จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 840

ผู้อาวุโสใหญ่ก็ตะโกนพูดเสียงดังโวยวายว่า “รีบหลบไปเร็ว!”

แต่ว่า การโจมตีของหลินหยุนรวดเร็วเพียงใด ไม่ใช่ที่พวกเขาจะหลบหลีกไปได้ง่ายๆเลย

โป้ง！

พลังแรงมหึมาที่แข็งแกร่งราวกับภูเขาก็ตกลงมาจากฟากฟ้า แล้วกระแทกลงบนศีรษะของพวกผู้อาวุโสใหญ่อย่างแรง

รัศมีบริเวณรอบๆสิบเมตรห่างจากพวกผู้อาวุโสใหญ่ ถูกพลังค้อนดาวร่วงปกคลุมไปทั่ว

อ้วก!

ผู้อาวุโสใหญ่ก็ถูกพลังแรงที่แข็งแกร่งนั้น ซัดจนกระเด็นลอยออกไปแล้วกระอักเลือดออกมา

ยังมีพวกผู้อาวุโสหลายคนก็ถูกกระแทกจนกระเด็นลอยออกไปเช่นกัน

แต่ว่า พวกลูกศิษย์ที่ฝีมือเก่งกาจของสำนักอู๋อิ่งเหล่านั้น กลับไม่ได้โชคดีเช่นนั้นเลย

พวกลูกศิษย์เหล่านี้ก็เพียงแค่แดนพรสวรรค์เท่านั้นเอง ไม่มีทางที่จะต้านทานหมัดอันทรงพลังที่มาพร้อมความโกรธแค้นของหลินหยุนนั้นได้เลย!

พวกลูกศิษย์ของสำนักอู๋อิ่งสิบกว่าคน ก็ถูกหมัดหลินหยุนทุบจนกลายเป็นหมูบะช่อ ร่างทั้งหมดก็ถูกฝังลงไปใต้ดิน

เย่ซื่อหมิงเมื่อเห็นฉากนี้แล้ว ทั้งโกรธทั้งแค้น

ส่วนในขณะนี้เอง หลินหยุนก็เหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่ลูกหนึ่ง พุ่งลงมาจากท้องฟ้าแล้วกระแทกลงบนพื้นดินอย่างแรง

โป้ง ！

ฝุ่นละอองฟุ้งกระจายไปทั่วท้องฟ้า

“ท่านอาจารย์!”

“ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว!” ซูจื่อเหลียงสีหน้าดีใจ เมื่อจิตใจผ่อนคลายแล้ว จึงนอนสลบไปเลย

หลินหยุนก้าวเดินออกไปหนึ่งเก้า ก็มาปรากฏตัวอยู่ข้างกายซูจื่อเหลียงทันที แล้วหยิบโอสถออกมาหนึ่งเม็ด ใส่เข้าไปในปากของซูจื่อเหลียง

หันหน้าไปมองซูหนานและคาร์นอตวิลเลียม แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “ดูแลเขาให้ดีๆด้วย!”

พูดจบ หลินหยุนก็ลุกขึ้นยืน กวาดสายตาที่เยือกเย็นไปยังเหล่าผู้คนของสํานักอู๋อิ่ง

ผู้คนทั้งหลายของสำนักอู๋อิ่ง ถูกสายตาของหลินหยุนจ้องมองจนตกใจถึงกับถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าว

ภายในคฤหาสน์นั้น หวางซูเฟินและหลินซื่อเฉิงสีหน้าดีใจ “สุดยอดไปเลย ในที่สุดเสี่ยวหยุนก็กลับมาแล้ว!”

ผู้อาวุโสทั้งเก้าคนมองไปยังหลินหยุนด้วยสีหน้าหวาดผวา แล้วไปรวมตัวกันอยู่หน้า บริเวณรอบๆ เจ้าสำนักเย่ซื่อหมิง

บรรดาพวกลูกศิษย์ทั้งหลาย ก็กลับเข้ามาข้างกายเย่ซื่อหมิง ดูไปแล้วก็เหมือนกำลังปกป้องเจ้าสำนักของพวกเขาอยู่ แต่แท้จริงแล้วพวกเขากลัวว่าหลินหยุนจะเข้าโจมตีอีกครั้งต่างหาก

หมัดของหลินหยุนที่ชกลงมาจากท้องฟ้าเมื่อครู่นั้น มันน่ากลัวจริงๆ！

เย่ซื่อหมิงจ้องหน้าหลินหยุนอย่างเยือกเย็น แล้วตะคอกถามด้วยความโกรธว่า “แกก็คือปรมาจารย์หลินเหรอ?”

