จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 714

หลินหยุนทำได้เพียงตอบรับหงซานเหอ

นายท่านหลินถึงกับได้กล่าวคำสั่งสอนของบรรพบุรุษตระกูลหลินออกมาแล้ว ถ้าหากเขายังคงไม่ตอบรับ นั่นหมายความว่าไม่มีความกตัญญูรู้คุณแล้ว

นอกจากนี้ เขาก็เกิดมาจากผืนแผ่นดินจีนแห่งนี้ สำหรับผืนแผ่นดินนี้แล้ว เขาเองก็มีความผูกพัน

“สนามล่าเจ็ดเผ่าคืออะไร? ” หลินหยุนถามขึ้น

หงซานเหอพูดว่า: “นั่นคือสถานที่ที่พิเศษสุดแห่งหนึ่ง รอให้นายกลับไปถึงเมืองหลวงแล้ว ข้าจะแนะนำให้นายฟังโดยละเอียดอีกครั้ง”

หลินหยุนทราบดีว่า ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะสมในการพูดคุย จึงไม่ได้ถามต่ออีก

แต่ว่า เขาก็ต้องถามเวลาที่แน่นอนเพื่อให้ทราบอย่างชัดเจน

“สนามล่าเจ็ดเผ่านั้น จะเริ่มต้นขึ้นเมื่อไหร่? ”

หงซานเหอพูดว่า: “หลังจากนี้ครึ่งเดือน นายยังมีเวลาที่เป็นอิสระอย่างมากอีกประมาณสิบวัน โดยที่ห้าวันสุดท้าย จะต้องมากำหนดเตรียมความพร้อมแล้ว”

“ทราบแล้ว” หลินหยุนพูดขึ้น

หงซานเหอขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนรู้สึกว่าไม่ค่อยพอใจกับท่าทางที่ไม่ค่อยใส่ใจของหลินหยุน: “นายจะเดินทางกลับไปเมืองหลวงเมื่อไหร่? ”

หลินหยุนพูดว่า: “เรื่องนี้นายไม่ต้องมายุ่ง นายวางใจได้ สรุปคือจะไม่ส่งผลกระทบกับเรื่องที่เป็นการเป็นงานอย่างแน่นอน”

หงซานเหอพูดขึ้นด้วยสีหน้าหม่นหมอง: “หวังว่านายจะทำตามคำพูด”

จากนั้น หงซานเหอก็หันกลับไป ยกมือแสดงความเคารพต่อหลินซื่อเฉิงและพูดว่า: “เจ้าบ้านหลิน ฉันขอตัวกลับก่อน! ”

หลินซื่อเฉิงรีบลุกยืนขึ้น และพูดขึ้นอย่างเคารพว่า: “แม่ทัพหง รับประทานข้าวกันก่อนแล้วค่อยกลับก็คงจะไม่สายเกินไป! ”

หงซานเหอพูดว่า: “เจตนาอันดีของเจ้าบ้านหลินฉันหงซานเหอขอน้อมรับเอาไว้ แต่ว่า ฉันจะต้องรีบกลับไปรายงานผล ไว้วันหลังจะมารบกวนท่านอีกครั้ง”

เห็นหงซานเหอตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าจะเดินทางกลับ หลินซื่อเฉิงจึงพูดขึ้นว่า: “ถ้าอย่างนั้นฉันขอส่งแม่ทัพหง! ”

“เชิญ! ”

เมื่อส่งหงซานเหอกลับไปแล้ว เซียนเซิงจูก็ไม่มีหน้าที่จะอยู่ต่อไปอีก จึงเดินมาตรงด้านหน้าของ หลินซื่อเฉิง โค้งตัวทำความเคารพ: “นายท่านหลิน ฉันก็ขอตัวกลับก่อนแล้ว! ”

ครั้งนี้ ท่าทางของเซียนเซิงจู นอบน้อมเป็นอย่างมาก เทียบกับก่อนหน้านี้แล้ว เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย

หลินซื่อเฉิงพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า: “เซียนเซิงจู คุณคงไม่มีเรื่องด่วนอะไรล่ะสิ รับประทานข้าวกันก่อนแล้วค่อยกลับดีไหม? ”

“นายท่านหลินเกรงใจกันเกินไปแล้ว พอดีทางนั้นของฉันพลันมีเรื่องด่วนที่จะต้องรีบจัดการ คงต้องขอตัวกลับก่อน หวังว่านายท่านหลินจะเข้าใจ! ” เซียนเซิงจูพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงใจ และน้ำเสียงที่เคารพ

