จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 835

ในไม่ช้า หวางจิงหลงและคนอื่นๆ ก็มาที่ประตูคฤหาสน์สภาประเทศ

เหอเจียหรงยืดตัวตรงและทักทายคนทั้งหลายทันที “สวัสดีท่านผู้นำตระกูล!”

หวางจิงหลงเป็นผู้อาวุโสใหญ่ของจีน กำอำนาจคณะรัฐมนตรีจีนเอาไว้

หัวหน้าของตระกูลขุนนางอีกสามตระกูล ก็มีสถานะเป็นผู้อาวุโสเช่นกัน และเป็นผู้มีอำนาจในการตัดสินใจในหน่วยงานที่สำคัญหลายแห่ง

หวางจิงหลงพยักหน้าเล็กน้อยถือเป็นการทักทาย จากนั้นทั้งสี่ก็เดินเข้าไปในคฤหาสน์สภาประเทศ

ในฐานะผู้อาวุโสใหญ่ของคณะรัฐมนตรี หวางจิงหลงมีสิทธิ์เข้าและออกจากคฤหาสน์สภาประเทศได้ตามต้องการ

ในตำแหน่งของเขา หวางจิงหลงนั้นยังสูงกว่าหงซานเหออยู่หนึ่งระดับ

อย่างไรก็ตาม หงซานเหอมีวัยวุฒิมากที่สุด แม้แต่ประธานาธิบดีจีนก็ยังเรียกเขาว่าท่านหง ต่อหน้าเขา หวางจินหลงเองก็ไม่กล้าวางอำนาจ

ทั่วทั้งคฤหาสน์สภาประเทศ มีเพียงสองคน ก็คือประธานาธิบดีจีนกับหงซานเหอที่กลับมาเป็นการพิเศษะ

เมื่อเห็นหงซานเหอ หวางจิงหลงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย สำหรับแม่ทัพเฒ่าคนนี้ เขาเองก็ยังต้องปวดหัวอยู่บ้าง

“ประธานาธิบดี!” พวกหวางจินหลงทั้งสี่คน โค้งคำนับประธานาธิบดีจีน

จากนั้น หวางจิงหลงก็โบกมือเล็กน้อยให้กับหงซานเหอ “ท่านหง!”

หงซานเหอพยักหน้าอย่างเฉยชาเป็นการตอบรับ

ประธานาธิบดีจีนยิ้มน้อยๆอย่างสุภาพและพูดว่า “ผู้อาวุโสใหญ่มาที่นี่เวลานี้ มีเรื่องสำคัญงั้นหรือ?”

หวางจิงหลงเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขามืดมน “ท่านประธานาธิบดี เรื่องของหลินหยุน คุณคงทราบแล้ว เหตุใดจึงต้องเอ่ยถามขึ้นอีก?”

“เขาเปิดฉากฆ่าฟันในญี่ปุ่น ก่อเรื่องวุ่นวายในญี่ปุ่นขึ้นมา พฤติกรรมนี้ แทบจะเรียกว่าทำตัวไม่เห็นกฎหมาย”

“เห็นได้ชัดเจนว่าเขาต้องการให้ญี่ปุ่นทำสงครามกับชาวจีนเรา ให้ชาวจีนของเราต้องเดือดร้อนกับสงครามอีกครั้ง ให้คนจีนของเราต้องเดือดร้อนไปทั่วทุกหย่อมหญ้าอีกครั้ง!"

“การกระทำแบบนี้ หรือว่าท่านประธานาธิบดีจะไม่อื้อไม่หือเลยหรือ?”

หวางจิงหลงอาศัยว่าตนมีภูมิหลัง ดังนั้นจึงไม่ไว้หน้าประธานาธิบดีจีนเลยแม้แต่น้อย และพูดจาเสียดแทงอย่างยิ่ง

ใบหน้ายาวของประธานาธิบดียังคงเรียบเฉยๆ เขาเอ่ยยิ้มน้อยๆ “ผู้อาวุโสใหญ่กล่าวเกินไปแล้ว!”

