จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 832

เหนือท้องฟ้า หลุมดำยังคงขยายตัวออกไปกว้างใหญ่

กลิ่นอายที่ไหลออกมานั้นยิ่งแข็งแกร่งมากและน่าสะพรึงกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ

หลินหยุนมีใบหน้าที่เคร่งขรึมอย่างหาได้ยาก ตั้งแต่เกิดใหม่มา เขายังไม่เคยแสดงท่าทางเคร่งเครียดขนาดนี้มาก่อน

“กลิ่นอายนี้ อยู่ในระยะยาทองแต่ว่ายังคงเพิ่มขึ้นไปอย่างรวดเร็ว”

“เมื่อสามารถบำเพ็ญเพียรจนบรรลุถึงขั้นขั้นยาทองโดยผ่านการสะท้อนทางมิติได้ ความแข็งแกร่งดั้งเดิมของมันคืออย่างน้อยก็เป็นเทพเซียนชั้นฟ้าระยะแดนดั่งเทพ!”

ระยะยาทองถือเป็นเทพเซียนชั้นคน ระยะแดนจิตปฐมเรียกว่าเทพเซียนชั้นดิน และระยะแดนดั่งเทพเรียกว่าเทพเซียนชั้นฟ้า

หลินหยุนเพิ่งสร้างตัวอ่อนยาทองเสร็จ และยังห่างจากขั้นยาทองไปอีกช่วงหนึ่ง หากตอนนี้มีผู้บำเพ็ญเซียนขั้นยาทองขึ้นมา ต่อให้หลินหยุนจะใช้วิชาลับ ก็ไม่สามารถรับมือได้

นั่นเพราะ ความแข็งแกร่งที่มีแตกต่างกันเกินไปและไม่มีอะไรมาชดเชยได้ในทุกกรณี

ร่างกายของฮิโระชิ ทาเคดากำลังจะหมดการทำงานลงไปอย่างรวดเร็ว การใช้วิชาเรียกเชิญต่างมิตินี้ ไม่สามารถสำแดงขึ้นได้ด้วยความแข็งแกร่งของเขา

อย่างไรก็ตาม ร่างกายของฮิโระชิ ทาเคดาน่าจะมีจิตเทพเหลืออยู่จากปรมาจารย์คนเดิม

มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น ฮิโระชิ ทาเคดาจึงสามารถใช้วิชาเรียกเชิญต่างมิติขึ้นมาได้

เป็นที่แน่ชัดว่า วิชาเรียกเชิญที่ฮิโระชิ ทาเคดาใช้ เป็นการเรียกผู้บำเพ็ญเซียนออกมาจากโลก

หนวดขนาดใหญ่ยื่นออกมาจากหลุมดำบนท้องฟ้า ราวกับหนวดปลาหมึก

จากนั้นก็ตามมาด้วยหัวงูขนาดใหญ่

"กรี๊ด!" ฉินหลันกรีดร้องด้วยความตกใจ เธอรีบเอามือปิดปากของตนไว้และมองไปที่หัวงูด้วยความสยดสยอง

หรือว่าการเรียกเชิญที่ออกมาเป็นผู้ฝึกปราณงู?

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นมันก็มีอีกหัวโผล่ออกมา

หนึ่งหัว สองหัว สามหัว...ทั้งสิ้นแปดหัว

เมื่อหัวทั้งแปดโผล่ออกมาจากหลุมดำอย่างสมบูรณ์ ความกดดันของมันก็เพิ่มสูงขึ้นหลายสิบเท่า

กลิ่นอายอันน่าตื่นตะลึงไหลออกมาจากหลุมดำและดูราวกับกำลังจะบดขยี้โลกทั้งใบ

หลินหยุนมีสีหน้าเคร่งขรึม "เทพเซียนชั้นดินระยะแดนจิตปฐม!"

