จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 710

นายท่านหลินซื่อเฉิน ลงมือเอง ทักทายอีหยุ่นและคนอื่นๆ

“คุณอี ท่านเสิ่น และทุกท่าน เชิญนั่ง!”

อีหยุ่นเอามือประสานกันโค้งคำนับและพูดว่า “นายท่านหลินไม่ต้องขนาดนี้ พวกเราอวยพรปีใหม่เสร็จก็จะกลับแล้ว!”

“เฮ้อ เป็นไปได้ยังไง! ในเมื่อมาถึงแล้ว ก็ทานข้าวด้วยกันก่อนแล้วค่อยไป!” นายท่านหลินก้าวไปข้างหน้า และดึงอีหยุ่นไปที่นั่งของเขา

เมื่อเห็นว่าหลินหยุนยังคงนั่งนิ่ง นายท่านหลินก็จ้องเขม็งไปที่เขา “เจ้าหนุ่มยังไม่รีบทักทายแขก! ไม่มีมารยาทเลย”

ในสายตาของหลินซื่อเฉิน นับประสาอะไรกับที่เป็นปรมาจารย์บู๊ แม้ว่าเขาจะเป็นมนุษย์ต่างดาว เขาก็ยังเป็นหลานชายของเขา

หลินหยุนยังคงกังวลว่าตัวตนของตัวเองจะถูกเปิดเผย จะทำให้คุณปู่และพ่อแม่ของทำตัวห่างเหิน ตอนนี้ดูเหมือนว่า ความกังวลของเขาเป็นส่วนเกิน

“มาแล้วครับ” หลินหยุนเกาหัว ยิ้ม แล้วยืนขึ้น และพูดกับอีหยุ่นและคนอื่นๆ “ทุกท่าน เชิญนั่ง!”

“ตกลง!”

อีหยุ่นและคนอื่นๆ โค้งคำนับแทนคำตอบ

อีหลิงหมดความอดทนที่จะรอมานานแล้ว และในที่สุดก็มีโอกาส รีบไปจากอีหยุ่นอย่างรวดเร็ว วิ่งไปหาหลินหยุน ใบหน้าที่สวยงามเงยขึ้นเล็กน้อย และพูดด้วยการเยาะเย้ย “ปรมาจารย์หลินคราวนี้ตัวตนของนายไม่ต้องปกปิดแล้ว!”

หลินหยุนอมยิ้ม และเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของอีหลิง “เธอก็รู้มานานมาแล้วนี่?”

ท่าทางที่สนิทสนมของอีหลิงกับหลินหยุน และดึงแขนของหลินหยุนอย่างขี้อ้อน และเขย่าตลอด และพูดว่า “ปรมาจารย์หลิน ครั้งนี้ตั้งไกลกว่าฉันจะมาถึงบ้านของนาย นายควรพาฉันไปเดินเล่นได้ไหม?”

หลินหยุนพูดอย่างจริงจัง “คุณหนูอีสั่ง ใครจะไปกล้าขัดขืน!”

เมื่อเห็นคนสองคนราวกับกิ่งทองใบหยก หัวเราะและหยอกล้อกัน คนหนุ่มสาวของตระกูลหลิน ก็แสดงสายตาอิจฉาริษยาอย่างมาก

โดยเฉพาะหลินเห้า เดิมทีเขาภูมิใจที่มีเย่จื่อเชี่ยนมาโดยตลอด ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นตัวอุปสรรค ต่อหน้าคุณหนูอีแห่งเจียงหนาน เย่จื่อเชี่ยนกลายเป็นตัวสำรองไปเลย

สีหน้าโล่เสว่ฉีเย็นชา เดินไปที่ด้านข้างของหลินหยุน โค้งคำนับและพูดว่า “เจ้านาย ตระกูลโล่ทุกอย่างเป็นปกติ มารายงานให้ท่านโดยเฉพาะ!”

หลินหยุนรู้สึกเบื่อหน่าย เขาไม่ได้ขอให้ตระกูลโล่ยอมจำนนต่อเขา แต่ว่า โล่เสว่ฉีต้องการให้เขาเป็นเจ้านาย

“คุณไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้”

โล่เสว่ฉีพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง “คุณเป็นคนช่วยชีวิตฉัน ตระกูลโล่ก็เป็นของคุณ ให้คุณเป็นเจ้านายนั้นถูกต้องแล้ว”

“โอเค ฉันรู้แล้ว” หลินหยุนพูดเบาๆ ไม่อยากข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ติดต่อกับโล่เสว่ฉีมาเป็นเวลานาน แต่เขารู้นิสัยใจคอของโล่เสว่ฉี รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ดื้อรั้นมาก เมื่อตัดสินใจเรื่องอะไรไปแล้ว ก็คงเป็นเรื่องยากที่บุคคลภายนอกจะมาเปลี่ยนแปลง

สำหรับทายาทสามชั่วอายุคนของตระกูลหลินที่อยู่ถัดจากพวกเขา สายตาของพวกเขาจ้องมองอย่างไม่กระพริบ

“นี่ เจ้าบ้านผู้งดงามของตระกูลโล่ ถึงกับเรียกหลินหยุนว่าเจ้านาย!”

“โอ้พระเจ้า หลินหยุนนั้นร้ายกาจจริงๆ!”

“แต่เดิมก็มีเฉินต๋าจี่แล้ว ตอนนี้มีโล่เสว่ฉีเพิ่มอีกคน โอ้พระเจ้า! นี่เป็นพรอันประเสริฐจริงๆ!”

คนหนุ่มสาวทั้งหมด สายตาที่มองหลินหยุน เต็มไปด้วยความอิจฉา

เมื่อมองไปที่สองสาวงามอย่างโล่เสว่ฉีกับเฉินต๋าจี่ที่มีนิสัยแตกต่างกัน ความเร่าร้อนในดวงตา ทำให้อุณหภูมิโดยรอบสูงขึ้น

ในเวลานี้ คนหนุ่มสาวสองสามคนจากตระกูลหลินที่ถูกหลินเห้ารังแก ก็เย้ยหยันอย่างเย็นชา หึหึ เมื่อกี้นี้หลินเห้ายังจะใช้เย่จื่อเชี่ยนมาปราบหลินหยุน ตลกมากจริงๆ!”

“สำหรับหลินหยุนนั้น บางทีอาจจะไม่ถูกชะตากับเย่จื่อเชี่ยนเลย!”

“หึหึ พี่ชาย คุณพูดถูกแล้ว ความสวยของเย่จื่อเชี่ยนอยู่ในเจียงหนานอยู่ในอันดับที่สิบ คุณหนูอีหลิงอยู่ในอันดับแรก คุณหนูโล่เสว่ฉีเมื่อเทียบกับอีหลิงนั้นก็เท่าๆกัน อีกอย่าง สถานะทางบ้านนั้น เหนือกว่าตระกูลเย่

“หลินหยุนจะถูกชะตากับเย่จื่อเชี่ยนได้ไง?”

ใบหน้าของหลินเห้าเคร่งขรึม และเปล่งเสียงต่ำ “หุบปากซะ!”