จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 78

บทที่ 77 แยกกันอยู่

หลังจากจัดการรกับฉินอู๋ซวงและคนอื่นๆเสร็จ ดูฉินอู๋ซวงและพ่อบ้านฉินถูกชายทั้งสี่แบกเข้าไปในรถ หลินหยุนก็เตรียมตัวที่จะกลับไปเข้าเมือง

แต่สถานทีนี้ค่อนข้างห่างไกลตัวเมือง รอเป็นเวลานานยังไม่มีแท็กซี่มา

หลินหยุนก็เกรงใจไม่อยากโบกรถส่วนตัวคนอื่น เขาจึงโทรหาซูจื่อเหลียง ให้เขาเรียกรถมารับตัวเอง

แน่นอนซูจื่อเหลียงก็รีบมาอย่างเร่งด่วน พอดีเขาก็มีธุระจะขอคำแนะนำจากหลินหยุน

หลินหยุนตามซูจื่อเหลียงไปที่บ้านพักของเขา ซึ่งเป็นบ้านสองห้องนอนหนึ่งห้องรับแขก แม้ว่าบ้านจะเก่ามาก แต่ก็ยังดูสะอาดสะอ้าน

“ท่านอาจารย์ เชิญดื่มชา” ซูจื่อเหลียง ยื่นแก้วชาให้หลินหยุนด้วยมือทั้งสองข้าง

“อืม” หลินหยุนรับมา จิบนิดหนึ่ง มองไปที่ซูจื่อเหลียง และพูดว่า “ไม่เลว เวลาไม่กี่วัน ก็สามารถฝึกฝนถึงทักษะพรแสวงได้ระดับนี้ ถือว่ามีพรสวรรค์”

ซูจื่อเหลียงผงะไปชั่วขณะ และจากนั้นก็แสดงความดีใจ “ท่านอาจารย์ ผมกำลังจะขอคำชี้แนะจากท่าน ตามวิธีการฝึกฝนที่ท่านให้มา ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามีพลังชี่ที่แข็งแกร่งกำลังวนเวียนอยู่ในร่างกายของผม อีกอย่าง ในตอนนี้ผมแค่ต่อยหมัดเดียวสามารถทุบโต๊ะที่ทำจากไม้เนื้อแข็งให้พังได้”

“ที่แท้ความแข็งแกร่งของผมคือแดนพรแสวง!”

“แต่ว่า แดนของนักบู๊แบ่งแยกอย่างไร? ขอคำแนะนำจากท่านอาจารย์ด้วย!” ซูจื่อเหลียงโค้งคำนับ

หลินหยุนพูด “แดนผู้ฝึกบู๊แบ่งออกเป็นพรแสวง พรสวรรค์ จากนั้นก็ขั้นสูงสุด แต่ละแดนจะถูกแบ่งออกเป็นทักษะน้อย ใหญ่ และสูงสุด”

“ความแข็งแกร่งของคุณคือแดนพรแสวง”

ซูจื่อเหลียงพูดอย่างตื่นเต้น “แดนพรแสวงนั้นร้ายกาจเพียงใด?” มันคงจะดีถ้าสามารถหาคนมาทดสอบ”

“ไม่ต้องกังวล จะมีโอกาสแน่นอน” หลินหยุนพูด

“เอาล่ะ คุณฝึกฝนต่อไปเถอะ! ฉันออกไปก่อน”

“ผมไปส่งท่านอาจารย์!” ซูจื่อเหลียงพูดด้วยความเคารพ

ซูจื่อเหลียงส่งหลินหยุนขึ้นรถ แล้วกลับไปที่ชุมชนฝูย่วน

ก่อนจะถึงบ้าน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ซึ่งเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย

“ฮัลโหล?” หลินหยุนพูดเบาๆ

“หลินหยุน พวกเขาได้กลั่นแกล้งคุณหรือไม่?” เสียงกังวลของอีหลิงดังขึ้น

หลินหยุนรู้สึกได้ว่า อีหลิงห่วงใยเขาจริงๆ

“ไม่ต้องกังวล ผมไม่เป็นไร” หลินหยุนพูดเสียงอบอุ่นใจ

“งั้นก็ดีมาก” อีหลิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วพูดว่า “ใช่สิ หยู่เวยได้กลับไปแล้ว นายไม่ต้องห่วง”

สีหน้าของหลินหยุนเย็นชาเล็กน้อย และน้ำเสียงของเขาก็เย็นชา “ผมไม่ได้ห่วง”

อีหลิงที่อยู่ในสายโทรศัพท์เงียบ และคาดไม่ถึงว่าหลินหยุนจะตอบแบบนั้น

ไม่ว่ายังไง เซี่ยหยู่เวยก็เป็นภรรยาของหลินหยุน หลินหยุนเห็นเธอนั่งรถชายอื่นออกไป โดยไม่เป็นห่วงเลยเหรอ?

อีหลิงรู้สึกว่า ความสัมพันธ์ระหว่างหลินหยุนและเซี่ยหยู่เวย เป็นอย่างที่เซี่ยหยู่เวยพูดไว้หรือเปล่า นอกจากเป็นสามีภรรยากันในนามเท่านั้น แม้แต่พื้นฐานความเป็นเพื่อนยังไม่มี

อย่างน้อยที่สุดความเป็นเพื่อน ก็จะห่วงใยต่อกัน

“ในเมื่อนายปลอดภัยแล้ว ฉันก็โล่งใจ… … ไม่มีอะไรแล้ว วางสายแล้วนะ!” อีหลิงไม่รู้ว่าจะคุยอะไร แม้ว่าเธอจะรู้ว่าหลินหยุนและเซี่ยหยู่เวยไม่ใช่สามีภรรยากันจริงๆ แต่ในนามหลินหยุนก็เป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว

แม้ว่าอีหลิงจะมีความรู้สึกดีๆต่อหลินหยุน แต่จิตใต้สำนึกของเธอไม่ต้องการที่จะใกล้ชิดกับชายที่แต่งงานแล้ว

“อืม” หลินหยุนก็ไม่คิดที่จะริเริ่มสนทนาก่อน ทั้งสองก็จบการสนทนา

กลับถึงบ้าน เซี่ยหยู่เวยกำลังนั่งอยู่บนโซฟาดูทีวี โจวเฟินและเซี่ยเจี้ยนโก๋น่าจะยังอยู่ในคลินิก

เมื่อเห็นหลินหยุนกลับมา เซี่ยหยู่เวยก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และถามด้วยความสงสัย “ฉินอู๋ซวงปล่อยนายกลับมาแบบนี้เลยเหรอ?”

หลินหยุนเปลี่ยนรองเท้าแตะ แล้วเดินเข้าไป และพูดว่า “เธอคงหวังว่าทั้งชีวิตนี้ฉันไม่ต้องกลับมาดีกว่า”

เมื่อหลินหยุนเดาใจเซี่ยหยู่เวยถูก เธอหน้าแดง ความอับอายกลายเป็นความโกรธ “หลินหยุน อย่าคิดว่านายได้เรียนรู้ทักษะไม่ถูกต้องตามหลักเกณฑ์ก็ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา คิดว่าไม่มีใครเก่งกว่าตัวเอง ถ้าอยู่ต่อหน้าคนที่มีความแข็งแกร่งจริงๆ ทักษะแค่นั้นของนายไม่มีอะไรน่าชื่นชมเลย!”