จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 775

หลินหยุนเอ่ยเรียบๆ “คุณปู่ครับ เราเป็นคนตระกูลหลินเหมือนกัน ขอเพียงพวกเขาไม่ทำเรื่องชั่วช้าต่ำทราม ให้พวกเขาอยู่ต่อเถอะครับ”

บอกตรงๆ คนอย่างพวกหลินตงเย่ว หลินหยุนไม่เก็บมาใส่ใจหรอก

พวกเขาจะอยู่หรือไป ไม่มีผลอะไรกับหลินหยุน

อีกอย่าง มีแต่เก็บพวกเขาไว้พวกเขาถึงจะยอมอยู่เฉยๆ

ถ้าไล่พวกเขาออกจากตระกูลหลินจริงๆ มีแต่จะทำให้พวกเขาเคียดแค้นตระกูลหลิน กลับจะสร้างปัญหาให้ตระกูลหลินเปล่าๆ

นายท่านหลินได้ยินการตัดสินใจของหลินหยุนแล้ว ยิ้มอย่างปลื้มปริ่ม

“ดี เป็นเด็กมีเมตตาจริงๆ พวกเขาทำแบบนี้กับแก แต่แกยังยอมให้พวกเขาอยู่ต่อ”

“ดี ถ้าแบบนี้ ฉันก็สบายใจได้แล้ว”

นายท่านทำท่าทางเหมือนฝากฝังก่อนตาย

“พวกแกยังไม่ขอบคุณยังไม่รีบขอบคุณเสี่ยวหยุนอีก” นายท่านหลินกวาดตามองพวกหลินตงเย่วเย็นๆ และตะคอกเสียงต่ำ

หานเจียวเจียวโล่งอก ถ้าโดนไล่ออกจากตระกูลหลิน เธอไม่รู้จริงๆว่าหลังจากนี้จะมีชีวิตรอดได้ยังไง

“หลินหยุน ขอบคุณนายมากนะ ขอบคุณที่ไม่ถือสา ขอบคุณนะ!” หานเจียวเจียวมีสีหน้าซาบซึ้ง

หลินตงเย่วก้มหน้าลงเช่นกัน เขาเอ่ยเสียงเข้ม “ขอบคุณแกนะหลินหยุน จากนี้ไปอาสามจะไม่ทำอะไรที่ผิดต่อแกเด็ดขาด”

หลินตงเย่วปล่อยวางแล้ว ในเมื่อนายท่านแสดงท่าทีชัดเจนว่าหลังจากนี้ เป็นไปได้สูงมากที่หลินหยุนจะเป็นเจ้าบ้านตระกูลหลินในอนาคต

เขาจะกล้าไม่ยอมได้ยังไง

นายท่านหลินมองหลินหยุนอย่างปลื้มใจ เอ่ยเสียงนุ่มนวล “เสี่ยวหยุน แกตามฉันมา”

“ครับ” หลินหยุนตามนายท่านหลินออกจากห้องโถงไป

นายท่านหลินมาหลินหยุนมาที่ห้องตัวเอง

“นั่งลงสิ อย่ามัวยืนอยู่” นายท่านหลินรินชาสองถ้วยด้วยตัวเอง และบอกหลินหยุนยิ้มๆ

“ขอบคุณครับคุณปู่!” หลินหยุนยิ้มรับ

ความรู้สึกที่หลินหยุนมีต่อนายท่านหลินพิเศษมาก

ชาติก่อน สถานะของเขาในตระกูลหลินต่ำยิ่งกว่าหมาตัวหนึ่ง

แต่นายท่านหลินกลับไม่เคยดูหมิ่นเขา และปกป้องเขาทุกเรื่อง ออกจะเข้าข้างหลินหยุนมากไปด้วยซ้ำ

เรื่องนี้ทำให้เด็กรุ่นหลังตระกูลหลินหลายๆคนไม่พอใจ แม้กระทั่งท่านผู้ใหญ่ตระกูลหลินทั้งสี่ที่เหลือก็เคยเตือนนายท่านหลิน ให้นายท่านหลินปฏิบัติด้วยความเท่าเทียม

แต่เพื่อหลินหยุนแล้ว นายท่านหลินยอมทะเลาะกับพี่น้องที่คบกันมาแล้วหลายสิบปี

ตั้งใจเด็ดเดี่ยวแล้วว่าจะเข้าข้างหลินหยุน

มีครั้งหนึ่ง หลินหยุนเคยแอบถามนายท่านหลินว่าทำไมถึงลำเอียงเขาขนาดนี้

นายท่านหลินยิ้มและพูดบางอย่างกับหลินหยุนที่ตอนนี้หลินหยุนยังจำได้ดี

เขาบอกว่า “ฉันไม่มีปัญญาปกป้องพ่อแก ทำให้แกต้องไปลำบากอยู่นอกบ้านตั้งหลายปี ถ้าตอนนี้แม้แต่แกฉันยังปกป้องไม่ได้ ฉันจะมีหน้าอะไรมาอยู่บนโลกใบนี้”

พูดแบบตรงๆคือนายท่านหลินรู้สึกว่าตัวเองติดค้างหลินหยุน

ถ้าตอนนั้นเขาปกป้องหลินตงหัวและหวางซูเฟินไว้ได้ หลินหยุนก็คงไม่พลัดพรากจากพ่อแม่ตั้งหลายปี

ถึงแม้สถานการณ์ในตอนนั้นจะโทษนายท่านหลินคงไม่ได้ แต่เขาถือว่าเรื่องนั้นเป็นเพราะความไร้น้ำยาของตัวเอง และใช้ชีวิตอยู่ด้วยความรู้สึกผิดอันท่วมท้น

บัดนี้ได้เจอหลินหยุนแล้ว เขาอยากจะชดเชยความสำนึกเสียใจในตอนนั้นให้หลินหยุน

หลินหยุนนั่งอยู่บนเก้าอี้ มองนายท่านหลินที่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม ใบหน้าของนายท่านเมื่อชาติก่อนค่อยๆหลอมรวมเข้ากับในชาตินี้

หลินหยุนเผยรอยยิ้มอบอุ่น