จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 820

หลินหยุนไม่เกรงกลัวอยู่แล้ว เขาได้สวนเข้าไปหนึ่งหมัดทันที

ปึก ปัก ปึก ปัก!

ทั้งสองคนแลกหมัดกันถึงเนื้อถึงตัว เหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่สองลูก ที่ปะทะกันอย่างดุเดือดบ้าคลั่งอยู่บนยอดเขาฟูจิ

ทุกหมัดที่ปะทะกัน จะเกิดเสียงดังราวกับเสียงลูกปืนใหญ่ระเบิด แม้แต่ผู้ชมที่อยู่บริเวณตีนเขา ก็ได้ยินเสียงนี้อย่างชัดเจน

บรรดาผู้ชมที่อยู่บริเวณยอดเขาต่างมองด้วยความตกตะลึงอ้าปากค้าง

คนธรรมดาเหล่านั้น เห็นเพียงเงาดำสองเงาวาบไปแวบมาอยู่บนท้องฟ้า มองไม่ออกว่าใครเป็นใคร

แม้แต่นักบู๊ที่ยังไม่เข้าขั้นแดนพรสวรรค์ ก็เป็นเหมือนคนธรรมดา ที่มองไม่เห็นคนเลย

นักบู๊ที่อยู่ในระดับแดนพรสวรรค์ขึ้นไป ถึงสามารถพอมองเห็นรูปร่างหลินหยุนกับอิจิโร่ มุรามาสะได้บ้าง

“ดูท่าทาง ทั้งสองคนเป็นดั่งเพชรตัดเพชรเลยนะ!”

มองไปยังกลางอากาศ ทั้งสองคนต่อสู้กันอย่างดุเดือดจนยากจะตัดสินได้ว่าใครจะแพ้หรือชนะ ทุกคนต่างแอบเดากันอยู่ในใจ

หลินหยุนในตอนนี้ ได้เข้าใจในพละกำลังของอิจิโร่ มุรามาสะอย่างถ่องแท้แล้ว

อิจิโร่ มุรามาสะแข็งแกร่งกว่าเยนหนานเทียน คาดการณ์ว่า อิจิโร่ มุรามาสะคงอยู่ในระดับแดนเทพนานมากแล้ว

ตอนนี้ทั้งคู่ใช้เพียงความสามารถจากการฝึกฝนวรยุทธมาสู้กันเท่านั้น ไม่ได้นำทักษะอื่น ๆ มาใช้

ดูจากสภาพการต่อสู้ในตอนนี้ วรยุทธของทั้งคู่ เหมือนอยู่ในระดับความสามารถเดียวกัน

แน่นอนว่า ระดับของหลินหยุนไม่มีทางสูงไปกว่าอิจิโร่ มุรามาสะแน่นอน แต่ว่า วิชาบู๊ของหลินหยุนกลับแข็งแกร่งกว่าอิจิโร่ มุรามาสะไปมาก

ทั้งสองคนมีจุดแข็งแตกต่างกัน ทำให้โดยรวมแล้วความสามารถของทั้งสองคนถือว่าเสมอกัน

การต่อสู้ ถึงแม้ใช้เวลาเพียงสิบกว่านาที แต่ว่า ทั้งสองคนกลับฟาดฟันกันไปมาเกินร้อยหมัดแล้ว

แต่ว่า ทั้งสองคนต่างไม่มีใครทำอะไรใครได้ อยากจะดูว่าใครแพ้ใครชนะ คงต้องดูท่าไม้ตายของทั้งสองคนแล้วล่ะ

ทั้งคู่หยุดต่อสู้กันโดยไม่ได้นัดหมาย แล้วยืนเผชิญหน้ากัน

อิจิโร่ มุรามาสะเปลือยท่อนบน มองไปที่หลินหยุนด้วยจิตวิญญาณแห่งนักรบที่เดือดพล่าน : “สะใจ สะใจจริง ๆ ปรมาจารย์หลิน วรยุทธของแกกับฉันพอ ๆ กันเลย หากสู้กันต่อไป ก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว เกรงว่าสู้จนถึงพรุ่งนี้ก็คงไม่รู้ผลแพ้ชนะ!”