“ฉันถามแกหน่อย สำนักอู๋อิ่งของฉันไม่มีความแค้นอะไรกับแกเลย ทำไมถึงต้องมาฆ่าลูกชายฉัน?”

หลินหยุนไม่ได้พูดอะไร คำตอบของเขาก็คือหมัดที่สะท้านฟ้า!

“ท่าสยบเขา!”

เย่ซื่อหมิงทำเสียงฮื่อใส่: “หมัดเทพไร่คู่เปรียบ!”

ก็ชกหมัดสวนออกไปหนึ่งหมัดเช่นกัน

โป้ง!

หมัดทั้งสองก็ปะทะกัน เย่ซื่อหมิงถูกกระแทกจนถอยหลังไปหลายก้าว จึงจะยืนทรงตัวไว้ได้

ส่วนเสียงที่ราบเรียบของหลินหยุนก็ดังขึ้นอีกครั้ง: “ท่าแยกน้ำ””

เย่ซื่อหมิงสีหน้าโกรธจัด ตะโกนเสียงดังตามออกไปว่า: “ฝ่ามือไร้เงา!”

มือทั้งสองของเขาก็สลับกันไปมาอยู่ตรงหน้า ชั่วพริบตาเดียวก็ไล่รำจนกลายเป็นเงาฝ่ามือจำนวนนับหมื่นนับพัน

เงาฝ่ามือที่กระจายทั่วท้องฟ้านั้น แยกไม่ออกเลยว่าอันไหนเป็นของจริง อันไหนเป็นของปลอม พุ่งไปยังหลินหยุนทันที

หลินหยุนไม่ได้หลบหลีกเลย ชกหมัดออกไปยังร่างของเย่ซื่อหมิงหนึ่งที

แต่ว่า ตัวเขาเองก็ถูกหมัดของเย่ซื่อหมิงชกไปหนึ่งทีเช่นกัน

โป้ง！

เย่ซื่อหมิงถูกหลินหยุนชกจนกระอักเลือดกระเด็นถอยออกไป ส่วนเงาร่างของหลินหยุนเพียงแค่สะบัดแวบเดียว เลือดลมภายในร่างกายก็หมุนย้อนทันที บาดแผลเล็กน้อยเช่นนี้ ร่างภูตป่าที่แข็งแกร่งก็ฟื้นฟูขึ้นมาได้ในเวลาอันสั้น

“เจ้าสำนัก!” พวกผู้อาวุโสใหญ่ทั้งหลายต่างก็ตะโกนร้องด้วยความตกใจ

เย่ซื่อหมิงคลานขึ้นมาจากพื้น ตะโกนพูดด้วยสีหน้าที่โกรธจัด: “ผู้อาวุโสใหญ่ วางค่ายกล!”

“ครับ!”

ค่ายกลหลงทางอู๋อิ่งก็ถูกจัดวางใหม่อีกครั้งหนึ่ง

ด้านหลังนั้น ซูหนานก็พูดเตือนด้วยเสียงเข้มว่า “ระวังนะครับ ค่ายกลนี้สามารถปิดบังสายตาได้!”

หลินหยุนสีหน้าไร้ความรู้สึก กวาดสายตาไปยังลูกศิษย์สำนักอู๋อิ่งที่กระโดดไปมาซ้ายทีขวาทีพวกนั้น แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “ฝีมือกระจอก!”

แสงประกายสีแดงพุ่งออกมาจากกลางกระหม่อมของหลินหยุน ดาบเฮ่าเทียนส่งเสียงร้องเบาๆ แล้ววนเวียนอยู่เหนือศีรษะหลินหยุนขึ้นไปสามฟุต

เงาร่างของหลินหยุนก็หายไปจากตำแหน่งเดิม เงาร่างจางๆของยักษ์ตนหนึ่ง พุ่งทะยานสู่ กลางอากาศ สูงราวกับภูเขา

“เทพเซียนมาเพื่อหยุดสวรรค์......”

เสียงคนแก่ที่เยือกเย็น ดังสนั่นอยู่กลางอากาศ ราวกับเสียงฟ้าร้อง

หลินหยุนไม่ได้ไปสนใจลูกศิษย์ของสำนักอู๋อิ่งพวกนั้น แต่กลับวิ่งไล่ตามเย่ซื่อหมิงไป

ผ่านไปไม่นานนัก ก็สามารถมายืนขวางอยู่ตรงหน้าเย่ซื่อหมิงแล้ว

“ไปตายซะ!”

