จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 822

ร่างกายอิจิโร่ มุรามาสะ จู่ๆก็มีแสงไฟสีแดงพราวพรายออกไป

แสงไฟสีแดงในพริบตานั้น ค่อยๆแตกกระจาย ปกคลุมไปทั่วรัศมีสามสิบเมตร

หลินหยุนก็อยู่ในรัศมีที่แสงไฟสีแดงปกคลุม

แทบจะในทันที หลินหยุนรู้สึกว่าภายในใจ จู่ๆก็เกิดความทารุณโหดร้ายขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล มีแรงกระตุ้นที่กระหายเลือด

ภายในใจลึกๆของเขา เหมือนมีเสียงหนึ่ง กำลังหลอกให้ลุ่มหลงอยู่ตลอดว่า “ฆ่าทําลาย ไปฆ่าทําลายอย่างเต็มที่เถอะ มีเพียงฆ่าทําลายถึงจะพิสูจน์กฎเกณฑ์ต้าเต๋าได้ ไปฆ่าทำลายเถอะ....”

หลินหยุนบีบมือออกอย่างลึกลับ หว่างคิ้วประกายแสงแวววาว กระแสน้ำใสกระจายไปทั่วร่างกายในทันที ปัดเป่าอารมณ์ทารุณโหดร้ายในใจนั่นออกไป

ผู้บำเพ็ญเซียนมักใช้มนต์สะอาดใจ

มือทั้งคู่ของอิจิโร่ มุรามาสะ จู่ๆก็ก่อเปลวไฟสองกลุ่มปรากฏขึ้น

เมื่อเปลวไฟสองกลุ่มปรากฏขึ้น หลินหยุนสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิโดยรอบ กำลังค่อยๆเพิ่มขึ้น

เสียงแหบเข้มของอิจิโร่ มุรามาสะ ดังร่องรอยเหมือนดั่งเสียงผีวิญญาณว่า “คุณไม่ได้รับผลกระทบถึงสติปัญญา ไม่เลวจริงๆ”

“แต่ค่ายกลขุมเพลิงของผม ไม่เพียงส่งผลกระทบต่อสติง่ายๆเท่านั้น”

“อยู่ในค่ายกล การโจมตีของผมทั้งหมด ล้วนสามารถเพิ่มทวีคูณ พลังแข็งแกร่งขึ้นหลายเท่า”

“รับเอาหมัดของผมไปหนึ่งหมัด”

อิจิโร่ มุรามาสะเหมือนดั่งเทพแห่งนักรบมาจุติ ร่างกายปกคลุมเต็มไปด้วยแสงสีแดง เปลวไฟบนหมัดสองข้างนั่น เหมือนดั่งดวงอาทิตย์ดวงน้อยสองดวง

หมัดที่พ่นไฟออกมาอย่างหนาแน่นนั่น เหมือนกับพระอาทิตย์ดวงน้อย ทุบไปหาหลินหยุน

ผู้ชมรอบๆ แสดงสีหน้าตกตะลึง

ช่างเป็นพลังอันยิ่งใหญ่อะไรเช่นนี้

อย่าว่าแต่คนธรรมดาพวกนั้น แม้แต่ปรมาจารย์นักบู๊ ต่างก็ไม่เคยเห็น

“พลังของนินจาฟ้า แข็งแกร่งถึงได้ถึงเพียงนี้”

“นี่มันเกินขอบเขตของมนุษย์ไปแล้ว”

“ปรมาจารย์หลิน ยังจะสามารถรับมือได้ไหม?”

