จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 786

คฤหาสน์ประธานาธิบดีจีน

ตอนที่หลงอีรายงานนั้น ก็ยังคงมีความตื่นเต้นเล็กน้อย

“ท่านไม่ทราบหรอกว่า ตอนนั้นฉันเกือบที่จะออกมาขัดขวางเขาเอาไว้แล้ว! ”

“ฉันกลัวว่าเขาจะทะเลาะต่อสู้กับตระกูลหวางขึ้นในที่ตรงนั้นเลย! ”

ประธานาธิบดีจีนตั้งใจฟังอย่างสงบจนจบ ใบหน้าแสดงรอยยิ้มอย่างละเหี่ยใจ มองออกไปนอกหน้าต่าง และพูดขึ้นว่า: “ลำบากเขาแล้วจริง ๆ! ”

“หือ? ” คำพูดนี้ของท่านหมายความว่าอย่างไรกัน? หลงอีเกิดความสงสัยขึ้น คนที่ลำบากที่สุดไม่ใช่เขาหรอกเหรอ?

ประธานาธิบดีจีนยิ้มและพูดว่า: “เขาได้ทำการตกลงไว้กับตระกูลหวางเป็นเวลาหนึ่งปี โดยตลอดปีนี้ โลกบู๊โบราณทั้งหมดจะไม่ปรากฏตัวออกมาอีก”

“นายไปจัดเตรียมเถอะ หนึ่งปีหลังจากนี้ ในตอนที่หลินหยุนไปยังตระกูลหวางนั้น ซึ่งก็คือวันที่โลกบู๊โบราณทั้งหมดจะออกมาปรากฏตัวอีกครั้ง”

“เขาได้พยายามช่วงชิงเวลาให้กับพวกเรา เพื่อเพียงพอที่จะให้เราได้เตรียมตัวแล้ว”

หลงอีจึงได้เข้าใจขึ้น

“เป็นเช่นนี้นี่เอง! ”

“ปรมาจารย์หลินผู้นี้ ช่างมีความคิดที่เจ้าเล่ห์ถึงขนาดนี้ มองไม่ออกเลยจริง ๆ! ” หลงอีพูดขึ้นแล้วก็ถอนหายใจ

“อย่างนั้นฉันจะไปจัดเตรียมเดี๋ยวนี้ และจะต้องแจ้งเรื่องนี้ให้กับท่านหงทราบด้วยไหม? ”

ประธานาธิบดีจีนพูดว่า: “เดี๋ยวฉันจะไปบอกกับท่านหงเอง! ”

“รับทราบ” หลงอีก็เดินจากไป

หลังจากที่หลงอีไปแล้ว ภายในห้องก็เหลือเพียงแค่ประธานาธิบดีจีนคนเดียว

ประธานาธิบดีจีนก็ค่อย ๆ เก็บรอยยิ้มขึ้น แล้วก็แทนที่ด้วยสีหน้าท่าทางเวทนาสงสาร

“เหลือเวลาเพียงแค่หนึ่งปี ประเทศจีน ก็จะเข้าสู่ช่วงที่มีการเปลี่ยนแปลงและวุ่นวายอีกครั้ง! ”

หลินหยุนเพิ่งกลับมาถึงคฤหาสน์เย่หยาหู จางซือจู่ก็โทรศัพท์มาหาทันที

ช่วงเวลานี้ เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย หลินหยุนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า นานแล้วที่ไม่ได้กลับไปเยี่ยมโรงเรียน

มีเพียงตอนที่อยู่กับจางซือจู่เพื่อนนักเรียนเหล่านี้เท่านั้น หลินหยุนถึงรู้สึกว่าตนเองเป็นวัยรุ่นที่กำลังศึกษาในมหาวิทยาลัย

โดยไม่ใช่เป็นผู้เฒ่าผู้แก่ที่ดำรงชีวิตมานานหลายร้อยปี มองทะลุความผันผวนของชีวิตมานักต่อนัก

เมื่อรับโทรศัพท์ หลินหยุนก็พูดขึ้นด้วยเสียงอันอ่อนโยน: “ไอ้หมอ มีอะไรเหรอ? ”

