จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 732

หลิ่วหยวนถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

เขากลัวจริงๆว่าหลินหยุนจะไม่เรียกหยุด เขาตีไม่ลงแล้ว และถ้าเขายังตีต่อไป กลัวว่าลูกชายของเขาจะทนต่อไปไม่ไหว

“หมอเทพหลิน คุณหายโกรธแล้วหรือยัง?” หลิ่วหยวนถามอย่างเคารพ

“หายโกรธแล้ว” หลินหยุนพูดเบาๆ

“ถ้างั้นก็ดี” หลิ่วหยวนรู้สึกโล่งใจ

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่รบกวนงานวันเกิดของนายท่านเซี่ย ถ้าหมอเทพหลินว่าง ขอเชิญไปเที่ยวที่บ้านตระกูลหลิ่ว!”

หลิ่วหยวนรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย เขาอยากรีบกลับไป เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของหลิ่วจื่อเทา

ถ้ากลับไปช้า กังวลว่าจะเกิดผลกระทบตามมา

หลังจากพูดแล้ว หลิ่วหยวนก็จากไปอย่างกังวลใจพร้อมกับหลิ่วจื่อเทาที่มีลมหายใจริบหรี่

นายท่านเซี่ยมองหลินหยุนอย่างลึกซึ้ง แล้วส่งหลิ่วจื่อเทาจากไป

“เจ้าบ้านหลิ่วขอให้เดินทางปลอดภัย!”

หลิ่วหยวนโบกมือ เป็นคำตอบ

เมื่อเห็นเจ้าบ้านหลิ่วมาอย่างรีบร้อน และจากไปอย่างรีบร้อน สมาชิกทุกคนในตระกูลเซี่ย ก็ตกตะลึง

สายตาของทุกคน อดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลินหยุน

“ไอ้หนุ่มคนนี้มีฐานะตัวตนอะไร? เพื่อให้ได้รับการอภัยจากเขา เจ้าบ้านหลิ่วถึงกับทุบตีลูกชายของตัวเองเกือบตาย!”

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“ตระกูลหลิ่ว แต่เป็นผู้นำตระกูลแพทย์แผนจีนทั้งเจ็ดตระกูลใหญ่!”

สมาชิกตระกูลเซี่ยทั้งหมด เหมือนมีคลื่นพายุในใจ

เซี่ยเจี้ยนโก๋ยืดอก ในขณะนี้ เขาก็รู้สึกเหมือนได้ระบายอารมณ์อย่างสะใจ

นับตั้งแต่ที่ตระกูลของพวกเขา เข้ามาในตระกูลเซี่ย ก็ถูกทุกคนในตระกูลเซี่ย ดูถูก

ตอนนี้ เมื่อเห็นสมาชิกทุกคนในตระกูลเซี่ยมองหลินหยุนด้วยความตกตะลึง เซี่ยเจี้ยนโก๋รู้สึกโล่งใจมาก

แม้ว่าพวกเขาจะตกใจมาก!

นายท่านเซี่ยเดินกลับมา สายตาที่มองหลินหยุนนั้นค่อนข้างซับซ้อน

วันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของเขา ตามหลักแล้ววันนี้เขาต้องเป็นตัวเอก แต่หลินหยุนกลับแย่งซีนของเขาไป

อย่างไรก็ตาม นายท่านเซี่ยไม่ได้โกรธเลย

ที่ผ่านมา ตระกูลเซี่ยอยู่ต่อหน้าตระกูลหลิ่ว มีท่าทีที่ให้เกียรติและเคารพ ไม่เคยมีเหตุการณ์เหมือนวันนี้มาก่อน อยู่ต่อหน้าตระกูลหลิ่วไม่เคยได้เด่นเช่นนี้มาก่อน

อย่างไรก็ตาม ในความคิดที่เขามีต่อหลินหยุนนั้น ยังไงก็เป็นเพียงคนนอก หากเซี่ยอิงเหาสามารถทำให้เจ้าบ้านหลิ่วขอโทษด้วยตัวเอง คาดว่านายท่านเซี่ยคงจะดีใจจนกระโดดโลดเต้นแล้ว

อย่างไรก็ตาม เป็นเพราะหลินหยุน สายตาของนายท่านเซี่ยที่มองเซี่ยเจี้ยนโก๋ อ่อนโยนขึ้นเยอะ

“เจี้ยนโก๋ ลูกสาวของเธอชื่ออะไร?” นายท่านเซี่ยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลานสาวของตัวเองชื่ออะไร ยิ่งไปกว่านั้น และถ้าไม่ใช่เพราะหลินหยุน ทั้งชีวิตนี้เขาคงไม่สนใจที่อยากรู้รักชื่อของลูกสาวเซี่ยเจี้ยนโก๋

เซี่ยเจี้ยนโก๋ตื่นเต้น โค้งคำนับ และตอบว่า “เธอชื่อเซี่ยหยู่เวย”

นายท่านเซี่ยพยักหน้า “โอ้ หยู่เวย เป็นชื่อที่ไพเราะมาก!”

“ไม่ทราบว่าเธอต้องการใช้เวลากี่วัน ถึงจะได้พบเซียงเซิงตันเฉิน?”

