จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 742

หงซานเหอพูดอธิบายอยู่ด้านข้าง: “เนื่องจากทีมฝ่ายตะวันตกกดดันได้เปรียบจีนมาโดยตลอด ทำให้สนามล่าเจ็ดเผ่าในอดีตโดยส่วนใหญ่นั้น จีนก็จะเป็นอันดับสุดท้าย”

“มีเพียงแค่ครั้งนั้นที่เทพแห่งสงครามเจียงร่อโจ๋เข้าร่วม ผลงานออกมาดีสักหน่อย แต่ก็มีผลงานอยู่ในอันดับที่สามจากท้ายเท่านั้น”

หลินหยุนสามารถเข้าใจได้ว่า ต่อให้จีนจะแข็งแกร่งมากเพียงใด ก็ไม่สามารถที่จะอาศัยกำลังของตนเองเพียงอย่างเดียว เพื่อที่จะไปสู้รบกับสี่เผ่าพันธมิตรได้

แม้ว่าคนของรัสเซีย จะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีกับประเทศตะวันตกสักเท่าไหร่ แต่ว่าในทางชาติพันธุ์แล้วพวกเขาก็ไม่แตกต่างอะไรกับประเทศตะวันตกมากเท่าไร

มีเพียงแค่จีน ที่ไม่ว่าจะเป็นด้านความสัมพันธ์หรือว่าชาติพันธุ์แล้ว ต่างก็จะต้องโดนประเทศตะวันตกนั้นดูถูกเหยียดหยาม

“ดูเหมือนว่า ครั้งนี้ที่เลือกฉันเป็นผู้บัญชาการ ถือว่าเป็นภาระหน้าที่อันหนักหนาเลยทีเดียว! ”หลินหยุนเหมือนกับว่าเข้าใจถึงความหมายของประธานาธิบดีจีนแล้ว

หงซานเหอถามขึ้นว่า: “ผู้อาวุโสทั้งสองท่านมีอะไรที่จะต้องกำชับหรือไม่อย่างไร? ”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งกวาดสายตามองไปที่ห้าคน และพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า: “ภายในสนามล่าเจ็ดเผ่า ในทุกที่ต่างก็แฝงไว้ด้วยอันตรายความเสี่ยงที่ไม่มีใครล่วงรู้ได้ พวกนายจะต้องออกล่าสัตว์พร้อมกันจึงจะเป็นการดีที่สุด ห้ามกระทำการตามลำพังโดยเด็ดขาด”

“ถ้าหากพบกับสัตว์ประหลาดที่จัดการไม่ได้ อย่าได้ดึงดันโอ้อวดโดยเด็ดขาด”

“อีกสักครู่ทุกคนจะได้รับยันต์หยกหนึ่งชิ้น นั่นคือกุญแจสำหรับการเข้าสู่สนามล่าเจ็ดเผ่า และก็คือสิ่งของที่ใช้ปกป้องรักษาชีวิตของพวกนาย ซึ่งจะต้องเก็บรักษาเอาไว้ให้ดี ห้ามหล่นหายอย่างเด็ดขาด! ”

ผู้อาวุโสอีกท่านหนึ่งพูดเสริมขึ้นว่า: “ยันต์หยกนี้ในตอนที่พวกนายประสบกับอันตราย เพียงแค่บีบให้แตกละเอียด แบบนี้แล้ว พวกนายก็จะถูกพลังงานพิเศษในสนามนำตัวส่งออกมา”

“ซึ่งในตอนที่พวกนายใช้ยันต์หยกนี้ ก็หมายความว่าได้สละสิทธิ์การแข่งขันในครั้งนี้ด้วย จำไว้นะว่าเฉพาะในช่วงเวลาที่สำคัญเท่านั้น จึงจะใช้ยันต์หยกนี้”

หงซานเหอมองไปที่ทุกคน และถามขึ้นว่า: “ต่างก็ฟังเข้าใจกันแล้วใช่ไหม? ”

เฉินโก๋ซ่งและทุกคน อกผายไหล่ผึ่ง และพูดขึ้นพร้อมกันว่า: “เข้าใจ! ”

หงซานเหอมองไปที่หลินหยุน และได้กำชับอีกครั้งว่า: “สุดท้ายข้าขอกำชับกับพวกนายอีกครั้งว่า หลังจากที่เข้าสู่สนามล่าเจ็ดเผ่าแล้ว จะต้องทำตามกำลังของตน ห้ามโอ้อวดดึงดันเด็ดขาด ถึงแม้หน้าที่เป็นสิ่งที่สำคัญ แต่การรักษาชีวิตเอาไว้เป็นสิ่งสำคัญที่สุด! ”

“มีชีวิตเข้าไป และต้องมีชีวิตกลับออกมา! ”

“นายพลหงวางใจได้ พวกข้าจดจำเอาไว้แล้ว! ” เฉินโก๋ซ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

หงซานเหอมองไปที่หลินหยุน โดยที่ไม่พูดจา แต่ว่า หลินหยุนสามารถรับรู้ได้ถึงความหมายของเขา

เขาได้กล่าวเตือนกับหลินหยุนว่า ห้ามโอ้อวดดึงดัน ต้องระมัดระวังอย่างมากในทุกเรื่อง

หลินหยุนรู้สึกว่า แม้ว่าหงซานเหอจะไม่ค่อยชอบพอเขาในทุก ๆ เรื่อง แต่เมื่อประสบกับปัญหา ในใจของหงซานเหอ ก็ยังคงมีตนเองอยู่

“ออกเดินทาง ไปสนามแข่งขันกันเถอะ! ” ผู้อาวุโสคนหนึ่งก้าวเดินไปพร้อมกับพูดขึ้น

“ตามไปกันเถอะ! ” หงซานเหอมองไปที่ทั้งห้าคน แล้วก็ก้าวเดินตามกันไป

ทั้งคณะ ภายใต้การนำของผู้พิทักษ์รักษาสนามล่าสัตว์ ก็มาถึงลานกว้างด้านหน้ากลุ่มเสาหินขนาดใหญ่

ในบริเวณลานกว้าง มีคนยืนอยู่จำนวนมากแล้ว ซึ่งเมื่อนับรวมกับพวกของหลินหยุนด้วย ก็รวมทั้งหมดเป็นเจ็ดทีม โดยต่างก็มีผู้อาวุโสในชุดคลุมสีดำสองคนเป็นผู้นำมา

หงซานเหอพูดแนะนำขึ้นว่า: “คนชุดดำเหล่านั้น ก็คือผู้พิทักษ์รักษาสนามล่าเจ็ดเผ่าของแต่ละชนชาติ ซึ่งทำหน้าที่ดูแลรักษาสนามล่าเจ็ดเผ่านี้”

“พวกนายลองสังเกตดู สมาชิกของแต่ละชนชาติ ซึ่งคนเหล่านี้ก็คือคู่ต่อสู้ของพวกนาย”

ไม่ต้องให้หงซานเหอกล่าวเตือนขึ้น สายตาของหลินหยุนและคนอื่น ๆ ต่างก็ได้สังเกตไปที่คนของแต่ละทีมเหล่านั้นตั้งแต่แรกแล้ว

บนร่างของสมาชิกแต่ละชนชาติ ต่างก็มีตราสัญลักษณ์ประจำแต่ละชาติ ซึ่งทำให้แยกแยะออกได้โดยง่าย