จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 742

หงซานเหอพูดอธิบายอยู่ด้านข้าง: “เนื่องจากทีมฝ่ายตะวันตกกดดันได้เปรียบจีนมาโดยตลอด ทำให้สนามล่าเจ็ดเผ่าในอดีตโดยส่วนใหญ่นั้น จีนก็จะเป็นอันดับสุดท้าย”

“มีเพียงแค่ครั้งนั้นที่เทพแห่งสงครามเจียงร่อโจ๋เข้าร่วม ผลงานออกมาดีสักหน่อย แต่ก็มีผลงานอยู่ในอันดับที่สามจากท้ายเท่านั้น”

หลินหยุนสามารถเข้าใจได้ว่า ต่อให้จีนจะแข็งแกร่งมากเพียงใด ก็ไม่สามารถที่จะอาศัยกำลังของตนเองเพียงอย่างเดียว เพื่อที่จะไปสู้รบกับสี่เผ่าพันธมิตรได้

แม้ว่าคนของรัสเซีย จะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีกับประเทศตะวันตกสักเท่าไหร่ แต่ว่าในทางชาติพันธุ์แล้วพวกเขาก็ไม่แตกต่างอะไรกับประเทศตะวันตกมากเท่าไร

มีเพียงแค่จีน ที่ไม่ว่าจะเป็นด้านความสัมพันธ์หรือว่าชาติพันธุ์แล้ว ต่างก็จะต้องโดนประเทศตะวันตกนั้นดูถูกเหยียดหยาม

“ดูเหมือนว่า ครั้งนี้ที่เลือกฉันเป็นผู้บัญชาการ ถือว่าเป็นภาระหน้าที่อันหนักหนาเลยทีเดียว! ”หลินหยุนเหมือนกับว่าเข้าใจถึงความหมายของประธานาธิบดีจีนแล้ว

หงซานเหอถามขึ้นว่า: “ผู้อาวุโสทั้งสองท่านมีอะไรที่จะต้องกำชับหรือไม่อย่างไร? ”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งกวาดสายตามองไปที่ห้าคน และพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า: “ภายในสนามล่าเจ็ดเผ่า ในทุกที่ต่างก็แฝงไว้ด้วยอันตรายความเสี่ยงที่ไม่มีใครล่วงรู้ได้ พวกนายจะต้องออกล่าสัตว์พร้อมกันจึงจะเป็นการดีที่สุด ห้ามกระทำการตามลำพังโดยเด็ดขาด”

“ถ้าหากพบกับสัตว์ประหลาดที่จัดการไม่ได้ อย่าได้ดึงดันโอ้อวดโดยเด็ดขาด”

“อีกสักครู่ทุกคนจะได้รับยันต์หยกหนึ่งชิ้น นั่นคือกุญแจสำหรับการเข้าสู่สนามล่าเจ็ดเผ่า และก็คือสิ่งของที่ใช้ปกป้องรักษาชีวิตของพวกนาย ซึ่งจะต้องเก็บรักษาเอาไว้ให้ดี ห้ามหล่นหายอย่างเด็ดขาด! ”

ผู้อาวุโสอีกท่านหนึ่งพูดเสริมขึ้นว่า: “ยันต์หยกนี้ในตอนที่พวกนายประสบกับอันตราย เพียงแค่บีบให้แตกละเอียด แบบนี้แล้ว พวกนายก็จะถูกพลังงานพิเศษในสนามนำตัวส่งออกมา”

“ซึ่งในตอนที่พวกนายใช้ยันต์หยกนี้ ก็หมายความว่าได้สละสิทธิ์การแข่งขันในครั้งนี้ด้วย จำไว้นะว่าเฉพาะในช่วงเวลาที่สำคัญเท่านั้น จึงจะใช้ยันต์หยกนี้”

หงซานเหอมองไปที่ทุกคน และถามขึ้นว่า: “ต่างก็ฟังเข้าใจกันแล้วใช่ไหม? ”

เฉินโก๋ซ่งและทุกคน อกผายไหล่ผึ่ง และพูดขึ้นพร้อมกันว่า: “เข้าใจ! ”

หงซานเหอมองไปที่หลินหยุน และได้กำชับอีกครั้งว่า: “สุดท้ายข้าขอกำชับกับพวกนายอีกครั้งว่า หลังจากที่เข้าสู่สนามล่าเจ็ดเผ่าแล้ว จะต้องทำตามกำลังของตน ห้ามโอ้อวดดึงดันเด็ดขาด ถึงแม้หน้าที่เป็นสิ่งที่สำคัญ แต่การรักษาชีวิตเอาไว้เป็นสิ่งสำคัญที่สุด! ”

“มีชีวิตเข้าไป และต้องมีชีวิตกลับออกมา! ”

“นายพลหงวางใจได้ พวกข้าจดจำเอาไว้แล้ว! ” เฉินโก๋ซ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

หงซานเหอมองไปที่หลินหยุน โดยที่ไม่พูดจา แต่ว่า หลินหยุนสามารถรับรู้ได้ถึงความหมายของเขา

เขาได้กล่าวเตือนกับหลินหยุนว่า ห้ามโอ้อวดดึงดัน ต้องระมัดระวังอย่างมากในทุกเรื่อง

หลินหยุนรู้สึกว่า แม้ว่าหงซานเหอจะไม่ค่อยชอบพอเขาในทุก ๆ เรื่อง แต่เมื่อประสบกับปัญหา ในใจของหงซานเหอ ก็ยังคงมีตนเองอยู่

