จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 6

บทที่ 6 โจวเถียนเถียน

หลิวลี่ถลึงตาใส่จินหยวนเป่าอย่างอ่อนใจ “ปกติบอกให้ลูกตั้งใจเรียนให้ดีๆ ลูกก็ไม่ยอมฟัง หนังสือน่ะอ่านให้มันมากๆ หน่อย?”

จินหยวนเป่ากลอกตา “แม่ไม่บอกผมไปหาในอินเทอร์เน็ตเอาก็ได้”

“นรกไม่ว่างเปล่า ปฏิญาณว่าจะไม่เป็นพระพุทธเจ้า พระกษิติครรภ์มหาโพธิสัตว์ อาศัยอยู่ในนรก! ” หลิวลี่เอ่ยอย่างตั้งใจ

“แล้วนั่นเกี่ยวอะไรกับชี่มหาโหด?” จินหยวนเป่ายังคงงงงวย

"เด็กโง่ พวกเราเป็นมนุษย์ ใครกันจะมาวางพระมหาโพธิสัตว์จากนรกเอาไว้บูชา สรุปแล้วยังไงก็ไม่ดี ยิ่งไปกว่านั้นยังมีความแค้นของนักวิชาการคนนั้นอีก”

จินหยวนเป่าพยักหน้า “ผมเข้าใจขึ้นบ้างแล้ว”

จินซื่อหรงเอ่ย “พ่อบ้าน ช่วยจัดเก็บรูปปั้นพระกษิติครรภ์มหาโพธิสัตว์ขึ้นมาแล้วส่งไปที่บ้านหมอเทพ! ”

“ใช่สิหมอเทพ ผมลืมสอบถามชื่อของคุณไปเสียได้? ได้โปรดแจ้งให้ทราบ! ”

โจวชิงเหอเองก็มองด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน

“ผมชื่อหลินชางฉอง” หลินหยุนกล่าวเบา ๆ

ชาติก่อนตอนที่หลินหยุนจิตใจแตกสลาย เขาถูกอาจารย์พาไปจากโลก และเปลี่ยนชื่อเป็นหลินชางฉอง ต่อมาเขาได้รับการยกย่อจากสรรพโลกให้เป็นมหากษัตริย์ชางฉอง

จินซื่อหรงหยิบบัตรทองม่วงออกมาจากอกของตน และใช้สองมือยื่นให้แก่หลินหยุนด้วยความเคารพ “หมอเทพหลิน บัตรใบนี้มีเงินอยู่ห้าล้าน เป็นค่าตอบแทนที่ผมให้กับคุณ หวังว่าหมอเทพหลินจะไม่ปฏิเสธ!”

“พ่อ ในนั้น...” จู่ๆ จินหยวนเป่าก็ตะโกนขึ้นด้วยความตระหนก แต่ยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็ถูกจินซื่อหรงหยุดไว้ก่อน

"หุบปาก! "

หลิวลี่ที่กำลังจะเอ่ยปาก เมื่อเห็นใบหน้าที่เคร่งเครียดของจินซื่อหรง เธอก็ต้องกลืนคำพูดลงไปอีกครั้ง

หลินหยุนไม่เข้าใจว่าทำไมหลิวลี่สองแม่ลูกถึงได้ตกใจมากเมื่อเห็นบัตรใบนี้ ก็แค่ห้าล้านไม่ใช่หรือไง? หลินหยุนใส่ลงในกระเป๋าเหมือนกับเก็บขยะไม่ปาน

จินซื่อหรงเห็นหลินหยุนรับบัตรทองม่วงอย่างขอไปที เขาก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือน “หมอเทพหลิน บัตรใบนั้นผมมีเพียงสามใบ ใบแรกให้แก่นายกเทศมนตรีเมืองหลินโจว ใบที่สองให้แก่เจี่ยงสง และใบที่สามให้กับคุณ! ”

“หวังว่าคุณจะปฏิบัติอย่างถูกต้องและรอบคอบ!”

“รู้แล้ว” หลินหยุนตอบเรียบๆ แต่เดิมไม่ได้ใส่ใจคำพูดของจินซื่อหรงสักนิด

“หมอเทพหลิน แล้วบ้านหลังนี้ผมยังจะอยู่ตอนไปได้ไหม?” จินซื่อหรงไม่สบายใจอยู่บ้าง

“อยู่ได้” หลินหยุนตอบอย่างสบาย ๆ

“อย่างนั้นก็ดี” จินซื่อหรงรู้สึกโล่งใจ แต่เขาก็แอบตัดสินใจไว้เงียบๆ แล้วว่าจะขายบ้านหลังนี้ทันที

“ฉันจะกลับแล้ว!” หลินหยุนกล่าว

“ผมจะให้รถไปส่งคุณ!” จินซื่อหรงกล่าว

“อืม” หลินหยุนพยักหน้า ท่าทางเป็นธรรมชาติ

ในใจของจินซื่อหรงยิ่งเชื่อมั่นมากขึ้นว่า หลินหยุนจะต้องเป็นผู้สู่งส่งตัวจริงแน่ ผู้สูงส่งมักมีความผิดปกติร่วมกันอย่างหนึ่งก็คือ พวกเขามั่นใจในตัวเองอย่างยิ่ง

จินซื่อหรงแอบตัดสินใจอยู่ลับๆ ต่อไปเขาจะต้องปฏิบัติต่อหลินหยุนด้วยความเคารพมากขึ้น

หลินหยุนกลับไปที่คลินิกตระกูลเซี่ย

นอกจากเซี่ยหยู่เวยแล้ว โจวเฟินก็อยู่ที่นี่เช่นกัน

นอกจากนี้ยังมีเด็กสาวอายุ 17 ปีในชุดกระโปรงสีแดง แม้ว่าเธอจะไม่ได้ดูเป็นผู้ใหญ่และสวยเท่าเซี่ยหยู่เวยแต่เธอก็ถือเป็นคนสวยคนหนึ่งเช่นกัน

เด็กสาวคนนี้มีชื่อว่าโจวเถียนเถียน เป็นลูกของลุงของเซี่ยหยู่เวย อายุน้อยกว่าเซี่ยหยู่เวยไม่กี่ปี เธอเป็นผู้ที่ชื่นชอบการขี่ม้า

ในชาติก่อน นอกจากโจวเฟินแล้ว ญาติพี่น้องเพื่อนฝูงของเซี่ยหยู่เวย ทุกคนต่างก็ดูถูกหลินหยุนทั้งสิ้น

เด็กกำพร้าที่ถูกรับเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรมของตระกูลเซี่ย ต่อมาแต่งเข้าเป็นลูกเขย ในสายตาของญาติพี่น้องตระกูลเซี่ยย่อมมีฐานะที่ต่ำลงไปยิ่งกว่าเดิม

ประกอบกับบุคลิกโดดเดี่ยวไม่แสดงออกมาตั้งแต่เด็กของเขา ทำให้ไม่มีผู้ใหญ่หรือเพื่อนรุ่นเดียวกันคนไหนชมชอบ

ดังนั้นในใจของหลินหยุน ยกเว้นโจวเฟินแล้ว เขาไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อญาติพี่น้องเพื่อนฝูงคนไหนของตระกูลเซี่ย

“โอ้ะ พี่เขยกลับมาแล้ว!” รอยยิ้มของโจวเถียนเถียนหวานกว่าชื่อของเธอ เพียงแต่สายตาที่มองไปที่หลินหยุนนั้นกลับมีท่าทีหยิ่งผยองอยู่บ้าง