น้ำเสียงของจางซือจู่ ค่อนข้างจะเก้ ๆ กัง ๆ คาดว่าคงจะเป็นเพราะตกใจที่ครั้งก่อนหลินหยุนได้เปิดเผยสถานะว่าเป็นปรมาจารย์หลิน

“หลินหยุน นายมีเวลาว่างเมื่อไร มาหาที่โรงเรียนหน่อยสิ! ”

“พวกเรามีเรื่องที่ตัดสินใจไม่ได้ จึงอยากที่จะสอบถามนายหน่อย”

หลินหยุนพูดว่า: “ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้”

ครั้งนี้ที่กลับมา หลินหยุนเตรียมที่จะกลั่นยาทอง ซึ่งเมื่อเก็บตัวบำเพ็ญแล้ว อาจจะต้องใช้เวลานาน

ยังไงก็ควรที่จะจัดการเรื่องอื่น ๆ ให้เสร็จก่อนจะดีกว่า

ไม่นาน หลินหยุนก็มาถึงสถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์หลินโจว แล้วก็มาพบกับจางซือจู่และคนอื่น ๆ ที่หอพัก

เพื่อนนักเรียนแต่ละคนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เพียงแค่ตอนที่เห็นหลินหยุนนั้น เห็นได้ชัดว่าต่างก็มีท่าทางที่อ่อนน้อมถ่อมตน

“พวกนายเป็นอะไรกันไป ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ? ” หลินหยุนยิ้มและพูดขึ้น

กลับเป็นไอ้หินที่ระมัดระวังตัวที่สุด พูดขึ้นเป็นคนแรก: “ไม่ใช่ หลินหยุน นายลองคิดดูนะว่าเมื่อเพื่อนนักเรียนที่คุ้นเคยนั้น ได้เปลี่ยนไปเป็นยอดมนุษย์ อุลตราแมนหรือยอดมนุษย์ค้างคาว นายจะมีความรู้สึกอย่างไร? ”

คำพูดของไอ้หินนั้น ถือว่าได้ทำลายบรรยากาศอันน่าตึงเครียดลง

จางซือจู่กับคนอื่น ๆ ยิ้มและพูดว่า: “ไอ้หิน นายเปรียบเทียบได้เหมือนจริงเชียว! ”

“แม้ว่าหลินหยุนจะไม่ใช่อุลตราแมนหรือยอดมนุษย์ค้างคาว แต่ก็ไม่แตกต่างกันมากเท่าไร”

หลินหยุนได้แต่หัวเราะ ถ้าหากเป็นพลังบำเพ็ญฝึกฝนของเขาในชาติที่แล้ว อุลตราแมนหรือยอดมนุษย์ค้างคาวก็คงจะถูกหลินหยุนรุมทำร้ายแต่เพียงฝ่ายเดียว

หัวเราะเฮฮากันสักครู่ พวกเขาก็เริ่มพูดเข้าสู่เรื่องหลัก

จางซือจู่พูดขึ้นอย่างจริงจังว่า: “หลินหยุน ที่เรียกนายมาในครั้งนี้ ที่จริงเป็นเพราะอาจจะเกิดเรื่องขึ้นกับฉินโส่วแล้ว”

“เรื่องราวเป็นมาแบบนี้ เมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน ฉินโส่วจากไปอย่างกะทันหันโดยที่ไม่ได้บอกกล่าว ไม่ได้พูดอะไรทิ้งไว้เลยแล้วก็จากไป”

หยางเทียนโย่วพูดเสริมต่อว่า: “เมื่อไปแล้ว จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีข่าวคราวอะไรเลยแม้แต่น้อย ซึ่งฉันได้โทรศัพท์ไปหาเขาแล้ว แต่โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบกลับ”

“ไปกันเถอะ ในเมื่อฉินโส่วไม่มาหาพวกเรา อย่างนั้นพวกเราก็ไปหาเขาเอง” หลินหยุนพูดจบ ก็นำทุกคนเดินออกไปด้านนอก

จางซือจู่วิ่งตามมา และถามขึ้นว่า: “หลินหยุน นายแน่ใจใช่ไหมว่าฉินโส่วเกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ แล้ว? ”

