จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 819

ในกลุ่มชาวจีน ได้แพร่สะพัดข่าวลือที่ว่าปรมาจารย์หลินเป็นเพียงคนไม่ได้เรื่องคนหนึ่งกันอย่างรวดเร็ว

ชาวจีนที่ได้รู้ข่าวนี้ ต่างพากันนิ่งอึ้งไป

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้!”

“ไอ้ญี่ปุ่นพวกนี้คงไม่ได้จงใจหลอกพวกเราหรอกนะ? ปรมาจารย์หลินจะเป็นหนุ่มที่เพิ่งอายุยี่สิบต้น ๆ ได้ยังไง?”

“พวกเขาไม่ได้โกหก เป็นพวกเราที่อยู่บนยอดเขาเห็นด้วยตาตัวเอง ได้ยินว่า มีเพื่อนสมัยมัธยมปลายของเขาสองคน จำได้ว่าเป็นเขา!”

“นี่ นี่ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้! ปรมาจารย์หลินบ้าอะไรกัน ฉันว่าน่าจะแอบอ้างหลอกลวงต้มตุ๋นคนอื่นมากกว่า!”

“ตอนนี้ เขาทำร้ายพวกเราจนยับเยินเลย!”

“คิดไม่ถึงเลยว่าเพื่อนร่วมชาติที่ต่างข้ามน้ำข้ามทะเลมาครั้งนี้ เพื่อแสดงความยิ่งใหญ่ของจีน กลับกลายเป็นข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่ออับอายขายหน้า!”

“เฮ้อ คราวนี้ไม่ใช่แค่พวกเราที่ขายหน้า แต่ประเทศจีนจะถูกทั่วโลกล้อเลียนตลกขบขัน!”

ชาวจีนส่วนใหญ่ ต่างพากันทอดถอนใจ แล้วรุมด่าปรมาจารย์หลิน

แต่ว่า จางซือจู่และคนอื่น ๆ เมื่อได้ยินข่าวนี้ กลับตกตะลึงกันไปหมด

“ไม่ใช่มั้ง หรือปรมาจารย์หลินจะเป็นหลินหยุนจริง ๆ! ทำไมเขาถึงได้มาท้าทายอิจิโร่ มุรามาสะถึงญี่ปุ่นล่ะ?”

บนหน้าของจางซือจู่ เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ในดวงตาเต็มไปด้วยเครื่องหมายตกใจ

“ปัญหาคือ หลินหยุนจะสามารถสู้ชนะอิจิโร่ มุรามาสะได้ไหม? ฉันบอกเลยว่า อิจิโร่ มุรามาสะเป็นเบอร์หนึ่งในโลกบู๊ของญี่ปุ่น!” หยางเทียนโย่วพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ฉินโส่วและเทพฟ้าผ่าก็มีสีหน้าเคร่งขรึมเช่นเดียวกัน ได้แต่แอบเป็นห่วงหลินหยุน

มีเพียงไอ้หิน ที่พูดออกมากะทันหันด้วยสีหน้าแน่วแน่ : “ฉันเชื่อว่าหลินหยุนจะสามารถเอาชนะได้”

“หืม? ไอ้หิน นายไปเอาความมั่นใจนี้มากจากไหน?” จางซือจู่มองไปที่ไอ้หินด้วยความสงสัย

ไอ้หินที่ไม่ค่อยชอบแสดงออก หน้าแดงขึ้นมา แล้วพูดอย่างช้า ๆ ว่า : “พวกนายคิดดูสิ สิ่งที่หลินหยุนเคยพูดไว้ มีครั้งไหนบ้างที่ไม่เกิดขึ้นจริง!”

“คนพวกนั้นที่คิดจะจัดการหลินหยุน สุดท้ายผลลัพธ์เป็นยังไงล่ะ?”

“ศัตรูที่หลินหยุนจะเผชิญหน้าทุกครั้ง ไม่ว่าจะเก่งมาจากไหน สุดท้ายก็ถูกหลินหยุนจัดการจนพ่ายแพ้ไป!”

