จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 808

เสียงหวอเตือนภัยที่แสบแก้วหู ก็ดังไปทั่วฐานทัพ

พนักงานที่อยู่ในฐานทัพพวกนั้น ต่างก็รีบหนีออกจากห้องมาอย่างรวดเร็ว

พวกเขาใช้ภาษาญี่ปุ่นพูดเสียงดังว่า “อุปกรณ์ทำลายตัวเองทำงานแล้ว เกิดเรื่องอะไรกันแน่!”

“ไปห้องควบคุมดูซิว่า ใครเป็นคนกดปุ่มระบบทำลายตัวเอง”

มองดูพนักงานที่ชุลมุนวุ่นวายพวกนี้ หลินหยุนก็ไม่ได้สนใจ พุ่งตรงไปอย่างรวดเร็ว ราวกับสายลมผัดผ่าน เพื่อไปยังตำแหน่งที่กักขังฉินหลันตามที่ตวงจิตต์รับรู้ได้

เขาจำเป็นจะต้องพาฉินหลันออกไปก่อนที่ฐานทัพจะทำลายล้างตัวเอง

ถึงแม้ว่าด้วยพลังความสามารถของเขาตอนนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะสามารถต้านทานแรงระเบิดทำลายตัวเองของฐานทัพนี้ก็ได้

แต่ว่าหลินหยุนก็ไม่อยากจะเสี่ยงอันตราย เผื่อว่าตะกูลยามาโนะที่จิตใจวิปริต อาจจะวางระเบิดนิวเคลียร์ไว้ที่นี่ก็ไม่แน่?

สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ หลินหยุนไม่สามารถจะเอาชีวิตฉินหลันมาเสี่ยงอันตรายด้วย

หลินหยุนเร่งสปีดอย่างเต็มที่ ชั่วอึดใจเดียว ก็มาถึงหน้าประตูห้องที่กักขังฉินหลันแล้ว

ห้องนั้นได้ถูกล็อกไว้แล้ว

ไม่พูดพร่ำทำเพลง ดาบเฮ่าเทียนพร้อมด้วยประกายแสงสีแดง ก็ฟาดลงไปตรงประตูห้องนั้นทันที

โป้ง!

ประตูห้องถูกฟันจนพังแล้ว ภายในห้องนั้น ฉินหลันนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ถูกเชือกมัดเอาไว้ทั้งตัว

ประตูห้องถูกถล่มจนพังลงมา ฉินหลันตกใจสะดุ้ง สีหน้าหวาดผวา

แต่เมื่อเห็นคนที่เข้ามาคือหลินหยุนแล้ว ทันใดนั้น สีหน้าที่หวาดผวาของฉินหลันก็เปลี่ยนเป็นดีใจขึ้นมาทันที

จากนั้นน้ำตาก็ไหลนองเต็มหน้า

หลินหยุนเดินเข้ามาข้างกายฉินหลัน แล้วดึงผ้ากาวที่ปิดปากฉินหลันนั้นออก พูดด้วยสีหน้าปวดร้าวใจว่า “พี่ฉินหลัน ขอโทษด้วย ผมมาช้าไป”

ฉินหลันโผเข้าไปกอดหลินหยุนเอาไว้ ซุกลงตรงหน้าอกหลินหยุน แล้วร้องไห้โฮออกมา

ถึงแม้ว่าฉินหลันจะเป็นสาวมั่นเข้มแข็งเช่นนั้นก็จริง แต่ยังไงก็ยังเป็นหญิงสาวธรรมดาทั่วไปคนหนึ่ง

เมื่อเผชิญกับเหตุการณ์ร้ายแรงอย่างกะทันหัน ก็แตกตื่นตกใจจนขวัญกระเจิงไปหมดแล้ว

ตอนนี้เมื่อเห็นหลินหยุนจู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นมาเช่นนี้ สำหรับฉินหลันแล้ว ก็เหมือนได้เห็นเทวดาจากสวรรค์ลงมาช่วยชีวิตเธอไว้อย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อได้สัมผัสกับเรือนร่างที่สั่นสะท้านของหญิงสาวในอ้อมกอดแล้ว แววตาของหลินหยุนก็เปล่งประกายรังสีอำมหิตออกมา