นายท่านเซี่ยเปลี่ยนเรื่องพูด เพื่อให้ความคิดของทุกคน เปลี่ยนไปตามหัวข้อของเขา

ด้วยวิธีนี้ กับความตกใจที่ทุกคนมีต่อหลินหยุน สามารถหายไปอย่างรวดเร็ว

ต้องขอบอกว่า ในฐานะเจ้าบ้านตระกูลใหญ่ มุมมองการวิเคราะห์ของนายท่านเซี่ย เป็นสิ่งที่สมาชิกตระกูลเซี่ยต้องการประจบสอพลอมาก

เซี่ยหยู่เวยก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลากี่วัน เธอแค่เชื่อในตัวหลินหยุน

เมื่อได้ยินคำถามของนายท่านเซี่ย เซี่ยหยู่เวยก็รีบมองไปทางหลินหยุนทันที

ข้างๆ เซี่ยอิงเหาที่ไม่พอใจ พูดอย่างเย็นชา “คุณปู่ ผมคิดว่าควรระบุเวลาให้เธอ ถ้าเธอบอกว่าต้องใช้เวลาหนึ่งปีถึงจะได้พบเซียงเซิงตันเฉิน ถ้างั้นพวกเราก็ต้องรอถึงหนึ่งปีเลยเหรอ?”

สมาชิกทุกคนในตระกูลเซี่ยต่างพยักหน้า เห็นด้วย

“ต้องมีเวลาจำกัด หากเกินเวลาที่กำหนดนี้ ถือว่าเธอยอมแพ้” เจ้าสามแห่งตระกูลเซี่ยพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

นายท่านเซี่ยพยักหน้า และมองไปที่เซี่ยหยู่เวย “ฉันให้เวลาเธอหนึ่งเดือน! ถ้าเวลาหนึ่งเดือน เธอก็ยังไม่ได้เจอเซียงเซิงตันเฉิน ถ้างั้นแม้จะให้เวลาเธอมากกว่านี้ เธอก็คงไม่ได้เจอ”

เซี่ยหยู่เวยยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “หนึ่งเดือนนานเกินไป ให้เวลาฉันหนึ่งวันก็พอ พรุ่งนี้ในเวลานี้ ฉันสัญญาว่าจะให้เซียงเซิงตันเฉินมาให้คำแนะนำวิชาฝังเข็มที่เจ้าบ้านคิดค้นมาด้วยตัวเอง!”

เป็นเพราะเซี่ยหยู่เวยได้รับสัญญาณติดต่อมาจากหลินหยุน หลินหยุนบอกกับเธอว่า ใช้เวลาเพียงวันเดียวก็พอ

“วันเดียว!”

ทุกคนในตระกูลเซี่ย ตกตะลึงอีกครั้ง!

“บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วจริงๆ เธอคิดว่าเซียงเซิงตันเฉินเป็นใคร? จะเรียกเมื่อไหร่ก็มาเมื่อนั้น?”

แม้ว่าพวกเขาจะได้สัมผัสกับฉากที่เหลือเชื่อ แต่สมาชิกทุกคนในตระกูลเซี่ยยังคงรู้สึกว่าเซี่ยหยู่เวยกำลังโอ้อวด

“เธอแน่ใจหรือว่าใช้เวลาแค่วันเดียว? ถ้าเธอทำไม่ได้ล่ะ แล้วจะทำยังไง?” เซี่ยอิงเหาพูดอย่างเคร่งเครียด

เซี่ยหยู่เวยพูดเสียงเย็นชา “เธอว่าควรจะทำยังไง?”

เซี่ยอิงเหาสีหน้าเคร่งขรึม “ถ้าหากเธอทำไม่ได้ มันพิสูจน์ได้ว่าเธอกำลังหลอกลวงเจ้าบ้านและผู้อาวุโสทั้งหลาย ถ้าอย่างนั้นก็เป็นการไม่เคารพเจ้าบ้าน จะถูกไล่ออกจากตระกูล!”

“ดี! ถ้าฉันทำไม่ได้ ถ้างั้นฉันก็เต็มใจที่จะถูกไล่ออกจากตระกูล แต่ว่า ถ้าฉันทำได้ล่ะ?” เซี่ยหยู่เวยจ้องมองเซี่ยอิงเหาด้วยสายตาเย็นชา

เซี่ยอิงเหายิ้มเยาะเย้ยและพูดว่า “ถ้าเธอทำได้แล้ว พิสูจน์ได้เธอไม่ได้หลอกลวงเจ้าบ้านและผู้อาวุโสเหล่านั้น เจ้าบ้านจะให้รางวัลเธอแน่นอน”

เซี่ยหยู่เวยยิ้มเยาะเย้ย “เธอนี่เป็นคนที่ขี้เหนียวจริงๆ หากเธอต้องการเดิมพัน ก็แสดงความจริงใจออกมาให้เห็นหน่อย มิฉะนั้น ก็อย่ามาทำให้อับอายขายหน้าเลย!”

