จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 782

คฤหาสน์ประธานาธิบดีจีน ที่เมืองหลวง

หลงอียืนอยู่ข้างๆอย่างนอบน้อมด้วยสีหน้ากังวลใจ มองดูชายชราที่ขมวดคิ้วไว้แน่นซึ่งยืนอยู่ข้างหน้าต่าง

“ประธานาธิบดีครับ คุณยืนอยู่ตรงนั้นตั้งสองชั่วโมงแล้วนะ นั่งพักผ่อนสักครู่หนึ่งก่อนเถอะ!”หลงอีรู้อยู่แล้วว่าไม่ควรจะพูดเตือน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูด

ประธานาธิบดีหันไปมองเขาว่าแวบเดียว แล้วถอนหายใจเฮือก “ช่วงนี้สถานการณ์ไม่ค่อยดีนักเลย!”

“ตั้งแต่มีข่าวคราวที่โลกบู๊โบราณจะเผยตัวออกมาแล้วนั้น หลังจากที่ได้ลือกันทั่วโลกบู๊แล้ว พวกนักบู๊จำนวนมากต่างก็ระวังภัยกันมากขึ้น ตอนนี้เริ่มไม่แยแสกับสัญญาข้อตกลงที่ทำไว้กับโลกมโนธรรมแล้ว”

“นี่เป็นลางสังหรณ์ที่จวนจะเกิดเหตุจลาจลขึ้นแล้ว!”

หลงอีขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ใช่ครับ สมาชิกหน่วยมังกรทั่วทุกสารทิศต่างก็ทยอยรายงานขึ้นมาว่า ได้เห็นพวกนักบู๊จำนวนมากถึงกับแสดงพละกำลังต่อหน้าสาธารณชนแล้ว”

“ตอนนี้ประชาชนคนธรรมดาจำนวนมาก ต่างก็รู้ว่าที่แท้ยังมีนักบู๊อยู่จริง และรู้สึกเทิดทูนบูชานักบู๊อย่างแรงกล้า อีกทั้งยังปั่นกระแสร้อนแรงให้มีการฝึกเรียนรู้วิชาบู๊ขึ้นมาอีกด้วย”

“มีบางคนถึงกับเลือกเข้าไปในขุนเขาป่าลึกที่ไม่มีผู้คนอาศัยโดยเฉพาะ เพื่อที่จะไปแสวงหาสิ่งที่เรียกว่าบุญวาสนา”

“ยังมีพวกนักธุรกิจบางคน ยอมเสียค่าใช้จ่ายจำนวนมากอย่างไม่เสียดาย เพื่อรับสมัครนักบู๊จากทั่วสารทิศมาเพื่อเป็นบอดี้การ์ด”

“มิหนำซ้ำ ข้าราชการพวกเราบางคน ถึงกับหาประโยชน์จากอำนาจในมือ ส่งลูกหลานตัวเองเข้าไปในสำนักบู๊อีกด้วย”

“กระแสที่เกิดขึ้นเช่นนี้ ยิ่งทำให้นักบู๊ที่เดิมทีแอบซุ่มอยู่พวกนั้น ก็ถือโอกาสในการเก็งกำไรจากโลกมโนธรรมอย่างไม่เกรงกลัวกฎหมาย”

“อีกทั้งยังมีพวกนักบู๊ที่ใจกล้าบางคน ถึงกับฝ่าฝืนคำสั่งห้ามอีกด้วย”

“ถึงแม้ฉันก็ได้ส่งกำลังไปเสริมเพิ่มเติม เพื่อจัดการกับนักบู๊แบบนี้โดยเฉพาะ แต่ก็ไม่สามารถห้ามปรามผู้คนที่เทิดทูนพวกนักบู๊อย่างบ้าคลั่งได้”

“เมื่อเห็นแบบนี้แล้ว นักบู๊ที่ชอบท้าทายความเสี่ยงพวกนั้นก็เพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ”

“กำลังคนของฉันที่ต้องเผชิญกับเรื่องราวพวกนี้ ก็เริ่มที่จะรับมือไม่ไหวแล้ว”

ประธานาธิบดีถอนหายใจแล้วพูดว่า “นี่ก็คือประเด็นที่ฉันเป็นห่วงมากที่สุด”

“เกรงว่าประชาชนมองเห็นแต่พลังความสามารถที่แข็งแกร่งของนักบู๊พวกแต่ด้านเดียว แต่มองไม่เห็นสิ่งอันตรายที่แฝงมากับพวกเขาด้วย”

หลงอีพูดว่า “จะให้ท่านหงทางนั้น ส่งกำลังคนเข้ามาเสริมอีกไหม?”

