จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 781

หลินหยุนไม่ได้เชื่อคำพูดของโม่เฉินเลย

แม้แต่สำนักของผู้บำเพ็ญเซียน ก็ไม่มีใครทำตามกฎระเบียบของสำนักทั้งนั้น

กฎระเบียบของสำนักส่วนใหญ่แล้ว ก็เป็นเพียงแค่ไม้ประดับเท่านั้นเอง

ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นพวกสำนักบู๊บนโลกใบนี้อีกด้วย

กฎระเบียบสำนักของพวกเขา ยิ่งไม่น่าที่จะไปเอ่ยถึงเลย

“ทำตามกฎระเบียบของสำนัก กฎระเบียบของสำนักพวกคุณคืออะไร? คงไม่ใช่ให้คุณมาขวางเส้นทางนี้ของฉันใช่ไหม?” หลินหยุนถามกลับไปอย่างเยาะเย้ย

“กฎระเบียบของสำนักโม่เหมิน มีอยู่สี่ประโยคเท่านั้น” สีหน้าโม่เฉินค่อนข้างสุขุมเคร่งขรึม ท่องเสียงดังออกมาว่า

“มีจิตเมตตาต่อมนุษยชาติ”

“สร้างทางชีวิตใหม่ไปสู่ชีวิตที่ดีขึ้น”

“สืบทอดความรู้นักปราชญ์ในอดีต”

“สร้างความสันติสุขแก่ชาวประชา”

ในขณะที่โม่เฉินท่องสี่ประโยคนี้ น้ำเสียงมุ่งมั่นฮึกเหิม ราวกับคำสาบานที่ให้ไว้เป็นครั้งสุดท้ายของนักรบคนหนึ่ง ที่กำลังเผชิญกับความตายอย่างกล้าหาญ

แม้แต่ผู้บำเพ็ญเซียนที่มีจิตใจมั่นคงอย่างหลินหยุน ก็อดไม่ได้ที่เกิดอารมณ์ร่วมไปด้วย

จะเห็นได้ว่า ในใจของชายหนุ่มที่แปลกประหลาดคนนี้ คำพูดทั้งสี่ประโยคนี้ไม่ใช่เป็นแค่กฎระเบียบของสำนักเท่านั้น แต่เป็นความเชื่อมั่นศรัทธาของเขาตลอดชีวิตไปแล้ว

มีแต่จดจำสี่ประโยคนี้ไว้ในใจอย่างมั่นคง ลึกซึ้งเข้าไปในกระดูกดำ เวลาที่ท่องออกมานั้น จึงจะสามารถทำให้หลินหยุนเกิดความรู้สึกอารมณ์ร่วมขึ้นมาได้

สีหน้าหลินหยุนเปลี่ยนเป็นเข้มงวด “ตอนนี้ฉันรู้สึกแปลกใจเกี่ยวกับความเป็นมาของคุณแล้ว”

“คนที่สามารถพูดสี่ประโยคออกมาได้ ย่อมไม่ใช่เป็นคนธรรมดาอย่างแน่นอน”

“ขอบคุณที่กล่าวชม กฎระเบียบของสำนักโม่เหมิน เป็นกฎระเบียบที่ผู้ก่อตั้งสำนักปรมาจารย์เฉินเป็นคนกำหนดขึ้นมา” โม่เฉินพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ปรมาจารย์เฉินเหรอ?

หลินหยุนนึกถึงคำพูดของหงซานเหอที่เคยพูดกับเขาไว้ ตอนนั้นเขาไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่ว่าคนที่หงซานเหอเอ่ยปากพูดถึงนั้น ก็ได้ให้ความสนใจเป็นพิเศษเช่นกัน

คนคนนั้นก็คือ ปรมาจารย์เฉินนั่นเอง

“ผู้ก่อตั้งสำนักโม่เหมินถึงกับเป็นปรมาจารย์เฉินคนนี้ ปรมาจารย์เฉินคนนี้เป็นใครกันแน่?” หลินหยุนอดไม่ได้ที่อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับปรมาจารย์เฉินแล้ว

“แต่ว่า กฎระเบียบสำนักของคุณ ดูเหมือนไม่มีกฎข้อไหนที่ให้คุณมาขัดขวางเส้นทางของฉันไม่ใช่เหรอ?” ถึงแม้รู้สึกแปลกใจกับปรมาจารย์เฉิน แต่ก็ไม่สามารถขัดขวางหลินหยุนไปเมืองหลวงเพื่อทวงคืนความยุติธรรมจากตระกูลหวางได้เลย

โม่เฉินพูดว่า “ขัดขวางคุณ นั่นก็คือเพื่อความสันติสุขของประชาชนชาวจีนทั้งประเทศ”

หลินหยุนไม่เข้าใจ “คำพูดนี้หมายความว่ายังไง?”

