จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 800

หัวล้านหลิวตกใจมากๆ รีบหยุดการเคลื่อนไหวทันที และมองไปที่หลินหยุน

หลังจากตกใจแล้ว หัวล้านหลิวมองเห็นหลินหยุนเป็นแค่ชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าๆ ทำให้เขารู้สึกโกรธมากๆ

"แม่งเอ๊ย ฉันโดนไอ้เด็กหนุ่มทำให้ตกใจกลัว!"

ลูกน้องที่อยู่ข้างๆหัวล้านหลิว ก็ตกใจเหมือนกัน

ถึงแม้น้ำเสียงของหลินหยุนจะธรรมดามากๆ แต่น้ำเสียงของหลินหยุนสามารถทำให้คนตกใจจนขนลุก

มันก็เหมือนกับตอนที่อยู่ในความมืด อยู่ในห้องที่เงียบสงัด จู่ๆก็ได้ยินเสียงของมัจจุราชที่มาเอาชีวิต

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่พวกเขาได้สติ ลูกน้องพวกนั้นก็เหมือนกับหัวล้านหลิว พวกเขารู้สึกโกรธมากๆ

"หนุ่มน้อย แกอยากตายใช่ไหม ถึงกล้าใช้น้ำเสียงอย่างนั้นพูดกับลูกพี่ใหญ่ของพวกเรา!"ลูกน้องคนหนึ่งด่าออกมาทันที

หัวล้านหลิวเป็นคนละเอียดรอบคอบ เขาหยุดลูกน้องที่กำลังด่าหลินหยุน เขามองหลินหยุนด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและถาม:"คุณเป็นใคร?"

คนที่กล้าด่าหัวล้านหลิว มีอยู่สองประเภท

ประเภทแรกคือคนที่ตายแล้ว ประเภทที่สองคือคนที่แข็งแกร่งกว่าเขา

ถ้าหลินหยุนไม่ได้มีฐานะที่ทำให้หัวล้านหลิวเกรงกลัว ถ้างั้นหลินหยุนก็จะกลายเป็นคนตาย

แน่นอน ถ้าหลินหยุนมีฐานะที่ทำให้หัวล้านหลิวเกรงกลัว อย่างเช่นคนอย่างเย้นเฉิงตง เขาก็ไม่กล้าล่วงเกินผิดใจแน่นอน

และเขาก็จะเหมือนลูกน้องที่คอยประจบหลินหยุน

นี่คือวิธีการที่หัวล้านหลิวใช้มาโดยตลอด เขาเปลี่ยนจากนักเลงตัวเล็กๆกลายเป็นนักเลงที่มีอำนาจ

หลินหยุนมองเขาด้วยสีหน้าปกติ มองเขาเหมือนเขาเป็นอากาศ:"ฉันเป็นใคร คุณไม่คู่ควรพอที่จะรับรู้ รีบไสหัวไปสะ"

"หนุ่มน้อย แกกล้าพูดอีกครั้งไหม!"ลูกน้องของหัวล้านหลิวด่าทันที

หัวล้านหลิวรีบหยุดลูกน้องทันที หลินหยุนยิ่งแสดงความหยิ่งยโสโอหังออกมาเท่าไหร่ หัวล้านหลิวก็ยิ่งไม่กล้าลงมือเท่านั้น

ถ้าหลินหยุนไม่ใช่คนโง่ เขาคงเป็นคุณชายที่มีฐานะไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

หัวล้านหลิวยิ่งไม่กล้าลงมือมากขึ้น

"หนุ่มน้อย ฉันจะให้โอกาสครั้งสุดท้ายกับคุณ บอกฐานะของคุณออกมา ไม่งั้น ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจละกัน!"

หัวล้านหลิวให้โอกาสครั้งสุดท้ายกับหลินหยุน ถ้าหลินหยุนไม่ยอมพูดฐานะของตัวเองออกมา ก็แสดงว่าเขาไม่ได้มีฐานะพิเศษเลย

ในเวลานี้ เย้นเฉิงตงที่ยืนอยู่ด้านหลังหัวล้านหลิวพูดด้วยรอยยิ้ม:"ประธานหลิว ทำไมตอนนี้คุณถึงขี้ขลาดขนาดนี้?"

"แค่มดเล็กๆตัวเดียว คุณต้องระวังตัวขนาดนี้เลยเหรอ?"

"และอีกอย่าง มีฉันยืนอยู่ด้านหลังของคุณ คุณจะกลัวอะไรอีก!"

หัวล้านหลิวรู้สึกอายทันที เมื่อได้ยินคำพูดของเย้นเฉิงตง ก็รู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ค่อยพอใจ

หัวล้านหลิวตัดสินใจและพูดในใจ:"ใช่แล้ว มีตระกูลเย้นค่อยสนับสนุนฉันอยู่ข้างหลัง ถึงแม้หนุ่มน้อยคนนี้จะมีฐานะไม่ธรรมดา แต่เขาก็สู้ตระกูลเย้นไม่ได้ ฉันยังต้องกลัวอะไรอีก!"

เมื่อตัดสินใจได้แล้ว หัวล้านหลิวมองหลินหยุนอีกครั้งด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม

"หนุ่มน้อย ฉันอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ ยังไม่มีใครกล้าพูดให้ฉันไสหัวออกไป!"

"คุณมันก็แค่มดเล็กๆตัวหนึ่ง กล้าดียังไงมาดูถูกฉัน!"