ดาบเฮ่าเทียนเปล่งประกายแสงสีแดงออกมา จากนั้นก็ทำลายชี่แท้ป้องกันตัวของเย่ซื่อหมิง แล้วแทงทะลุเข้าไปยังหน้าอกของเขา

เย่ซื่อหมิงมองดูเลือดที่ไหลออกจากหน้าอกตัวเองด้วยความมึนงง ชี้หน้าหลินหยุนด้วยสีหน้าที่ไม่ยอมแพ้: “ทำไม.......”

หลินหยุนมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย: “ฉันไม่ได้ฆ่าลูกชายแก”

“แต่ว่าแกบุกล้อมทะเลสาบเย่วหยาของฉัน ต้องตาย!”

สีหน้าของเย่ซื่อหมิงเคว้งคว้าง ตายอย่างมึนงงไม่รู้อีโหน่อีเหน่

ในเมื่อหลินหยุนไม่ใช่เป็นคนฆ่าลูกชายเขา แล้วทำไมหลินหยุนไม่ยอมอธิบายล่ะ?

เย่ซื่อหมิงไม่รู้เลยว่า มีคนบางประเภทที่เวลาทำงาน มักจะไม่สนใจที่จะอธิบายให้ใครเข้าใจทั้งนั้น

เมื่อสังหารเย่ซื่อหมิงแล้ว หลินหยุนก็วิ่งตรงไปยังผู้อาวุโสพวกนั้น

ผู้อาวุโสทั้งหมดของสำนักอู๋อิ่ง รวมทั้งลูกศิษย์ทั้งหลาย ใครก็ตามที่บุกเข้ามาในบริเวณเขตคฤหาสน์ตึกว่างเย่ว ล้วนถูกหลินหยุนสังหารจนหมดสิ้น

คราวนี้ หลินหยุนโกรธจริงๆแล้วด้วย

ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นกับแม่แก่ของตัวเองและปู่ของเขาละก็ หลินหยุนถึงจะต้องตายอีกหมื่นครั้งก็ไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้！

หลินหยุนยังแค้นใจที่ฆ่าคนพวกนี้ไม่มากพอ จะต้องฆ่าจนคนพวกโลกบู๊โบราณเมื่อได้ยินชื่อปรมาจารย์หลินแล้วก็ต้องตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว เช่นนี้แล้วต่อไปเมื่อเวลาที่พวกเขาคิดจะออกมาหาเรื่องอีกละก็ ควรจะไต่ตรองดูพละกำลังของตัวเองให้ดีเสียก่อน

เมื่อจัดการคนของสำนักอู๋อิ่งเรียบร้อยแล้ว หลินหยุนก็กลับเข้าไปในคฤหาสน์

ภายในห้องรับแขก หวางซูเฟินและหลินซื่อเฉิงกำลังนั่งรอหลินหยุนอยู่

เมื่อเห็นหลินหยุนกลับมาแล้ว ทั้งสองคนก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างรีบร้อน

“เสี่ยวหยุน นายได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?” หลินซื่อเฉิงถามด้วยความเป็นห่วง

สายตาหลินหยุนกวาดไปยังหลินซื่อเฉิงและหวางซูเฟิน สามารถรับรู้ถึงความห่วงใยภายในจิตใจของทั้งสองคนได้

“ผมไม่เป็นไรครับ ทำให้พวกท่านตกใจหรือเปล่า?”

หลินซื่อเฉิงหัวเราะ “เสี่ยวหยุน นายคิดว่าปู่เป็นคนยังไงล่ะ? อันตรายนิดเดียวแค่นี้ ไฉนเลยจะทำให้ปู่อย่างฉันตกใจได้!”

หวางซูเฟินยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันก็ไม่เป็นไรเหมือนกัน โชคดีที่ยังมีพวกซูจื่อเหลียงทั้งสามคน พวกเขาช่วยขัดขวางคนของสำนักอู๋อิ่งไว้ข้างนอกมาโดยตลอด”

“อีกประเดี๋ยวแกต้องไปขอบคุณพวกเขาด้วยนะ!”

“ครับ” หลินหยุนพยักหน้า คราวนี้พวกซูจื่อเหลียงทั้งสามคนมีความดีความชอบไม่น้อยเลยจริงๆ