จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 714

หลินหยุนทำได้เพียงตอบรับหงซานเหอ

นายท่านหลินถึงกับได้กล่าวคำสั่งสอนของบรรพบุรุษตระกูลหลินออกมาแล้ว ถ้าหากเขายังคงไม่ตอบรับ นั่นหมายความว่าไม่มีความกตัญญูรู้คุณแล้ว

นอกจากนี้ เขาก็เกิดมาจากผืนแผ่นดินจีนแห่งนี้ สำหรับผืนแผ่นดินนี้แล้ว เขาเองก็มีความผูกพัน

“สนามล่าเจ็ดเผ่าคืออะไร? ” หลินหยุนถามขึ้น

หงซานเหอพูดว่า: “นั่นคือสถานที่ที่พิเศษสุดแห่งหนึ่ง รอให้นายกลับไปถึงเมืองหลวงแล้ว ข้าจะแนะนำให้นายฟังโดยละเอียดอีกครั้ง”

หลินหยุนทราบดีว่า ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะสมในการพูดคุย จึงไม่ได้ถามต่ออีก

แต่ว่า เขาก็ต้องถามเวลาที่แน่นอนเพื่อให้ทราบอย่างชัดเจน

“สนามล่าเจ็ดเผ่านั้น จะเริ่มต้นขึ้นเมื่อไหร่? ”

หงซานเหอพูดว่า: “หลังจากนี้ครึ่งเดือน นายยังมีเวลาที่เป็นอิสระอย่างมากอีกประมาณสิบวัน โดยที่ห้าวันสุดท้าย จะต้องมากำหนดเตรียมความพร้อมแล้ว”

“ทราบแล้ว” หลินหยุนพูดขึ้น

หงซานเหอขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนรู้สึกว่าไม่ค่อยพอใจกับท่าทางที่ไม่ค่อยใส่ใจของหลินหยุน: “นายจะเดินทางกลับไปเมืองหลวงเมื่อไหร่? ”

หลินหยุนพูดว่า: “เรื่องนี้นายไม่ต้องมายุ่ง นายวางใจได้ สรุปคือจะไม่ส่งผลกระทบกับเรื่องที่เป็นการเป็นงานอย่างแน่นอน”

หงซานเหอพูดขึ้นด้วยสีหน้าหม่นหมอง: “หวังว่านายจะทำตามคำพูด”

จากนั้น หงซานเหอก็หันกลับไป ยกมือแสดงความเคารพต่อหลินซื่อเฉิงและพูดว่า: “เจ้าบ้านหลิน ฉันขอตัวกลับก่อน! ”

หลินซื่อเฉิงรีบลุกยืนขึ้น และพูดขึ้นอย่างเคารพว่า: “แม่ทัพหง รับประทานข้าวกันก่อนแล้วค่อยกลับก็คงจะไม่สายเกินไป! ”

หงซานเหอพูดว่า: “เจตนาอันดีของเจ้าบ้านหลินฉันหงซานเหอขอน้อมรับเอาไว้ แต่ว่า ฉันจะต้องรีบกลับไปรายงานผล ไว้วันหลังจะมารบกวนท่านอีกครั้ง”

เห็นหงซานเหอตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าจะเดินทางกลับ หลินซื่อเฉิงจึงพูดขึ้นว่า: “ถ้าอย่างนั้นฉันขอส่งแม่ทัพหง! ”

“เชิญ! ”

เมื่อส่งหงซานเหอกลับไปแล้ว เซียนเซิงจูก็ไม่มีหน้าที่จะอยู่ต่อไปอีก จึงเดินมาตรงด้านหน้าของ หลินซื่อเฉิง โค้งตัวทำความเคารพ: “นายท่านหลิน ฉันก็ขอตัวกลับก่อนแล้ว! ”

ครั้งนี้ ท่าทางของเซียนเซิงจู นอบน้อมเป็นอย่างมาก เทียบกับก่อนหน้านี้แล้ว เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย

หลินซื่อเฉิงพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า: “เซียนเซิงจู คุณคงไม่มีเรื่องด่วนอะไรล่ะสิ รับประทานข้าวกันก่อนแล้วค่อยกลับดีไหม? ”

“นายท่านหลินเกรงใจกันเกินไปแล้ว พอดีทางนั้นของฉันพลันมีเรื่องด่วนที่จะต้องรีบจัดการ คงต้องขอตัวกลับก่อน หวังว่านายท่านหลินจะเข้าใจ! ” เซียนเซิงจูพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงใจ และน้ำเสียงที่เคารพ

