จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 81

บทที่ 80 ลูกปัดกันศพเน่า

ซ้งเห้อหันหน้าไปมองหวางจื้อเหอและพูดว่า “ท่านหวางนี่เป็นลูกปัดหยกธรรมดา”

ชายชราร่างผอมที่อยู่ด้านหลังเจียงจงโยวตะคอก และพูดว่า “เป็นเพราะคุณไม่เก่งพอ ไม่รู้จักสมบัติล้ำค่าที่แท้จริง!”

ซ้งเห้อโกรธเล็กน้อย โดยปกติแล้วคนอื่นๆจะปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ แม้แต่คนใหญ่คนโตอย่างหวางจื้อเหอก็เคารพเขามาก ตอนนี้ชายชราที่อยู่เบื้องหลังเจียงจงโยวกล้าที่จะดูถูกเขา!

“ในเมื่อคุณบอกว่าลูกปัดหยกนี้เป็นสมบัติล้ำค่า งั้นก็ให้แสดงให้พวกเราดูสิ?” ซ่งเห้อยิ้มเยาะ เมื่อกี้เขาได้ใช้พลังทิพย์เข้าไปแล้ว ถ้าลูกปัดนี้เป็นเครื่องรางมันต้องมีการเคลื่อนไหวอย่างแน่นอน

ความจริงปรากฏ ลูกปัดนี้เป็นลูกปัดหยกธรรมดา

“ถ้าอย่างนั้นทุกคนลืมตาดูให้ดีๆ!” ชายชราที่อยู่ข้างหลังเจียงจงโยว พูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ จากนั้นก็เดินไปที่โต๊ะ

ได้บ่นพึมพำในปาก ได้ร่ายรำไปมาตรงข้างหน้าลูกปัดหยก ใช้พลังทิพย์ที่แข็งแกร่งกว่าที่ซ่งเห้อใช้ในตอนนั้นส่งเข้าไปในลูกปัดหยกจากนั้นเขาก็ตะโกน “เปิดออก!”

ทันใดนั้น ลูกปัดหยกก็สว่างวาบด้วยแสงสีเขียว และความหนาวเย็นก็ลอยขึ้นมาในห้อง ทุกคนรู้สึกเย็นสบาย และสดชื่นขึ้นมา!

ทุกคนตกตะลึง และนิ่งอึ้ง!

หูเต่อลี่ลุกขึ้นยืนทันที และพูดด้วยความตกใจ “ลูกปัดหยกนี้มีผลเช่นนี้จริง!”

หวางจื้อเหอก็ลุกขึ้นยืน มองไปที่ลูกปัดหยกด้วยความตื่นเต้น และพูดว่า “ตอนนี้ฉันรู้สึกสดชื่น ร่างกายผ่อนคลาย หรือเป็นผลของลูกปัดหยกนี้หรือไม่?”

เจี่ยงสงก็ลุกขึ้นยืน ด้วยท่าทางตื่นเต้น “ในขณะนั้น ฉันรู้สึกว่าโรคคออักเสบของฉันที่เป็นเวลาหลายปีดูเหมือนจะดีขึ้นมาก หรือลูกปัดหยกนี้อาจเป็นเครื่องรางจริง?”

ชายชราเหลือบมองไปที่คนสองสามคน ด้วยใบหน้าที่เย่อหยิ่ง และพูดอย่างเย็นชา “ลูกปัดนี้สามารถปลุกให้มีสติและสมองปลอดโปร่ง เป็นเครื่องรางที่ท่านปุโรหิตเหลือไว้ ถ้าคนธรรมดานำมาติดไว้กับตัว ทำให้มีสติมีสมาธิ มีผลทำให้เลือดลมไหลเวียนดี วางไว้ที่บ้าน มันมีผลในการขับไล่วิญญาณชั่วร้ายและทำให้คนที่บ้านแคล้วคลาดปลอดภัย!”

เจียงจงโยวยืนขึ้น และพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านเจียง ท่านหวาง คุณหู ตอนนี้ยังสงสัยว่าสิ่งที่ฉันเอามาไม่ใช่สมบัติล้ำค่าหรือไม่?”

ทันใดนั้น ซ่งเห้อก็เดินไปหาชายชราคนนั้น โค้งคำนับอย่างเคารพ และพูดว่า “ฉันขอโทษที่ไร้มารยาท ที่แท้ท่านเป็นใต้ซือบำเพ็ญเซียนที่เข้าสู่แดนทิพย์! ขอโทษ ขอโทษ!”

ชายชราผู้นั้นเหล่ตามองซ่งเห้อ และพูดว่า “ตัวเองฝีมือไม่เก่งพอ ก็อย่าออกมาให้ขายหน้า!”

ซ่งเห้อหน้าแดง แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับใต้ซือบำเพ็ญเซียนที่เข้าสู่แดนทิพย์ เขาก็ไม่กล้าที่จะโกรธ แต่อย่างใด

“ท่านอาวุโสสั่งสอนได้ถูกต้อง ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้ ตั้งใจฝึกฝน และไม่สนใจเรื่องทางโลก!”

หลังจากพูดจบ ซ่งเห้อก็หันหลังและจากไป

หวางจื้อเหอไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเขาไว้ได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเฝ้าดูซ่งเห้อจากไป

หูเต๋อลี่เป็นคนแรกที่พูดว่า “ท่านเจียงฉันรู้สึกว่าช่วงนี้กระสับกระส่าย ตอนกลางคืนก็นอนไม่ค่อยหลับ ลูกปัดที่ฟื้นสติทำให้สมองปลอดโปร่งนี้ฉันจะเอา คุณกำหนดราคามาเลย!”

“น้องหูสิ่งที่คุณพูดไม่ถูกต้อง! ถ้าตามอายุฉันแก่กว่าคุณ ร่างกายนี้ย่อมไม่ดีเท่าคุณอย่างแน่นอน ดังนั้นลูกปัดฟื้นสติทำให้สมองปลอดโปร่งน่าจะให้ฉัน” หวางจื้อเหอพูด

เจี่ยงสงก็ไม่ยอมน้อยหน้าใคร และพูดว่า “ของล้ำค่า ผู้มีวาสนาถึงจะได้ครอบครอง ของล้ำค่าชิ้นนี้ควรเป็นของใคร ต้องดูวาสนา พวกท่านสองคนไม่ต้องแย่ง ลองมาฟังท่านเจียงพูดว่าต้องการขายยังไง?

ผู้มีอิทธิพลเหล่านี้ไม่ขาดแคลนเงิน สิ่งที่ขาดคือสุขภาพและต้องการอายุยืนยาว หากสามารถยืดอายุ รักษาโรคและป้องกันภัยพิบัติได้ พวกเขาจะใช้เงินจำนวนมากเพื่อซื้อมัน

ที่ด้านหลัง เมื่อเห็นผู้มีอิทธิพลทั้งหลายกำลังแย่งชิงลูกปัดนี้ เฉียนหัวชิงแอบมองไปที่หลินหยุนอย่างเงียบๆ และถามเสียงเบา “คุณหลิน คุณคิดยังไง?”

หลินหยุนเหลือบมองไปที่ลูกปัดหยก ยิ้มอย่างเย็นชา และพูดว่า “ของปลอม”

คำพูดนี้หลินหยุนไม่ได้พูดเสียงเบา คนส่วนใหญ่ในห้องก็ได้ยิน