“ถ้าหากฉินโส่วเกิดเรื่องขึ้น ทำไมฉินโส่วถึงไม่บอกกับพวกเราล่ะ? ต่อให้พวกเราจะช่วยเหลืออะไรไม่ได้ แต่ก็สามารถที่จะบอกให้นายทราบได้! ”

หลินหยุนขยับสายตาเล็กน้อย: “บางที เขาอาจจะไม่ต้องการให้พวกเราเดือดร้อนก็ได้! ”

“ไปกันเถอะ เมื่อพบกับฉินโส่วแล้ว ก็คงจะเข้าใจทุกอย่างเอง”

“อืม” จางซือจู่กับคนอื่น ๆ ก็พยักหน้า

หลินหยุนกับเพื่อนคนอื่น ๆ ขณะที่กำลังเดินออกจากตึกพอพัก ที่บริเวณประตูก็ได้พบกับหลี่หงถูและเถียนชุ่ยชุ่ยที่เพิ่งกลับมา

ครั้งนี้ที่พบกับหลินหยุน เถียนชุ่ยชุ่ยกับหลี่หงถูก็เกิดอาการตกใจขึ้นเล็กน้อย

จากนั้น เหมือนกับว่าคิดอะไรขึ้นได้ อาการตกตะลึงบนใบหน้าก็ค่อย ๆ หายไป ถูกแทนที่ด้วยท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่อง

“โอ้ว นี่ปรมาจารย์หลินใช่ไหม? ไม่ทราบว่าปรมาจารย์หลินกลับมาเพื่อเก็บศพของเพื่อนอย่างนั้นเหรอ? ”

“ช่างมีมิตรภาพที่ยอดเยี่ยมเสียจริง! ” เถียนชุ่ยชุ่ยพูดขึ้นด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง

จางซือจู่ตวาดใส่ว่า: “เถียนชุ่ยชุ่ย อย่าได้คิดว่าตอนนี้เธอมีคนคอยสนับสนุนให้ท้าย ก็สามารถทำเป็นไม่เห็นหลินหยุนอยู่ในสายตา เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าก่อนหน้านี้ได้เคยคุกเข่าอ้อนวอนขอร้องต่อหน้าหลินหยุน? ”

จางซือจู่ไม่พูดถึงเรื่องนี้ก็ยังดีเสียกว่า แต่เมื่อพูดขึ้นมาแล้วก็เหมือนกับเป็นการตอกย้ำความเจ็บปวดของเถียนชุ่ยชุ่ยเข้าไปอีก

เถียนชุ่ยชุ่ยโมโห และพูดหยาบคายใส่ว่า: “ฮึ ปรมาจารย์หลินอะไรกัน ก็แค่เป็นทักษะวิชาต่อสู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น? ตอนนี้นักบู๊มีอยู่มากมายทุกหนทุกแห่ง พลังความสามารถเล็กน้อยนั่นของเขา เมื่ออยู่ต่อหน้ายอดฝีมือแล้ว ถือว่ากระจอกมาก! ”

“ทำได้เพียงแค่หลอกลวงคนหน้าโง่อย่างพวกนายกี่คนนี้เท่านั้น ตอนนี้ ฉันไม่กลัวเขา! ”

จางซือจู่พูดขึ้นอย่างโมโห: “สามหาว! เธอรู้ได้อย่างไรว่าหลินหยุนมีฝีมือที่เทียบเท่าไม่ได้กับนักบู๊เหล่านั้น! ”

“ต่อให้เป็นญาติพี่น้องคนนั้นของเหยียนเสวเหวิน หลินหยุนเองก็ไม่เกรงกลัวเขา! ”

หลี่หงถูยิ้มขึ้นอย่างมีมารยาท และพูดว่า: “พวกนายกำลังจะไปหาฉินโส่วล่ะสิ? ”

“ถูกต้อง” จางซือจู่ตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“อย่างนั้นฉันก็ขอเตือนพวกนายไว้ว่า หากจะไปก็ให้รีบไป ไปสายแล้วเกรงว่าจะทำได้เพียงแค่เก็บศพของฉินโส่วเท่านั้น”