เห็นเซียนเซิงจูที่มีท่าทางแตกต่างกันมากระหว่างในช่วงแรกและช่วงหลัง คนของตระกูลหลิน หลายคนก็ได้ยิ้มเยาะขึ้น

“ตอนที่เซียนเซิงจูท่านนี้มาถึงไม่ใช่ว่าจะหยิ่งยโสหรอกเหรอ? ตอนนี้เห็นว่าแม้แต่แม่ทัพใหญ่หงก็ยังมาหาตระกูลหลินของเรา ก็รีบวางตัวต่ำลงทันที”

“สมน้ำหน้า! ดูท่านแม่ทัพใหญ่หงสิ ยิ่งใหญ่มากกว่าเซียนเซิงจูเป็นไหน ๆ แต่ตอนที่ท่านปฏิบัติกับเจ้าบ้านของพวกเรานั้น ก็ยังคงมีความเกรงใจอย่างมาก ส่วนเซียนเซิงจูท่านนี้ล่ะ? ทำตัวโอ้อวดมากเหลือเกิน! ”

ได้ยินคำพูดเหล่านี้ เซียนเซิงจูก็รู้สึกเก้อเขิน ยิ่งไม่กล้าที่จะอยู่ต่อไปอีก

“นายท่านหลิน ฉันขอตัวกลับก่อนแล้ว! ”

พูดจบ เซียนเซิงจูก็ได้พาลูกน้องทั้งสองคน รีบกลับออกไปทันที

ขณะที่เดินผ่านด้านข้างของหลินหยุน เซียนเซิงจูก็ได้หยุดลง แล้วโค้งคำนับต่อหลินหยุน: “ปรมาจารย์หลิน เมื่อครู่ลูกน้องของฉันได้ล่วงเกินท่าน หวังว่าท่านจะยกโทษให้อภัยด้วย! ”

หลินหยุนไม่ได้สนใจ โดยหลินตงหัวเองก็ไม่ต้องการที่จะให้เซียนเซิงจูลำบากใจไปกว่านี้ จึงพูดขึ้นว่า: “เซียนเซิงจูอย่าได้ถือสาเลย แค่เข้าใจผิดกันเล็กน้อยเท่านั้น ให้มันผ่านไปเถอะ”

“คุณตงหัวมีความชอบธรรมยิ่งนัก! ” เซียนเซิงจูยกมือแสดงความเคารพต่อหลินตงหัว แล้วก็หันหลังเดินจากไป

เมื่อเขากลับไปแล้ว ก็จะนำเรื่องราวที่ตระกูลหลินได้ถือกำเนิดยอดคน แจ้งให้กับคนในตระกูลรับทราบ

เพื่อให้ตระกูล หาวิธีทางในการตั้งรับโดยเร็วที่สุด

ตระกูลหลิน จะต้องยิ่งใหญ่ขึ้นอย่างแน่นอน

รูปแบบภายในดินแดนอูซูแห่งนี้ จะต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่

เย่เทียนเหลียงก็ได้ลุกยืนขึ้น และยกมือแสดงความเคารพต่อนายท่านหลินซื่อเฉิงพร้อมกับพูดว่า: “นายท่านหลิน ยินดีด้วย ตระกูลหลินได้ถือกำเนิดยอดคนแล้ว! ”

“ต่อไปตระกูลหลิน คงจะต้องเจริญรุ่งเรืองอย่างแน่นอน! เมื่อถึงตอนนั้น อย่าได้ลืมพวกเราตระกูลเย่ล่ะ! ”

หลินซื่อเฉิงหัวเราะเหอะเหอะและพูดขึ้นว่า: “เจ้าบ้านเย่เกรงใจกันไปแล้ว ตระกูลเย่กับตระกูลหลิน มีความสัมพันธ์ปรองดองกัน ต่อไปไม่ว่าตระกูลไหนยิ่งใหญ่ขึ้นแล้ว พวกเราต่างก็จะไม่ลืมตระกูลอีกฝ่ายหนึ่งอย่างแน่นอน! ”

“ตกลง ตกลง มีคำพูดนี้ของนายท่านหลินแล้ว ฉันเองก็วางใจได้” เย่เทียนเหลียงยิ้มแย้มด้วยความปลาบปลื้มใจ แล้วก็มองไปที่เย่จื่อชิ่นและพูดว่า: “ชิ่นเอ๋อ พวกเรากลับกันเถอะ! ”

