกันแน่? ”

หลินโล่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า: “สถานะบุตรบุญธรรมดูท่าแล้วคงจะไม่มีทางเข้ามาอยู่ในตระกูลหลินได้ งั้นถ้าหากเป็นลูกแท้ ๆ ก็เป็นสายเลือดของตระกูลหลินโดยตรง ใครก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาคือคนของตระกูลหลิน”

“ไอ้หนุ่มนี้ทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะเข้ามาอยู่ในตระกูลหลิน ตกลงคิดจะทำอะไรกันแน่? ”

หลินเห้าตกใจอย่างมาก: “เขาคงไม่ใช่สายลับที่ศัตรูส่งมาใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นทำไมถึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะเข้ามาอยู่ในตระกูลหลินด้วย? ”

หลินโร่สุ่ยตกตะลึงเป็นอย่างมาก ทว่า เธอไม่ได้สงสัยในตัวของหลินหยุน แต่ตะลึงที่ว่าที่จริงแล้วหลินหยุนคือลูกชายแท้ ๆ ของคุณป้าหวาง!

ทันใดนั้น สาวน้อยก็ดีอกดีใจขึ้น: “ดีมากเลย ถ้าหลินหยุนคือลูกชายแท้ ๆ ของคุณป้าหวาง ถ้าอย่างนั้นเขาก็คือพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของฉัน! ”

หลินโร่หลันรีบพูดถากถางขึ้นทันที: “อย่าเพิ่งดีใจไปก่อน ฉันคิดว่าเขาคงเป็นนักต้มตุ๋นหลอกลวง จึงทำทุกวิถีทาง เพื่อที่จะเข้ามาอยู่ในตระกูลหลิน ตอนนี้คิดต้องการที่จะปลอมเป็นลูกชายแท้ ๆ ของคุณป้าหวาง มันช่างหน้าด้านไร้ยางอายเสียจริง! ”

หลินตงหัวมองไปที่หลินหยุนด้วยสีหน้าท่าทางที่ตื่นเต้น พูดเสียงสั่นขึ้นว่า: “นายมีหลักฐานไหม? นายพูดขึ้นมาลอย ๆ ว่าเป็นลูกของพวกเราโดยไม่มีหลักฐาน แล้วพวกเราจะเชื่อนายได้อย่างไร? ”

“ต้องทราบด้วยนะว่า ตอนนั้นที่พวกเราพลัดพรากจากลูก ลูกเพิ่งมีอายุเพียงสองขวบ ซึ่งไม่สามารถจำได้หรอกว่าพวกเรามีรูปลักษณ์หน้าตาอย่างไร! ”

หวางซูเฟินพลันพูดขึ้นอย่างเย็นชา: “ไม่ต้องถามหรอก นี่มันคงเป็นไปไม่ได้! ”

จากนั้น หวางซูเฟินก็จ้องมองไปที่หลินหยุน และตวาดใส่อย่างเย็นชา: “ไอ้เด็กคนนี้ นายตกลงคิดจะทำอะไรกันแน่? ”

ฉินหลันที่อยู่ด้านข้าง ก็เกิดความตื่นตระหนกขึ้นในจิตใจ นอกจากหลินโร่สุ่ยแล้ว เกรงว่าเธอคงเป็นเพียงคนเดียวที่เชื่อมั่นในตัวหลินหยุนแล้ว

เพราะว่า ฉินหลันได้เคยสงสัยมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่ก็ถูกหวางซูเฟินปฏิเสธไป

หลินหยุนไม่ได้รีบร้อน เขารู้ว่าหวางซูเฟินคงไม่ยอมรับเขาได้โดยง่ายแน่ เป็นเพราะว่าเธอใส่ใจเป็นอย่างมาก เพราะว่าใส่ใจ ดังนั้นจึงกลัวที่จะสูญเสีย

กลัวว่าถ้าหากหลินหยุนเป็นตัวปลอม เธอก็คงจะต้องดีใจไปโดยเปล่าประโยชน์

เธอสูญเสียลูกไปแล้วหนึ่งครั้ง จึงไม่ต้องการที่จะประสบอีกเป็นครั้งที่สอง

หลินหยุนพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า: “หลายปีมานี้ ฉันได้ตามหาพ่อแม่บังเกลิดเกล้ามาโดยตลอด ยังดีที่สวรรค์มีตาคอยช่วยเหลือคนที่พากเพียรพยายาม ในที่สุดฉันก็ตามหาจนพบ”

“ฉันรู้ดีว่าคุณไม่เชื่อ แต่ว่า วันนี้ฉันตั้งใจพาคนผู้หนึ่งมาโดยเฉพาะ”

พูดจบ หลินหยุนหันหน้าไป แล้วพยักหน้าให้กับซูเหลียงจื่อ

หญิงชราที่มีอายุหกสิบกว่าปีคนหนึ่งเดินตามซูเหลียงจื่อเข้ามาด้านในห้องโถง

หลินตงเย่วตกใจ: “เขาไม่ใช่คนของพวกเราตระกูลหลิน เขาเข้ามาด้านในได้อย่างไร? ”

“พวกยามล่ะ? เป็นแค่ของตกแต่งเหรอหายหัวไปไหนหมด? ”

หลินตงเย่วตะโกนขึ้นเสียงดัง แต่ทุกคนก็ละเลยไปชั่วคราว ตอนนี้ ความสนใจของทุกคน ต่างก็ จดจ้องอยู่ที่ตัวของผู้หญิงคนนั้นที่ซูเหลียงจื่อได้พาเข้ามา

เมื่อหวางซูเฟินเห็นผู้หญิงคนนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงลง ร่างกายไหวเอนไปมา แทบจะล้มลงเลยทีเดียว

ยังดีที่ฉินหลันได้ประคองเธอไว้จากด้านหลัง

“ท่านคือคุณหวางล่ะสิ? หญิงชราเอ่ยปากถามขึ้น พร้อมกับสีหน้าท่าทาง ที่ประหม่าตื่นเต้นเล็กน้อย ซึ่งถูกคนจำนวนมากจับจ้อง จึงเหมือนกับว่าจะอึดอัดอยู่บ้าง”

หวางซูเฟินถามขึ้นด้วยเสียงที่สั่นว่า: “คุณคือน้าหลันใช่ไหม? ”

“ใช่ฉันเอง ผ่านไปตั้งหลายปีแล้ว คิดไม่ถึงว่าท่านจะยังจำฉันอีก! ” หญิงชราพูดขึ้นอย่างดีใจ

แต่ว่า จากนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที โดยเปลี่ยนไปเป็นสีหน้าที่รู้สึกผิด