"วันนี้ คุณและผู้หญิงคนนี้ อย่าคิดที่จะหนีรอดไปได้"

หัวล้านหลิวโบกมือส่งสัญญาณให้ลูกน้องและพูดว่า:"เอาเลย สั่งสอนหนุ่มน้อยคนนี้หน่อย แต่ห้ามทำร้ายผู้หญิงคนนั้น"

"ลูกพี่ใหญ่ พวกเรารอคำพูดนี้ของพี่มานานแล้ว!"ลูกน้องของหัวล้านหลิว เดินไปหาหลินหยุนด้วยรอยยิ้มโหดเหี้ยม

ลูกน้องวัยรุ่นหลายคน พึ่งเดินเข้าใกล้หลินหยุนในรัศมีสามเมตร จู่ๆหลินหยุนก็จ้องไปที่พวกเขา

ชั่วพริบตา ลูกน้องหลายคนต่างคุกเข่ากับพื้นทันที และร่างกายของพวกเขาก็สั่นด้วยความกลัว

เมื่อฝึกถึงขั้นตัวอ่อนยาทองแล้ว สายตาและลมหายใจของหลินหยุน ทำให้คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถรับมือได้

นอกจากว่าพวกเขาจะเป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็ง แต่นักเลงพวกนี้ ไม่มีจิตใจเข้มแข็งอยู่แล้ว

หัวล้านหลิวตะโกนด่าทันที:"ไอ้สารเลว พวกแกทำอะไรอยู่!"

"สั่งสอนเขาสิ พวกแกคุกเข่าให้เขาทำไม!"

ลูกน้องหลายคนพูดไม่ออก พวกเขาในเวลานี้ เหมือนกับกระต่ายตัวน้อยๆ ที่มองเห็นเสือร้าย

แม้แต่เรี่ยวแรงที่คิดจะหนีก็ไม่มี

"ลูก ลูกพี่ใหญ่ หนุ่มน้อยคนนี้น่ากลัวมากๆ เขามองพวกเราแค่ครั้งเดียว พวกเราก็รู้สึกว่าเหมือนตัวเองถูกสัตว์ร้ายที่กินคนกำลังจ้องมองอยู่"

ตอนนี้ทุกคนวางสองมือไว้ที่ศีรษะและนั่งลงทันที

มีผู้หญิงบางคน กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว พวกเธอที่เคยมีชีวิตที่สุขสบาย ไม่เคยเจอกับสถานการณ์แบบนี้มาก่อน

"เจมส์ ตรงนั้นยังมีคนยืนอยู่หนึ่งคน!"จู่ๆหัวหน้าโจรสลัดก็ชี้ไปทิศทางหนึ่ง และพูดด้วยรอยยิ้ม

เจมส์โกรธมากๆ เขาหยิบปืนและเดินไปข้างหน้า:"ไอ้คนจีน แกฟังที่ฉันพูดไม่รู้เรื่องเหรอ!"

หลี่หมิ่นจูตกใจมากๆ และเตือนเขาด้วยน้ำเสียงเบาๆ:"หลินหยุน รีบนั่งลง! พวกเขาเป็นโจรสลัดที่ฆ่าคนอย่างเลือดเย็น คุณอย่าไปล่วงเกินผิดใจกับพวกเขา!"

หลินหยุนไม่ได้หันหน้ากลับมา เขามองเจมส์ที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าปกติและพูด:"ชั่วชีวิตของฉัน ไม่เคยก้มหัวต่อหน้าใครมาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องนั่งลง"

เย้นเฉิงตงนอนอยู่บนพื้น มองหลินหยุนและยิ้มอย่างเยาะเย้ย:"หนุ่มน้อยคนนี้ไม่กลัวตายจริงๆ! กล้าลองดีกับพวกโจรสลัดที่ฆ่าคนอย่างเลือดเย็น เขาต้องตายแน่ๆ!"

หัวล้านหลิวที่นั่งอยู่บนพื้น ก็พูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ย:"หนุ่มน้อยคนนี้ หาเรื่องตายชัดๆ?"

"เขาคิดว่าโจรสลัดพวกนี้สามารถพูดด้วยง่ายๆเหมือนกับพวกเราเหรอ?"

เจมส์ไม่ได้ยิงปืนทันที เขารู้สึกว่าหลินหยุนทำให้เขาขายหน้าต่อหน้าของหัวหน้าโจรสลัด เขาจะทรมานและฆ่าหลินหยุนอย่างโหดเหี้ยม

เมื่อเขาเดินเข้าใกล้หลินหยุน เจมส์ยกปืนขึ้นมาและใช้ด้ามปืนทุบไปที่หน้าของหลินหยุน

เพี้ยะ!

หลินหยุนสะบัดมือ และตบหน้าเจมส์ผ่านอากาศ ศีรษะของเจมส์หลุดออกไปทันที

ทุกคนอึ้งไปเลย ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

แต่ทุกคนก็ได้สติคืนมาอย่างรวดเร็ว

มีผู้หญิงบางคน กรีดร้องด้วยความกลัว มีบางคนตกใจมากๆจนสลบไป

แม้แต่ผู้ชายบางคนก็กลัวจนหน้าซีด โรคหัวใจเกือบจะกำเริบ

โจรสลัดบางคนที่ได้สติคืนมา พวกเขาโกรธมากๆ

มีโจรสลัดสองคน เรียกชื่อเจมส์ทันที

หัวหน้าโจรสลัดคนนั้น ถือปืนกลขึ้นมาและเล็งไปที่หลินหยุน:"ไอ้สารเลว แกกล้ามากที่ฆ่าเจมส์!"

"คุณใช้เวทย์มนตร์อะไรกันแน่!"