จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 801

หลินหยุนมองหัวหน้าโจรสลัดอย่างเย็นชา แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “คนที่กล้าเอาปืนจ่อฉัน ตายไปหมดแล้ว”

พูดจบ หลินหยุนเอามือไพล่หลัง แล้วก้าวเข้าไปหาหัวหน้าโจรสลัดช้าๆ

หัวหน้าโจรสลัดรู้สึกกลัวขึ้นมาในใจ

หลินหยุนมีเพียงมือเปล่า ส่วนเขามีปืนกลรุ่นใหม่ล่าสุดของสหรัฐอเมริกา แต่เขากลับรู้สึกกลัวเสียอย่างนั้น

สำหรับพวกโจรสลัด ที่อยู่กับการนองเลือดเป็นประจำ ความรู้สึกกลัว คือความอัปยศอย่างหนึ่ง

“หยุด!”

“ถ้าแกก้าวเข้ามาอีกแค่ก้าวเดียว ฉันจะยิง!”

หัวหน้าโจรสลัดตะโกนออกมาเป็นภาษาจีน

โจรสลัดพวกนี้โลดแล่นอยู่แถบตงไห่ ทำให้ใช้ภาษาจีนและภาษาญี่ปุ่นได้อย่างคล่องแคล่วมาก

หลินหยุนไม่แยแสสักนิด เขาเอามือไพล่หลัง แล้วเดินเข้าไป

หัวหน้าโจรสลัดคนนั้น แบกรับความกดดัน ที่แผ่ออกมาจากตัวหลินหยุนไม่ไหวแล้ว เขาทนไม่ไหว และตวาดออกมา

“อ๊าก!”

หัวหน้าโจรสลัดคำรามเสียงดัง และรัวกระสุนออกมาจากปืนกลในมือ

กระสุนถูกสาดเข้าไปหาหลินหยุน ราวกับม่านฝนหนา

หลี่หมิ่นจูหลับตาปี๋ เธอทนดูไม่ได้

รอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้าเย้นเฉิงตง “ไอ้หมอนี่ไม่รู้ที่ตาย ครั้งนี้จะยิงให้พรุนเลย หึ!”

ทว่าหัวล้านหลิวกลับส่ายหน้า “น่าเสียดาย ไอ้หมอนี่กล้าและเก่ง ถ้าได้ตามฉันไป ต่อไปต้องเป็นกำลังหลักให้ฉันได้”

คนที่เหลือส่วนใหญ่พากันก้มหน้า ไม่กล้าดูต่อ

“เป็นไปได้ยังไง!”

เมื่อเสียงปืนกลผ่านไป หัวหน้าโจรสลัดตะโกนออกมาอย่างตกใจ

หลี่หมิ่นจูลืมตา เห็นหลินหยุนยังยืนเอามือไพล่หลังอยู่ที่เดิม ดูเหมือนเขาไม่เป็นอะไรสักนิด สีหน้าเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

“เขากันกระสุนได้!”

“นี่ นี่ไม่น่าจะเป็นไปได้!”

เย้นเฉิงตงอึ้งไป แววตาที่มองไปยังหลินหยุน เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“เขา เขาคือปรมาจารย์บู๊!”

“คนที่มีความสามารถเช่นนี้ มีเพียงปรมาจารย์บู๊เท่านั้น!”

“มิน่าล่ะ ไอ้หมอนี่ไม่มีผู้อยู่เบื้องหลัง แต่กล้าบ้าบิ่นขนาดนี้ ที่แท้เขาคือปรมาจารย์บู๊!”

เสียงตุ้บดังขึ้น มือถือในมือของหัวล้านหลิว หล่นลงบนพื้น เขามองหลินหยุนด้วยสีหน้าตกตะลึง

“ฉัน เมื่อกี้ฉันล่วงเกินปรมาจารย์บู๊อย่างนั้นเหรอ!”

“ซวยแล้ว ฉันตายแน่!”

ลูกน้องคนหนึ่งพูดอย่างตื่นตระหนก “จะทำยังไงดีลูกพี่ เราหนีกันดีไหม!”

ลูกน้องอีกคนด่าขึ้นมาว่า “หนีเหรอ หนีไปไหน นี่มันทะเล เราจะว่ายน้ำกลับไปงั้นเหรอ!”

สีหน้าของหัวล้านหลิวเคร่งขรึม เขามองลูกน้องตรงหน้า แล้วพูดสั่งเบาๆ ว่า “เดี๋ยวพวกแกคุกเข่าลง ร้องไห้อ้อนวอนขอชีวิต ร้องได้เจ็บปวดมากเท่าไรยิ่งดี!”

“ไม่งั้น พวกเราตายแน่!”

“เข้าใจหรือยัง!”

พวกลูกน้องรีบพยักหน้า “เข้าใจแล้วครับ!”

หลินหยุนเดินเข้าไปหาหัวหน้าโจรสลัดเรื่อยๆ กระสุนจากปืนกล ไม่สามารถทำให้หลินหยุนหยุดเดินได้

หัวหน้าโจรสลัดคนนั้นตกใจจนเข่าอ่อน ทรุดลงกับพื้น

“ปีศาจ แกเป็นปีศาจ!”

หัวหน้าโจรสลัดตะโกนเสียงดัง แทบขาดใจ เขาตะเกียกตะกายถอยไปข้างหลัง

ขณะที่กำลังหนี ก็ตะโกนบอกพวกโจรสลัดที่ยืนอึ้งอยู่ที่เดิม “ยิงสิ ยิง ยิงมันให้ตาย รีบเร็ว!”

เสียงปืนกลดังสนั่น......

พวกโจรสลัดที่ตั้งสติได้ รีบยิงใส่หลินหยุนทันที

ครั้งนี้ ทุกคนไม่หลับตา พวกเขาสงสัยมาก เมื่อกี้หลินหยุนสกัดกั้นกระสุน จากปืนกลของหัวหน้าโจรสลัดได้อย่างไร

หลี่หมิ่นจูเห็นอย่างชัดเจน เหมือนรอบตัวหลินหยุน ถูกปกคลุมด้วยเกราะป้องกันที่มองไม่เห็น กระสุนที่ถูกยิงไปหาเขา ล้วนกระเด็นออกไปทั้งหมด

กระสุนแข็งแกร่งขนาดนี้ ไม่สามารถทำอะไรเขาได้แม้แต่ปลายเสื้อ

แต่ผู้คนบนเรือกลับเอามือกุมหัว และหมอบลงบนพื้น

เพราะกลัวกระสุนอันน่ากลัวที่ยิงไปหาหลินหยุน จะพลาดมาโดนพวกเขา

“ปีศาจ เขาเป็นปีศาจแน่ๆ!” เมื่อเห็นว่ากระสุนทำอะไรหลินหยุนไม่ได้ โจรสลัดพวกนั้นพากันสติแตก

แสงสีแดงพุ่งจากตัวหลินหยุน ขึ้นไปบนท้องฟ้า และพาดผ่านลำคอของโจรสลัดสองสามคน