“เราไม่ต้องมัวชักช้ากันแล้ว ปล่อยพลังทั้งหมดที่มีออกมาเลย จะได้รีบจบศึกครั้งนี้สักที!”

หลินหยุนตอบกลับอย่างเรียบ ๆ : “ได้”

พลังบนตัวอิจิโร่ มุรามาสะ เปลี่ยนไปอีกครั้ง

เดิมทีที่ดูฮึกเหิมบ้าคลั่ง จู่ ๆ ก็ได้สงบนิ่งลง สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาก

จากนั้น ร่างของอิจิโร่ มุรามาสะ ได้หายไปจากที่ที่ยืนอยู่อย่างน่าประหลาดใจ

วิชานินจา!

หลินหยุนกลั้นลมหายใจ ดวงตาทั้งสองข้างปิดลงเล็กน้อย แต่การรับรู้ของเขาครอบคลุมไปหลายสิบเมตร

หลินหยุนสามารถสัมผัสและรับรู้พลังงานทุกอย่างได้หมด

แต่ว่า เรื่องที่ทำให้หลินหยุนประหลาดใจได้เกิดขึ้นแล้ว

ในการสัมผัสรับรู้ของหลินหยุน มีความผันผวนของพลังงานถึงแปดแห่งด้วยกัน

อิจิโร่ มุรามาสะมีเพียงคนเดียว ไม่มีทางที่จะปรากฏตัวขึ้นพร้อมกันถึงแปดแห่งได้ ต่อให้รวดเร็วมากแค่ไหน ก็ทำไม่ได้

ปัก!

อิจิโร่ มุรามาสะโผล่มาที่ด้านหลังหลินหยุนกะทันหัน เขาซัดหมัดไปที่หลังของหลินหยุนหนึ่งหมัด

หลินหยุนถูกซัดจนกระเด็นออกไป

แต่ว่า หลินหยุนป้องกันไว้ล่วงหน้าแล้ว จึงไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ เพียงแต่เลือดลมค่อนข้างปั่นป่วน

อิจิโร่ มุรามาสะแสยะยิ้มพลางเอ่ย : “ท่าโจมตีแปดทิศ เป็นท่าที่ฉันภาคภูมิใจหลังจากเกษียณตัวเองออกจากวงการไปหลายปี แกรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”

หลินหยุนตอบอย่างเรียบ ๆ : “ไม่เลว”

อิจิโร่ มุรามาสะหัวเราะพลางเอ่ย : “ฮ่าฮ่า ต้องขอบคุณกระบวนท่าในโลกบู๊ของจีนที่เรียกว่าตามจับจักจั่นแปดก้าว ทำให้ฉันบรรลุกระบวนท่าโจมตีแปดทิศนี้ออกมาได้”

“ได้ยินมาว่าแกอยู่ในสนามล่าเจ็ดเผ่าด้วย แกทำลายวิชานินจาของพวกเรา ตอนนั้นฉันกำลังคิดว่า จะทำอย่างไรถึงจะปรับปรุงวิชานินจาได้”

“ตอนนี้ ความจริงพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ฉันปรับปรุงได้สำเร็จ”

“ปรมาจารย์หลิน รับหมัดฉันไปอีกรอบซะ!”

ร่างของอิจิโร่ มุรามาสะ หายไปอีกครั้ง

หลินหยุนหลับตาเพื่อสัมผัสดู ปรากฏว่ามีแปดตำแหน่งอีกแล้ว ที่มีพลังงานปรากฏออกมาพร้อมกัน

ครั้งนี้หลินหยุนไม่ได้นิ่งนอนใจ เป็นฝ่ายลงมือโจมตีก่อนทันที โดยโจมตีไปที่พลังงานหนึ่งในนั้น

แต่น่าเสียดาย ที่โจมตีออกไป เป็นเพียงอากาศว่างเปล่า

ส่วนอิจิโร่ มุรามาสะ ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังหลินหยุนอีกครั้ง แล้วซัดหมัดไปที่ไหล่ของหลินหยุน

หลินหยุนถูกซัดจนกระเด็นไปอีกครั้ง ดีที่ได้เตรียมรับมือไว้ก่อนแล้ว จึงได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย

อิจิโร่ มุรามาสะแสยะยิ้มออกมา แล้วหายตัวไปอีกครั้ง