จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 834

เย่ซื่อหมิงเตะประตูตึกว่างเยว่ให้เปิดออก

“ปรมาจารย์หลิน นายมันพวกเต่าหัวหด ตอนนี้ฉันอยากเห็นนักว่านายจะหนีไปไหนได้อีก!”

ผู้อาวุโสใหญ่และคนอื่นๆต่างมองไปรอบ ๆ ด้วยความตกตะลึง และสูดกลิ่นอายชี่ทิพย์อันเข้มข้นอย่างตะกละตะกลาม

“เจ้าสำนัก ชี่ทิพย์ในที่แห่งนี้เข้มข้นกว่าภายนอกมาก จนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นมันเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับพรแห่งฟ้าดินในตำนาน!”

“ปรมาจารย์หลินช่างเลือกสถานที่ได้ดีจริงๆ!”

เย่ซื่อหมิงยิ้มอย่างเย็นชา "หลังจากฆ่าปรมาจารย์หลินพื่อล้างแค้นให้ลูกชายของฉันได้แล้ว ที่นี่จะเป็นอาณาเขตของสำนักอู๋อิ่งเรา”

ผู้อาวุโสใหญ่ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันคิดว่าพวกเราน่าจะย้ายสำนักมาที่นี่ด้วยเลยดีกว่า!"

“ถ้าเราสามารถบำเพ็ญในที่แบบนี้เป็นเวลาสักสิบปี ความแข็งแกร่งของสำนักอู๋อิ่งเรา ถึงแม้จะไม่สามารถพูดได้ว่าตามทันสี่ผู้ตั้งมั่นรักษา แต่อย่างน้อยๆก็คงจะสามารถสูสีได้กับห้าสำนักใหญ่!”

ผู้อาวุโสรองยิ้มและพูดว่า “แน่นอน ชี่ทิพย์ของที่นี่เข้มข้นขนาดนี้ ต่อให้เป็นคนโง่ หากบำเพ็ญเพียรอยู่ที่นี่ไม่กี่ปีก็สามารถกลายเป็นปรมาจารย์ได้!”

พวกคนในสำนักอู๋อิ่ง ทุกคนต่างมีความสุขและโลภมากอยากจะซึมซับชี่ทิพย์ของที่นี่

อาจารย์ซูยืนอยู่บนดาดฟ้าและมองลงมาที่คนของสำนักอู๋อิ่งซึ่งทำตัวราวกับโจร

“หึ คิดจะยึดครองที่นี่ ต้องถามฉันก่อนว่าเห็นด้วยไหม!”

เย่ซื่อหมิงมองขึ้นไปที่อาจารย์ซู "นายก็คือปรมาจารย์หลิน?"

ผู้อาวุโสใหญ่รีบพูดอย่างระมัดระวัง “เขาไม่ใช่ปรมาจารย์หลิน เขาเป็นเพียงศิษย์ของปรมาจารย์หลิน แต่การบำเพ็ญของเขาไม่ธรรมดา ครั้งที่แล้วฉันแพ้ให้กับเขา!”

“คุณแพ้ให้เขา!” เย่ซื่อหมิงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง ความแข็งแกร่งของผู้อาวุโสใหญ่นั้นเขารู้ดีอย่างยิ่ง จัดว่าเป็นปรมาจารย์ขั้นสูงสุดแล้ว

ลูกศิษย์ของปรมาจารย์หลินสามารถเอาชนะผู้อาวุโสใหญ่ได้ นี่เห็นได้ว่าความแข็งแกร่งของปรมาจารย์หลินนั้นยากเกินกว่าจะหยั่งถึง!

อย่างไรก็ตาม เย่ซื่อหมิงกลับไม่ได้กังวล เขาคิดว่าความแข็งแกร่งของเขา จะต้องไม่ด้อยกว่าปรมาจารย์หลินอย่างแน่นอน

“จงให้ปรมาจารย์หลินออกมารับความตายเดี๋ยวนี้ นายที่เป็นแค่ศิษย์คนหนึ่ง ไม่คู่ควรที่จะพูดกับฉัน!” เย่ซื่อหมิงตะโกนอย่างเย่อหยิ่ง

อาจารย์ซูกล่าวอย่างเย็นชา “ถ้าอาจารย์ของฉันอยู่ที่นี่ จะปล่อยให้พวกนายมาทำตัวเหิมเกริมได้หรือไง!”

