จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 816

ฝ่ายจีนทุกคนยอมรับข้อตกลงนี้ ฝ่ายญี่ปุ่นทุกคนก็เห็นด้วย

เพราะว่า ทั้งสองชาติไม่เชื่อว่า ตัวเองจะเป็นฝ่ายที่พ่ายแพ้

อีกอย่าง ต่อให้ไม่มีความมั่นใจ ตอนนี้เวลานี้ จะขี้ขลาดไม่ได้

ได้แต่ฝืนใจทำ ฝากความหวังไว้ที่ปรมาจารย์หลินและอิจิโร่ มุรามาสะ

ทางฝ่ายรัฐบาลญี่ปุ่น ได้จัดการศึกชุลมุนจนเกลี้ยง ถือว่าโล่งใจได้สักที

ตอนนี้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ศึกใหญ่หลินหยุนและอิจิโร่ มุรามาสะ

“เหอะ พวกแกรอคุกเข่าขอโทษให้กับชาวจีนเถอะ!”

หนุ่มชาวจีนคนหนึ่งได้พูดทิ้งท้ายเอาไว้ จากนั้นทุกคนได้แยกย้ายกันไป

นินจาหลายคนจากฝ่ายญี่ปุ่น ได้แสยะยิ้มพลางเอ่ยพูด : “เหอะ กลัวว่าถึงเวลานั้น จะเป็นพวกแกมากกว่าที่ต้องออกไปจากญี่ปุ่นด้วยความหดหู่เศร้าหมอง! อาจารย์มุรามาสะต้องชนะ!”

จากนั้น ฝ่ายญี่ปุ่นทุกคน ก็ได้แยกย้ายกันไปเช่นกัน

ทั้งสองฝ่าย เริ่มไปรวมตัวกันที่ภูเขาฟูจิ

หลินหยุนไม่รู้เลยสักนิดว่า ตอนที่เขากักตัวฝึกฝนอยู่คนเดียวนั้น เขาเกือบจะกลายเป็นจุดสนใจของจีนและญี่ปุ่นไปแล้ว

สามวันผ่านไปเร็วมาก เวลาที่เฝ้ารอมาแสนยาวนาน ในที่สุดได้มาถึงแล้ว

ตอนนี้ บนภูเขาฟูจิที่สูงสองพันเมตรในญี่ปุ่น ตั้งแต่ตีนเขาจนถึงยอดเขา ล้วนเต็มไปด้วยผู้คน

คนจำนวนมากต่างมารอกันอยู่ที่นี่ตั้งแต่หนึ่งวันก่อนแล้ว

เต็นท์เล็ก ๆ เก้าอี้ม้านั่ง อุปกรณ์ตั้งแคมป์กลางแจ้งต่าง ๆ ในตอนนี้ได้กลายเป็นสินค้าขายดี

ยังมีคนอีกมากมาย กำลังรีบมาโดยอยู่ระหว่างการเดินทาง

ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่ญี่ปุ่น คุณชายเย้นเฉิงตงแห่งบริษัท ไห่หลาน จำกัดที่ถูกหลินหยุนลงมือจนขาหักสองข้าง จู่ ๆ ก็ได้รับวิดีโอคอลจากเพื่อนสนิทที่อยู่ในประเทศจีน

“อยู่ที่ไหนเนี่ยคุณชายเย้น ? นายไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ?” ในวิดีโอคอล มีหนุ่มแต่งตัวจัดจ้านคนหนึ่ง เห็นสภาพของโรงพยาบาลจากด้านหลังเย้นเฉินตง ก็ได้ยิ้มร้ายกาจพลางเอ่ยถาม

เย้นเฉิงตงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ : “อย่าพูดถึงเลย ครั้งนี้ถือว่าฉันดวงซวย นายมีธุระอะไร? ถ้าไม่มีจะวางสายแล้วนะ ฉันกำลังหงุดหงิดอยู่”

หนุ่มคนนั้นหัวเราะแหะ ๆ แล้วเอ่ย : “ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย รับรองว่านายฟังจบจะหายหงุดหงิดแน่นอน” 

“ปรมาจารย์หลินกับอิจิโร่ มุรามาสะ กำลังสู้กันอยู่ที่ภูเขาฟูจิ มีคนจีนไปกันมากมาย ตอนนี้ฉันไปไม่ทัน นายรีบไปเถอะ แล้วถ่ายทอดสดให้ฉันดูด้วย!”

เย้นเฉิงตงสบถออกมา : “ฉันแม่งก็อยากไป แต่ว่า นายดูสภาพฉันตอนนี้สิว่าไปได้หรือเปล่า?”

