จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 768

ก่อนออกเดินทางหงซานเหอกล่าวด้วยใบหน้าที่จริงจัง"เยนหนานเทียนเป็นที่รู้จักในนามเทพกระบี่ เขาเริ่มมีชื่อเสียงเมื่อสามสิบปีที่ก่อนและเขาเป็นอันดับหนึ่งในลำดับรายชื่อปรมาจารย์!"

“เขาโด่งดังมาก่อนเจียงร่อโจ๋เทพเจ้าแห่งสงครามในเมืองหลวงเสียอีก ความแข็งแกร่งของเขาต้องไม่ถูกประเมินค่าต่ำไป”

"คุณต้องระวังอย่างมากในเรื่องนี้!"

หลินหยุนพูดเบาๆ ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “มันต้องตาย”

หงซานเหออยากจะดุหลินหยุนไม่ให้ประเมินศัตรูต่ำเกินไป

แต่เมื่อคิดว่าหลินหยุนต้องรู้สึกแย่ในตอนนี้ หงซานเหอจึงทำได้เพียงกลั้นไว้

“ยังไงก็ระมัดระวังดีๆ !”

"ออกบินได้ พาเขาไปยังที่หมายโดยตรง!" หงซานเหอสั่งการกับนักบิน

"รับทราบครับ!"

ณ เจียงหนาน บนยอดเขาหน้าสุสานของเยนเป่ยเฟยและเยนหมิงหยู่

ภูเขาลูกนี้เป็นของตระกูลเยนซึ่งมีทำเลที่ดีมาก มีฮวงจุ้ยที่ยอดเยี่ยม มันเป็นของเฉี่ยนหลง

สมาชิกในตระกูลเยนส่วนใหญ่ถูกฝังอยู่ที่นี่

เยนเป่ยเฟยและเยนหมิงหยู่ถูกฝังบนยอดเขา ซึ่งเป็นบริเวณที่ดีที่สุดของพื้นที่ในภูเขาทั้งหมด

ในขณะนี้ที่หน้าหลุมฝังศพเพิ่งซ่อมแซมเสร็จทั้งสองหลุม เยนหนานเทียนสวมใส่ชุดขาวยืนสงบนิ่งๆ

ถนนบนภูเขาที่ขรุขระซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร ทุกคนในตระกูลหลินยังคงเดินขึ้นไปอย่างช้าๆ

เวลาสองสามชั่วโมงในการเดินขึ้นภูเขาลูกนี้ ผู้อาวุโสทั้งห้าของตระกูลหลินได้เป็นลมไปหลายครั้งแล้ว แต่ฟื้นขึ้นมาได้เพราะเยนหนานเทียนสาดน้ำใส่

“ลูกเอ๋ย หลานเอ๋ย พวกเจ้าเห็นแล้วใช่ไหม นี่คือครอบครัวของปรมาจารย์หลิน ข้าต้องการให้พวกเขาได้รับความอัปยศอดสู จากนั้นก็ฆ่าพวกเขา!”

“และอีกอย่างข้าจะฆ่าพวกเขาต่อหน้าปรมาจารย์หลิน เพื่อให้ปรมาจารย์หลินทรมานจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป”

สมาชิกของหน่วยมังกรที่อยู่ไม่ไกลเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความโกรธ "มันจะมากเกินไปแล้วนะ! เยนหนานเทียนผู้นี้ไม่คู่ควรกับฉายาเทพกระบี่!"

“คาดไม่ถึงว่าทรมานคนแก่ที่ไร้อาวุธขนาดนี้!”

“ไม่ได้ ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันจะต้องหยุดเขา!” หลงสือเล่วลุกขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยว เตรียมตัวพุ่งเข้าไปหาเยนหนานเทียน

“หยุด!” หลงสืออีตะโกนด้วยเสียงขรึม “ถ้าไปแล้วจะหยุดเขาได้ไหม?”

“ถ้าทำให้เยนหนานเทียนโกรธ มันจะทำร้ายตระกูลหลินทันที!”

"นายใจเย็นหน่อยสิ!"

“เฮ้อ!” หลงสือเล่วกำหมัดแน่น กัดฟันกรอด และต่อยลำต้นของต้นไม้ข้างๆ ตัวเขา ทิ้งรอยหมัดลึกเอาไว้

“ฉันหวังว่าปรมาจารย์หลินจะกลับมาโดยเร็ว แล้วสั่งสอนเยนหนานเทียนคนหน้าซื่อใจคดเจ้าเล่ห์คนนี้”

หลงสืออีไม่ได้พูดอะไร เขาแอบกังวลอยู่ในใจ"แม้ว่าปรมาจารย์หลินจะกลับมา แต่เขาอาจจะไม่ชนะเยนหนานเทียน!"