“ตระกูลยามาโนะ ฉันจะทำให้แกหายสาบสูญไปจากโลกนี้โดยสิ้นเชิง”

หลินหยุนกอดฉินหลันไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า “พี่ฉินหลัน อุปกรณ์ทำลายตัวเองของฐานทัพนี้เริ่มทำงานแล้ว พวกเราต้องรีบออกไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

“คุณหลับตาไว้นะ เดี๋ยวผมจะพาคุณออกไปเอง”

ในเวลานี้ หลินหยุนเป็นคนเดียวที่ฉินหลันพึ่งพิงได้ หลินหยุนให้เธอทำอะไรเธอก็ทำตามทั้งนั้น

แต่ว่า เมื่อหลินหยุนอุ้มฉินหลันมาถึงหน้าประตูฐานทัพแล้ว กลับพบว่า ประตูใหญ่เดิมที่หลินหยุนเคยฟาดจนพังแล้วนั้น ถึงกับถูกแผ่นเหล็กสีเทาใหญ่มหึมาปิดกั้นไว้อีกชั้นหนึ่งแล้ว

“นี่น่าจะคล้ายกับโครงสร้างแบบหินปลิดชีพมังกร ในสุสานโบราณของประเทศจีน”

“หินปลิดชีพมังกรพวกนี้ ทำเพื่อป้องกันพวกโจรปล้นสุสานที่เข้าไปในสุสานโบราณแล้วไปสัมผัสกลไกจนไม่สามารถออกมาได้ จนต้องถูกเครื่องยนต์กลไกภายในนั้นฆ่าตายไป”

ส่วนการออกแบบภายในฐานทัพตระกูลยามาโนะนั้น แรงบันดาลใจในการออกแบบก็เกิดมาจากหินปลิดชีพมังกรภายในสุสานโบราณชาวจีนนั่นเอง

เมื่อรู้สึกว่าหลินหยุนหยุดเดินต่อไปแล้ว ฉินหลันจึงลืมตาขึ้นมา เมื่อได้เห็นฉากนี้แล้ว จึงถามด้วยความกังวลว่า “ทำยังไงดีล่ะ? ประตูถูกปิดตายไว้แล้ว”

หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “หลับตาลงก่อน”

“อึม” ฉินหลันก็หลับตาตามที่บอก

โป้ง!

ดาบเฮ่าเทียนส่องประกายแสงสีแดงสว่างจ้า ฟันลงไปบนประตูบานใหญ่นั้นหนึ่งที

แต่ว่า หลังจากที่ประกายไฟที่แสบตาจางหายไปแล้ว ประตูก็ยังคงสภาพเหมือนเดิมไม่ได้รับความเสียหายใดๆเลย

ภายในห้องควบคุมนั้น มาซาเตะ ยามาโนะนั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็นแล้วแสยะยิ้ม: “ปรมาจารย์หลิน ประตูบานนี้แข็งแกร่งกว่าประตูเดิมถึงสิบเท่า ผลิตจากหินอุกกาบาตที่มาจากนอกโลก แกเปิดไม่ออกแน่!”

“แกฆ่าลูกชายฉัน ทำลายตระกูลยามาโนะของฉัน งั้นแกก็อย่าคิดจะมีชีวิตรอดออกไปได้เลย”

หลินหยุนขมวดคิ้วเล็กน้อย ยืนอยู่ด้านหน้าประตู

“วัสดุที่ใช้ทำประตูนี้ แข็งแกร่งกว่าวัสดุที่ใช้ในประตูบานก่อนหน้านั้นมากเลย ดูไปแล้ว ถ้าจะแข็งขืนทำลายมัน ก็ค่อนข้างยากไปหน่อย”

หลินหยุนอุ้มฉินหลันไว้ ยืนอยู่บนก้อนหินที่ห่างไกลจากภูเขาไปหนึ่งพันเมตร

เมื่อได้ยินเสียงดังสะท้านฟ้าสะเทือนแผ่นดินเช่นนั้น ฉินหลันก็ตกใจจนหน้าขาวซีดไปหมด

“ถ้าพวกเราหนีออกมาช้าอีกนิดเดียว เกรงว่าตอนนี้คงถูกฝังอยู่ข้างในแล้ว”

หลินหยุนไม่ได้พูดอะไร และเป็นจริงอย่างที่ว่า ถ้าพวกเขาออกมาช้าอีกนิดเดียว แม้แต่หลินหยุนก็ไม่อาจจะคุ้มกันฉินหลันให้ปลอดภัยได้

ฉินหลันพูดอย่างหวาดผวาว่า “คนที่อยู่ข้างใน ไม่มีใครรอดออกมาได้ใช่ไหม?”

หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “คนพวกนั้นสมควรตายแล้ว ถ้าปล่อยให้พวกเขาออกมาได้ รังแต่จะทำร้ายคนบริสุทธิ์อีกจำนวนมากมาย”

“อึม ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเพียงแต่รู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อยเท่านั้นเอง” ฉินหลันพูด

“ใช่แล้ว คุณควรจะปล่อยฉันลงก่อนดีกว่านะ!” ฉินหลันพูดด้วยสีหน้าแดงเล็กน้อย

ตั้งแต่ที่หลินหยุนตามหาเธอจนเจอแล้ว ก็อุ้มเธอไว้ตลอด เมื่อครู่เหตุการณ์คับขัน เธอจึงไม่ได้มีเวลาไปใส่ใจเรื่องพวกนี้

แต่ว่า ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว ยังถูกหลินหยุนอุ้มไว้อยู่อีก ในใจของฉินหลันก็เริ่มเต้นแรงมากขึ้น

ถึงแม้ว่าเธอเห็นหลินหยุนเหมือนน้องชายแท้ๆของตัวเองมาโดยตลอดก็ตาม แต่ว่าเธอก็แก่กว่าหลินหยุนไม่กี่ปีเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น หลินหยุนตอนนี้ไม่ว่าด้านสติปัญญาหรือด้านอุปนิสัยใจคอ ก็สุขุมมั่นคงเป็นผู้ใหญ่มากกว่าชายหนุ่มในวัยเดียวกันมาก

หลินหยุนไม่ได้วางฉินหลันลง พูดตามความจริง หลังจากเกิดเรื่องกับฉินหลันครั้งนี้แล้ว เขารู้สึกหวาดกลัวมากจริงๆ

แม้แต่เมื่อก่อนตอนที่สู้ศึกครั้งที่ยากลำบากที่สุด หลินหยุนคนเดียวสู้กับกษัตริย์เซียนทั้งสาม เขาก็ยังไม่เคยหวาดกลัวเท่านี้มาก่อนเลย

แต่ว่า ครั้งนี้เป็นเพราะว่าเกิดเรื่องกับฉินหลัน หลินหยุนจึงรู้สึกร้อนใจขึ้นมาจริงๆ

“ไว้รอให้ถึงที่ที่ปลอดภัยจริงๆเสียก่อน ผมจึงจะวางคุณลง” หลินหยุนไม่ฟังอะไรทั้งนั้น อุ้มฉินหลันไว้แล้วเดินไปข้างหน้าต่อไป

ฉินหลันไม่เคยเห็นด้านที่เอาแต่ใจของหลินหยุนเช่นนี้มาก่อนเลย อีกทั้งการกระทำของหลินหยุนเช่นนี้ เหมือนกับผู้นำที่บ้าอำนาจแบบนั้น ทำให้ผู้หญิงเกิดความรู้สึกถูกคุกคามมาก

ในใจฉินหลันเต้นแรงมากยิ่งขึ้น แต่ว่าเธอพยายามบังคับตัวเองไม่ให้คิดอะไรกับหลินหยุนมากไปกว่านี้

เพราะว่า นั่นเป็นน้องชายของเธอ ชั่วชีวิตนี้ของเธอ ก็จะเฝ้ามองหลินหยุนอย่างเงียบๆ แต่ว่าก็ไม่กล้ามีความรู้สึกที่เกินเลยต่อหลินหยุนไปมากกว่านี้

แน่นอนที่ว่า ถ้าหากหลินหยุนมีความคิดอย่างอื่นด้วย งั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งแล้ว