จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 807

ภายในฐานทัพนั้น มาซาเตะ ยามาโนะสองพ่อลูก เมื่อเห็นหลินหยุนหยุดการจู่โจมแล้ว ในใจก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที

โทโยะจะวะ ยามาโนะพูดด้วยความดีใจว่า: “พ่อ เขาหยุดแล้ว ดูไปแล้วเขาก็ฉลาดมาก รู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้กับประตูฐานทัพของพวกเรา”

“ฮึ่ม ปรมาจารย์หลิน ต่อให้แกมีพละกำลังบู๊ที่น่าสะพรึงกลัวก็จริง แต่ก็ยังต้องพ่ายแพ้ให้กับเทคโนโลยีชั้นสูงอยู่ดี!”

สีหน้ามาซาเตะ ยามาโนะก็ผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด: “ดูไปแล้ว พวกเราคงปลอดภัยชั่วคราวแล้ว”

“ไอ้เด็กนี่ น่ากลัวจริงๆเลย!”

โทโยะจะวะ ยามาโนะพูดว่า “พ่อ พ่อรีบโทรศัพท์ไปหาประธานาธิบดีทางนั้นอีกครั้งสิ ให้เขารีบฉวยโอกาสนี้ อย่าให้ปรมาจารย์หลินกลับไปประเทศจีนเป็นอันขาด”

“ถ้าให้เวลาเขาอีกไม่กี่ปีละก็ ถึงเวลานั้น ประเทศญี่ปุ่นพวกเราคงจะหาคนที่จะจัดการเขาไม่ได้อีกแล้ว!”

มาซาเตะ ยามาโนะพยักหน้า “ลูกพูดถูกแล้ว พ่อจะโทรศัพท์ไปหาประธานาธิบดีอีกครั้ง”

พูดจบ มาซาเตะ ยามาโนะก็กำลังจะกดเบอร์โทรศัพท์

ส่วนภายนอกฐานทัพนั้น หลินหยุนเดินถอยหลังไปหลายก้าว

เกิดประกายแสงสีแดงพุ่งทะยานสู่ฟ้า ดาบเฮ่าเทียนก็วนเวียนอยู่เหนือศีรษะ

“แค่ประตูบานเดียว ก็คิดจะขวางทางฉันแล้วเหรอ? พวกแกก็ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว”

พลังทิพย์สายหนึ่งพุ่งเข้าไปยังดาบเฮ่าเทียน ดาบเฮ่าเทียนก็เกิดประกายแสงสว่างแดงจ้าขึ้นมา แล้วฟาดลงไปยังประตูอย่างแรง

โครม!

เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ประตูทางเข้าฐานทัพที่แม้แต่ลูกกระสุนปืนใหญ่ก็ยังไม่สามารถระเบิดออกได้ ถูกดาบเฮ่าเทียนฟันจนแตกออกเป็นรอยทางแยกที่กว้างขนาดหนึ่งเมตรกว่า

ภายในฐานทัพนั้น โทโยะจะวะ ยามาโนะสีหน้าหวาดผวา: “เป็นไปได้ยังไง!”

มาซาเตะ ยามาโนะที่เพิ่งจะหาเบอร์โทรศัพท์ของประธานาธิบดีเจอ ยังไม่ทันได้โทรออกเลย ก็เห็นหลินหยุนที่เดินเข้ามาทางประตู ด้วยท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มาซาเตะ ยามาโนะ มองไปยังลูกชายที่กำลังตกตะลึง จึงเตือนสติด้วยเสียงหนักแน่นว่า: “อย่าเพิ่งตกตะลึงไป รีบเตรียมตัวไปรับศึกก่อน!”

โทโยะจะวะ ยามาโนะจึงตื่นจากความตกใจ รู้สึกเลื่อมใสในความสุขุมเยือกเย็นของพ่อ จึงรีบตอบว่า: “ครับ!”