"เท่าที่ฉันรู้ หลินหยุนไปที่ญี่ปุ่น ก็เพราะญี่ปุ่นยั่วยุเขาก่อนและลักพาตัวญาติของหลินหยุนไป”

“ยิ่งไปกว่านั้น หลินหยุนอยู่ที่ญี่ปุ่นก็ไม่ได้ฆ่าผู้บริสุทธิ์ตามอำเภอใจ”

“คำพูดของผู้อาวุโสใหญ่ออกจะเกินจริงไปอยู่บ้าง!”

หวางจิงหลงเอ่ยขึ้น “ความสัมพันธ์ระหว่างญี่ปุ่นและจีนของเรา แต่เดิมก็เหมือนกับการเดินบนน้ำแข็งบาง ๆ ตอนนี้เขาถึงกับไปฆ่าบุคคลอันดับหนึ่งในแวดวงการต่อสู้อย่างอิจิโร่ มุรามาสะ แถมยังทำลายตระกูลยามาโนะทั้งหมด แล้วอย่างนี้ทางการของญี่ปุ่นจะยอมแพ้ไปง่ายๆได้ยังไง?”

“ท่านประธานาธิบดีดำเนินการอะไร จะต้องเป็นธรรม! อย่าได้ลำเอียง!”

หงซานเหอที่นั่งอยู่ด้านหนึ่งทนฟังต่อไปไม่ไหว

“หึ หวางจิงหลง คำพูดนี้ของนายหมายความว่าอย่างไร? เมื่อไหร่กันที่ท่านประธานาธิบดีไม่ยุติธรรม?”

“ตั้งแต่ต้นจนจบ ล้วนมีแต่นายที่พูดอยู่คนเดียว ญี่ปุ่นเคยบอกหรือไงว่าจะทำสงครามกับพวกเรา?”

“ถ้ามีคนลักพาตัวญาตินายไป ไม่ทราบว่านายจะทำยังไง?”

“ลูกสาวของคุณหวางซูเฟินก็แค่ต้องการคบหาใครอย่างอิสระ แต่คุณก็ตัดใจขับไล่เธอออกจากตระกูลไป แล้วการที่ญาติของหลินหยุนถูกลักพาตัวไป เขาฆ่าฆาตกรแล้วผิดอะไรกัน!”

“นอกจากนี้ ไม่ว่ายังไงหลินหยุนก็เป็นหลานชายสายนอกของคุณ ทำไมคุณถึงอยากฆ่าเขาได้?”

“หวางจิงหลง จิตสำนึกของนายอยู่ที่ไหนกัน!”

พูดไปพูดไป หงซานเหอเองก็โมโหขึ้นมาจริงๆ

ใบหน้าของหวางจิงหลงมืดครึ้ม คำพูดของหงซานเหอทิ่มแทงใจดำของเขาอย่างเห็นได้ชัด

“ท่านหง คุณสนใจเรื่องตระกูลหวางของผมมากขนาดนี้เลยหรือ?”

“ฉันหวางจิงหลงจะจัดการกับลูกสาวของตัวเองยังไง ก็คงไม่ต้องให้คนนอกอย่างคุณมาบอก!”

“นอกจากนี้ แม้ว่าหลินหยุนจะเป็นหลานชายสายนอกของฉัน แต่ว่าเมื่อเห็นแก่ประเทศและประชาชน ฉันก็ได้แต่ต้องยึดความชอบธรรมและกำจัดเขาด้วยตัวเองเท่านั้น!”

“ผิดก็คือผิด ในฐานะนักบู๊ การที่เขาไปหาญี่ปุ่นและเปิดฉากฆ่าฟัน หากญี่ปุ่นต้องการสู้รบกับพวกเราขึ้นมา ใครกันจะรับผิดชอบ!”