สีหน้าหลินหยุนยังคงเรียบเฉย พร้อมพูดขึ้นว่า “กฎเกณฑ์ต้าเต๋ามีมากมายหลายแบบ และก็มีรูปแบบปรากฏมากมาย”

“การสัมผัสลม ฟ้า มหาสมุทรก็สามารถเข้าใจกฎเกณฑ์ต้าเต้าได้”

“ในขณะเดียวกัน สิ่งที่ทุกคนเข้าใจเกี่ยวกับกฎเกณฑ์ต้าเต๋าก็แตกต่างกันออกไป”

“คนฝึกกระบี่เข้าใจกระบี่ คนฝึกมีดเข้าใจมีด ส่วนคุณ เข้าใจเพียงเขตแดนตื้นๆเท่านั้น”

“เจ้าไม่รู้เลยว่า เขตแดนที่แท้จริง เป็นส่วนหนึ่งของแผ่นดิน กระทั่ง เป็นส่วนหนึ่งของโลก ”

“อยู่ภายในเขตแดน เทพ เป็นเทพเจ้าแห่งการสร้างสรรค์ ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้”

“คุณสามารถทำได้เพียงโจมตีในเขตแดนเช่นนี้ เป็นเพียงหนทางผิวเผินอย่างที่สุดเท่านั้นเอง”

อิจิโร่ มุรามาสะที่กำลังต่อยหมัดมา สีหน้าเปลี่ยนเป็นย่ำแย่มาก

ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจว่าที่หลินหยุนพูดคืออะไร แต่เขากลับฟังเข้าใจความหมายที่หลินหยุนต้องการสื่อ

อีกอย่าง เขาก็เข้าใจว่าหลินหยุนรู้ทันค่ายกลขุมเพลิงที่เขาภูมิใจนี้แล้ว

แต่รู้ทันเป็นเรื่องหนึ่ง สามารถรับมือค่ายกลขุมเพลิงของเขาได้หรือไม่ ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

“คุณนี่ช่างพูดจริงๆ แต่คุณรับมือการโจมตีของผมให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน”

หลินหยุนยื่นมือออกไป ในมือของเขาถือกระบี่แสงสีฟ้า

เป็นกระบี่ต้าเต๋า ที่มีไว้สำหรับทำลายพลังกฎเกณฑ์ต้าเต๋าต่างๆ

“ดูผมทำลายคุณ”

หลินหยุนกระโดดขึ้นสูง มือทั้งคู่ถือกระบี่ต้าเต๋าไว้ ฟันผ่าลงไปที่ค่ายกลขุมเพลิง

ทันใดนั้น แสงไฟสีแดงจางลง ค่ายกลขุมเพลิงถูกดาบฟันทำลาย

อิจิโร่ มุรามาสะตกตะลึงก่อน แต่แล้วก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมาในทันที พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณทำลายค่ายกลขุมเพลิงของผม แต่คุณยังจะรับมือการจู่โจมของผมได้หรือ?”

การจู่โจมของอิจิโร่ มุรามาสะ เข้ามาใกล้มากแล้ว ส่วนหลินหยุนเพิ่งใช้กระบี่ต้าเต๋าฟันทำลายค่ายกลขุมเพลิง เป็นจังหวะที่พลังเก่ายังไม่สิ้น พลังใหม่ยังไม่เกิด

หากเป็นคนธรรมดาทั่วไป เวลานี้จะไม่มีพลังด้านทางการจู่โจมของอิจิโร่ มุรามาสะ

แต่หลินหยุนไม่ใช่คนธรรมดา

หลังจากที่เขาฟันทำลายค่ายกลขุมเพลิง ได้หันกลับไปอย่างรวดเร็ว ต่อยอิจิโร่ มุรามาสะไปหนึ่งหมัด

“ท่าแยกน้ำ”

ปัง

สองหมัดชนกัน หลินหยุนถูกสะเทือนลอยออกไป

อิจิโร่ มุรามาสะก็ถูกสะเทือนถอยหลังไปหลายก้าว

ทั้งสองต่างก็ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างไร

“ถึงทีผมแล้ว” หลินหยุนพูดเสร็จ ร่างกายหายลับไป

เสียงร่องรอยแผ่วเบา ดังก้องอยู่ระหว่างสวรรค์กับโลก