หลังจากนั้น ก็ไปรวบรวมลูกน้องที่อยู่ภายในฐานทัพนั้นออกมาเตรียมพร้อมสู้ศึก

หลินหยุนเดินเข้าไปในห้องโถงของฐานทัพ แล้วกวาดสายตาไปรอบๆบริเวณนั้น

ถึงแม้ฐานทัพนี้อยู่ภายในภูเขาลูกนี้ก็ตาม แต่ว่า กลับสว่างไสวเหมือนกลางวันตลอดเวลา

เพดานข้างบนภายในห้องโถงที่กว้างใหญ่นั้น ติดตั้งหลอดไฟประหยัดรุ่นใหม่ล่าสุด ทั้งห้องโถงนี้แทบจะกินพื้นที่สองในสามของภูเขาทั้งลูกทีเดียว

ภายในนั้น ก็ตกแต่งอย่างทันสมัย และยังมีอาวุธบางอย่างที่กำลังค้นคว้าวิจัยอยู่ รวมทั้ง เครื่องมือความแม่นยำไฮเทคพวกนั้นอีกด้วย

ด้วยสายตาของหลินหยุน สามารถมองเห็นป้ายที่ติดอยู่หน้าห้องของแต่ละห้องในมุมต่างๆของห้องโถงใหญ่นั้น

มีบางห้องป้ายหน้าประตูเขียนไว้ว่า ห้องวิจัยชีวภาพ และยังมีห้องวิจัยชีวเคมีอีกด้วย

งานวิจัยเหล่านี้ ต่างก็เป็นสิ่งต้องห้ามในสากลโลกทั้งนั้น

แต่ว่า บริษัท ยามาโนะ กรุ๊ปที่เป็นบริษัททำธุรกิจการค้าแห่งหนึ่ง ถึงกับทำงานวิจัยสิ่งผิดกฎหมายเช่นนี้ได้

จะเห็นได้ว่า ความทะเยอทะยานของบริษัท ยามาโนะ กรุ๊ปมีมากเพียงใด

แคลกๆ!

บริเวณรอบๆมีแต่เสียงขึ้นลำกล้องปืนดังไปทั่ว

มือปืนหลายชีวิตของตระกูลยามาโนะ ก็ล้อมรอบหลินหยุนเอาไว้แล้ว

โทโยะจะวะ ยามาโนะสีหน้าเคร่งเครียด ยืนอยู่ข้างหลังพวกมือปืนเหล่านั้น มองดูหลินหยุนด้วยสีหน้าเยือกเย็น

“ปรมาจารย์หลิน คนที่สามารถทำให้ฉันโทโยะจะวะ ยามาโนะเลื่อมใสได้ก็อยู่มีไม่มาก แต่ว่า แกนับว่าเป็นหนึ่งในนั้นด้วย”

“แต่ว่า ในเมื่อแกกล้าลุยเข้ามาในฐานทัพของตระกูลยามาโนะของฉัน งั้นก็อย่าคิดจะออกไปได้อีกเลย”

หลินหยุนไม่ได้พูดอะไร เริ่มเตรียมสู้รบสังหาร

โทโยะจะวะ ยามาโนะรีบถอยไปอยู่ข้างๆ แล้วออกคำสั่งพวกมือปืนเหล่านั้น: “ยิงเลย!”

ถัดๆๆๆๆ........

เสียงอาวุธทั้งปืนพกปืนกลที่กราดยิงอย่างต่อเนื่อง เสียงของสไนเปอร์ดังรัวขึ้นราวกับเสียงที่ประกอบฉากการถ่ายทำหนังฟอร์มยักษ์ของฮอลลีวูด

แต่เสียดาย พวกลูกกระสุนเหล่านี้ ไม่ได้ถูกตัวหลินหยุนเลยแม้แต่นัดเดียว

พวกมือปืนเหล่านี้ ยังไม่ทันได้ลงมือสู้กับหลินหยุนเลย ทุกครั้งที่ดาบเฮ่าเทียนฟาดลงไปนั้น อย่างน้อยก็ต้องมีสามคนที่ต้องเสียชีวิต

โทโยะจะวะยามาโนะมองด้วยความโกรธจนตาแดงก่ำ แล้วตะโกนใส่มือปืนพวกนั้นว่า “ระเบิด ใช้ระเบิด ถ้าไม่ได้ก็ใช้อาวุธชีวภาพไปเลย!”