ขณะที่พูด เย้นเฉิงตงได้หันกล้องโทรศัพท์มาส่องที่ขาของตัวเองที่กำลังเข้าเฝือกอยู่

หนุ่มที่อยู่ในสาย หัวเราะฮ่าฮ่าแล้วเอ่ยพูด : “ นี่เป็นศึกใหญ่แห่งศตวรรษเลยนะคุณชายเย้น ถ้าหากพลาดไป ชีวิตนี้คงไม่มีโอกาสได้ดูอีก ถ้าฉันเป็นนาย ต่อให้ต้องนั่งวีลแชร์ หรือหาคนแบกหามไป ฉันก็จะต้องไปให้ได้!

“ฉันคาดการณ์ว่า ที่ภูเขาฟูจิตอนนี้ อย่างน้อยมีคนมารวมตัวกันไม่ต่ำกว่าสิบล้านคน นายนึกฉากแบบนั้นดูสิ ชีวิตนี้นายเคยเห็นเหรอ?” หนุ่มคนนั้นกำลังพูดกล่อม

เย้นเฉิงตงรู้สึกตกใจ : “ไม่ต่ำกว่าสิบล้านคน!”

“เป็นเหตุการณ์ใหญ่จริง ๆ ด้วย!”

“แม่งเอ้ย ฉันจะไป ต่อให้ต้องคลาน ฉันก็จะคลานไป!”

หนุ่มที่อยู่ในสายเอ่ยชม : “ต้องให้ได้แบบนี้สิ ฉันรับรองว่าหลังจากนายไปถึง จะไม่เสียใจภายหลังแน่นอน!”

เย้นเฉิงคงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ : “เอาล่ะ ฉันวางสายก่อน ไว้รอฉันถึงที่นั่น จะวิดีโอคอลหานาย!”

จากนั้น เย้นเฉิงตงได้เรียกลูกน้องของตัวเองมา

จะให้คนแบกเขาไปที่ภูเขาฟูจิจริง ๆ ด้วย

แต่ว่า เจ้าหนุ่มคนนี้มีเงินจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ เย้นเฉิงคงไม่ใช่คนขาดแคลนกำลังทรัพย์ จึงหาคนได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นได้พาเขาไปที่ภูเขาฟูจิ

ภูเขาฟูจิในตอนนี้ คนยั้วเยี้ยมากมายเหมือนมด

แต่ กลับแบ่งแยกออกจากกันอย่างชัดเจน ชาวจีนและชาวญี่ปุ่นได้แบ่งออกเป็นสองฝ่าย ด้านซ้ายและด้านขวา ทุกคนต่างเฝ้ารอการปรากฏตัวของปรมาจารย์หลินกับอิจิโร่ มุรามาสะ

ในกลุ่มคนเหล่านี้ มีหลายคนที่หลินหยุนคุ้นหน้าคุ้นตา

ที่มุมหนึ่ง มีเถียนชุ่ยชุ่ยกับจางเหมิงและคนอื่น ๆ กำลังแหงนหน้ามองไปที่ภูเขาฟูจิลูกสูงใหญ่ด้วยใบหน้าสงสัย

จางเหมิงเอ่ยถาม : “พวกแกว่า ปรมาจารย์หลินนั้น จะใช่หลินหยุนหรือเปล่า?”

เหยียนเสวเหวินส่ายหน้า : “ฉันคิดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ ถึงแม้หลินหยุนจะถูกเรียกว่าปรมาจารย์หลินเหมือนกัน แต่เมื่อเทียบกับอาจารย์มุรามาสะของญี่ปุ่นแล้ว เขายังไม่มีคุณสมบัติมากพอ!”

“อีกอย่าง หลินหยุนอยู่ดี ๆ จะมาที่ญี่ปุ่นทำไม?”

เถียนชุ่ยชุ่ยพูดเสียงหวาน : “เหยียนเสวเหวินพูดถูก ฉันก็คิดว่าไม่มีทางเป็นหลินหยุนแน่นอน ปรมาจารย์หลินคนนั้น เขาอาจจะแซ่หลินเหมือนกันเท่านั้นเอง!”

“อีกอย่าง แม้ว่าหลินหยุนจะมีพลังที่แข็งแกร่ง แต่ฉันได้ยินมาว่า อาจารย์มุรามาสะคนนี้ เป็นอันดับหนึ่งในโลกบู๊ของญี่ปุ่น!”

“หลินหยุนกับเขาไม่ใช่คนที่อยู่ระดับเดียวกันเลยสักนิด!”