จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 8

บทที่ 8 คุณทำได้อย่างไร

หยางหัวและคนอื่น ๆ เองก็มักจะติดตามจางจื่อเห้ามาเที่ยวเล่นที่นี่ ดังนั้นพวกเขาก็พอมีฝีมือเลือกม้าเช่นกัน

เมื่อเห็นม้าที่จางจื่อเห้าเลือก พวกเขาพยักหน้าและชมเชยทันที "พี่เห้ายังคงเก่งกาจ ม้าสีเหลืองน้ำตาลเป็นม้าที่ระเบิดพลังได้มากที่สุดในที่แห่งนี้ เหมาะสำหรับการแข่งขันระยะสั้น พี่เห้าจะต้องชนะแน่นอน!”

จางจื่อเห้าเชิดจมูกขึ้นและมองไปที่หลินหยุนด้วยความภาคภูมิใจ “ไง ถึงตานายเลือกแล้ว!”

หลินหยุนอยากจะโจมตีความหยิ่งผยองของจางจื่อเห้าให้หนักๆ สักที จู่ๆ เขาก็พูดกับอันซินด้วยรอยยิ้มว่า “อันซิน เธอสุ่มเลือกมาให้ฉันก็พอ”

“หา...ให้ฉันเลือกหรือ? ฉันเลือกไม่เป็น!” อันซินชี้ไปที่จมูกเล็กน่ารักของตัวเองอย่างประหลาดใจ

“ไม่เป็นไร เลือกมาสักตัวก็พอ!” หลินหยุนกล่าวอย่างมั่นใจ

“ก็ได้!” อันซินรู้สึกได้ถึงความมั่นใจของหลินหยุน ดังนั้นจึงตอบรับเขา

เมื่อเห็นว่าหลินหยุนขอให้อันซินเลือกม้าให้ เหล่าเพื่อนร่วมโรงเรียนเหล่านั้นก็เผยรอยยิ้มเย้ยหยัน

“ดูเหมือนว่าไอ้แมงดาหยุนจะเลือกม้าไม่เป็นตั้งแต่แรก แต่ว่าเขาหาคนผิดแล้ว อันซินก็ไม่ได้เก่งไปกว่าเขาเท่าไหร่! ”

“ฮ่าฮ่า ไอ้แมงดาหยุนจะต้องแพ้แน่นอน พวกเรารอดูละครดีๆ เถอะ!” หยางหัวมีสีหน้าสะใจ

อันซินเดินไปที่กลุ่มม้า จากนั้นจึงมองดูตัวนั้นตัวนี้ ในสายตาเธอทุกตัวก็เหมือนกันหมด เธอไม่รู้สักนิดว่าจะเลือกตัวไหนดี

หญิงวัยกลางคนขมวดคิ้วและพูด “เด็กหนุ่มคนนี้ออกจะประมาทเกินไปหน่อยมั้ง ถึงกับให้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เลือกม้าให้เขา? ฉันดูแล้วเด็กสาวนั่นไม่รู้เรื่องม้าเลยสักนิด!”

“ในสมัยโบราณขุนศึกเกิดขึ้นหลังจุดไฟสัญญาณ จอมทัพโกรธเพื่อโฉมงาม ที่ฉันเดาว่าเด็กชายรู้อยู่แล้วว่าเขากำลังจะแพ้ ดังนั้นเขาจึงหาทางทำให้เด็กหญิงตัวน้อยนั่นพึงพอใจ”

“เด็กคนนี้ เป็นพวกคลั่งรัก!” ชายคนนั้นส่ายหัวและกล่าวด้วยรอยยิ้ม แต่สายตาที่มองไปยังหลินหยุนนั้นดูถูกเหยียดหยามอยู่บ้าง

อันซินเห็นม้าสีแดงพุทราที่ค่อนข้างสูงและแข็งแรง “แกแล้วกัน ตัวใหญ่ขนาดนี้ คงวิ่งเร็วมาก!”