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเครื่องบินขนาดเล็กกำลังบินขึ้นไปบนยอดเขาอย่างช้าๆ

ในที่สุดหลินหยุนก็รีบกลับมา

บินที่ความสูงมากกว่าหนึ่งหมื่นฟุต อาคารด้านล่างเป็นเพียงจุดเล็กๆ คล้ายมด

เป็นคน ไม่สามารถมองเห็นร่างคนได้ชัดแน่ๆ

แต่ ด้วยความสามารถทางสายตาของหลินหยุน จากความสูงมากกว่าหนึ่งหมื่นฟุตเขาสามารถมองเห็นไฝบนใบหน้าของบุคคลนั้นได้อย่างชัดเจน

หลินหยุนมองเห็นสมาชิกตระกูลหลินที่เดินไปตามถนนบนภูเขาด้วยความยากลำบาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นว่าหลินซื่อเฉิงปู่ของเขาและพ่อแม่ของเขากำลังเดินอย่างยากลำบากขึ้นไปบนภูเขา หัวเข่าและข้อศอกของพวกเขามีเลือดซึม

ลมหายใจของหลินหยุนไม่แยแสขึ้นเรื่อยๆ

รังสีแห่งการสังหารที่แพร่จากตัวเขาทำให้นักบินเสี่ยวหลี่ตกใจ

“ปรมาจารย์หลิน ลงจอดตรงไหนดีครับ?” เสี่ยวหลี่ต้องการส่งให้เขาให้เรียบร้อย แล้วรีบออกไปจากตรงนี้เร็วๆ

น่ากลัวมาก น่ากลัวมากจริงๆ !

ตอนอยู่กับเจียงร่อโจ๋เทพเจ้าแห่งสงครามของจีน เขายังไม่เคยรู้สึกถึงพลังที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้มาก่อน

นายท่านหลินที่ไกล้จะไม่ไหวแล้ว จู่ๆ ก็ร่าเริงขึ้นมาทันที จับมือหลินตงหัวชี้ไปที่หลินหยุน แล้วพูดด้วยเสียงสั่นว่า "เร็ว รีบทำให้เขาไปเร็ว พวกเราตายอยู่ที่นี่ก็ไม่เป็นไร พวกเราต้องรักษาความหวังในอนาคตของตระกูลหลินเอาไว้!"

หลินตงหัวน้ำตาไหล เขาไม่สามารถช่วยทำตามคำนี้ได้จริงๆ

ยิ่งกว่านั้นตามนิสัยของหลินตงหัวแล้ว เขาไม่อาจละทิ้งคนของตระกูลหลินได้

หานเจียวเจียวและหลินตงเย่วต่างโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นหลินหยุน "มันคือความหายนะของหลินหยุน แต่เขายังใจดีกลับมา ทุกคนปลอดภัยแล้ว!"

หลินตงเย่วรีบมายืนอยู่ข้างๆ นายท่านหลินพร้อมกับส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ“พ่อครับ เจ้าเด็กน้อยหลินหยุนกลับมาแล้ว พวกเราไม่เป็นไรแล้วครับ!”

“รอก่อน เดี๋ยวฉันจะไปขอร้องเยนหนานเทียนให้ปล่อยตัวพวกเรากลับบ้าน!”

นายท่านหลินจ้องไปที่เขาแล้วพูดอย่างเย็นชา “แกไม่ต้องยุ่งกับฉัน ฉันไม่มีลูกชายอย่างแก”

หลินตงเย่วขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “พ่อครับ สิ่งที่ผมทำคือแผนรับมือชั่วคราวที่เหมาะสมเท่านั้น แถมยังเพื่อปกป้องพวกท่านด้วย

“ลองคิดดู ถ้าเยนหนานเทียนขอให้ใครบางคนคุ้มกันตัวเขา ระหว่างเส้นทางนี้พวกท่านจะทุกข์ทรมานอีกมากแค่ไหน?”

“ฉันยอมแบกรับความอับอายขายหน้าของผู้ทรยศ แสร้งทำเป็นอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเยนหนานเทียนในตอนนี้ ทั้งหมดนี้มันไม่ใช่การทำเพื่อพวกเราเหรอ?!”

ท่านหลินห้าหัวเราะเยาะ "ตงเย่ว สิ่งที่แกพูดเพราะกว่าร้องเพลงเสียอีก แต่ตอนที่แกรับผิดชอบคุ้มกัน แกไม่ได้แสดงความเมตตาต่อพวกเราเลยนะ!"

หลินตงเย่วหน้าแดง "ลุงห้า เยนหนานเทียนกำลังเฝ้าดูอยู่ตลอดทาง ฉันไม่สามารถเปิดเผยได้มากเกินไป มันอาจเป็นผลร้ายต่อพวกท่านได้!"

“เอาล่ะ หยุดทำตัวเจ้าเล่ห์เสียที ถ้าแกยังมีจิตสำนึกก็ไปขอให้เยนหนานเทียนปล่อยตัวพวกเราไป!” ท่านหลินสี่พูดอย่างเย็นชา

หลินตงเย่วเหลือบมองไปทางเยนหนานเทียนและหลินหยุนแล้วพูดว่า "ไม่ต้องกังวล เมื่อเขาแก้แค้นและฆ่าหลินหยุนเรียบร้อยแล้ว  เขาจะปล่อยพวกเราไปเอง!"

“หุบปาก!” นายท่านหลินตะโกนเสียงดัง

“หลินหยุนคือหลานชายของแก แกอยากให้เขาตายเหรอ?”

“ทำไมฉันต้องมีลูกชายอย่างแกด้วย!”

หลินตงเย่วตอบโต้กลับ “ใครทำอะไรไว้ก็รับผลกรรมไป เขาคือคนที่ฆ่าลูกชายและหลานชายของเยนหนานเทียน ทำไมพวกเราต้องมารับผลกรรมแทนเขาด้วย!”

“ถ้าเขามีความสามารถจริงๆ เขาจะไม่ทำให้ตระกูลหลินตกอยู่ในอันตราย!”