จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 746

นี่ตกลงว่าคือสัตว์ประหลาดอะไรกันแน่?

ตามความรู้ของหลินหยุน เวลานี้ ก็ยังมองไม่ออกและไม่เข้าใจเช่นกัน

ในช่วงที่หลินหยุนกำลังพักผ่อนอยู่ สัตว์ประหลาดตัวนั้นก็พุ่งจู่โจมเข้าใส่หลินหยุนอีกครั้ง

“สัตว์ประหลาดตัวนี้มีพละกำลังที่แข็งแกร่งมาก ทั้งที่โดนฉันชกไปตั้งหลายหมัดแล้ว พลังการจู่โจมก็ยังไม่ลดลงเลย”

หลินหยุนต้านทานการโจมตีของสัตว์ประหลาด ขณะเดียวกันก็สังเกตลักษณะพิเศษของสัตว์ประหลาดตัวนี้ไปด้วย

“แม้แต่การบำเพ็ญฝึกฝนของฉัน ก็สูญเสียไปแล้วตั้งสี่ส่วน แต่ว่า มันกลับไม่มีร่องรอยของการ เหน็ดเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย แหล่งพลังงานของมัน อยู่ที่ไหนกัน? ”

ขณะนั้น ก็ได้ใช้พลังดวงตาทำลายล้าง จ้องมองไปที่ร่างกายของสัตว์ประหลาด โดยภายใต้พลังดวงตาทำลายล้าง ทุกสิ่งก็เปลี่ยนแปลงเป็นลักษณะเส้นไหมสีดำ

แต่ว่า ภายในร่างกายของสัตว์ประหลาดตัวนั้น กลับห่อไปด้วยแผ่นภาพเส้นไหมสีดำอย่างแน่นหนา

โดยแผ่นภาพนั้น ก็คือกระบี่เล่มหนึ่ง!

“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง! ”

แม้จะทราบถึงแหล่งพลังงานของสัตว์ประหลาดตัวนี้ แต่ว่า หากต้องการที่จะสังหารสัตว์ประหลาดตัวนี้ จากระดับการบำเพ็ญฝึกฝนของหลินหยุนในตอนนี้ คงจะยากลำบากพอสมควร

“ดูเหมือนว่า จะต้องใช้เคล็ดลับวิชาอีกแล้ว! ”

“แต่ว่า อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ตามกาลเวลานี้ เกรงว่าคงจะจัดการกับมันไม่ได้”

หลินหยุนยืนอยู่ด้านบนของซากปรักหักพัง แล้วมองอย่างเย็นชาไปที่ร่างของสัตว์ประหลาดที่หัวเป็นวัวร่างเป็นคนที่กำลังคำรามใส่เขา สีหน้าค่อย ๆ เคร่งขรึมขึ้น พลังอำนาจที่ดุดันหนักแน่นราวกับภูเขา ได้เปล่งออกมาจากร่างของเขาอย่างช้า ๆ

สัตว์ประหลาดตัวนั้นรู้สึกได้ถึงความอันตราย จึงได้หยุดการโจมตีลง แล้วจ้องมองไปที่หลินหยุน อย่างระมัดระวัง

ตูม!

หลินหยุนก้าวเข้าสู่กลางอากาศ ทั้งชั้นฟ้าชั้นดินดูเหมือนจะสั่นสะเทือนเล็กน้อย ซึ่งเหมือนกับค้อนอันใหญ่ ทุบลงไปกลางดวงใจอย่างรุนแรง

เขายืนอยู่กลางอากาศ ราวกับว่าภายใต้เท้าของเขา มีบันไดสวรรค์ที่มองไม่เห็น

ตูม!

เมื่อก้าวที่สองออกไป ร่างกายของหลินหยุนก็ยืดสูงขึ้นอีกครั้ง ลมหายใจของร่างกายก็ยิ่งเย็นชามากขึ้น

ตูม!

ก้าวที่สาม......ก้าวที่สี่......

