จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 843

ในที่สุดหวางกั๋วเฉียงก็ทนไม่ไหวอีกแล้ว

“ฮึ่ม ฉันทำงานต่อสู้เพื่อตระกูลหวางมาหลายสิบปี ตอนที่สร้างผลงานมากมายนั้น นายยังอยู่ในท้องแม่อยู่เลย?”

“คิดจะปลดฉันออก ก็ควรจะถามความเห็นของเจ้าบ้านว่าเห็นด้วยหรือไม่ก่อน!”

ถ้าไล่เรียงกันตามศักดิ์แล้ว หวางกั๋วเฉียงและหวางโส่วหลี่พ่อของหวางเซิ่งเฉียนเป็นคนรุ่นเดียวรุ่นราวคราวเดียวกัน ต่อให้หวางโส่วหลี่ขึ้นมาเป็นเจ้าบ้าน ก็ไม่กล้าที่จะปลดชายชราอย่างเช่นหวางกั๋วเฉียงตามอำเภอใจเช่นนี้เลย

ยิ่งไปกว่านั้นหวางเซิ่งเฉียนที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกไม่นาน ยังไม่ทันได้อยู่เป็นคนรุ่นหลังในตระกูลครบหนึ่งวันเลย

สายตาของหวางกั๋วเฉียง มองไปยังหวางจิงหลงที่นั่งที่อยู่ข้างหลังหวางเซิ่งเฉียน เขาไม่เชื่อว่าหวางจิงหลงจะปลดเขาออกด้วยสาเหตุเพียงเล็กน้อยเท่านี้

ถ้าทำเช่นนั้น จะเป็นการทำลายขวัญกำลังใจของคนชราตระกูลหวางจำนวนมากเลย

สายตาของคนตระกูลหวางคนอื่นๆ ต่างก็มองไปยังหวางจิงหลงเช่นกัน เพื่อรอดูท่าทีของเขาอยู่

สายตาของหวางจิงหลงเรียบเฉย สีหน้าเคร่งเครียด ดูไม่ออกว่าในใจคิดอะไรอยู่

“หวางกั๋วเฉียงลบหลู่เบื้องสูง ไม่ฟังคำสั่งของผู้แทนเจ้าบ้าน ตอนนี้ยึดคืนสิทธิประโยชน์ทุกอย่างของหวางกั๋วเฉียงทั้งหมด แล้วไล่ออกจากตระกูลไป!”

คำพูดที่ออกจากปากหวางจิงหลง ทำให้คนตระกูลหวางทั้งหมด แสดงสีหน้าช็อกไปตามๆกัน!

สถานการณ์ทุกอย่างเงียบสงัด!

หวางเซิ่งเฉียนเพียงแต่อยากรวบอำนาจในมือของหวางกั๋วเฉียงคืนมาเท่านั้นเอง แต่ว่าหวางจิงหลงถึงกับไล่หวางกั๋วเฉียงออกจากตระกูลไปเลย

เจ้าบ้านคนนี้ สมแล้วที่เป็นคนโหดเหี้ยมตามคำร่ำลือจริงๆ!

หวางกั๋วเฉียงอึ้งอยู่สักพักใหญ่ จากนั้นก็ได้สติกลับคืนมา พูดด้วยรอยยิ้มที่สิ้นหวังว่า: “ช่างเป็นเจ้าบ้านที่โหดเหี้ยมคนหนึ่งจริงๆ สมแล้วที่เป็นคนโหดเหี้ยมที่สามารถไล่ลูกสาวแท้ๆของตัวเองออกจากตระกูลไป แล้วยังลงมือฆ่าหลานแท้ๆของตัวเองได้ลงคออีกด้วย!”

หวางกั๋วเฉียงไม่ได้ขอความเห็นใจอะไรเลย เพราะว่าเขาเข้าใจดีว่า นี่เป็นการเชือดไก่ให้ลิงดูของหวางจิงหลงเท่านั้นเอง!