ประธานาธิบดีสายหน้า “ช่วงนี้ท่านหงเพิ่งจะไล่บี้พวกผู้วิเศษทางโลกตะวันตกที่เข้ามาจู่โจมจนล่าถอยไปหลายครั้งแล้ว แต่ว่าคนพวกนั้นยังคงไม่เลิกรา ทำให้ท่านหงต้องยุ่งวุ่นวายจนปลีกตัวออกมาไม่ได้เลย”

“ได้ข่าวว่า แม้แต่เจียงร่อโจ๋ก็ยังได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยอีกด้วย แต่ว่าก็ยังดีที่สามารถขับไล่ผู้วิเศษทางโลกตะวันตกออกไปได้”

หลงอีขมวดคิ้ว “สถานการณ์วิกฤตถึงขั้นนี้แล้วเหรอ?”

“เออใช่แล้ว ปรมาจารย์หลินออกจากการฝึกฝนบำเพ็ญตนแล้ว กำลังตรงไปยังจงโจว จะให้เขามาช่วยพวกเราด้วยหรือเปล่า?”

ประธานาธิบดีนิ่งเฉยไม่พูด ผ่านไปสักครู่จึงพูดว่า “พรุ่งนี้คุณหาคนไปเชิญเขามาพบที่เมืองหลวงหน่อย”

หลงอีอึ้งไปสักครู่ ก้มหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ครับผม!”

บริษัท ตงหวาง กรุ๊ป มณฑลจงโจว

หลังจากที่หลินหยุนสิ้นสุดการประลองกับโม่งเฉินแล้ว จึงได้ล้มเลิกความคิดที่จะไปคิดบัญชีกับตระกูลหวางที่เมืองหลวงชั่วคราว ดังนั้นสิ่งแรกที่ต้องทำก็คือไปแจ้งข่าวให้หวางซูเฟินได้รู้ก่อน

ในห้องทำงานของหวางซูเฟินนั้น หวางซูเฟินที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน เมื่อได้ยินว่าหลินหยุนบอกว่าจะยกเลิกแผนการที่จะไปคิดบัญชีกับตระกูลหวางที่เมืองหลวงชั่วคราวแล้วนั้น

ถึงกับไม่ได้ผิดหวังอะไร แต่กลับรู้สึกโล่งอก

มองดูหลินหยุนที่กำลังนั่งจิบน้ำชาอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามนั้น หวางซูเฟินก็ถามด้วยความสงสัยว่า “ทำไมลูกถึงได้เปลี่ยนใจกะทันหันอย่างนี้ล่ะ?”

หลินหยุนพูดว่า “ผมไปเจอกับคนคนหนึ่ง เขาพูดเรื่องราวเกี่ยวกับเบื้องลึกที่แท้จริงบางอย่างของตระกูลหวาง ผมจึงรู้สึกว่า ตอนนี้ยังไม่ใช่โอกาสเหมาะที่สุดในการลงมือกับตระกูลหวางแล้ว”

หวางซูเฟินพูดว่า “งั้นฉันก็จะให้คนที่ฉันส่งไปเมืองหลวงพวกนั้น กลับมาให้หมดก่อนเลย”

“ถ้าเมื่อไหร่ที่ลูกตัดสินใจดีแล้ว ค่อยบอกฉันล่วงหน้าอีกที ฉันจะได้วางแผนใหม่”

“ลำบากแม่แก่แล้วนะ” หลินหยุนพูดด้วยรอยยิ้ม

ในเวลานี้เอง ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“เข้ามาได้!” หวางซูเฟินตะโกนพูด

ฉินหลันที่แต่งตัวในชุดทำงานสีดำ เดินเข้ามา มองหน้าหลินหยุนแวบเดียวแล้วพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า “ผู้อำนวยการคะ คนของบริษัท ยามาโนะ กรุ๊ปมาอีกแล้วค่ะ”

หลินหยุนถามด้วยรอยยิ้มว่า “คุณชายของบริษัท ยามาโนะ กรุ๊ปมาด้วยตัวเอง แม่แก่คิดจะทำยังไงล่ะ?”