เห็นเซียนเซิงจูที่มีท่าทางแตกต่างกันมากระหว่างในช่วงแรกและช่วงหลัง คนของตระกูลหลิน หลายคนก็ได้ยิ้มเยาะขึ้น

“ตอนที่เซียนเซิงจูท่านนี้มาถึงไม่ใช่ว่าจะหยิ่งยโสหรอกเหรอ? ตอนนี้เห็นว่าแม้แต่แม่ทัพใหญ่หงก็ยังมาหาตระกูลหลินของเรา ก็รีบวางตัวต่ำลงทันที”

“สมน้ำหน้า! ดูท่านแม่ทัพใหญ่หงสิ ยิ่งใหญ่มากกว่าเซียนเซิงจูเป็นไหน ๆ แต่ตอนที่ท่านปฏิบัติกับเจ้าบ้านของพวกเรานั้น ก็ยังคงมีความเกรงใจอย่างมาก ส่วนเซียนเซิงจูท่านนี้ล่ะ? ทำตัวโอ้อวดมากเหลือเกิน! ”

ได้ยินคำพูดเหล่านี้ เซียนเซิงจูก็รู้สึกเก้อเขิน ยิ่งไม่กล้าที่จะอยู่ต่อไปอีก

“นายท่านหลิน ฉันขอตัวกลับก่อนแล้ว! ”

พูดจบ เซียนเซิงจูก็ได้พาลูกน้องทั้งสองคน รีบกลับออกไปทันที

ขณะที่เดินผ่านด้านข้างของหลินหยุน เซียนเซิงจูก็ได้หยุดลง แล้วโค้งคำนับต่อหลินหยุน: “ปรมาจารย์หลิน เมื่อครู่ลูกน้องของฉันได้ล่วงเกินท่าน หวังว่าท่านจะยกโทษให้อภัยด้วย! ”

หลินหยุนไม่ได้สนใจ โดยหลินตงหัวเองก็ไม่ต้องการที่จะให้เซียนเซิงจูลำบากใจไปกว่านี้ จึงพูดขึ้นว่า: “เซียนเซิงจูอย่าได้ถือสาเลย แค่เข้าใจผิดกันเล็กน้อยเท่านั้น ให้มันผ่านไปเถอะ”

“คุณตงหัวมีความชอบธรรมยิ่งนัก! ” เซียนเซิงจูยกมือแสดงความเคารพต่อหลินตงหัว แล้วก็หันหลังเดินจากไป

เมื่อเขากลับไปแล้ว ก็จะนำเรื่องราวที่ตระกูลหลินได้ถือกำเนิดยอดคน แจ้งให้กับคนในตระกูลรับทราบ

เพื่อให้ตระกูล หาวิธีทางในการตั้งรับโดยเร็วที่สุด

ตระกูลหลิน จะต้องยิ่งใหญ่ขึ้นอย่างแน่นอน

รูปแบบภายในดินแดนอูซูแห่งนี้ จะต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่

เย่เทียนเหลียงก็ได้ลุกยืนขึ้น และยกมือแสดงความเคารพต่อนายท่านหลินซื่อเฉิงพร้อมกับพูดว่า: “นายท่านหลิน ยินดีด้วย ตระกูลหลินได้ถือกำเนิดยอดคนแล้ว! ”

“ต่อไปตระกูลหลิน คงจะต้องเจริญรุ่งเรืองอย่างแน่นอน! เมื่อถึงตอนนั้น อย่าได้ลืมพวกเราตระกูลเย่ล่ะ! ”

หลินซื่อเฉิงหัวเราะเหอะเหอะและพูดขึ้นว่า: “เจ้าบ้านเย่เกรงใจกันไปแล้ว ตระกูลเย่กับตระกูลหลิน มีความสัมพันธ์ปรองดองกัน ต่อไปไม่ว่าตระกูลไหนยิ่งใหญ่ขึ้นแล้ว พวกเราต่างก็จะไม่ลืมตระกูลอีกฝ่ายหนึ่งอย่างแน่นอน! ”

“ตกลง ตกลง มีคำพูดนี้ของนายท่านหลินแล้ว ฉันเองก็วางใจได้” เย่เทียนเหลียงยิ้มแย้มด้วยความปลาบปลื้มใจ แล้วก็มองไปที่เย่จื่อชิ่นและพูดว่า: “ชิ่นเอ๋อ พวกเรากลับกันเถอะ! ”