หลังจากที่แยกจากอีหลิงแล้ว หลินหยุนกับเจี่ยงสง ก็เดินทางกลับหลินโจวด้วยกัน

เพราะว่า ในคืนวันที่งานเลี้ยงปีใหม่สิ้นสุดลงนั้น เขาได้รับโทรศัพท์

ซึ่งโทรศัพท์นี้ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเซี่ยหยู่เวยที่โทรมา

เธอขอให้หลินหยุนมาเจอกับเขาสักครั้ง ซึ่งหลังจากที่หลินหยุนปฏิเสธ ก็กลับบีบบังคับว่าจะฆ่าตัวตาย

แม้ว่าหลินหยุนจะไม่มีความผูกพันอะไรกับเธออีก แต่ว่าก็เคยใช้ชีวิตอยู่อาศัยใต้ชายคาเดียวกันมานานหลายปี หลินหยุนไม่อยากที่จะเห็นเธอเกิดเรื่อง

“ช่างเถอะ ถึงเวลาที่จะยุติความสัมพันธ์กับเซี่ยหยู่เวย อย่างเด็ดขาดแล้ว”

หลินหยุนแอบครุ่นคิดอยู่ในใจ

เมื่อกลับมาถึงหลินโจวแล้ว หลินหยุนไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์ตึกว่างเยว่ แต่อยู่ในห้องพักที่เจี่ยงสงได้จัดเตรียมเอาไว้ให้

ในคืนวันนั้น เซี่ยหยู่เวยได้มาหาหลินหยุนถึงห้องพัก อีกทั้ง ยังได้สวมใส่ชุดกระโปรงเดรสสีแดงที่เปิดไหล่ รองเท้าส้นสูงสีดำ ที่เจิดจรัสเป็นอย่างมาก ซึ่งเห็นได้ชัดว่า มีเจตนาที่จะแต่งกายแบบนี้

แม้แต่หลินหยุนเอง ก็อดไม่ได้ที่จะสายตาลุกวาว

ต้องบอกว่า เดิมทีเซี่ยหยู่เวยก็สวยอยู่แล้ว และยังแต่งตัวเป็นอีกต่างหาก และเพื่อที่จะแต่งงานเข้าสู่ตระกูลใหญ่ ยังเคยได้ศึกษาความรู้และมารยาทในสังคมชั้นสูงด้วย

เมื่อต้องการที่จะให้เธอเป็นเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ เธอก็เป็นเจ้าหญิง ถ้าหากจะให้เธอเป็นหญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ ก็สามารถเป็นหญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ได้

นี่คืออย่างแรก สำหรับผู้หญิงที่เปลี่ยนแปลงได้หลากหลายรูปแบบนั้น ถือว่าเป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมอย่างมาก

หลินหยุนจำได้อย่างแม่นยำว่า ในชาติที่แล้วเซี่ยหยู่เวยได้แต่งงานกับเว่ยเทียนหมิง และใช้ชีวิตหลังจากแต่งงานอย่างมีความสุข กลายเป็นคู่รักที่เพื่อนนักเรียน ต่างก็พากันอิจฉามากที่สุด

แต่ว่า ในชาตินี้เนื่องจากที่เขาได้มาจุติบนโลก จึงทำให้ชะตาชีวิตของเซี่ยหยู่เวยเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างยิ่งใหญ่

“คาดว่า หลังจากที่ได้รับผลกระทบจากฉันแล้ว เธอเองคงจะไม่ชื่นชอบในตัวของเว่ยเทียนหมิงแล้ว! ”

เซี่ยหยู่เวยได้ถือชายกระโปรงขึ้น แล้วก็ค่อย ๆ เดินเข้ามา แล้วก็นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของหลินหยุน

“ไม่เจอกันตั้งนานเลย หลินหยุน! ” เซี่ยหยู่เวยยิ้มขึ้นเล็กน้อย โดยรอยยิ้มสดใสราวกับดอกไม้ ซึ่งมองไม่ออกถึงความเสแสร้ง และก็ไม่มีความผิดปกติเลยแม้แต่น้อย

ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะฝีมือการแสดงที่เก่งกาจของเธอแล้ว งั้นก็แสดงว่าเธอได้ยอมรับและเข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่ง และได้เดินออกมาจากเงามืดของหลินหยุนแล้ว