จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 741

บนเครื่องบินส่วนตัวลำหนึ่ง

หงซานเหอได้พาคณะจำนวนห้าคน โบยบินอยู่เหนือมหาสมุทรแปซิฟิกอันกว้างใหญ่ไพศาล

หงซานเหอสีหน้าท่าทางจริงจัง และกวาดสายตามองไปที่ห้าคนนั้น

“เมื่อเครื่องบินลงจอดแล้ว พวกนายเตรียมเข้าสู่สนามล่าเจ็ดเผ่าอย่างเป็นทางการ ตอนนี้ ข้าจะ แจ้งแผนการสู้รบอย่างละเอียดให้กับพวกนาย”

“หลังจากที่เข้าสู่สนามล่าเจ็ดเผ่าแล้ว หลินหยุนทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาการ เฉินโก๋ซ่งทำหน้าที่เป็นรองผู้บัญชาการ”

“ในตอนแรก ต้องตามหาสมาชิกรัสเซียให้พบ แล้วก็สร้างความสัมพันธ์ความร่วมมือระหว่างกัน ถ้าหากสามารถที่จะตีสนิทกับญี่ปุ่นได้ โดยลืมประวัติความขัดแย้งลงไปก่อนชั่วคราว ก็ให้สร้างพันธมิตรกับญี่ปุ่น”

เมื่อพูดคำนี้ออกไป นอกจากหลินหยุนแล้ว สี่คนที่เหลือต่างก็มีสีหน้าท่าทางที่รังเกียจเหยียดหยาม

เจียงเจิ้งฉีได้ตะโกนพูดขึ้นว่า: “จะเป็นไปได้อย่างไร! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดที่ข้าจะไปสร้างพันธมิตรกับไอ้พวกคนเหล่านั้น ในตอนนั้นพวกเขารุกรานประเทศจีนของพวกเราอย่างไร หรือว่านายลืมมันไปแล้ว? ”

พวกคนที่เหลือแม้จะไม่ได้พูดขึ้น แต่ใบหน้าก็แสดงท่าทีที่เห็นด้วยทั้งหมด

หงซานเหอพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า: “ระหว่างสองประเทศแล้ว ไม่มีทางที่จะเป็นศัตรูกันตลอดไป มีแต่เพียงผลประโยชน์ร่วมกันตลอดไป อีกทั้ง ต่อให้พวกนายจะสามารถร่วมมือกับรัสเซียได้แล้ว ก็ไม่ใช่ว่าจะถึงขั้นที่จะไปเป็นคู่ต่อสู้กับเผ่าอื่นที่เหลือได้ โดยที่อเมริกา อังกฤษ อินเดีย ฝรั่งเศสทั้งสี่เผ่านี้ คงจะรวมตัวกันเป็นพันธมิตรอย่างแน่นอน ซึ่งหากร่วมมือกับญี่ปุ่น พวกเราก็จะมีโอกาสชนะได้มากขึ้น”

เห็นกี่คนนั้นยังคงมีท่าทางที่ไม่ค่อยเห็นด้วยเหมือนเดิม หงซานเหอจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า: “หรือว่า พวกนายลืมจุดจบของทีมฉินมู่หยางในครั้งนั้นกันไปแล้วใช่ไหม! ”

ยิ่งตงไหลและคนอื่น ๆ ตกใจขึ้นพร้อมกัน สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แต่กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ

ฉินมู่หยาง นี่คือชื่อเรียกแทนของคนอัจฉริยะมากความสามารถ แต่ก็เป็นชื่อเรียกแทนความโศกเศร้าด้วยเช่นกัน

ในตอนนั้นฉินมู่หยางได้รับการยกย่องว่าเป็นปรมาจารย์บู๊ที่มีอายุน้อยที่สุด โดยที่มีความสามารถโดดเด่นยิ่งกว่าเทพกระบี่เยนหนานเทียน และเทพแห่งสงครามเจียงร่อโจ๋ ซึ่งเป็นบุคคลอัจฉริยะที่ทางการจีนให้การอบรมบ่มเพาะอย่างเต็มที่

แต่ว่าคนอัจฉริยะส่วนใหญ่ก็มักจะหยิ่งยโส ฉินมู่หยางก็เช่นกัน ท่ามกลางสนามล่าเจ็ดเผ่าในครั้งนั้น เขาเป็นผู้นำทีม และได้ปฏิเสธที่จะร่วมมือกับรัสเซีย โดยพยายามที่จะใช้เพียงกำลังของตนเอง เพื่อหลุดพ้นจากสถานการณ์ที่โหดร้ายนั้น

ผลลัพธ์ก็คือ ฉินมู่หยางและสมาชิกรวมห้าคน โดยสี่คนในจำนวนนั้น ยังไม่ทันได้ใช้ยันต์หยก ก็ถูกสมาชิกของเผ่าอื่น ร่วมกันลงมือสังหารแล้ว

แม้แต่คนสุดท้าย ได้อาศัยกำลังที่เหลือหลังจากที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส บีบยันต์หยกจนแตกละเอียด โดยหลังจากที่ออกมา ก็ทำได้เพียงบอกแจ้งเหตุการณ์กับจีเจ๋อกั๋วผู้รับผิดชอบ แล้วก็เสียชีวิตลง!