เย่ซื่อหมิงขมวดคิ้วและพูดขึ้น “โอ้ อย่างนั้นปรมาจารย์หลินก็ไม่อยู่ที่นี่งั้นหรือ?”

“อย่างนั้นก็จัดการพวกนายก่อน แล้วรอให้ปรมาจารย์หลินมา!”

“ผู้อาวุโสใหญ่ ให้โอกาสท่านล้างแค้นแล้ว!”

ผู้อาวุโสใหญ่ยิ้มอย่างขมขื่นขึ้นมาและเอ่ยขึ้น “เจ้าสำนัก ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา!”

เย่ซื่อหมิงยิ้มอย่างชั่วร้าย “ฉันรู้ ดังนั้นจึงให้ผู้อาวุโสรองช่วยคุณจัดการกับเขาพร้อมกัน!”

ผู้อาวุโสใหญ่ดีใจอย่างยิ่ง "ดี!"

“พี่รอง ลำบากแล้ว!”

ถัดจากเขา ผู้อาวุโสรองที่ไว้เคราแพะเช่นเดียวกับเขาก็หัวเราะขึ้น “ไม่เป็นไร!”

อาจารย์ซูนั้นเหนือกว่าผู้อาวุโสใหญ่เล็กน้อย แต่ว่า หากเพิ่มผู้อาวุโสรองขึ้นมาด้วย เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้อย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม อาจารย์ซูกลับไม่ได้ประหม่าเลยสักนิด

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้น "สองรุมหนึ่งจะถือว่ามีความสามารถอะไรกัน ฉันจะเล่นเป็นเพื่อนพวกนายเอง"

ซูหนันในชุดดำทั้งตัว ออกมาจากบ้านคฤหาสน์และยืนอยู่ข้างอาจารย์ซู

สำนักอู๋อิ่งล้อมรอบทะเลสาบเยว่หยาเป็นเวลาหลายวัน ซูหนันที่ได้รับข่าวก็รีบกลับมาจากจงเฟยหยู่เพื่อช่วยอาจารย์ซูปกป้องตึกว่างเยว่

“ยังมีผู้ช่วย?” เย่ซื่อหมิงตกตะลึง เขาจ้องไปที่ซูหนันและถามขึ้น “นายเป็นใคร?”

ซูหนันพูดอย่างเย็นชา “ฉันเป็นว่าที่ศิษย์ของปรมาจารย์หลิน อยากพบอาจารย์ของฉัน ก็ต้องข้ามฉันไปให้ได้ก่อน”

“โอ้ ปรมาจารย์หลินผู้นี้ ถึงกับมีการรับว่าที่ศิษย์แล้ว ช่างเย่อหยิ่งเสียจริง!” เย่ซื่อหมิงเยาะเย้ยดูถูก

“ผู้อาวุโสสาม ผู้อาวุโสสี่ ผู้อาวุโสห้า พวกคุณไปพร้อมกัน สิ่งที่สำนักอู๋อิ่งของพวกเรามีคือคน ลองดูสิว่าปรมาจารย์หลินจะมีศิษย์กี่คน!”

จากนั้นก็มีผู้อาวุโสสามและผู้อาวุโสห้าออกมาข้างหน้า และเตรียมต่อสู้กับอาจารย์ซูและซูหนัน

“น่ารังเกียจเสียจริง พวกนายที่เป็นนักบู๊ของตะวันออก ทำไมถึงได้ไม่มีคำพูดคำจาที่กล้าหาญเลยสักนิด?”

"ต่อสู้ก็ต่อสู้ ทำไมถึงได้เรียกผู้ช่วยกัน? ฉันล่ะอายแทนพวกนายจริงๆ!"

เสียงที่เกียจคร้านกังขึ้นมา ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมราวกับนกตัวใหญ่ที่บินออกจากป่าถัดจากคฤหาสน์และลงมาหยุดยืนอยู่ข้างซูหนัน

ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมติดตามอยู่ข้างอีหลิงมาโดยตลอด แต่หลังจากที่ไม่นานมานี้เขาได้ยินเรื่องวิกฤตที่ทะเลสาบเยว่หยาเข้าก็รีบกลับมา

เย่ซื่อหมิงขมวดคิ้วมองไปยังฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม "ผู้บำเพ็ญพิเศษจากตะวันตก!"