จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 806

ไม่มีท่าทางที่แลดูสวยงามอะไรเลย เป็นการจู่โจมที่ตรงไปตรงมามากที่สุด

เร็ว แม่น โหด

โบราณกล่าวไว้ว่า หนึ่งพลังแรงเอาชนะสิบได้ นั่นก็หมายความว่าคนที่มีพละกำลังมากสามารถเอาชนะคนฝึกบู๊ได้ถึงสิบคน

เมื่ออยู่ต่อหน้าพลังแรงที่แท้จริงแล้ว กระบวนท่าอะไรก็เป็นแค่ไม้ประดับทั้งนั้น

เห็นได้ชัดว่า โคจิโร วาตานาเบะซึมซับคำพูดนี้เข้าไปอย่างลึกซึ้งแล้ว

หลินหยุนแอบชื่นชมอยู่ในใจ อาจพูดได้ว่า พละกำลังของโคจิโร วาตานาเบะ ต่อให้อยู่ที่ประเทศจีน ก็ยังสามารถเทียบเท่าระดับเดียวกับเยนหนานเทียนได้เลย

แต่ว่า ถ้าคิดจะจัดการกับหลินหยุน โดยใช้ฝีมือเพียงแค่ระดับชั้นนี้มาโจมตีละก็ นับว่ายังห่างไกลอีกมาก

หลินหยุนไม่หลบไม่หลีก ก้าวเท้าออกมาหนึ่งก้าวเช่นเดิม แล้วชกหมัดออกไป

โป้ง!

คราวนี้ หมัดที่แข็งแกร่งของโคจิโร วาตานาเบะนั้น ก็ถูกหมัดของหลินหยุนซัดจนถอยหลังไปหลายก้าว จนกระทั่งไปชนกับกำแพงแล้วจึงหยุดยืนประคองตัวไว้ได้

โทโยะจะวะ ยามาโนะสีหน้าแลดูน่าเกลียด ในใจก็รู้สึกผวา: “แม้แต่วาตานาเบะเซนเซก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย จะต้องถอยกลับไปที่ฐานทัพแล้วจริงเหรอ?”

ถ้ายังไม่ถึงเหตุสุดวิสัยจริงๆ โทโยะจะวะ ยามาโนะจะไม่ยอมให้คนนอกคนหนึ่งได้รับรู้ฐานทัพลึกลับของตระกูลยามาโนะอย่างเด็ดขาด

โคจิโร วาตานาเบะมองไปยังหลินหยุน สีหน้าเคร่งเครียด “ปรมาจารย์หลิน ร้ายกาจจริงๆ!”

พูดพลางโคจิโร วาตานาเบะก็ค่อยๆเดินไปถึงชั้นวางไม้ที่อยู่ด้านซ้ายมือ แล้วหยิบดาบยาวเล่มหนึ่งที่วางอยู่ข้างบนนั้นขึ้นมา

“ดาบเล่มนี้ ไม่ได้แตะต้องมานานหลายปีแล้ว”

“ตอนนี้ ก็ถึงเวลาที่ต้องเอามันออกมาแล้ว”

“ไอ้เพื่อนยาก ไม่ได้เจอกันซะนานเลย”

มือของโคจิโร วาตานาเบะที่ถือดาบกำลังสั่น ดูเหมือนไม่ได้ยกขึ้นมานานแล้วจริงๆ

“ฉันเริ่มฝึกบู๊ตั้งแต่อายุห้าขวบ พออายุแปดขวบก็เริ่มฝึกการใช้ดาบ จนฝึกมาเป็นเวลานานถึงห้าสิบปีแล้ว”

“ในห้าสิบปีนี้ ฉันฝึกแต่ดาบนี้เล่มเดียว ปรมาจารย์หลิน ถ้าคุณสามารถรับดาบของฉัน เล่มนี้ได้ละก็ งั้นก็ถือว่าชนะไปเลย”

หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “งั้นก็มาเลยสิ!”

“ได้!”

โคจิโร วาตานาเบะชักดาบซามูไรเล่มนั้นออกมา ดาบเล่มนี้ทื่อมาก คงไม่เคยลับมาก่อนเลย

แต่ว่า ขณะที่โคจิโร วาตานาเบะชักดาบเล่มนี้ออกมานั้น กลับดูเหมือนอาวุธระดับขั้นเทพเล่มหนึ่งที่ออกจากฝักในทันใด

โคจิโร วาตานาเบะราศีเปลี่ยนไปทั้งคน ราวกับเปลี่ยนเป็นหนุ่มขึ้นตามไปด้วย

“ดาบทื่อที่ไม่เคยลับ ไม่ได้หมายถึงใช้การไม่ได้”

“เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ฉันใช้ดาบเล่มนี้ ไม่เคยมีคู่ต่อสู้เลย”

“ตั้งแต่เลิกใช้ดาบมาจนถึงทุกวันนี้ คิดไม่ถึงว่า ยังมีวันที่ต้องชักดาบออกจากฝักอีกครั้งหนึ่ง”

“ปรมาจารย์หลิน รับเพลงดาบของฉันด้วย!”

ท่าทางก็ไม่มีลวดลายอะไรเหมือนเดิม และไม่มีพลังอะไรทั้งสิ้น พลังทั้งหมด กำลังแรงทั้งหมด ต่างก็ไปรวมอยู่ที่ดาบเล่มนี้จนหมดแล้ว

นี่จึงจะนับได้ว่ามีความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง

“วิชาไอโดะ!”

โคจิโร วาตานาเบะก้าวขาออกไป รวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ ไม่เหมือนเป็นนักดาบคนหนึ่ง แต่กลับเหมือนนักรบผู้กล้าที่ขี่ม้าประจัญบานคนหนึ่ง

ดาบเล่มนั้น ก็เร็วถึงที่สุดเช่นกัน ได้เห็นแค่ประกายแสงเล็กๆแวบผ่านเท่านั้นเอง

เงาร่างของหลินหยุนก็หายวับไปในชั่วพริบตา ในขณะที่โคจิโร วาตานาเบะกำลังชักดาบนั้นออกมา

ทั่วทั้งฟ้าดิน เงาร่างยักษ์ปรากฏ ดาบสกัดนภา ลอยอยู่กลางอากาศ พิฆาตแดนเทพ

“เทพเซียนมาเพื่อหยุดสวรรค์........”

ยักษ์ถือดาบอยู่ในมือ แล้วฟาดลงไปตรงโคจิโร วาตานาเบะหนึ่งที

ดาบเฮ่าเทียนเปล่งประกายแสงสีแดงออกมา ดูราวกับว่าต้องการฟาดฟันโลกใบนี้ให้แยกออกเป็นสองท่อน

ดาบเล่มนั้นของโคจิโร วาตานาเบะ ราวกับเต้าหู้ที่เจอกับมีด ถูกทำลายจนยับเยิน

แต่ว่า พลังของดาบเฮ่าเทียนยังไม่ลดทอนลงไป ฟาดลงบนร่างของโคจิโร วาตานาเบะ อย่างจัง

โป้ง!

แรงมหาศาลที่แข็งแกร่ง ทำให้ร่างของโคจิโร วาตานาเบะแหลกเป็นผุยผง

เลือดสาดกระจายไปทั่วทั้งแผ่นฟ้า โทโยะจะวะ ยามาโนะเห็นแล้วเสียสติไปเลย