จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 80

บทที่ 79 ลูกปัดหิน

วันรุ่งขึ้น หลินหยุนทำตามสัญญา ไปที่บ้านของเฉียนหัวชิง

จากนั้น เวลาเก้าโมงเช้า เจี่ยงสงได้ส่งรถมารับเฉียนหัวชิงและหลินหยุนไปด้วยกัน

รถจอดที่โรงแรมวิกตอเรีย ซึ่งเป็นโรงแรมระดับห้าดาวในหลินโจว และเป็นโรงแรมชั้นนำแห่งหนึ่งในหลินโจว

หลินหยุนและเฉียนหัวชิงถูกคนของเจี่ยงสงพาไปที่ห้องชุดเพรสเดนเชียลสวีทชั้นบนสุด

หลินหยุนตามเฉียนหัวชิงเข้าไปในห้อง และพบว่าห้องใหญ่มาก และมีคนนั่งอยู่หลายคน ข้างหลังพวกเขาทุกคนมีบอดี้การ์ดยืนอยู่ ส่วนเจี่ยงสงนั่งอยู่ในตำแหน่งแรกทางซ้าย

“ท่านเฉียน คุณมาแล้วเหรอ!” เมื่อเห็นเฉียนหัวชิง เจี่ยงสงก็ทักทายเขาอย่างสุภาพทันที

สายตาของคนอื่นๆในห้อง มองไปที่เฉียนหัวชิงทันที

คนที่สวมชุดฝึกฝนสีเทา ผมหงอกแต่ผิวหน้าอ่อนเยาว์ สองมือได้ถือวอลนัทกลมๆสองลูก ชายชราหันไปรอบๆ ยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “นี่คือปรมาจารย์เฉียนหัวชิงที่มีชื่อเสียงในการตรวจสอบสมบัติล้ำค่าใช่ไหม? ท่านเจี่ยงช่างเก่งกาจมากสามารถเชิญปรมาจารย์เฉียนหัวชิงมาได้!”

เจี่ยงสงไม่ได้สังเกตหลินหยุนที่อยู่ด้านหลังเฉียนหัวชิง เมื่อได้ยินก็หัวเราะ “ท่านเฉียน นี่คือเศรษฐีแห่งเหอหยาง ชื่อหวางจื้อเหอ ท่านหวาง!”

เฉียนหัวชิงรีบโค้งคำนับแสดงความเคารพ “เคยได้ยินแต่ชื่อเสียงของเศรษฐีแห่งเหอหยางมานานแล้ว เคยพบท่านหวางในการประชุมทางธุรกิจ วันนี้เจอกันอีกครั้ง ท่านหวางสง่างามมากกว่าก่อน!”

“ปรมาจารย์เฉียนชื่นชมเกินไป หวางจื้อเหอยิ้มเล็กน้อย และโค้งคำนับเป็นการตอบรับ

“ท่านเฉียนเชิญนั่ง!” เจี่ยงสงพูด

“ขอบคุณครับท่านเจี่ยง!” เฉียนหัวชิงพูด

เฉียนหัวชิงนั่งลง ในขณะนี้ เจี่ยงสงพึ่งสังเกตเห็นหลินหยุน

“หลิน คุณหลิน! คุณมาที่นี่ได้ไง? เจี่ยงสงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะอุทานออกมา

เฉียนหัวชิงก็ตกตะลึง และถามด้วยความสงสัย “ท่านเจี่ยงรู้จักคุณหลินเหรอ?”

“รู้จัก รู้จัก ฉันและคุณหลินเป็นคนรู้จักเก่า ฮ่าฮ่า… …” เจี่ยงสงยิ้มแหย่ๆเล็กน้อย

เฉียนหัวชิงแนะนำว่า “คนที่ฉันเคยพูดถึงปรมาจารย์ตรวจสองสมบัติล้ำค่า ก็คือคุณหลิน”

“อะไรนะ!” เจี่ยงสงตกตะลึง เหลือบมองหลินหยุนที่ทำสีหน้าเย็นชา จากนั้นก็เดินไปหาเฉียนหัวชิง และกระซิบถาม “ท่านเฉียนคุณจำผิดหรือเปล่า คุณหลินเป็นหมอเทพไม่ใช่เหรอ” ทำไมตอนนี้กลายเป็นปรมาจารย์ตรวจสอบสมบัติล้ำค่า!

เฉียนหัวชิงก็ตกตะลึงเช่นกัน และถามอย่างสงสัย “หมอเทพ? คุณหลินเป็นปรมาจารย์ตรวจสอบสมบัติล้ำค่าที่เก่งกาจมาก ทำไมถึงกลายเป็นหมอเทพได้อย่างไร?”

เจี่ยงสงกลุ้มใจ สับสนในใจ หรือว่าคุณหลินนอกจากการรักษาโรคแล้ว ยังสามารถตรวจสอบสมบัติล้ำค่าได้?

“อย่าพึ่งไปสนใจเรื่องนั้นเลย ในเมื่อมาแล้ว คงไม่สามารถไล่ออกไปได้!”

เจี่ยงสงยิ้มและทักทาย “คุณหลิน เชิญนั่งลง!”