ร่างอวตารของเทพเซียนชั้นฟ้าระยะแดนดั่งเทพองค์หนึ่ง ประกอบกับจิตเทพที่หลงเหลืออยู่บนโลกในปีนั้น ได้ไปถึงขั้นเทพเซียนชั้นดินแดนจิตปฐมแล้ว

ถ้าหลินหยุนอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ที่สุด อย่าว่าแต่เทพเซียนชั้นดินแดนจิตปฐม ต่อให้เป็นเทพเซียนชั้นฟ้าระยะแดนดั่งเทพ เขาก็สามารถบดขยี้ลงได้เพียงใช้แค่ปลายนิ้ว

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาได้ผ่านสงครามมาหลายครั้ง พลังบำเพ็ญเพียรในร่างกายของเขาถูกใช้ไปจนหมด ดังนั้นเขาจึงไร้กำลังไปต่อสู้กับเทพเซียนชั้นดินแดนจิตปฐมได้!

ฮิโระชิ ทาเคดานั่งเป็นอัมพาตอยู่บนพื้น พลังชีวิตของเขาถูกใช้ไปหมดแล้วและชีวิตของเขาก็จะจบลงในไม่ช้า

“ปรมาจารย์หลิน ท่านชิกิงามิกลับมาแล้ว เวลาแห่งความตายของคุณมาถึงแล้ว!”

หลินหยุนไม่ได้สนใจเขา แต่มองไปที่ฉินหลันด้วยสีหน้าจริงจัง “ผมจะส่งพี่ออกไปเดี๋ยวนี้ สงครามครั้งนี้อันตรายมาก ถ้าพี่อยู่ต่อไปจะกลายเป็นภาระของผม”

หลินหยุนพูดอย่างจริงจัง เขากังวลว่าฉินหลันจะไม่ยอมจากไป

อย่างไรก็ตาม เขาประเมินการตัดสินใจของ ฉินหลันต่ำไป

ฉินหลันสามารถเป็นมือขวาของหวางซูเฟิน ดังนั้นก็จัดว่าเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งอยู่บ้าง

“อืม" ฉินหลันไม่มีท่าทีอิดออด เธอพยักหน้าทันทีและไม่มีคำพูดไร้สาระออกมา แบบนี้ถึงสามารถซื้อเวลาให้หลินหยุนได้

"ไปเถอะ!" หลินหยุนเหยียดมือออกและผลักส่งฉินหลันออกไปหนึ่งกิโลเมตรด้วยแรงที่อ่อนโยน

ฉินหลันน้ำตาไหล เธอโบกมือให้หลินหยุนและตะโกนว่า "นายจะต้องมีชีวิตกลับมานะ ฉันรอนายอยู่!"

คนฉลาดอย่างเธอ ทำไมจะมองไม่ออกว่าตอนนี้หลินหยุนไม่มีความมั่นใจว่าจะเอาชนะสัตว์ประหลาดนั่นอยู่

"ตกลง" หลินหยุนยิ้มให้เธอน้อยๆ จากนั้นก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับงูยักษ์แปดหัว ราวกับเรือใบที่ลอยล่องอยู่กลางคลื่นยักษ์ และกำลังปะทะกับคลื่นที่โหมกระหน่ำ

หัวทั้งแปดของงูยักษ์แปดหัว ราวกับหนวดปลาหมึก มันปกคลุมทั่วท้องฟ้าและครอบครองท้องฟ้าเกือบทั้งหมด

ทุกสายตาของมันจ้องมองมาที่หลินหยุน ดวงตาดุร้าย ราวกับว่าสามารถมองทะลุได้ทุกสิ่ง

“หนุ่มน้อย กลิ่นอายของนายน่าจะเป็นผู้บำเพ็ญเซียนสินะ?”

หลินหยุนไม่ตอบ แต่ถามกลับว่า "ตัวตนของเจ้า น่าจะเป็นเทพเซียนชั้นฟ้าระยะแดนดั่งเทพสินะ?"

หัวทั้งแปดของงูยักษ์แปดหัวสั่นอย่างบ้าคลั่ง “นายถึงกับเดาออกถึงตัวตนของฉันได้ น่าสนใจจริงๆ?”