จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 732

หลิ่วหยวนถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

เขากลัวจริงๆว่าหลินหยุนจะไม่เรียกหยุด เขาตีไม่ลงแล้ว และถ้าเขายังตีต่อไป กลัวว่าลูกชายของเขาจะทนต่อไปไม่ไหว

“หมอเทพหลิน คุณหายโกรธแล้วหรือยัง?” หลิ่วหยวนถามอย่างเคารพ

“หายโกรธแล้ว” หลินหยุนพูดเบาๆ

“ถ้างั้นก็ดี” หลิ่วหยวนรู้สึกโล่งใจ

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่รบกวนงานวันเกิดของนายท่านเซี่ย ถ้าหมอเทพหลินว่าง ขอเชิญไปเที่ยวที่บ้านตระกูลหลิ่ว!”

หลิ่วหยวนรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย เขาอยากรีบกลับไป เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของหลิ่วจื่อเทา

ถ้ากลับไปช้า กังวลว่าจะเกิดผลกระทบตามมา

หลังจากพูดแล้ว หลิ่วหยวนก็จากไปอย่างกังวลใจพร้อมกับหลิ่วจื่อเทาที่มีลมหายใจริบหรี่

นายท่านเซี่ยมองหลินหยุนอย่างลึกซึ้ง แล้วส่งหลิ่วจื่อเทาจากไป

“เจ้าบ้านหลิ่วขอให้เดินทางปลอดภัย!”

หลิ่วหยวนโบกมือ เป็นคำตอบ

เมื่อเห็นเจ้าบ้านหลิ่วมาอย่างรีบร้อน และจากไปอย่างรีบร้อน สมาชิกทุกคนในตระกูลเซี่ย ก็ตกตะลึง

สายตาของทุกคน อดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลินหยุน

“ไอ้หนุ่มคนนี้มีฐานะตัวตนอะไร? เพื่อให้ได้รับการอภัยจากเขา เจ้าบ้านหลิ่วถึงกับทุบตีลูกชายของตัวเองเกือบตาย!”

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“ตระกูลหลิ่ว แต่เป็นผู้นำตระกูลแพทย์แผนจีนทั้งเจ็ดตระกูลใหญ่!”

สมาชิกตระกูลเซี่ยทั้งหมด เหมือนมีคลื่นพายุในใจ

เซี่ยเจี้ยนโก๋ยืดอก ในขณะนี้ เขาก็รู้สึกเหมือนได้ระบายอารมณ์อย่างสะใจ

นับตั้งแต่ที่ตระกูลของพวกเขา เข้ามาในตระกูลเซี่ย ก็ถูกทุกคนในตระกูลเซี่ย ดูถูก

ตอนนี้ เมื่อเห็นสมาชิกทุกคนในตระกูลเซี่ยมองหลินหยุนด้วยความตกตะลึง เซี่ยเจี้ยนโก๋รู้สึกโล่งใจมาก

แม้ว่าพวกเขาจะตกใจมาก!

นายท่านเซี่ยเดินกลับมา สายตาที่มองหลินหยุนนั้นค่อนข้างซับซ้อน

วันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของเขา ตามหลักแล้ววันนี้เขาต้องเป็นตัวเอก แต่หลินหยุนกลับแย่งซีนของเขาไป

อย่างไรก็ตาม นายท่านเซี่ยไม่ได้โกรธเลย

ที่ผ่านมา ตระกูลเซี่ยอยู่ต่อหน้าตระกูลหลิ่ว มีท่าทีที่ให้เกียรติและเคารพ ไม่เคยมีเหตุการณ์เหมือนวันนี้มาก่อน อยู่ต่อหน้าตระกูลหลิ่วไม่เคยได้เด่นเช่นนี้มาก่อน

อย่างไรก็ตาม ในความคิดที่เขามีต่อหลินหยุนนั้น ยังไงก็เป็นเพียงคนนอก หากเซี่ยอิงเหาสามารถทำให้เจ้าบ้านหลิ่วขอโทษด้วยตัวเอง คาดว่านายท่านเซี่ยคงจะดีใจจนกระโดดโลดเต้นแล้ว

อย่างไรก็ตาม เป็นเพราะหลินหยุน สายตาของนายท่านเซี่ยที่มองเซี่ยเจี้ยนโก๋ อ่อนโยนขึ้นเยอะ

“เจี้ยนโก๋ ลูกสาวของเธอชื่ออะไร?” นายท่านเซี่ยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลานสาวของตัวเองชื่ออะไร ยิ่งไปกว่านั้น และถ้าไม่ใช่เพราะหลินหยุน ทั้งชีวิตนี้เขาคงไม่สนใจที่อยากรู้รักชื่อของลูกสาวเซี่ยเจี้ยนโก๋

เซี่ยเจี้ยนโก๋ตื่นเต้น โค้งคำนับ และตอบว่า “เธอชื่อเซี่ยหยู่เวย”

นายท่านเซี่ยพยักหน้า “โอ้ หยู่เวย เป็นชื่อที่ไพเราะมาก!”

“ไม่ทราบว่าเธอต้องการใช้เวลากี่วัน ถึงจะได้พบเซียงเซิงตันเฉิน?”

นายท่านเซี่ยเปลี่ยนเรื่องพูด เพื่อให้ความคิดของทุกคน เปลี่ยนไปตามหัวข้อของเขา

ด้วยวิธีนี้ กับความตกใจที่ทุกคนมีต่อหลินหยุน สามารถหายไปอย่างรวดเร็ว

ต้องขอบอกว่า ในฐานะเจ้าบ้านตระกูลใหญ่ มุมมองการวิเคราะห์ของนายท่านเซี่ย เป็นสิ่งที่สมาชิกตระกูลเซี่ยต้องการประจบสอพลอมาก

เซี่ยหยู่เวยก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลากี่วัน เธอแค่เชื่อในตัวหลินหยุน

เมื่อได้ยินคำถามของนายท่านเซี่ย เซี่ยหยู่เวยก็รีบมองไปทางหลินหยุนทันที

ข้างๆ เซี่ยอิงเหาที่ไม่พอใจ พูดอย่างเย็นชา “คุณปู่ ผมคิดว่าควรระบุเวลาให้เธอ ถ้าเธอบอกว่าต้องใช้เวลาหนึ่งปีถึงจะได้พบเซียงเซิงตันเฉิน ถ้างั้นพวกเราก็ต้องรอถึงหนึ่งปีเลยเหรอ?”

สมาชิกทุกคนในตระกูลเซี่ยต่างพยักหน้า เห็นด้วย

“ต้องมีเวลาจำกัด หากเกินเวลาที่กำหนดนี้ ถือว่าเธอยอมแพ้” เจ้าสามแห่งตระกูลเซี่ยพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

นายท่านเซี่ยพยักหน้า และมองไปที่เซี่ยหยู่เวย “ฉันให้เวลาเธอหนึ่งเดือน! ถ้าเวลาหนึ่งเดือน เธอก็ยังไม่ได้เจอเซียงเซิงตันเฉิน ถ้างั้นแม้จะให้เวลาเธอมากกว่านี้ เธอก็คงไม่ได้เจอ”

เซี่ยหยู่เวยยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “หนึ่งเดือนนานเกินไป ให้เวลาฉันหนึ่งวันก็พอ พรุ่งนี้ในเวลานี้ ฉันสัญญาว่าจะให้เซียงเซิงตันเฉินมาให้คำแนะนำวิชาฝังเข็มที่เจ้าบ้านคิดค้นมาด้วยตัวเอง!”