จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 776

นายท่านหลินสีหน้าเข้มงวด “เรื่องนี้ฉันก็ได้พูดกับนายคนเดียวเท่านั้น คนตระกูลหลินทั้งหมดต่างก็ไม่มีใครรู้เรื่อง นายอย่าได้เปิดเผยให้คนอื่นรู้เด็ดขาด แม้แต่พ่อแม่ของนายก็ห้ามพูดไปทั้งนั้น”

หลินหยุนพยักหน้า “ผมเข้าใจแล้วครับ”

หลินหยุนถามต่อไปว่า “คุณปู่ครับ ปู่บอกผมได้ไหมว่า ปู่ป่วยเป็นโรคอะไร? อาจไม่แน่ผมมีวิธีรักษาก็ได้นะ”

นายท่านหลินส่ายหน้า “รักษาไม่ได้หรอก โรคมะเร็ง”

หลินหยุนในใจสะดุ้ง “เป็นอย่างนั้นจริงด้วย”

ดูเหมือนว่าเป็นเพราะได้พูดความลับที่ฝังแน่นในส่วนลึกของหัวใจออกมาแล้ว นายท่านหลินก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันที

“ฉันได้ปรึกษาผู้เชี่ยวชาญที่เก่งที่สุดในประเทศแล้ว โรคของฉันรักษาไม่ได้ ได้แต่กินยา รักษาโรคมะเร็งที่เพิ่งค้นพบใหม่เพื่อยื้อชีวิตไว้เท่านั้นเอง”

“อย่างช้าที่สุดก็ห้าปี อย่างเร็วก็สองถึงสามปี ยารักษาโรคมะเร็งก็ใช้ไม่ได้ผลอีกแล้ว ถึงเวลานั้นก็เป็นเวลาที่ฉันต้องจากโลกนี้ไปแล้ว”

ในขณะที่นายท่านหลินพูดถึงเรื่องความเป็นความตายนั้น ถึงกับรู้สึกเป็นเรื่องที่ธรรมดามาก ดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องความเป็นความตายเลย

“ต้องขอโทษที่ปู่พูดตามประสาคนแก่ อย่างไรก็ตาม นายก็จะต้องรับช่วงตระกูลหลินต่อจากปู่ มีแต่ฝากตระกูลหลินไว้กับมือนายเท่านั้น ปู่จึงจะจากไปอย่างหมดห่วง ” นายท่านหลินมองดูหลินหยุน ด้วยสีหน้าที่รอคอยความหวัง

หลินหยุนไม่มีวันที่จะรับช่วงตระกูลหลินต่อจากปู่อย่างเด็ดขาด แต่ว่าเขาก็ไม่อาจทำให้นายท่านต้องผิดหวัง

มีอยู่ทางเดียวเท่านั้น จะต้องทำให้นายท่านเข้าใจว่า โรคของตัวเองสามารถรักษาให้หายได้ เช่นนี้แล้ว เขาก็สามารถจะนำพาตระกูลหลินต่อไปได้อีก เพื่อจะได้ทำตามความฝันของตัวเองอย่างเต็มที่

แต่ว่า ถ้าอยากจะให้คนธรรมดาทั่วไปคนหนึ่งเชื่อว่าตัวเองสามารถรักษาโรคร้ายให้หายขาดนั้น ก็ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลย

ยิ่งไปก่อนนั้นก็ยังเป็นโรคร้ายที่ใครๆต่างหวาดผวาทั้งนั้น

ถึงแม้หลินหยุนได้แสดงพลังความสามารถบู๊ที่น่าสะพรึงกลัวออกมาให้เห็นแล้วก็ตาม แต่ว่า ถ้าอยากจะให้นายท่านหลินเชื่อว่าตัวเองสามารถรักษาโรคมะเร็งของเขาได้นั้น ก็จำเป็นต้องอธิบายให้เข้าใจอย่างละเอียด

“คุณปู่ครับ ปู่คิดว่าพลังความสามารถของผมเป็นยังไงบ้าง?” หลินหยุนถามขึ้นอย่างกะทันหัน

นายท่านหลินอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วตอบว่า “แข็งแกร่งมาก!”

