จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 817

ขณะที่เย้นเฉิงตงถูกลูกน้องหามขึ้นไปบนภูเขาฟูจิ ก็ได้ยินเสียงตะโกนคนจีนมากมายตะโกนออกมาพร้อมกัน

ในเหตุการณ์นั้น ทำให้เย้นเฉิงตงตะลึงงันไปเลย!

เสียงของคนนับสิบล้านคนที่ตะโกนออกมา ราวกับดังกึกก้องไปทั่วโลก เสียงอึกทึกฮึกเหิมดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

พวกหัวขโมยบางคนที่อยู่ตรงนี้ คงตกใจกลัวจนล้มกลิ้งไปบนพื้น

“พระเจ้า คุณชายฉีไม่ได้หลอกฉันจริง ๆ ด้วย ชีวิตนี้ฉันยังไม่เคยเห็นเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อนเลย!”

“ถ้าหากพลาดเหตุการณ์นี้ไปจริง ๆ ฉันคงเสียดายไปตลอดชีวิต!”

“เร็วเข้า รีบหามฉันเข้าไป!” เย้นเฉิงตงตะโกนใส่ลูกน้อง

“คุณชายครับ เข้าไปไม่ได้ครับ คนมากเกินไป!” ลูกน้องเอ่ยพูดด้วยสีหน้าหนักใจ ด้านหน้าผู้คนเบียดเสียดกัน ทุกคนต่างอยากขึ้นไปบนภูเขา จึงไม่มีใครยอมหลีกทางให้ใคร

“คิดหาวิธีเอาสิ ที่นี่มันไกลเกินไป มองไม่เห็นยอดเขาเลยสักนิด! รีบคิดหาวิธีเร็วเข้า ต้องขึ้นให้ได้!” เย้นเฉิงตงเอ่ยพูดด้วยสีหน้าร้อนใจ

ลูกน้องสองสามคนได้แต่ฝืนยิ้ม แล้วสบตากัน

คนมากมายขนาดนี้ พวกเขาก็ไม่รู้จักใครด้วย จะคิดหาวิธีอะไรได้ล่ะ?

ที่นี่ไม่เหมือนในประเทศจีน ที่คนอื่นได้ยินชื่อบริษัท ไห่หลาน จำกัด แล้วจะเห็นแก่หน้าของคุณชายเย้น

ลูกน้องด้านหน้าที่นิสัยค่อนข้างตรงไปตรงมา ได้ตะโกนใส่กลุ่มคนที่อยู่ด้านหน้าว่า : “คุณชายเย้นแห่งบริษัท ไห่หลาน จำกัดอยู่ที่นี่ คนด้านหน้าหลีกทางให้หน่อยซิ!”

คนหนุ่มสาวที่อยู่ด้านหน้าหลายคนหันกลับมา มองลูกน้องคนนั้นด้วยสีหน้าเหมือนมองคนโง่ : “คุณชายเย้นอะไรกัน ไม่เคยได้ยินมาก่อน ต่อแถวด้านหลังให้ดี ๆ เถอะ กูเข้าคิวมาวันหนึ่งแล้ว ยังได้ยืนอยู่หลังสุดเลย!”

ผู้คนที่อยู่โดยรอบมองไปยังลูกน้องสองสามคนนั่นของเย้นเฉิงคง แล้วพากันหัวเราะออกมา

“อยู่ที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นคุณชายอะไรก็ไม่มีความหมายหรอก เข้าแถวต่อไปเถอะ!”

เย้นเฉิงต้งด่าเสียงต่ำ ๆ ด้วยความโมโห : “เหอะ แม่งเอ้ย ฉันไม่เชื่ออะไรแบบนี้หรอก! ฉันต้องหาทางขึ้นไปให้ได้”

ลูกน้องคนหนึ่งที่ค่อนข้างฉลาดหน่อย จู่ ๆ ก็มีความคิดขึ้นมา จึงเอ่ยพูดว่า : “คุณชายครับ คุณโปรยเงินดีไหม คนพวกนี้เมื่อเห็นเงิน ต้องรีบเข้าไปแย่งแน่นอน พวกเราก็จะได้ฉวยโอกาสนี้เข้าไป”

เย้นเฉิงตงดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที : “ดีมากไอ้น้อง ฉันจะยกความดีความชอบนี้ให้แก!”

