จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 763

คนหนึ่งเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งเมื่อสามสิบปีที่แล้ว ส่วนอีกคนแค่หนุ่มน้อยอายุยี่สิบกว่าๆ

ถึงแม้ช่วงนี้ปรมาจารย์หลินจะมีชื่อเสียงมากๆในโลกบู๊ แต่หลงอีรู้สึกว่าหลินหยุนมีโอกาสชนะน้อยมาก

ไม่ใช่เพราะหลงอีมีอคติต่อหลินหยุน เหตุผลจริงๆคือหลินหยุนยังหนุ่มมากเกินไป

ในแดนของโลกบู๊ พลังนั้นจะอัตราสัดส่วนโดยตรงกับอายุ หลินหยุนยังอายุน้อยมาก พลังที่เขาฝึกฝนมาจะสู้เยนหนานเทียนได้ยังไง?

แต่หลงอีไม่กล้าพูดขัดประธานาธิบดีจีน เพราะเขาคือผู้นำของชาวจีน การตัดสินใจของเขาจะต้องไม่ผิด

"ฉันจะไปบอกให้สมาชิกของหน่วยมังกรในเจียงหนานเฝ้าจับตามองเยนหนานเทียนไม่ให้คลาดสายตา"

ประธานาธิบดีจีนพูด:"คุณไปที่นั่นเลย ให้เครื่องบินส่งคุณไป ถ้าจำเป็นจริงๆ ถึงแม้ต้องข่มขู่เยนหนานเทียนก็ไม่เป็นไร ยังไงก็ต้องรอจนกว่าหลินหยุนกลับมา"

"ได้ครับ!"หลงอีรับคำสั่งเสร็จก็เดินออกไปทันที

ในสุสานของเยนเป่ยเฟยกับเยนหมิงหยู่ในเจียงหนาน

บนถนนขึ้นภูเขา มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินอยู่

เยนหนานเทียนใส่เสื้อผ้าสีขาว เดินอยู่ด้านหน้าสุด เขามีสีหน้าปกติและสง่างาม

ทั้งๆที่เขาอายุเกือบร้อยปีแล้ว แต่ดูแล้วกลับเหมือนวัยกลางคน

ด้านหลัง คือหลินตงเย่วและคนอื่นๆ และผู้คุมนักโทษ

ในระหว่างทาง มีคนหนุ่มสาวหลายคนในตระกูลหลินคิดจะหลบหนี เมื่อโดนเยนหนานเทียนฆ่าตายไปแล้วสองคน คนที่เหลือก็ไม่กล้าหลบหนีอีก

นายท่านหลินซื่อเฉิง ใช้ไม้เท้าและเดินโซเซ

ผู้อาวุโสอีกสี่คนของตระกูลหลิน ก็ไม่ต่างอะไรจากเขา พวกเขาเดินจนเหนื่อยและหอบ

ถนนขึ้นภูเขาที่คดเคี้ยว ด้วยสภาพร่างกายของอาวุโสทั้งห้าคนของตระกูลหลิน ถ้าต้องขึ้นภูเขาอย่างนี้ มันเป็นความทุกข์ทรมานมากๆ

แต่เยนหนานเทียนเคยสั่งไว้แล้ว ห้ามไปช่วยพยุงอาวุโสห้าคนนี้ พวกเขาต้องเดินด้วยตัวเอง

เมื่อเดินถึงกลางภูเขา อาวุโสหลายคนเดินไม่ไหวแล้ว

อาวุโสหลายคนนั่งลงกับพื้นและไม่ยอมเดินอีก

หานเจียวเจียวที่เป็นผู้คุมนักโทษรีบพูดทันที:"นายท่าน รีบๆยืนขึ้นและเดินไปข้างหน้า อย่าทำให้พวกเราต้องเดือดร้อน!"