พวกที่ถูกหลินหยุนสังหารจนเลือดเข้าตา ก็ไปเอาอาวุธชีวภาพออกมา

หมอกควันสีขาวก็เริ่มปกคลุมไปทั่วห้องโถงฐานทัพนั้น

ส่วนภายในฐานทัพแห่งนี้ ช่วงเวลาอึดใจเดียวหลินหยุนก็สามารถใช้ตวงจิตต์ครอบคลุมไปทั่วทั้งหมดแล้ว

ตำแหน่งสถานที่ที่ใช้กักขังฉินหลันไว้นั้น หลินหยุนก็สามารถหาพบได้อย่างง่ายดาย

ตวงจิตต์ส่งกระแสจิตแผ่ขยายไปยังบริเวณนั้นให้กว้างมากที่สุด หลินหยินสามารถรับรู้ได้ถึงตำแหน่งที่ใช้กักขังฉินหลันไว้แล้ว

ก็คือในห้องพักผ่อนห้องหนึ่งทางมุมตะวันตกเฉียงเหนือของฐานทัพนี่เอง

เมื่อรู้ตำแหน่งที่ซ่อนของฉินหลังแล้ว ก็ไม่จำเป็นจะต้องไว้ชีวิตโทโยะจะวะ ยามาโนะอีกต่อไปแล้ว

หลินหยุนก้าวเดินออกไปหนึ่งก้าว ก็มายืนอยู่ตรงหน้าโทโยะจะวะ ยามาโนะแล้ว

โทโยะจะวะ ยามาโนะตกใจจนเดินโซเซ แล้วล้มลงไปกับพื้น

“แกไปตายได้แล้ว”

หลินหยุนพูดจบ ก็ชี้นิ้วออกไป

“รอเดี๋ยว แกไม่คิดจะช่วยชีวิตฉินหลันเหรอ? ฆ่าฉันแล้ว ฉินหลันก็ต้องตายด้วยนะ!” โทโยะจะวะ ยามาโนะตะโกนร้องด้วยความหวาดกลัว

หลินหยุนหยุดชะงัก แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “งั้นก็ให้แกเป็นผีที่ตายอย่างตาสว่างก็แล้วกัน”

“ฉินหลันอยู่มุมทางด้านตะวันตกเฉียงเหนือของฐานทัพนี้ ไม่มีแกฉันก็สามารถหาเจอเหมือนกัน”

โทโยะจะวะ ยามาโนะสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ “แกรู้ได้ยังไง?”

“เอิ๊ก!”

หลินหยุนชี้นิ้วออกไป พุ่งตรงไปยังขมับของโทโยะจะวะ ยามาโนะจนทะลุ

ร่างของโทโยะจะวะ ยามาโนะก็ล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง ขณะที่ตายนั้น สีหน้ายังคงแสดงออกถึงความไม่อยากจะเชื่อเลย

ภายในห้องควบคุมของฐานทัพนั้น มาซาเตะ ยามาโนะมองผ่านจอภาพ ได้เห็นลูกชายตัวเองตายอย่างอนาถแล้ว

สีหน้าท่าทางกลับแลดูสงบนิ่งเหลือเกิน

“ปรมาจารย์หลิน ฉันก็มีแค่ลูกชายคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น”

“ในเมื่อลูกชายฉันก็ตายไปแล้ว งั้นตระกูลยามาโนะก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อไปอีกแล้ว”

“ก็ขอให้ตระกูลยามาโนะทั้งหมด รวมทั้งแกปรมาจารย์หลินด้วย ตายไปพร้อมกับลูกชายฉันก็แล้วกัน!”

พอพูดจบ มาซาเตะ ยามาโนะก็กดปุ่มอุปกรณ์ทำลายตัวเองของฐานทัพ