“ฉะนั้น ครั้งนี้ฉันยังคงเชื่อมั่นว่า หลินหยุนต้องเอาชนะได้แน่นอน”

คำพูดของไอ้หิน เหมือนเป็นพลังที่ติดต่อกันได้ ทำให้จางซือจู่และคนอื่น ๆ รู้สึกเชื่อมั่นในตัวหลินหยุนไปด้วย

“ไอ้หินพูดถูก พวกเราทุกคน ในฐานะที่เป็นเพื่อนหลินหยุน ต่อให้คนทั้งโลกไม่เชื่อในตัวเขา พวกเราก็ต้องเชื่อเขาอย่างไม้มีข้อแม้!” จางซือจู่พูดอย่างหนักแน่น

“ถูกต้อง พวกเราเชื่อมั่นในตัวปรมาจารย์หลิน! ปรมาจารย์หลินต้องสู้ชนะอิจิโร่ มุรามาสะได้แน่นอน!” หยางเทียนโย่วจู่ ๆ ได้ตะโกนเสียงดังขึ้นมา

จางซือจู่ตกใจจนต้องรีบเอามือปิดปากเขาเอาไว้ : “แกพูดเสียงดังขนาดนี้ทำไม? กลัวคนอื่นไม่ได้ยินหรือไงห๊ะ!”

ตอนนี้ คนที่อยู่ฝ่ายจีนทั้งหมด ต่างพากันกร่นด่าปรมาจารย์หลิน ถ้าหากพวกเขาไม่กี่คนขัดคอกับทุกคนขึ้นมาตอนนี้ จะยิ่งสร้างความโกรธแค้นได้ง่าย

หยางเทียนโย่วหัวเราะแหะแหะ : “ฉันต้องการให้คนอื่นได้ยิน”

“ขอแค่พวกเรายัดหยัดเชื่อมั่นในตัวหลินหยุน ฉันเชื่อว่า คนอื่น ๆ ก็จะเชื่อมั่นในตัวหลินหยุนตามพวกเรา”

จางซือจู่นึกได้ขึ้นมา : “สิบแปดมงกุฎ ฉันพบว่าสมองแกนี่ใช้ได้เหมือนกันนะ!”

“ถูกต้อง ฉันก็เชื่อว่าปรมาจารย์หลินต้องชนะได้แน่นอน! คนญี่ปุ่นพวกนั้น ต้องการทำลายขวัญกำลังใจของพวกเรา ฉันไม่เชื่อคำพูดบ้าบอของพวกมันหรอก!”

“ต่อให้ปรมาจารย์หลินเพิ่งอายุยี่สิบกว่า แล้วจะทำไมล่ะ? ในเมื่อปรมาจารย์หลินกล้ามาถึงญี่ปุ่นตัวคนเดียวเพื่อท้าทายเบอร์หนึ่งแห่งโลกบู๊ของญี่ปุ่น เพียงแค่ความกล้าหาญเรื่องนี้ จะมีสักกี่คนที่สามารถทำได้!”

“ใครกำลังกล่าวหาว่าปรมาจารย์หลินเป็นคนต้มตุ๋นหลอกลวง แสดงว่าคนนั้นเป็นคนทรยศ ขายชาติ!” จางซือจู่เปิดปากพูด ได้ผลดีจริง ๆ ด้วย เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา ต่อให้คนพวกนั้นยังไม่เชื่อมั่นในตัวหลินหยุน แต่ก็ไม่มีใครกล้าด่าหลินหยุนอีกแล้ว

“จริงด้วย พวกเราควรจะเชื่อมั่นในตัวปรมาจารย์หลิน! ปรมาจารย์หลินต้องชนะ!”

“ปรมาจารย์หลินต้องชนะ!”

จากนั้น ขวัญกำลังใจของชาวจีนทุกคน ได้ค่อย ๆ กลับมาอีกครั้ง

จางเหมิงกับเถียนชุ่ยชุ่ยและคนอื่น ๆ เมื่อได้ยินข่าวว่าปรมาจารย์หลินคือหลินหยุน แต่ละคนต่างตะลึงงันกันไปหมด