เนื่องจากพวกเขาห้าคนเป็นผู้อาวุโสที่สุดในตระกูลหลิน ถึงแม้หานเจียวเจียวคนที่ปากร้ายใจดำ แต่ก็ไม่กล้าพูดจาหยาบคายมากจนเกินไป

หลินซื่อเฉิงพูด:"คุณไปบอกเขา พวกเราแก่มากแล้ว เดินไม่ไหวแล้ว ให้เขามาฆ่าพวกเราตรงนี้เลย!"

หลินตงเย่วเดินเข้ามาและพูดเบาๆ:"พ่อ คุณอย่าพึ่งยอมแพ้สิ เดินช้าๆก็ได้ แต่ห้ามหยุด!"

หลินซื่อเฉิงจ้องไปที่เขา:"คุณอย่าเรียกฉันว่าพ่ออีก ฉันไม่มีลูกชายที่กลัวตายอย่างคุณ!"

"ยังไงก็ต้องตาย จะตายช้าตายเร็วก็เหมือนกัน ทำไมต้องมาโดนทรมานอย่างนี้? ตรงนี้วิวก็สวยดี ตายอยู่ตรงนี้ก็ดีแล้ว!"

"ให้เขาเข้ามาเลย!"

หลินตงเย่วพูดเบาๆ:"พ่อ คุณอย่าพูดด้วยความโกรธสิ รอให้หลินหยุนกลับมา ให้เขาฆ่าหลินหยุนเพื่อระบายความแค้น เขาก็จะปล่อยพวกเรากลับไปอย่างแน่นอน!"

"พวกเราคนเยอะขนาดนี้ เขาจะกล้าฆ่าพวกเราทั้งหมดให้ตายเหรอ!"

นายท่านหลินจ้องหน้าเขาและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม:"เมื่อกี้คุณพูดอะไร? คุณพูดใหม่อีกรอบสิ!"

หลินตงเย่วตกใจและไม่กล้าพูดอะไรอีก แต่เขากลับบ่นด้วยความไม่พอใจอยู่ข้างๆ:"เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด เป็นความผิดของหลินหยุนคนเดียว ทำไมต้องให้ทุกคนในตระกูลหลินมารับโทษด้วย!"

"ในเมื่อเขาไปฆ่าคนๆนั้น เขาก็ควรรับผิดชอบเรื่องนี้!"

"คุณปกป้องเด็กคนนั้นมากเกินไป สำหรับคนอื่นๆในตระกูลหลิน มันไม่ยุติธรรมเลย!"

นายท่านหลินพูดด้วยความเคร่งขรึม:"ถึงแม้หลินหยุนจะเป็นคนที่ไม่ได้เรื่อง แต่เขาก็ไม่ทรยศต่อคนในตระกูลแน่นอน เรื่องนี้ฉันกล้ารับประกัน!"

คำพูดนี้ ทำให้หลินตงเย่วพูดไม่ออกทันที สีหน้าของเขาแดงขึ้น แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

สวี่เหม่ยเย้นที่อยู่ข้างๆพูดว่า:"ตงเย่ว เขาไม่ยอมรับคุณเป็นลูกชายอีกแล้ว คุณจะไปทำตัวเป็นลูกกตัญญูทำไม? ทำอย่างนี้ให้คนอื่นดูถูกชัดๆ ไปกันเถอะ พวกเราเดินไปข้างหน้า เขาจะเป็นหรือตายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา"

"ได้!"หลินตงเย่วรู้สึกโกรธเล็กน้อย เขารู้สึกว่าหลินซื่อเฉิงปกป้องหลินหยุนมากเกินไปแล้ว

"มีเรื่องอะไรเหรอ?"ในขณะที่หลินตงเย่วกำลังจะเดินจากไป มีเสียงเย็นชาหนึ่งดังขึ้น

เยนหนานเทียนที่ใส่เสื้อผ้าสีขาวได้ยินเสียงโวยวาย เขาก็เลยเดินกลับมาดู

หลินซื่อเฉิงมองเยนหนานเทียนและพูดด้วยสีหน้าเย่อหยิ่งว่า:"เดินไม่ไหวแล้ว ไม่อยากเดินแล้ว ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าฉันตรงนี้เลย!"