ก้าวที่เก้าออกไป หลินหยุนล่องลอยอยู่กลางอากาศ เดิมทีที่มีผมสั้นดกดำ กลับเปลี่ยนเป็นผมขาวยาวถึงเอว

เวลานี้ หลินหยุน ราวกับว่าเป็นเทพเจ้าในชั้นฟ้าชั้นดินนี้เพียงคนเดียว

ทุกท่วงท่าการกระทำของเขา ต่างก็เหมือนกับนำพาพลังอานุภาพมาจากทั้งชั้นฟ้าชั้นดิน

สำนักต้าเต๋ามีอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์เหนือธรรมชาติ เก้าชั้นฟ้า!

ทุกครั้งที่ขึ้นแต่ละชั้น ก็ช่วงชิงพลังอำนาจจากหนึ่งชั้นฟ้า เมื่อขึ้นถึงเก้าชั้นฟ้า ก็ช่วงชิงอำนาจบารมีของชั้นฟ้าทั้งหมด ซึ่งสามารถทำหน้าที่ลงโทษแทนฟ้าได้

ชั้นฟ้าของที่แห่งนี้ ก็ยังคงยึดมั่นรักษากฎเกณฑ์สูงสุดในการเคลื่อนไหวของชั้นฟ้าชั้นดินในบริเวณแห่งนี้

แต่ว่า เมื่อมองจากช่วงเวลาแสนปีมานี้ของสำนักต้าเต๋า ผู้บำเพ็ญที่สามารถขึ้นไปสู่เก้าชั้นฟ้าได้นั้น มีจำนวนน้อยมาก ต่อให้เป็นท่านอาจารย์ของหลินหยุน ก็ทำได้เพียงแค่ขึ้นถึงแปดชั้นฟ้าเท่านั้น

นับแต่อดีต สำนักต้าเต๋ามีคำพูดอยู่อย่างหนึ่งว่า: “ขึ้นถึงเก้าชั้นฟ้าได้ ก็สังหารเซียนใต้หล้าได้ทั้งหมด! ”

นั่นแสดงให้เห็นถึง พลังอำนาจของอิทธิฤทธิ์ปาฏิหารย์นี้

หลินหยุนล่องลอยอยู่กลางอากาศ พลังอำนาจในร่างกายเปลี่ยนไปโดยฉับพลัน ลมหายใจแห่งความอาฆาตได้เปิดเผยออกมาแล้ว

ลมหายใจนั้น ให้ความรู้สึกที่หมดหวังอย่างที่สุด ราวกับว่า ชั้นฟ้าชั้นดินพังทลาย เกิดมาก็สิ้นหวัง ทุกสิ่งทุกอย่างใกล้ที่จะดับสลายลง

“ร่วงสังหาร! ”

หลินหยุนมีสีหน้าท่าทางที่ไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก ก็เหมือนกับเทพเจ้าที่ไม่มีความรู้สึกใด ๆ และลมหายใจแห่งความอาฆาตที่ได้เปิดเผยออกมานั้น ทำให้อากาศในบริเวณโดยรอบแข็งตัวลง

ฤดูใบไม้ร่วงสามารถสังหารได้ทุกสิ่งทุกอย่าง กลิ่นอายของฤดูใบไม้ร่วง แม้ว่าจะไม่หนาวเหน็บเหมือนกับฤดูหนาว ไม่ร้อนอบอ้าวเท่ากับฤดูร้อน แต่ก็มีความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวที่พิเศษโดยเฉพาะ

อิทธิฤทธิ์ปาฏิหารย์ของร่วงสังหาร คือการนำกลิ่นอายแห่งฤดูใบไม้ร่วงที่จะมาถึง ยกระดับสู่ขั้นสูงสุด ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างเปล่าเปลี่ยวเหี่ยวเฉาและตายไป

บรรยากาศของฤดูใบไม้ร่วงที่มีความอาฆาตถึงขีดสุด ได้แผ่ปกคลุมไปที่ร่างของสัตว์ประหลาดตัวนั้นแล้ว

กอปรกับร่วงสังหารที่ใช้อิทธิฤทธิ์ปาฏิหารย์เก้าชั้นฟ้า ยิ่งทำให้พลังอานุภาพของร่วงสังหาร เพิ่มขีดความสามารถสูงขึ้นอีกเป็นสิบเท่า