ครั้งนั้น ประเทศจีนอยู่ในอันดับสุดท้าย พ่ายแพ้ไปหลายสิ่งหลายอย่าง

ทำให้เศรษฐกิจของจีน ถอยหลังกลับไปสิบปี

จีเจ๋อกั๋วผู้รับผิดชอบ จึงได้ลาออกเพราะเหตุนี้ เพื่อที่จะขออภัยโทษ ตนเองจึงยอมสมัครเป็นผู้พิทักษ์รักษาสนามล่าเจ็ดเผ่า โดยจะพิทักษ์รักษาสนามล่าเจ็ดเผ่าไปตลอดชีวิต

แม้ว่าสมาชิกของจีนที่เข้าร่วมสนามล่าเจ็ดเผ่า จะเสียชีวิตในสนามรบเป็นจำนวนมาก แต่ที่ต้องเสียชีวิตทุกคนก็มีเพียงแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว

หงซานเหอพูดอย่างหนักแน่นต่อว่า: “หนึ่งประเทศ หนึ่งเผ่าพันธุ์ สามารถที่จะยืนตระหง่านอยู่บนยอดสูงสุดของโลกได้ ไม่ใช่จะอาศัยความกล้าหาญองอาจ ไม่ใช่จะอาศัยความหยิ่งยโสและอคติ แต่อาศัยความสามารถในการอดทนในเรื่องที่คนทั่วไปไม่สามารถอดทนได้! ”

“มีเพียงอดทนต่อความดูถูกเหยียดหยาม แบกรับต่อความกดดัน เข้าใจคู่ต่อสู้ท่ามกลางอุปสรรคปัญหา ศึกษาเรียนรู้คู่ต่อสู้ คัดเลือกเอาส่วนที่โดดเด่น ละทิ้งส่วนที่ย่ำแย่ สุดท้ายก็จะสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้”

“ประเทศจีนของเราในตอนที่ก่อตั้งประเทศขึ้นนั้น เรียกได้ว่ายากจนค้นแค้นอย่างที่สุด แต่ว่าภายใต้มาตรการปิดล้อมอย่างแน่นหนาของประเทศตะวันตก ก็ยังสามารถที่จะบุกเบิกพัฒนามาจนถึงระดับนี้ได้ในปัจจุบัน ซึ่งนี่ก็คือข้อยืนยันอย่างดีที่สุด”

“ชนชาติที่อนุรักษ์นิยม หยิ่งยโสโอ้อวด ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับความจริง และไม่ยอมรับต่อข้อบกพร่องของตนเอง ก็จะค่อย ๆ ถูกคัดออกจากจักรวาลที่มีกฎเกณฑ์ว่าปลาใหญ่กินปลาเล็ก! ”

เฉินโก๋ซ่งมีสีหน้าท่าทางที่ละอายใจ: “แม่ทัพหง พวกข้าสำนึกผิดแล้ว”

ห่าวจ้านก็ตะโกนพูดเสียงดังขึ้นว่า: “ข้าผิดไปแล้ว ท่านอย่าได้พูดอีกเลย พูดจนข้าอับอายไปหมดแล้ว! ”

ยิ่งตงไหลก็ถอนหายใจ: “ท่านหงพูดได้ถูกต้อง เป็นพวกเราเองที่สายตาคับแคบจนเกินไป! ”

เจียงเจิ้งฉีกลับยังคงมีท่าทีที่ไม่ค่อยจะเห็นด้วยอยู่เหมือนเดิม แม้ว่าจะไม่พูดคัดค้าน แต่มองออกได้ว่า ในใจของเขาก็ยังคงไม่ยอมอ่อนข้อ

หลินหยุนตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่ว่า คำพูดของหงซานเหอนั้น เขาเองก็เห็นด้วยเช่นกัน

ไม่ใช่แค่คนเท่านั้น ต่อให้เป็นผู้บำเพ็ญเซียน ก็ต้องเข้าใจถึงการอดทนอดกลั้นและเก็บตัวกบดาน มิเช่นนั้น จะต้องตายก่อนเวลาอันควร

เห็นกี่คนนี้สำนึกในความผิด หงซานเหอก็มีสีหน้าท่าทางที่ผ่อนคลายลง: “อย่างอื่นข้าก็จะไม่พูดพร่ำเพรื่อแล้ว ในสนามต่อสู้ เปลี่ยนแปลงไปมาอย่างรวดเร็ว ถ้าหากประสบกับเหตุการณ์ที่ยากลำบาก ห้ามดึงดันเด็ดขาด จะต้องรักษาชีวิตรอดไว้ก่อนเป็นสำคัญ! ”

“จดจำไว้แล้ว! ”