เมื่ออันซินให้พนักงานนำม้าของเธอออกมาสู่สาธารณะ จางจื่อเห้าและคนอื่น ๆ ก็หัวเราะออกมา

จางจื่อเห้ามองไปที่อันซินอย่างถือดี สีหน้าปรากฏแววละโมบ เขายิ้มอย่างมีเลศนัยและเอ่ย “อันซิน ที่แท้ในใจเธอก็มีฉันอยู่ เธออยากให้ฉันชนะ ก็ว่ามาตามตรงก็ได้นี่ ไม่เห็นจะต้องเลือกม้าไร้ประโยชน์ให้เขา!”

“ม้าไร้ประโยชน์?” อันซินหันไปมองที่ม้าสีแดงพุทรา "ม้าที่สูงและแข็งแรงแบบนี้ จะเป็นม้าพิการได้ยังไง?”

“เธอเคยเห็นหมูวิ่งเร็วรึเปล่าล่ะ?” จางจื่อเห้าหัวเราะเสียงดัง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความประชดประชัน

หยางหัวและคนอื่น ๆ ก็เริ่มล้อเลียนอันซิน “นั่นสิ หมูทุกตัวก็อ้วนและแข็งแรง อันซินทำไมเธอไม่เลือกหัวหมูให้หลินหยุนไปเลยล่ะ!”

“แต่ว่าม้าพิการนี่ก็เข้ากับไอ้แมงดาหยุนดีไม่เลว!”

“ฮ่าฮ่า! ใช่ เป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบ! ”

ชายและหญิงวัยกลางคนยังแอบส่ายหัว “สาวน้อยคนนี้ไม่มีความรู้อย่างสิ้นเชิง! เด็กคนนั้นแพ้แน่แล้ว!”

หลังจากฟังคำอธิบายของหลาย ๆ คนแล้ว อันซินก็เข้าใจความผิดพลาดของตนทันที เธอมองไปที่หลินหยุนอย่างเศร้า ๆ และเอ่ยด้วยความคับข้องใจ “ขอโทษด้วยนะหลินหยุน ฉันเลือกม้าที่ไร้ประโยชน์ให้นาย!”

หลินหยุนลูบผมของอันซินและเอ่ยด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “อย่าไปคำพูดไร้สาระของพวกเขา ม้าที่เธอเลือกนั้นยอดเยี่ยม สามารถชนะพวกเขาได้แน่นอน!”

“ถึงเวลานั้นพวกเขาจะได้รู้ว่าม้าของใครกันแน่ที่ไร้ประโยชน์”

"จริงๆ หรือ?” ดวงตาของอันซินเปล่งประกายขึ้นมา “ที่นายไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นเพื่อปลอบใจฉันใช่ไหม?”

หลินหยุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เธอรอดูแล้วกัน!”

หลินหยุนนำม้าสีแดงพุทรามายืนเคียงข้างกับจางจื่อเห้า “เริ่มได้รึยัง?”

“ในเมื่อนายรีบแพ้ขนาดนี้ พวกเราก็ข้ามขั้นตอนต่อไปกันเถอะ เริ่มแข่งได้!” จางจื่อเห้าพูดอย่างหยิ่งผยอง

“อย่างนั้นก็เริ่มเถอะ!” หลินหยุนเอ่ยเรียบๆ

ทั้งสองคนไปยังสนามแข่ง เมื่อผู้ตัดสินเป่านกหวีด จางจื่อเห้าก็ขี่ม้าสีน้ำตาลรีบนำออกไปก่อนแล้ว

“ดี!” หยางหัวและคนอื่น ๆ ส่งเสียงเชียร์ดังลั่น ทักษะการขี่ม้าของจางจื่อเห้านั้นยอดเยี่ยมจริงๆ

หลินหยุนกลับไม่รีบไม่ร้อน เขาปล่อยให้ร่างของม้าสีแดงพุทราค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวช้าๆ