โม่เฉินพูดว่า “ฉันรู้ว่าคุณไปคราวนี้ ก็เพื่อจะไปลงมือกับตระกูลหวาง แต่ว่า คุณเคยรู้บ้างไหมว่าคนที่อยู่เบื้องหลังของตระกูลหวางคือใคร?”

ตระกูลหวางมีคนหนุนหลังอยู่ ประเด็นนี้หลินหยุนก็เคยคาดเดามาก่อนแล้ว แต่ว่าเขาเดาไม่ออกว่าเบื้องหลังตระกูลหวางเป็นพลังอำนาจจากฝ่ายไหนกันแน่

“แล้วคุณรู้เหรอว่าคนที่อยู่เบื้องหลังตระกูลหวางเป็นใคร?”

โม่เฉินพูดว่า “ฉันรู้ แต่ฉันไม่สามารถบอกคุณได้ ถ้าอยากรู้ก็ต้องไปสืบเอาเอง”

“แต่ว่า ฉันจะบอกให้เธอรู้ไว้ว่า เมื่อไหร่ที่คุณแตะต้องตระกูลหวาง ก็จะทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้นภายในประเทศจีนทันที”

“อีกทั้ง ด้วยพลังความสามารถของคุณตอนนี้ ไม่มีทางที่จะสามารถต่อกรกับพลังอำนาจที่อยู่เบื้องหลังตระกูลหวางได้เลย”

หลินหยุนเชิดหน้าเล็กน้อย ความรู้สึกเย่อหยิ่งเกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว “ยังไม่ทันได้ลองเลย คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันสู้อำนาจอิทธิพลเบื้องหลังของตระกูลหวางไม่ได้?”

โม่เฉินพูดว่า “ง่ายนิดเดียว ถ้าคุณสามารถผ่านด่านฉันตรงนี้ไปได้ละก็ อาจไม่แน่ยังสามารถสู้รบตบมือกับพลังอำนาจที่อยู่เบื้องหลังตระกูลหวางก็ได้”

“แต่ถ้าคุณไม่สามารถผ่านแม้แต่ด่านนี้ของฉันได้ละก็ ฉันขอเตือนคุณให้เลิกล้มความตั้งใจนี้เสียดีกว่า ไว้รอให้พลังความสามารถของคุณแข็งแกร่งเพียงพอก่อน แล้วค่อยไปหาตระกูลหวางก็ยังไม่สาย”

“ได้” หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆ

“เชิญ!” โม่เฉินถอยหลังออกไปหลายก้าว ตั้งท่าเตรียมรับมือต่อสู้

“เชิญ!”

ทั้งสองฝ่ายกลับไม่ได้ลงมือทันที แต่ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันและกัน ดูราวกับว่ากำลังหาจุดอ่อนของฝ่ายตรงข้ามอยู่

ทั้งสองคนต่างก็มีสีหน้าเรียบเฉย ดูราวกับว่ามีความเชื่อมั่นในพลังความสามารถของตัวเองอย่างเต็มเปี่ยม

บริเวณเชิงเขาเงียบสงบมาก หลังจากที่มีข่าวลือว่ามีปีศาจปรากฏขึ้นทะเลสาบเย่หยาแห่งนี้แล้ว ที่นี่จึงไม่ค่อยมีผู้คนไปมาสักเท่าไร

ทั้งสองคนต่างจ้องมองซึ่งกันและกันอย่างเงียบๆ เป็นเช่นนี้ผ่านไปหลายนาที

ทันใดนั้น ก็มีลมภูเขาพัดผ่านมา

ชั่วพริบตาเดียว เงาร่างของทั้งสองคนก็หายวาบไป

ดูราวกับในเวลาเดียวกันนั้นเอง ทั้งสองคนต่างก็ลงมือพร้อมกัน

“ท่าสยบเขา!”

“ฝ่าบรรพต!”

กระบวนท่าของทั้งสองคน ถึงกับค่อนข้างเหมือนกันทีเดียว

โป้ง!