จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 745

เพล้ง!

เกิดเสียงแตกละเอียดดังขึ้นอย่างชัดเจน ในตอนที่หลินหยุนจู่โจมเข้าใส่นินจาผู้นั้น เขาก็ได้บีบยันต์หยกจนแตกละเอียด

หมัดที่ทรงพลังของหลินหยุน ยังไม่ทันโจมตีถึงตัวของนินจาผู้นั้น ทันใดนั้นก็ปรากฏช่องว่างในชั้นอากาศขึ้น แล้วก็ดูดร่างของนินจาผู้นั้นเข้าไป

ฟุบ!

พลังหมัดที่ชกพลาดนี้ พุ่งโจมตีใส่พื้นดินจนเกิดเป็นหลุมใหญ่ขึ้น

เมื่อฝุ่นควันจางหายไปจนหมด ก็ปรากฏเงาร่างของหลินหยุนขึ้น โดยที่ทั้งร่างกายปกคลุมไปด้วยพลังแสงสีทอง ซึ่งไม่เปรอะเปื้อนฝุ่นควันเลยแม้แต่น้อย

“นี่ก็คือยันต์หยกเคลื่อนย้ายใช่ไหม? ”

เมื่อหลินหยุนนึกคิดขึ้น ยันต์หยกเคลื่อนย้ายชิ้นนั้นของตนเอง ก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา

“จากเทคโนโลยีบนโลก รวมไปถึงพลังความสามารถของผู้บำเพ็ญฝึกฝน ซึ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสร้างยันต์หยกที่จะต้องกลั่นด้วยพลังขั้นแดนจิตปฐมขึ้นมาได้”

“ยันต์หยกเคลื่อนย้ายชิ้นนี้ มีหลักการอย่างไร? ”

หลินหยุนสังเกตอย่างละเอียด และปล่อยพลังงานบางอย่างเข้าสู่ภายในยันต์หยกเคลื่อนย้ายอย่างช้า ๆ และเริ่มต้นที่จะวิเคราะห์พลังงานและวัสดุของยันต์หยก

โดยใช้พลังดวงตาทำลายล้าง ดวงตาของหลินหยุนข้างหนึ่งสีดำอีกข้างหนึ่งสีขาว เพื่อสังเกตลักษณะพิเศษของยันต์หยก

“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง! ”

“มิน่าล่ะที่ยันต์หยกเคลื่อนย้ายชิ้นนี้ได้กลายเป็นกุญแจในการเข้ามาสู่สถานที่แห่งนี้ และยังสามารถใช้เพื่อออกจากที่นี่ได้ด้วย! ”

“ผิวชั้นนอกของยันต์หยกเคลื่อนย้าย ได้จำลองสถานที่ของสนามล่าเจ็ดเผ่า ส่วนผิวชั้นใน ได้ใช้ค่ายกลปิดกั้นพื้นที่ของโลกภายนอก”

“เมื่อบีบยันต์หยกเคลื่อนย้ายจนแตกละเอียด ก็เป็นการปล่อยพื้นที่ของโลกภายนอกออกมา ทำให้ในพื้นที่ของสนามล่าเจ็ดเผ่าเกิดพลังงานผลักดันขึ้น เพื่อส่งคนกลับออกไปยังพื้นที่เดิม”

“ผู้ที่สร้างยันต์หยกเคลื่อนย้ายชิ้นนี้ขึ้น ช่างมีความคิดที่อัศจรรย์จริง ๆ ”

เมื่อเข้าใจถึงหลักการของยันต์หยกเคลื่อนย้ายแล้ว หลินหยุนก็มุ่งหน้าเดินต่อไป โดยตลอดเส้นทาง ก็ไม่หยุดที่จะทำการล่าสัตว์ประหลาด

สัตว์ประหลาดที่นี่ ไม่ได้สร้างภัยคุกคามอะไรต่อหลินหยุนแม้แต่น้อย หลินหยุนค่อย ๆ เพิ่มความเร็วมากขึ้น โดยเดินไปตามทิศทางเดียว มุ่งหน้าตรงไปต่อเนื่อง เขาอยากลองดูว่า จะสามารถค้นพบจุดสิ้นสุดของสถานที่แห่งนี้ได้หรือไม่

ตลอดเส้นทาง หลินหยุนได้เดินข้ามผ่านเนินเขาที่ว่างเปล่าสองลูก ผ่านแม่น้ำสองสาย จากนั้นก็ปีนขึ้นภูเขาที่สูงนับพันเมตร

ยืนอยู่บนยอดเขาแล้วมองไกลออกไป หลินหยุนมองเห็นพื้นที่ราบที่ไม่มีขอบเขตที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของภูเขา

แต่ว่า ในความเป็นจริงแล้ว นั่นไม่ใช่พื้นที่ราบอะไรสักหน่อย แต่เป็นเมืองแห่งหนึ่ง เป็นเมืองที่มีขนาดใหญ่ และเป็นเมืองที่มองไม่เห็นอาณาเขตที่สิ้นสุด

หลินหยุนเดินลงจากภูเขา มาถึงด้านหน้าของเมือง โดยเมืองที่อยู่เบื้องหน้านี้ มีความงดงามและใหญ่โตโอ่อ่าอย่างมาก ลำพังแค่กำแพงเมืองที่ทรุดโทรมนั้น ก็มีความสูงห้าเมตรกว่าแล้ว

แต่น่าเสียดายที่ เมืองแห่งนี้ ได้กลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้ว

สิ่งก่อสร้างทั้งหมด ต่างก็ถูกกาลเวลาและลมฝนพัดโบกทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงผุกร่อนกลายเป็นผุยผง ฝังกลบอยู่ในประวัติศาสตร์อันยาวนาน

หลินหยุนมุ่งหน้าต่อไป ยิ่งเดินก็ยิ่งเร็วขึ้น สิ่งก่อสร้างโดยรอบ ต่างก็ผุพังทรุดโทรมทั้งหมด ชัดเจนว่า ถูกการโจมตีทำลายล้างอย่างรุนแรง

การโจมตีที่สามารถจะทำลายล้างทั้งเมืองได้ นอกจากอาวุธทำลายล้างระดับระเบิดไฮโดรเจนแล้ว พวกอาวุธยุทโธปกรณ์ที่พอรู้จักบนโลกในปัจจุบันนี้ เกรงว่าคงจะไม่มีอาวุธยุทโธปกรณ์ไหนที่จะสามารถทำแบบนี้ได้

หลินหยุนยังคงมุ่งหน้าต่อไป มาถึงประมาณช่วงกลางของเมือง ที่นี่มีลานกว้างแห่งหนึ่ง แต่ว่า บนลานกว้างมีตำหนักโบราณขนาดใหญ่หลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่

ตำหนักหลังนี้ ก็ถูกทำลายลงแล้ว มีสภาพที่ทรุดโทรมอยู่บนลานกว้าง เมื่อมองดูอย่างลาง ๆ จะพอมองเห็นถึงลักษณะความใหญ่โตรโหฐานที่ผ่านมาในอดีตได้

แต่ว่า เมื่อเปรียบเทียบกับสิ่งก่อสร้างอื่น ๆ แล้ว ก็นับว่ายังคงรักษาสภาพเดิมได้ค่อนข้างดีอยู่

วัสดุที่ใช้ก่อสร้างตำหนัก เหมือนจะเป็นไม้ แต่ชัดเจนว่า คงจะไม่ใช่ไม้ เพราะว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะรักษาสภาพเดิมได้ยาวนานหลายปีขนาดนี้

พูดตามตรง แม้แต่หลินหยุนเองก็ไม่สามารถแยกแยะออกได้ว่าเป็นวัสดุอะไร

บริเวณที่ไม่ไกลออกไป มีแผ่นป้ายขนาดใหญ่วางกองอยู่บนพื้น มีความยาวสิบเมตร กว้างห้าเมตร โดยด้านบนมีตัวหนังสือรูปแบบจ้วนซูสี่คำที่เคลือบสีทอง

ตำหนักหลิงเซียว!

ตามตำนานโบราณของชาวจีนกล่าวว่า นี่คือห้องทำงานของเง็กเซียนฮ่องเต้

แต่ หลินหยุนไม่เชื่อว่าตำหนักหลังนี้ก็คือตำหนักหลิงเซียวหลังนั้นของเง็กเซียนฮ่องเต้ อย่างมากก็คงจะแค่ใช้ชื่อซ้ำกันเท่ากัน

หรือว่าผู้บำเพ็ญเซียนรุ่นหลัง ได้นำมาใช้ในการตั้งชื่อสิ่งก่อสร้างตามตำนานโบราณ

ถ้าหากว่าเป็นตำหนักหลิงเซียวของเง็กเซียนฮ่องเต้จริง ๆ ล่ะก็ จะมีใคร ที่มีพลังความสามารถมากขนาดนี้ ถึงได้นำตำหนักหลิงเซียวให้มาอยู่ที่ตรงนี้ได้?

ต่อให้เป็นผู้ยิ่งใหญ่เสมอฟ้าดินในตำนาน ก็คงจะไม่มีความสามารถมากถึงระดับนี้

ในขณะที่หลินหยุนกำลังเคลิบเคลิ้มอยู่นั้น ภายในตำหนักขนาดใหญ่ที่ทรุดโทรมอยู่บนลานกว้างนั้น ก็เกิดมีเสียงดังขึ้นอย่างกะทันหัน โดยมีเสียงเหมือนกับนักโทษ ที่เดินลากโซ่ตรวนไปมาตามพื้นหิน ภายในห้องขัง