“ออกเดินทาง ไปสนามแข่งขันกันเถอะ! ” ผู้อาวุโสคนหนึ่งก้าวเดินไปพร้อมกับพูดขึ้น

“ตามไปกันเถอะ! ” หงซานเหอมองไปที่ทั้งห้าคน แล้วก็ก้าวเดินตามกันไป

ทั้งคณะ ภายใต้การนำของผู้พิทักษ์รักษาสนามล่าสัตว์ ก็มาถึงลานกว้างด้านหน้ากลุ่มเสาหินขนาดใหญ่

ในบริเวณลานกว้าง มีคนยืนอยู่จำนวนมากแล้ว ซึ่งเมื่อนับรวมกับพวกของหลินหยุนด้วย ก็รวมทั้งหมดเป็นเจ็ดทีม โดยต่างก็มีผู้อาวุโสในชุดคลุมสีดำสองคนเป็นผู้นำมา

หงซานเหอพูดแนะนำขึ้นว่า: “คนชุดดำเหล่านั้น ก็คือผู้พิทักษ์รักษาสนามล่าเจ็ดเผ่าของแต่ละชนชาติ ซึ่งทำหน้าที่ดูแลรักษาสนามล่าเจ็ดเผ่านี้”

“พวกนายลองสังเกตดู สมาชิกของแต่ละชนชาติ ซึ่งคนเหล่านี้ก็คือคู่ต่อสู้ของพวกนาย”

ไม่ต้องให้หงซานเหอกล่าวเตือนขึ้น สายตาของหลินหยุนและคนอื่น ๆ ต่างก็ได้สังเกตไปที่คนของแต่ละทีมเหล่านั้นตั้งแต่แรกแล้ว

บนร่างของสมาชิกแต่ละชนชาติ ต่างก็มีตราสัญลักษณ์ประจำแต่ละชาติ ซึ่งทำให้แยกแยะออกได้โดยง่าย

ผู้เข้าแข่งขันทั้งห้าคนของอินเดีย มีสามคนที่ใส่แค่กางเกงขาสั้น แต่งตัวคล้ายกับเป็นคนโบราณในยุคหิน มีรูปลักษณ์ที่แปลกประหลาด ส่วนอีกสองคนนั้น นึกไม่ถึงว่าจะเป็นพระสงฆ์ที่นุ่งห่มจีวร แต่กลับไม่ได้มีความเมตตาอารี มีแต่ท่าทางที่โหดเหี้ยม

“นั่นคือศาสนิกชนศาสนาพราหมณ์ ส่วนอีกสองคนนั้นคือลามะ โดยที่ความสามารถของพวกเขาคล้ายกันกับผู้บำเพ็ญเซียนนักบู๊ของพวกเรา แต่จะแปลกประหลาดกว่านักบู๊อยู่บ้าง พวกนายจะต้องระมัดระวังตัวให้ดี”

ส่วนพวกคนกลุ่มสุดท้ายที่เหลือนั้น คือผู้เข้าแข่งขันทั้งห้าคนของญี่ปุ่น โดยทั้งห้าคนนี้ อยู่ในชุดซามูไรสีดำกันทั้งหมด ในมือถือดาบโค้ง ซึ่งรูปร่างของพวกเขาเมื่อเทียบกับผู้เข้าแข่งขันทุกชาติแล้ว นับว่าเตี้ยที่สุด

หงซานเหอพูดว่า: “นี่คือนินจาของญี่ปุ่น คาดว่าพวกนายคงจะไม่แปลกหูแปลกตาหรอก ตอนนั้นที่ญี่ปุ่นรุกรานจีน คนเหล่านี้ก็คือศัตรูตัวฉกาจของโลกบู๊จีน”

เวลานี้ ผู้พิทักษ์รักษาของแต่ละชนชาติก็ได้เดินขึ้นมา โดยเดินไปยังด้านข้างของแท่นหินที่อยู่ตรง ใจกลางของลานกว้าง พวกเขากี่คนนั้นพูดปรึกษากันครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันหลังมาแล้วกวักมือเรียก ผู้เข้าแข่งขันของแต่ละชนชาติ

หงซานเหอพูดว่า: “ผู้พิทักษ์อาวุโสได้เรียกพวกเราแล้ว พวกเราไปกันเถอะ! ”

ขณะที่หงซานเหอนำทีมเดินเข้าไปนั้น ผู้เข้าแข่งขันของแต่ละชาติ ต่างก็เดินเข้าไปหาผู้พิทักษ์ของตนตามแต่ละชนชาติ

ทุกคนยืนล้อมรอบแท่นหิน

ผู้พิทักษ์ของแต่ละชนชาติ ใช้ภาษาของตนเอง พูดกำชับครั้งสุดท้ายให้กับพวกผู้เข้าแข่งขันของตน

“อีกสักครู่ก็จะเปิดประตูพิเศษให้เข้าสู่สนามล่าแล้ว ตอนนี้ข้าจะมอบยันต์หยกให้กับพวกนาย”

หลินหยุนกับพวกทั้งห้าคน ทุกคนต่างก็ได้รับยันต์หยกที่มีขนาดเท่ากับแผ่นการ์ด

“ยันต์หยกเคลื่อนย้ายชิ้นนี้ เป็นสิ่งที่ใช้สำหรับรักษาตัวเพื่อชีวิตรอด เมื่อตอนที่พวกนายประสบกับอันตราย ซึ่งพวกนายจะต้องเก็บรักษาเอาไว้เป็นอย่างดี”

“ตอนที่จะใช้ ก็เพียงแค่บีบยันต์หยกนี้ให้แตกละเอียดเท่านั้น แต่ว่าอาจจะมีความล่าช้าอยู่กี่วินาที ซึ่งพวกนายจะต้องควบคุมกำหนดเวลาให้ดี” ผู้พิทักษ์รักษาทั้งสองท่านพูดกำชับ