จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 728

เซี่ยอิงเหากลับดีใจอย่างสุดซึ้ง มองไปยังท่านเซี่ย แล้วคุกเข่าลงไปบนพื้น

“หลานขอขอบคุณคุณปู่ที่ให้ความเป็นธรรมกับหลาน!”

พูดจบ ก็มองไปยังครอบครัวเซี่ยเจี้ยนโก๋ด้วยสีหน้าสะใจ ราวกับกำลังพูดว่า “เห็นแล้วยัง ต่อให้พวกแกสามารถเอาวิชาฝังเข็มสิบสามออกมาได้ แล้วจะมีประโยชน์อะไร? นายท่านยังไงก็เข้าข้างฉันอยู่ดี!”

นายท่านเซี่ยมองเขาแวบเดียว พูดอย่างเรียบๆว่า “ลุกขึ้นเถอะ ต่อไปทำอะไรให้ระวังหน่อย!”

เซี่ยอิงเหาในใจรู้สึกตกใจ สีหน้าความภูมิใจนั้นลดลงไปเหลือครึ่งหนึ่ง ก้มหน้าลงแล้วตอบอย่างเชื่อฟังว่า “หลานเข้าใจแล้วครับ!”

คำพูดของนายท่านเซี่ย ย่อมไม่ได้พูดเตือนเซี่ยอิงเหาว่าทีหลังทำงานให้ระวังมากขึ้น แต่เป็นการเตือนเซี่ยอิงเหาว่าทีหลังอย่ามายืมมือหลอกใช้เขาอีก

เมื่อเห็นเซี่ยอิงเหาที่อยู่ข้างกายท่านเซี่ยด้วยสีหน้าภูมิใจแล้ว ยังใช้สายตาที่ยั่วยุมองมาทางครอบครัวเซี่ยเจี้ยนโก๋อีกด้วย

เซี่ยหยู่เวยพูดด้วยความโกรธว่า “เป็นไปได้ยังไง! วิชาฝังเข็มสิบสามกับวิชาฝังเข็มสาม ใครก๊อบปี้ของใครมามองแป๊บเดียวก็รู้แล้ว ฉันไม่เชื่อว่าในฐานะเจ้าบ้านของตระกูลใหญ่การแพทย์แผนจีน ถึงกับแยกแยะไม่ออก!”

เซี่ยชีเจว๋สีหน้าบึ้งตึง จ้องหน้าเซี่ยหยู่เวย พูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรว่า “นายกำลังสงสัยในความสามารถของฉันเหรอ?”

เซี่ยหยู่เวยไม่เคยมีความรู้สึกที่ดีต่อตระกูลเซี่ยอยู่แล้ว สำหรับเจ้าบ้านตระกูลเซี่ยคนนี้ ก็ย่อมไม่เกรงกลัวเท่าไหร่นัก

กำลังคิดจะโต้เถียงกลับไปด้วยความโกรธ แต่กลับถูกเซี่ยเจี้ยนโก๋ที่อยู่ข้างๆขัดขวางไว้

“หยู่เวย อยากได้เสียมารยาท!” เซี่ยเจี้ยนโก๋พูดตำหนิ

“พ่อคะ เขาลำเอียงจนน่าเกลียดมากเกินไป นี่มันเป็นการรังแกกันชัดๆเลย!” เซี่ยหยู่เวยพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก

เซี่ยเจี้ยนโก๋ส่ายหน้า ส่งสัญญาณให้เธออย่าได้พูดอีกเลย

เมื่อเห็นเซี่ยหยู่เวยยังไม่ยอมหยุด จึงได้พูดเสียงเบาๆว่า “เซี่ยอิงเหาเป็นหลานแท้ๆในไส้ของเขา แล้วก็เป็นอัจฉริยะของคนรุ่นใหม่ตระกูลเซี่ยอีกด้วย ส่วนฉันก็เป็นแค่เศษขยะที่ถูกขับไล่ออกจากตระกูลหลายสิบปีเท่านั้นเอง ถ้าฉันเป็นเจ้าบ้าน ฉันก็จะต้องทำอย่างนี้เหมือนกัน!”

เซี่ยหยู่เวยค่อยๆสงบลง เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ไร้สมองแบบนั้น เมื่อลองคิดดูแล้ว ก็เข้าใจถึงเจตนารมณ์ของท่านเซี่ยที่ต้องทำเช่นนี้

เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ เป็นไปได้ยังไงที่เขาจะทำให้หลานแท้ๆในไส้ของตัวเองต้องอับอายขายหน้าล่ะ? ดังนั้น ต่อให้รู้อยู่เต็มอกว่าเซี่ยอิงเหากำลังใส่ร้ายเซี่ยเจี้ยนโก๋ก็ตาม ท่านเซี่ยก็ยังต้องพูดเข้าข้างเขาอยู่ดี

ดังนั้น เซี่ยหยู่เวยสีหน้าเรียบเฉย ก้มหน้าลงแล้วยอมรับผิดต่อหน้าท่านเซี่ย “ขอโทษค่ะ ฉันวู่วามมากไปหน่อย!”

