จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 796

คริสตินยืนอยู่กลางอากาศ ดวงตาของเขาเปล่งแสงสีทองออกมา โจมตีไปที่หลินหยุนที่อยู่ด้านล่าง

เผ่าสว่างมีวิชาหนึ่งที่สามารถทำให้คนกลายเป็นหินได้ นั่นก็คือวิชาเมียงมองจากเทพ

"ท่าสยบเขา!"

หลินหยุนชกหมัดออกไป พลังของเมียงมองจากเทพโดนโจมตีจนหายไปในอากาศ

แต่พลังการโจมตีของหลินหยุนก็ทำอะไรคริสตินที่อยู่สูงร้อยเมตรกลางอากาศไม่ได้

"ฮ่าๆๆ ฉันเคยพูดแล้ว คุณทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"

"ฉันค่อยๆทำให้พลังทิพย์ของคุณหมดไปอย่างช้าๆ!"คริสตินหัวเราะด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

"ใช่เหรอ?"หลินหยุนพูดด้วยน้ำเสียงปกติ

เขายื่นมือออกมา ก็มีธนูสีดำที่มีกลิ่นอายความเป็นโบราณ และถูกกำอยู่ในมือของเขา

คริสตินที่อยู่กลางอากาศอึ้งไปเลย:"หนุ่มน้อย คุณจะใช้ธนูนั่นยิ่งฉันเหรอ?"

หลินหยุนไม่ได้ตอบ เขายื่นสองนิ้วออกมา และดึงสายธนู และดึงธนูอย่างสุดแรง

มีแรงดูมหาศาลปรากฏขึ้นมา มันเหมือนหลุมดำของอวกาศ และมันกำลังจะกลืนสิ่งที่อยู่รอบข้างทั้งหมด

โดยมีหลินหยุนเป็นจุดศูนย์กลาง ชี่ทิพย์ในรัศมีร้อยเมตร โดนคันธนูดับตะวันดูดมารวมตัวกัน

คริสตินที่อยู่กลางอากาศรู้สึกได้ถึงอันตราย มองหลินหยุนที่อยู่ข้างล่างและกำลังใช้วิชายิงตะวันด้วยความหวาดกลัว

เมื่อเห็นพลังทิพท์ค่อยๆกลายเป็นลูกธนูสีฟ้า คริสตินรับรู้ได้ถึงพลังทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างของลูกธนูได้ทันที

ห่างออกไป เจสเตอร์ที่นึกว่าคริสตินจะต้องชนะอย่างแน่นอน เขามีสัมผัสที่หกจากสายเลือด ทำให้เขารีบถอยหลังสิบเมตรทันที

"ให้ตายสิ มันคืออะไรกันแน่!"เจสเตอร์ด่าออกมาทันที:"อันตรายมากๆ ฉันรับรู้ได้ถึงอันตราย แต่ฉันเป็นเผ่าโลหิตอมตะ อ๊ากๆ!"

ฟิ๊ว!

ลูกธนูสีฟ้าก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว หลินหยุนปล่อยนิ้วทันที ลูกธนูสีฟ้าพุ่งออกไปด้วยความเร็วกเหนือแสง และพุ่งไปที่คริสตินที่อยู่กลางอากาศทันที

คริสตินปล่อยพลังทั้งหมดของตัวเองออกมา และรีบขยับไปอีกด้านอย่างรวดเร็ว

"หึ หนุ่มน้อย ถึงแม้คุณจะใช้ธนูโจมตีฉัน แต่คุณแน่ใจเหรอว่าลูกธนูจะยิงโดนฉัน?"

คริสตินกำลังดีใจ แต่เวลาต่อมา เขากลับพบว่า ลูกธนูสีฟ้าอันนั้นของหลินหยุน มันโค้งเองได้

หลินหยุนมองดูคริสตินที่หนีลูกธนูอย่างสุดชีวิตอยู่กลางอากาศ เขาพูดอย่างเย็นชาว่า:"ถ้าวิชายิงตะวันไม่สามารถล็อกการโจมตีศัตรูได้ คนของเผ่ายิงตะวัน ก็คงไม่คู่ควรกับการได้รับฉายาว่าเป็นชนเผ่าที่โจมตีแข็งแกร่งที่สุดจากชนเผ่านับหมื่นที่บำเพ็ญเซียนแล้ว"

ฉึก!

ลูกธนูสีฟ้าแทงเข้าไปที่หน้าอกของคริสตินแล้วทะลุออกไป เขาไม่มีเวลาแม้แต่ตอบโต้เลย

ร่างกายของคริสติน ค่อยๆตกลงมาจากอากาศ ปีกที่อยู่ด้านหลังของเขาก็ค่อยๆหายไป มีรูบาดแผลปรากฏที่หน้าอก และเขาก็ตายทันที

เจสเตอร์หวาดกลัวมากๆ:"ให้ตายเถอะ ทำไมเขาถึงแข็งแกร่งขนาดนี้!"

หลินหยุนหันหน้ากลับไปมองเจสเตอร์ที่อยู่ไกลออกไป

"แย่แล้ว!"

เจสเตอร์ตกใจกลัวจนรีบหนีทันที

หลินหยุนจ้องมองเจสเตอร์ที่หนีไปอย่างเย็นชา:"วันนี้เป็นวันโชคดีของคุณ ฉันจะไว้ชีวิตคุณก่อน"

หลินหยุนหันหลัง เขาพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว และตรงไปที่สถานีรถไฟความเร็วสูง

เขาตามรถไฟความเร็วสูงที่พึ่งวิ่งออกไปได้ไม่นาน หลินหยุนยืนอยู่บนหลังคารถไฟความเร็วสูง และรู้สึกกังวลใจมากๆ

"น่าเสียดาย ที่ยังไม่ถึงขั้นยาทอง และไม่สามารถเหินฟ้าเป็นเวลานานได้

"พี่ฉินหลัน พี่อย่าเป็นอะไรนะ"

ความเร็วของรถไฟฟ้าความเร็วสูง สามร้อยกว่ากิโลเมตรต่อชั่วโมง ความเร็วลมนั้น สามารถพัดต้นไม้ให้หักได้เลย

แต่หลินหยุนที่ยืนอยู่บนหลังคาของรถไฟความเร็วสูง กลับไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย แม้แต่เสื้อผ้าก็ไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว

เมื่อใกล้ถึงสถานีจงโจว หลินหยุนก็กระโดดลงมาทันที ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นอีกครั้ง เขาพุ่งตรงไปที่บริษัทตงหวางกรุ๊ปทันที

ในโรงแรมหลันฮวาในเครือของบริษัทตงหวางกรุ๊ป

ในห้องสุดหรูห้องหนึ่ง ซูจื่อเหลียงนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ที่ปูด้วยชุดเครื่องนอนสีขาวและเขากำลังจะตาย

หวางซูเฟินยืนอยู่ข้างเตียงด้วยความกังวลใจ และพูดกับเลขาที่ยืนอยู่ข้างหลัง:"รีบโทรศัพท์บอกแผนกต้อนรับ บอกพวกเขาว่า ถ้าเห็นหลินหยุน ให้พาเขาขึ้นมาห้องนี้ให้เร็วที่สุด!"

"รับทราบ!"

เลขาเดินไปมุมห้องที่เงียบๆ และโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงเบาๆ

พนักงานต้องรับกำลังจะรับสายโทรศัพท์ จู่ๆด้านหน้าก็มีเงาดำหนึ่งปรากฏขึ้น