เย้นเฉิงตงหยิบกระเป๋าหนังออกมา แล้วรูดซิป มองธนบัตรสีแดงที่อยู่ด้านใน แล้วหัวเราะเหอะ ๆ จากนั้นเอ่ยพูดว่า : “โชคดีที่ไม่ว่าฉันไปที่ไหน ก็จะพกเงินสดก้อนโตติดตัวไว้เสมอ”

“ตอนนี้ ในที่สุดก็ได้มีโอกาสใช้สักที”

เย้นเฉิงตงหยิบธนบัตรปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าหนัง แล้วตะโกนออกมาว่า : “มีเศรษฐีโปรยเงินแล้ว ทุกคนรีบมาแย่งเร็วเข้า!”

ตะโกนจบ ธนบัตรสีแดงปึกหนึ่งได้ปลิวออกไป อย่างน้อย ๆ ก็เป็นเงินหลายหมื่นหยวน

แต่ว่า คนที่อยู่ด้านหน้าเหล่านั้น หันกลับมามองเย้นเฉิงตง แล้วแสยะยิ้มอย่างดูถูกพลางเอ่ยพูดว่า : “เก็บไว้เถอะ วิธีการของแกน่ะ มีคนอื่นทำไปนานแล้ว”

“จริงด้วย เมื่อครู่นี้มีเศรษฐีโปรยทองเท่าเมล็ดถั่วด้วยล่ะ!”

“ตอนนี้ ต่อให้แกโปรยเพชร ก็ไม่มีใครไปเก็บหรอก!”

ผู้คนต่างพูดกันไปพูดกันมา พูดจนเย้นเฉิงตงหน้าแดง

ลูกน้องเอ่ยพูดด้วยสีหน้าเศร้าหมอง : “ทำยังไงดีครับคุณชาย แม้แต่เงินคนพวกนี้ก็ไม่ต้องการแล้ว”

เย้นเฉิงตงมองไปรอบทิศ แล้วตะโกนว่า : “อ้อมไป ฉันไม่เชื่อว่าพวกมันจะล้อมภูเขาฟูจิลูกนี้จนเต็มหมดแล้ว!”

ลูกน้องแต่ละคนสีหน้าขมขื่น ภูเขาลูกใหญ่ขนาดนี้ ให้อ้อมไป พวกเขาไม่เหนื่อยตายเลยเหรอ!

“เร็วเข้า อย่าชักช้า! กลับไปจะมีรางวัลให้อย่างงามเลย!” เย้นเฉิงตงพูดเร่ง

ถ้าให้รางวัลอย่างงาม ต้องมีผู้กล้าออกมาทำงานให้

ลูกน้องทั้งสองสามคนกัดฟัน แล้วหามเย้นเฉิงตงเดินอ้อมภูเขาฟูจิลูกใหญ่นี้ไป

อิจิโร่ มุรามาสะยืนอยู่บนยอดเขา มองไปยังฝูงชนดำทะมึนที่อยู่ด้านล่าง แล้วยิ้มเล็กน้อยพลางเอ่ยพูด : “อิจิโร่ มุรามาสะ ขอขอบคุณชาวญี่ปุ่นทุกท่านที่ให้การเชียร์!”

ขณะที่พูด อิจิโร่ มุรามาสะได้โค้งคำนับให้กับทุกคนด้วย

ยอดเขาที่สูงสองพันเมตร ทำให้เสียงของอิจิโร่ มุรามาสะดังไปไม่ถึงไหน

แต่ว่า ต่อให้ยืนอยู่ตีนเขา คนที่อยู่ไกลสุดเหล่านั้น ก็ได้ยินเสียงของอิจิโร่ มุรามาสะได้อย่างชัดถ้อยชัดคำ

เห็นได้ว่า การฝึกตนของอิจิโร่ มุรามาสะนั้น ยากที่จะคาดเดาได้

ชาวญี่ปุ่นทุกคน ต่างตกตะลึงกันอีกครั้ง