สายตาของเซี่ยชีเจว๋ส่องประกายความชื่นชมออกมา เซี่ยหยู่เวยสามารถอดกลั้นความโกรธไว้ได้ในเวลาเช่นนี้ อีกทั้งยังยอมรับผิดกล่าวคำขอโทษออกมา จะเห็นได้ว่า สภาพจิตใจนั้นยังแข็งแกร่งกว่าเซี่ยอิงเหาด้วยซ้ำไป

“ทีหลังจะพูดอะไรออกมา ก็ใช้สมองคิดมากหน่อย” ท่านเซี่ยพูดตำหนิ แต่ไม่ได้ทำให้เซี่ยหยู่เวยลำบากใจอะไร เขาเป็นคนที่ชื่นชมคนรุ่นหลังที่มีความสามารถ

“ค่ะ!” เซี่ยหยู่เวยก้มหน้าลง

เซี่ยเจี้ยนโก๋สีหน้าบึ้งตึง ไม่พูดอะไรเลย

หลินหยุนมองท่านเซี่ยแวบเดียวด้วยสายตาเรียบเฉย ก็ไม่ได้ไปสนใจอะไร

เซี่ยอิงเหาก็ยิ่งรู้สึกภูมิใจมากขึ้น มองดูเซี่ยหยู่เวยด้วยสีหน้าที่ยั่วยุ

อีกทั้ง ยังจงใจเดินผ่านข้างตัวเซี่ยหยู่เวย แล้วพูดกระซิบข้างหูเธอว่า “คุณคิดว่าคุณปู่ดูไม่ออกเหรอ เขาจงใจพูดอย่างนั้นต่างหากล่ะ!”

“ฉันเป็นหลานแท้ๆในไส้ของเขา พวกคุณก็เป็นแค่เศษขยะที่ถูกขับไล่ออกจากตระกูลเซี่ยหลายสิบปีแล้ว มีสิทธิ์อะไรมาแข่งกับฉัน!”

ความกังวลใจบนใบหน้าของเซี่ยเจี้ยนลี่นั้น ก็จางหายไปจนหมดสิ้นทันที มองดูท่านเซี่ยด้วยสีหน้าที่เลื่อมใสศรัทธา

ถ้าหากเขาเป็นเจ้าบ้าน เมื่อเจอกับปัญหาเรื่องเช่นนี้แล้ว คงไม่สามารถที่จะจัดการได้ดีเท่ากับนายท่านอย่างแน่นอน

เจ้าสามและเจ้าสี่ ในใจก็รู้สึกตื้นตัน ในขณะเดียวกัน ก็เข้าใจเจตนารมณ์ของพ่อตัวเองมากยิ่งขึ้น

ผู้คนตระกูลเซี่ยคนอื่นๆที่เหลือ ต่างก็รู้อยู่แก่ใจทั้งนั้น แต่ว่าพวกเขาไม่ได้รู้สึกสงสารเห็นใจเซี่ยเจี้ยนโก๋เลยแม้แต่นิดเดียว ได้แต่หัวเราะเยาะเซี่ยเจี้ยนโก๋ว่าไม่รู้จักประมาณตน

ท่านรองเซี่ยแอบถอนหายใจเฮือก ได้แต่หลับตาลง ไม่เห็นดีกว่าจิตใจจะได้สงบ

เซี่ยเจี้ยนโก๋พูดยอมรับผิดด้วยตัวเองว่า “เจ้าบ้านครับ เป็นเพราะผมตาไม่ถึงเอง ถึงกับไปซื้อวิชาฝังเข็มเล่มหนึ่งที่เป็นฉบับก๊อบปี้มาให้ ก็ต้องขอให้เจ้าบ้านอภัยให้ด้วย!”

“ไม่เป็นไร คราวหน้าก็ดูให้ดีๆก่อนก็แล้วกัน” ท่านเซี่ยพูดอย่างเยือกเย็น

“ครับ!” เซี่ยเจี้ยนโก๋จูงมือโจวเฟิน แล้วพาเซี่ยหยู่เวยและหลินหยุน กลับไปนั่งที่ข้างประตูเหมือนเดิม

หลังจากนั้น คนตระกูลเซี่ยก็เริ่มทยอยอวยพรวันเกิดนายท่าน ของขวัญวันเกิดที่ล้ำค่าหลากหลายชนิด ปรากฏออกมาให้เห็นมากมายนับไม่ถ้วน บรรยากาศในห้องก็เป็นไปด้วยความสนุกสนานครื้นเครง

เซี่ยหยู่เวยถามด้วยความแปลกใจว่า “พ่อคะ เซียนเซิงตันเฉินคนนี้พ่อเคยได้ยินชื่อบ้างหรือเปล่า?”