หลินหยุนเงียบ และเดินไปนั่งข้างๆเฉียนหัวชิง จุดประสงค์ที่เขามาคือ ต้องการดูว่าสมบัติชิ้นนี้เป็นเครื่องรางหรือไม่

“ท่านเจี่ยง พวกเรามาถึงแล้ว ท่านเจียงแห่งชิ่งหยางเมื่อไหร่จะมาถึง?” คนที่มีรูปร่างผอมบาง ชายวัยกลางคนที่มีหน้าตาน่าเกลียด ถามด้วยน้ำเสียงแปลกๆ

นี่คือเศรษฐีในเมืองชิงหยางชื่อหูเต๋อลี่

เจี่ยงสงพูด “ฉันจะรู้ได้อย่างไร? ฉันก็ได้รับเชิญจากเขาด้วยเช่นกัน ถ้าครั้งนี้เขาไม่สามารถเอาสมบัติล้ำค่าออกมาได้ หรือนำสมบัติที่ไร้ค่ามาแล้วบอกว่าเป็นสมบัติล้ำค่า ครั้งนี้พวกเราต้องร่วมกันจัดการเขา!”

“ได้ ถ้าเจียงจงโยวกล้าเล่นตลกกับพวกเราจริงๆ จะได้เห็นดีกัน!” หูเต๋อลี่พูดด้วยเสียงแปลกประหลาด

หวางจื้อเหอยิ้มและพูดว่า “ทั้งสองท่านไม่ต้องกังวล สุภาษิตพูดไว้ว่าอยากเห็นสิ่งของดีๆต้องใช้เวลา ในเมื่อท่านเจียงบอกว่ามีสมบัติล้ำค่า ฉันคิดว่าเขาคงไม่พูดเรื่องไร้สาระ รอไปก่อน!”

ในขณะนี้ ประตูห้องถูกเปิดออก มีชายวัยกลางคนร่างเตี้ยพาคนเข้ามา ข้างหลังเขามีชายชราร่างผอมเหลือแต่กระดูก เหล่ตาเล็กน้อย ไม่รู้ว่าตาเล็กหรือเป็นเพราะอะไร ทำให้แทบมองไม่เห็นตาของเขาเลย

ตั้งแต่ชายชราคนนี้เข้ามาในห้อง อุณหภูมิของห้องดูเหมือนจะลดลงเล็กน้อย

“โอเค!” เฉียนหัวชิงโค้งคำนับตอบ แล้วยืนขึ้น เดินไปที่โต๊ะ หยิบแว่นขยายออกมา และดูลูกปัดอย่างครุ่นคิด

“ลูกปัดนี้เป็นของโบราณสมัยก่อนแน่นอน เวลาที่แน่นอนน่าจะห้าร้อยปีมาแล้ว พื้นผิวของลูกปัดนั้นเรียบเนียนและละเอียดอ่อน ซึ่งมีค่ามาก!” เฉียนหัวชิงพูด

เจียงจงโยวถามด้วยรอยยิ้ม “มีอะไรอีกไหม?”

เฉียนหัวชิงส่ายหัวและพูดว่า “อภัยให้ฉันด้วย ฉันมองเห็นแค่นี้เท่านั้น”

หูเต๋อลี่พูดว่า “ท่านเจียงแม้ว่าลูกปัดนี้จะเป็นโบราณวัตถุ ลูกปัดเมื่อ 500 ปีก่อน อย่างมากก็มีมูลค่าแค่หลักล้าน จะเรียกว่าสมบัติล้ำค่าได้อย่างไร? ดูเหมือนว่าคุณกำลังหลอกพวกเราอยู่!”

เจียงจงโยวยิ้มโดยไม่พูดอะไร หันมามองหวางจื้อเหอ และพูดว่า “ท่านหวางคนที่อยู่ข้างหลังคุณ จะไม่ออกมาดูหน่อยเหรอ?”

หวางจื้อเหอยิ้มเล็กน้อย และหันไปหาชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างหลังเขาและพูดว่า “งั้นก็เชิญคุณซ่งเห้อดูให้หน่อย”

หูเต๋อลี่ผงะ และพูดว่า “เป็นปรมาจารย์ซ่งเห้อแห่งภูเขาจื่อจู๋หรือเปล่า?”

หวางจื้อเหอยิ้มเล็กน้อยอย่างมีชัย “คุณหูสายตาแหลมคม เป็นปรมาจารย์ซ่งเห้อ!”

หูเต๋อลี่พูดอย่างชื่นชม “ปรมาจารย์ซ่งเห้อเป็นผู้เชี่ยวชาญในยุทธภพนี้จริงๆ ไม่คาดคิดว่าท่านหวางจะสามารถเชิญปรมาจารย์ซ่งเห้อมาได้ นับถือ นับถือ!”

ปรมาจารย์ซ่งเห้อรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อย พยักหน้าให้หวางจื้อเหอ และเดินไปที่โต๊ะ

ปรมาจารย์ซ่งเห้อไม่ได้ตรวจสอบอย่างละเอียดเท่าที่เฉียนหัวชิงทำ เพียงแค่เหลือบมองอย่างคร่าวๆ จากนั้นเดินโซเซ ถอนหายใจและพ่นลมออกมา และเอาฝ่ามือกระแทกเข้ากับลูกปัด

“ฮ่อ!”

คลื่นพลังทิพย์จางๆ ออกมาจากฝ่ามือของซ่งเห้อ และเข้าสู่ลูกปัด

แต่ว่า ไม่มีการเคลื่อนไหวของลูกปัด ก็เหมือนกับลูกปัดหยกธรรมดา