จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 7

บทที่ 7 เพื่อนร่วมชั้นชาติที่แล้ว

กลุ่มชายหนุ่มและหญิงสาวอายุไล่เลี่ยกับหลินหยุนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มประชดประชัน

คนที่เอ่ยพูดเป็นชายหนุ่มที่ในมือกำลังถือแส้ ท่าทางหยิ่งผยองอวดดี

คนเหล่านี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมปลายของหลินหยุน ชายหนุ่มที่พูดมีชื่อว่าจางจื่อเห้า ที่บ้านเปิดธุรกิจซูเปอร์มาร์เก็ต มีมูลค่ากว่าสิบล้าน

“หลินหยุน ตั้งแต่เรียนจบก็ไม่ได้เจอนายมานานตั้งนาน ตอนนี้นายเป็นอย่างไรบ้าง?” หญิงสาวหน้าสดใสบริสุทธิ์ในนั้นถามขึ้นด้วยน้ำเสียงความประหลาดใจ

หญิงสาวสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกระโปรงสไตล์เจ้าหญิงสีดำ แม้ว่าจะไม่ใช่แบรนด์ดัง แต่เมื่ออยู่บนตัวเธอกลับดูดีอย่างยิ่ง

ที่ทำให้คนประทับใจก็คือ หญิงสาวมีใบหน้าราวกับตุ๊กตา แต่กลับมีทรวดทรง 36dที่น่าภูมิใจ สามารถใช้คำบรรยายที่ว่า “หน้ามัธยม นมมหาลัย” ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

หญิงสาวมีชื่อว่าอันซิน เธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของหลินหยุนเช่นกัน และเป็นดาวประจำโรงเรียนในตอนนั้น ได้ยินมาว่าเมื่อไปมหาวิทยาลัยเธอก็เป็นดาวมหาลัยด้วยเช่นกัน

ในช่วงมัธยมปลายปีสามมีอยู่ครั้งหนึ่งเขาติวหนังสือจนค่ำ อันซินถูกพวกอันธพาลกลุ่มหนึ่งขวางเอาไว้ เป็นหลินหยุนที่ช่วยเธอ

จากนั้น อันซินก็แอบตกหลุมรักหลินหยุน

น่าเสียดายที่หลินหยุนมีความนับถือตนเองต่ำในชาติก่อน แม้จะรู้ว่าอันซินมีใจให้เขา แต่เขากลับไม่กล้าตอบรับ

แต่อันซินกลับไม่เคยเปลี่ยนใจ ได้ยินมาว่าหลังจากที่อันซินเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย เธอก็ไม่เคยมีแฟนเลยสักคน

เมื่อหลินหยุนถูกพ่อแม่หาตัวเจอและกลายเป็นลูกเศรษฐี เขาก็มาหาอันซิน แต่กลับไม่พบเธออีกเลย

ต่อมาเขาได้ยินนักเรียนบางคนพูดว่า ครอบครัวของอันซินไปทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองเข้า จากนั้นจึงถูกบังคับให้ออกจากหลินโจวไป

“ชาติที่แล้วฉันเป็นหนี้เธอมากมาย ชาตินี้ฉันจะพยายามชดใช้ห้ดีที่สุด!”

หลินหยุนมองพวกจางจื้อเห้าหลาย ๆ คนไป และมองไปที่อันซิน จากนั้นจึงเดินไปตรงหน้าเธอก่อนจะยิ้มอย่างอบอุ่น “ฉันสบายดี เธอสบายดีไหม?”

อันซินประหลาดใจอยู่ ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่หลินหยุนและเธอคุยกัน เขามักจะมองไปทางอื่นเสมอ จนอันซินคิดไปว่าหลินหยุนรังเกียจเธอ

นี่เป็นครั้งแรกที่หลินหยุนสบตาเธอขณะพูดคุยกัน ระยะทางที่ใกล้ขนาดนี้ ทำให้อันซินสามารถสัมผัสได้ถึงบรรยากาศของบุรุษอันแข็งแกร่งจากหลินหยุน

ยิ่งไปกว่านั้นหลินหยุนยังยิ้มให้เธอด้วย รอยยิ้มนั้นอ่อนโยนอย่างยิ่ง

แม้จะรู้ว่าหลินหยุนแต่งงานแล้ว แต่ใบหน้าเล็ก ๆ ของอันซินก็ยังเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอก้มหน้าลงและเอ่ยเสียงเบา “ฉันสบายดี ขอบคุณพี่หลินที่ไถ่ถาม!”

หลินหยุนยื่นมือออกไปลูบผมที่กระจายอยู่ตรงหน้าผากเธอ เอากล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “จำหมายเลขโทรศัพท์มือถือของฉันได้ไหม จากนี้ไปถ้ามีเรื่องอะไร อย่าลืมโทรหาฉัน”

“อืม!” อันซินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองไปที่ดวงตาของหลินหยุนด้วยสายตาซับซ้อน จากนั้นจึงก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว

ในใจของอันซินกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย “การกระทำของพี่หลินหยุนราวกับว่าสนิทชิดเชื้ออย่างยิ่ง แต่ว่าเขาดูแต่งงานแล้ว ...”

ความชิดเชื้อนี้ของหลินหยุนเกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้หลินหยุนมีจิตใจเป็นสัตว์ประหลาดโบราณที่ได้บำเพ็ญเซียรมานานกว่า 800 ปี ในสายตาของเขา อันซินก็เสมือนน้องสาวตัวน้อยคนหนึ่ง

แต่ จางจื้อเห้าและคนอื่น ๆ ที่อยู่ข้างๆ กลับมีสีหน้าเยียบเย็นลงอย่างกะทันหัน ไม่ง่ายเลยกว่าที่พวกเขาจะหาข้ออ้างยัดอันซินออกมาได้ แต่อันซินกลับมีท่าทีเฉยเมยกับพวกเขา

ตอนนี้ทันทีที่พบหลินหยุน และเขากลับมีท่าทีสนิทสนมกับอันซิน แล้วจะให้พวกเขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน!

ยิ่งไปกว่านั้น ในพวกเขาหลายคนก็กำลังสนใจอันซินอยู่ แล้วจะยอมปล่อยให้ไอ้แมงดาหยุนนี่มาแย่งไปได้ยังไง

“ไอ้แมงดาหยุน นายแต่งงานไปแล้ว ยังจะมาสนใจอันซินอีก? นายไม่กลัวว่าคนนั้นในบ้านนายจะไล่นายออกจากบ้านหรือไง?” จางจื่อเห้าหัวเราะเยาะ

หลินหยุนยังคงไม่สนใจเขา และพูดกับอันซิน “พวกเราไปนั่งกับตรงนั้นดีไหม ตรงนี้แมลงวันเยอะน่ารำคาญเกินไป"

“นี่แกกวนตีนฉันหรือวะ?” จางจื่อเห้าหน้าเคร่ง รู้สึกว่าหลินหยุนมีนิสัยเปลี่ยนไปใช่หรือไม่ ไอ้ขี้แพ้หลินหยุนไหนเลยจะกล้าเอ่ยสอดปากขึ้นแถมยังด่าว่าเขาเป็นแมลงวันแบบนี้