เซี่ยเจี้ยนโก๋พยักหน้า “พ่อก็พอรู้บ้างเล็กน้อย นี่เป็นหมอเทพระดับแนวหน้าของโลกการแพทย์เลยทีเดียว”

เซี่ยหยู่เวยมองไปยังหลินหยุนแวบเดียว เขาก็ยังเป็นราชาการแพทย์ไม่ใช่เหรอ?

เซี่ยเจี้ยนโก๋กลัวลูกสาวจะเข้าใจผิด จึงรีบอธิบายว่า “ที่พ่อพูดหมายถึงโลกการแพทย์ ไม่ใช่วงการแพทย์ของประเทศจีน แต่เป็นตระกูลใหญ่การแพทย์แผนจีนรวมทั้งโลกบู๊ด้วย มันเป็นคำเรียกรวมของโลกบู๊โบราณ”

เซี่ยหยู่เวยรู้สึกตกใจ ถึงแม้ว่าเธอก็ไม่ค่อยเข้าใจโลกบู๊โบราณกับโลกบู๊เท่าไหร่นัก เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็ไม่เคยเล่าให้เธอฟังเลย แต่ว่า เธอสามารถเข้าใจถึงความไม่ธรรมดาของเซียนเซิงตันเฉินคนนี้แล้ว

เซี่ยหยู่เวยพูดเยาะเย้ย “สงสัยว่า ภารกิจนี้คงไม่มีใครกล้ารับ!”

และเป็นจริงที่ว่า ผู้คนตระกูลเซี่ยทั้งหลาย ต่างก็เงียบเป็นเป่าสาก

สีหน้าท่านเซี่ยดูไม่สู้ดีนัก ถึงแม้เขาก็รู้ว่าเซียนเซิงตันเฉินเป็นคนที่พบตัวได้ยากมาก แต่ว่าถ้าใช้สมองคิดไตร่ตรองให้ดีละก็ การที่จะทำภารกิจนี้ให้ลุล่วงได้ก็ไม่ใช่เรื่องยากเท่าไร

อีกทั้ง เดิมทีเขาก็มีความคิดที่จะทดสอบผู้คนทั้งหลายด้วย

แต่ว่า ตระกูลเซี่ยที่ยิ่งใหญ่ตระกูลหนึ่ง ถึงกับไม่มีใครกล้ารับภารกิจนี้ของเขาเลยแม้แต่คนเดียว

“ทำไมล่ะ แค่ไปขอพบหน้าเซียนเซิงตันเฉินครั้งเดียว มันยากมากเลยเหรอ?” น้ำเสียงของท่านเซี่ยเยือกเย็นเล็กน้อย

ภายในงานเลี้ยง ทุกคนเงียบเป็นเป่าสาก เจ้าสองเซี่ยเจี้ยนลี่ เจ้าสามและยังมีเจ้าสี่ ต่างก็ก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาท่านเซี่ยเลยแม้แต่นิดเดียว กลัวว่าท่านเซี่ยจะเลือกพวกเขาให้ไปพบเซียนเซิงตันเฉิน

เซี่ยอิงเหายืนอยู่ข้างๆ สายตาที่เยือกเย็นก็กวาดมองไปยังผู้คนในห้องโถงใหญ่ ในใจพูดเยาะเย้ยว่า “คนมากมายขนาดนี้ ถึงกับไม่มีใครกล้ารับภารกิจของนายท่านเลยแม้แต่คนเดียว พวกเศษสวะทั้งนั้น!”

แต่ว่า เขากลับลืมไปว่า ตัวเองก็ไม่กล้าที่จะรับภารกิจของนายท่านเช่นกัน

เซี่ยเจี้ยนโก๋ถอนหายใจเฮือก “ถ้าหากมีใครที่สามารถรับภาระนี้ไว้ เจ้าบ้านจะต้องยกย่องให้ความสำคัญอย่างแน่นอนเลย”

“แต่ว่า เซียนเซิงตันเฉินคนนั้นไม่เคยยอมพบหน้าคนภายนอกเลย ภารกิจอันนี้ยากที่จะทำสำเร็จได้ ไม่แตกต่างอะไรกับหาเหาใส่หัวเลย”

หลินหยุนมองดูเซี่ยเจี้ยนโก๋ ทันใดนั้นก็พูดขึ้นอย่างเรียบๆว่า “ตอบตกลงเขาไป”