หลินหยุนพูดว่า “ความจริงแล้ว ที่ปู่เห็นวันนั้นมันเป็นแค่เศษเสี้ยวเล็กน้อยเท่านั้นเอง พลังความสามารถที่แท้จริงของผมนั้น แข็งแกร่งกว่าที่แสดงออกให้เห็นวันนั้นอีกมากเลย”

นายท่านหลินสีหน้าตกตะลึง วันนั้นหลินหยุนสู้ชนะเยนหนานเทียนได้ ก็ทำให้เขาช็อกตาค้างแล้ว

ตอนนี้ยังได้ยินกับหูว่า หลินหยุนบอกว่าพละกำลังวันนั้นเพียงแค่เศษเสี้ยวเล็กน้อยเท่านั้น งั้นพลังความสามารถทั้งหมดของหลินหยุนนั้น ควรจะแข็งแกร่งถึงขนาดไหนกัน?

นายท่านหลินไม่มีวันที่จะคิดออกได้เลย อีกทั้งไม่มีวันที่จะเข้าใจด้วยซ้ำไป

หลินหยุนพูดต่อไปว่า “ความจริงแล้ว ผมไม่ใช่นักบู๊เลย แต่ผมเป็นผู้บำเพ็ญเซียนคนหนึ่ง”

“ผู้บำรุงเซียนเหรอ?” นายท่านหลินเคยได้ยินแต่นักบู๊ อีกทั้งคนธรรมดาทั่วไปส่วนมากแล้ว ก็ยอมรับว่ามีนักบู๊อยู่จริง อย่างน้อยที่สุด ประเทศจีนตั้งแต่สมัยโบราณมาก็ได้ถ่ายทอดเรื่องราวของจอมยุทธยอดฝีมืออีกจำนวนมากมายด้วย

แต่ว่า เมื่อได้ยินชื่อคำว่าผู้บำเพ็ญเซียนนี้แล้ว สีหน้านายท่านหลินก็แสดงความสงสัยออกมา

นี่มันค่อนข้างเหนือความจริงไปแล้ว

นี่มันน่าจะเป็นเรื่องควรปรากฏแต่ในตำนานที่เลื่องลือกันมากกว่าไม่ใช่เหรอ? หรือว่าในโลกนี้ยังจะมีผู้บำเพ็ญเซียนอยู่จริงเหรอ?

หลินหยุนเกรงว่านายท่านไม่เข้าใจ จึงพูดเพิ่มเติมว่า “คำว่าผู้บำเพ็ญเซียนนั้น ก็หมายถึง เทวดาที่คนธรรมดาทั่วไปพูดถึงนั่นแหละ”

“หรือพูดอีกอย่างหนึ่งว่า ผมก็คือเทวดา”

ระดับมหากษัตริย์ชางฉอง เมื่ออยู่ในโลกของปุถุชนธรรมดาทั่วไป บอกว่าตัวเองเป็นเทวดา ก็ไม่นับว่าคุยโวจนเกินไป

“โรคมะเร็งของคุณปู่ อาจไม่แน่ว่าพวกหมอทั่วไปไม่มีทางรักษาได้ แต่ผมกลับมีวิธีรักษาให้หายได้นะ”

“ดังนั้น ปู่ไม่ต้องกังวลเลย ตราบใดที่ผมยังอยู่ อายุขัยของท่านก็จะยืนยาวต่อไปอีกนานเลยนะ!”

พูดมาตั้งมากมาย ก็เพื่อปูพื้นให้กับสองประโยคหลังนี้เท่านั้นเอง

เพียงเพื่อจะทำให้นายท่านเชื่อมั่นว่า หลินหยุนสามารถรักษาโรคของเขาให้หายได้

นายท่านหลินก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไรนัก แต่ว่า เพื่อความมั่นใจที่มีต่อหลินหยุนแล้ว เขาเลือกที่จะฝืนตัวเองให้เชื่อถือให้ได้

“นายสามารถรักษาโรคของฉันให้หายดีจริงเหรอ?”

หลินหยุนพูดว่า “เอาอย่างนี้ ถ้าหากผมรักษาโรคของปู่ไม่หายละก็ งั้นผมก็จะตกลงเงื่อนไขของปู่ ยอมรับช่วงตระกูลหลินต่อ และรับรองว่าจะนำพาตระกูลหลินไปสู่ความรุ่งโรจน์ต่อไปอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินคำนี้แล้ว นายท่านหลินก็ดีใจมาก “ได้ ตกลงตามนั้น!”