เซี่ยอิงเหาสีหน้าเคร่งขรึม จ้องไปที่เซี่ยหยู่เวย และพูดว่า “ดี เธอพูดมา จะเดิมพันแบบไหน?”

เซี่ยหยู่เวยพูดว่า “ถ้าฉันทำได้ ในอนาคตไม่ว่าพวกเราจะปรากฏตัวที่ไหน เธอจะต้องหลีกทางให้ เป็นไง?”

เซี่ยอิงเหาสีหน้าเคร่งเครียด ถ้าเขาตกลงการเดิมพันนี้ ต่อไปอยู่ต่อหน้าเซี่ยหยู่เวย จะดูต่ำต้อยไปตลอดชีวิต

อย่างไรก็ตาม เซี่ยอิงเหาไม่กลัว เพราะในความคิดของเขา มันเป็นไปไม่ได้ที่เซี่ยหยู่เวยจะทำได้

เซียนเซิงตันเฉินเป็นคนระดับไหน แต่กับเธอซึ่งไม่มีชื่อเสียงอะไร แม้ว่าจะให้เวลาเธอหนึ่งเดือน คิดว่าก็คงยากที่จะได้พบเซียนเซิงตันเฉิน

ยิ่งไปกว่านั้นมีเพียงเวลาวันเดียวเท่านั้น เกรงว่าแม้แต่ที่พักของเซียนเซิงตันเฉินก็หาไม่เจอ

“โอเค ฉันสัญญา!”

“ถ้าเธอแพ้ ให้ไสหัวไปจากตระกูลเซี่ย ทั้งชีวิตไม่ต้องกลับมาอีก”

เซี่ยหยู่เวยพูดอย่างเย็นชา “คำไหนคำนั้น!”

ในไม่ช้า งานเลี้ยงวันเกิดของนายท่านเซี่ย ก็จบลงด้วยเสียงถอนหายใจ

อย่างไรก็ตาม สมาชิกทุกคนในตระกูลเซี่ยเต็มไปด้วยพลังใจ และตั้งตารอวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึง

คนในครอบครัวเซี่ยเจี้ยนโก๋ ออกจากบ้านตระกูลเซี่ย ระหว่างทาง และได้ยินเสียงเยาะเย้ยมากมาย

“หืม เวลาเพียงวันเดียวก็อยากเจอเซียงเซิงตันเฉิน มันเป็นแค่ความฝัน!”

“พรุ่งนี้ ดูสิว่าพวกเขาจะออกไปจากที่นี่อย่างน่าสมเพชยังไง!”

พอออกจากตระกูลเซี่ย เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็อดไม่ได้ และถามด้วยท่าทางกังวลใจ “เสี่ยวเวย เธอมีความมั่นใจไหม?”

เซี่ยหยู่เวยมองไปที่หลินหยุน ด้วยท่าทางที่สงบจนน่ากลัว “มันขึ้นอยู่กับเขา!”

เซี่ยเจี้ยนโก๋ตำหนิเล็กน้อยและพูดว่า “หลินหยุน เธอรู้จักเซียงเซิงตันเฉินเหรอ? เวลาวันเดียว มันจะน้อยเกินไปไหม?”

“ไม่รู้จัก” หลินหยุนพูด

“ไม่รู้จักเธอยังกล้าตกลงเหรอ?” เซี่ยเจี้ยนโก๋พูดไม่ออก

หลินหยุนพูดอย่างไร้อารมณ์ “แต่ฉันรู้จักอาจารย์ของเขา”

เซี่ยเจี้ยนโก๋ “……”

เซี่ยหยู่เวยได้นำหนังสือวิชาฝังเข็มที่นายท่านเซี่ยมอบให้ ยื่นให้หลินหยุน “หลินหยุนนายเอาไปให้เซียงเซิงตันเฉินเลย!”

หลินหยุนเหลือบมองหนังสือวิชาฝังเข็ม แล้วพูดเบาๆ “ไม่จำเป็น”

จากนั้น ก็จากไปทันที

เซี่ยหยู่เวยขมวดคิ้วอย่างสงสัย ไม่เข้าใจความหมายของหลินหยุน

ตระกูลเซี่ย ในห้องของเซี่ยเจี้ยนลี่

เซี่ยอิงเหากำลังโทรหาหลิ่วจื่อเทา “คุณชายหลิ่ว คุณสบายดีไหม?”

เสียงที่เคร่งขรึมของหลิ่วจื่อเทาแว่วมาตามสาย “ไม่ตายง่ายๆหรอก แล้วไอ้หนุ่มคนนั้นล่ะ? และยังมีหญิงสารเลวคนนั้น!”

เซี่ยอิงเหาพูดว่า “บอกข่าวดีให้คุณฟัง ฉันได้เดิมพันกับหญิงสารเลวคนนั้น……”

“ถ้าคุณมีวิธี เป็นการดีที่สุดที่จะให้เซียงเซิงตันเฉินยุ่งทั้งวัน ด้วยวิธีนี้ พวกเขาอยากพบเซียงเซิงตันเฉิน มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้!”

หลิ่วจื่อเทาพูดอย่างเย็นชา “เธอชนะแล้วจะมีผลดีอะไรกับฉัน?”