หวางซูเฟินทำตาค้อนใส่หลินหยุน “นี่ยังจะถามอีกเหรอ? ฉันก็ไม่ยอมให้เขาได้สมหวังอย่างแน่นอน”

“ตอนนั้นคนญี่ปุ่นเข้ามารุกรานประเทศจีน เข่นฆ่าพวกเราชาวจีน ก่อกรรมทำเข็ญไว้มากมาย อีกทั้งยังไม่ยอมรับผิดอีก”

“ถึงแม้ฉันเป็นเพียงแค่สตรีเพศ แต่ก็ไม่เคยลืมเลย น้ำแห่งชีวิตที่เป็นของวิเศษมีคุณประโยชน์ต่อชาวจีนนับหมื่นแสนเช่นนี้ ฉันไม่มีวันที่จะให้เขาได้ไปหรอก!”

หลินหยุนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แม่แก่อาจหาญไม่แพ้บุรุษเพศเลยนะ”

“พอที ไม่ต้องมาเลียเข่งเลียขาฉัน ถ้าลูกไม่อยากฟังคำพูดไร้สาระของคุณชายยามาโนะละก็ รีบกลับไปซะ” หวางซูเฟินเป็นห่วงว่าประสบการณ์ทางการค้าขายของหลินหยุนยังมีไม่มากพอ อีกประเดี๋ยวอาจเผยจุดอ่อนให้คุณชายยามาโนะจับได้

“ไม่ต้องหรอก ลูกจะอยู่ฟังที่นี่แหละ ดูว่าเขาจะพูดยังไง” หลินหยุนพูด

ความจริงแล้ว หลินหยุนเป็นห่วงความปลอดภัยของหวางซูเฟินมากกว่า

“ได้ แต่ว่าอีกประเดี๋ยวลูกฟังอย่างเดียวก็พอ พยายามอย่าพูดอะไรก็แล้วกัน” หวางซูเฟินพูดกำชับ

“ได้ครับ”

ในไม่ช้า ประตูของห้องทำงานก็ถูกเปิดออก

ฉินหลันพาชายหนุ่มหน้าตารูปหล่อ รูปร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อคลุมขนสัตว์สีดำคนหนึ่ง เดินเข้ามาพร้อมกับผู้ติดตามชายชราชุดดำสองคนที่อยู่ข้างหลัง

“ผู้อำนวยการคะ คุณชายยามาโนะมาถึงแล้วค่ะ!” ฉินหลันพูดพลางโค้งคำนับ

“คุณไปทำงานอื่นก่อนเถอะ!” หวางซูเฟินขยิบตาให้กับฉินหลัน

หลังจากนั้น ก็มองไปยังโทโยะจะวะ ยามาโนะ แล้วแสดงรอยยิ้มที่สนิทสนมออกมา “คุณชายยามาโนะให้เกียรติมาเยือนถึงที่ ไม่ได้ไปต้อนรับ ต้องขออภัยด้วยค่ะ!”

หวางซูเฟินพูดอย่างมีพิธีรีตอง

“ผู้อำนวยการหวางเกรงใจไปแล้ว โทโยะจะวะ ยามาโนะเป็นเพียงผู้น้อย ท่านเป็นผู้อาวุโส ไฉนเลยจะกล้าให้ท่านมาต้อนรับด้วยตัวเองล่ะ” โทโยะจะวะ ยามาโนะท่าทางไม่รีบไม่ร้อน พูดพลางโค้งตัวลงอย่างมีมารยาท

เพียงแค่การสนทนาที่มีพิธีรีตองเช่นนั้น ก็สามารถดูออกแล้วว่า คุณชายใหญ่ของตระกูลมหาเศรษฐีที่ร่ำรวยมหาศาลชาวญี่ปุ่นคนนี้ ไม่ใช่จะรับมือกันได้ง่ายๆเลย