ที่บริเวณใต้เท้า พื้นดินสีน้ำตาลที่ได้สูญเสียความมีชีวิตชีวาไปหมดแล้วจากการโดนรังสีและคลื่นแรงกระแทก ซึ่งภายใต้การลุกล้ำเข้ามาของร่วงสังหาร ก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีเทาโดยที่ปราศจากชีวิตชีวา เหมือนกับได้ตายลงอีกครั้ง

คิดไม่ถึงว่าในที่แห่งนี้ จะสามารถครอบครองกระบี่เมนหลักได้อย่างง่ายดายเช่นนี้

หลังจากที่ปล่อยพลังทิพย์เข้าไปแล้ว จิตวิญญาณของหลินหยุนก็ได้หลอมรวมเข้ากับกระบี่ แม้ว่าจะใช้งานได้ไม่ดีเท่ากับเจ้าของคนก่อน แต่ก็ถือว่าใช้ได้อย่างสะดวกราบรื่น

หลินหยุนอดกลั้นความปิติดีใจเอาไว้ในใจ มองไปที่กระบี่เล่มนั้นและพูดว่า: “นับจากนี้ต่อไป นายก็ติดตามไปกับฉันแล้ว ฉันจะนำพานายไป ทำให้ทั่วทั้งโลกและดวงดาวต่างก็หวาดกลัวตัวสั่นในตัวของนาย”

“ฉันขอตั้งชื่อในนายก่อนแล้วกัน! ”

ขณะที่หลินหยุนพูดจบ เตรียมที่จะตั้งชื่อให้กระบี่นั้น ที่ตัวของกระบี่ ก็เปล่งแสงสีแดงขึ้นแวบหนึ่ง

มีสองคำปรากฏแวบขึ้นบนตัวของกระบี่

“เฮ่าเทียน! ”

“ที่จริงแล้วนายมีชื่อว่าดาบเฮ่าเทียน! ”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อไปก็จะเรียกนายว่าดาบเฮ่าเทียนเหมือนเดิม! ”

กระบี่ได้ส่งเสียงดีใจอย่างแผ่วเบาขึ้นอีกครั้ง และก็ได้บินวนรอบตัวของหลินหยุนหนึ่งรอบ สุดท้ายก็ลอยอยู่บนศีรษะของหลินหยุน

“กลับลงมาเถอะ! ”

เมื่อหลินหยุนนึกคิดขึ้น ดาบเฮ่าเทียนก็เปลี่ยนเป็นแสงสีแดง และถูกหลินหยุนเก็บไว้ในตันเถียน

“พอดีเลยที่ชาติที่แล้วฉันได้รับเพลงกระบี่ลอยนภาในวิชากระบี่อิทธิฤทธิ์มาเล่มหนึ่ง ซึ่งขาดแค่กระบี่เท่านั้น ตอนนี้ ในที่สุดก็สามารถฝึกฝนเพลงกระบี่ลอยนภาได้แล้ว”

เก็บดาบเฮ่าเทียนเรียบร้อยแล้ว หลินหยุนก็มองสังเกตไปยังตำหนักหลิงเซียวที่อยู่เบื้องหน้า

“ไม่รู้ว่าดาบเฮ่าเทียนนี้ มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องอะไรกับตำหนักหลิงเซียว? หรือว่าเจ้าของตำหนักหลิงเซียว จะเป็นเจ้าของดาบเฮ่าเทียนนี้? ”

หลินหยุนเหาะเข้าไปด้านในของตำหนักหลิงเซียว แต่น่าเสียดายที่ เมื่อเขากำลังเหาะลงมาอยู่บนแท่นที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นเหาะออกมา นึกไม่ถึงว่าตำหนักหลิงเซียวที่มีขนาดใหญ่นี้ จะพังทลายลงได้

ก็เหมือนกับตึกอาคารที่อยู่ดี ๆ ก็สูญเสียแรงค้ำยัน พังทลายลงอย่างกะทันหัน

แสงสีทองอันเบาบางได้ปกคลุมร่างของหลินหยุนเอาไว้ ให้เขาค่อย ๆ เหาะลงมาอยู่ด้านบนซากปรักหักพังของตำหนักหลิงเซียว

“เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน? ”