เพื่อเป็นการเสริมอำนาจบารมีที่มั่นคงให้กับหวางเซิ่งเฉียนแล้ว หวางกั๋วเฉียงก็ได้กลายเป็นเหยื่อเคราะห์ร้ายไป

สีหน้าหวางจิงหลงแลดูน่าเกลียดมาก ตะคอกเสียงดังว่า: “ไล่เขาออกไปเดี๋ยวนี้เลย ต่อจากนี้ไป ห้ามให้เขาเหยียบเข้ามาในตระกูลหวางแม้แต่ก้าวเดียว!”

คำพูดเมื่อครู่ของหวางกั๋วเฉียง จี้ตรงจุดเดือดของหวางจิงหลงอย่างไม่ต้องสงสัย จึงทำให้หวางจิงหลงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา

ทันใดนั้น บอดี้การ์ดของตระกูลหวางก็เดินเข้ามาในห้องประชุมอย่างรวดเร็ว

หวางกั๋วเฉียงก็ทำเสียงฮื่อใส่: “ไม่ต้อง ฉันเดินเองได้!”

มองดูหวางกั๋วเฉียงเดินจากไป ภายในห้องโถงใหญ่ ในใจของผู้คนตระกูลหวางทั้งหลายต่างก็รู้สึกเครียด

หวางเซิ่งเฉียนยิ้มอย่างเยือกเย็นแล้วถามว่า “ภายในหนึ่งเดือนถล่มบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปให้สิ้นซากไปเลย สามารถทำได้ไหม?”

ภายในห้องประชุม ไม่มีใครกล้าปริปากพูดอะไรเลย

ไม่มีใครอยากจะเป็นเหยื่อเคราะห์ร้ายอีก

“ในเมื่อไม่มีใครพูดอะไรแล้ว งั้นก็ตกลงตามนี้ รวบรวมพละกำลังของตระกูลหวางทั้งหมด ล้อมสกัดกั้นบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปให้หมด!”

“ผมก็ไม่เชื่อ แค่ปรมาจารย์หลินเพียงคนเดียว จะสามารถสู้กับตระกูลหวางเราได้!”

หวางเซิ่งเฉียนสีหน้าเย่อหยิ่ง สายตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

หวางโส่วหลี่พูดด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า “วรยุทธ์ของหลินหยุนไม่ธรรมดาเลย แม้แต่เทพกระบี่เยนหนานเทียนที่เป็นยอดฝีมือเช่นนั้น ยังตายด้วยน้ำมือของเขาเลย ถ้าเขาออกหน้ามายุ่งด้วย พวกเราตระกูลหวางจะต้านทานเขาไว้ไม่ได้นะ!”

หวางเซิ่งเฉียนยิ้มอย่างดูถูก“ไม่เป็นไร ถ้าเขากล้าใช้วรยุทธ์มาแทรกแซงการแข่งขันทางการค้าที่ถูกต้องระหว่างพวกเรากับบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปละก็ งั้นคุณปู่ก็สามารถที่จะโยกย้ายกำลังทหารในมือไปจัดการเขาได้อย่างถูกต้องสมเหตุสมผลแล้ว”

หวางโส่วหลี่ไม่พูดอะไรอีกต่อไป คนอื่นก็ไม่มีความเห็นอะไรแล้ว

ถ้าตระกูลหวางจะไปถล่มบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปบริษัทให้ราบคาบโดยไม่แยแสอะไรเลย เช่นนั้นแล้วบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปคงไม่สามารถต้านทานไว้ได้!

ภายในระยะเวลาหนึ่งเดือน ขอเพียงแต่หลินหยุนไม่เข้ามาแทรกแซง อาจไม่แน่ว่าจะสามารถถล่มบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปให้ราบคาบไปเลยก็ได้

หลังจากสามวันผ่านไป บนดาดฟ้าคฤหาสน์ตึกว่างเยว่ หลินหยุนก็ลืมตาขึ้นมา

ลำแสงสว่างก็เปล่งประกายแวบเดียวก็หายไป

เดิมทีตัวอ่อนยาทองขนาดโตเท่าเม็ดพุทราที่อยู่ในจุดตันเถียนนั้น ตอนนี้กลายเป็นตัวอ่อนยาจางที่มีขนาดเท่ากับไข่ไก่แล้ว

พลังการฝึกฝนของหลินหยุนก็เลื่อนจากแดนแด่เทพเจ้าตอนปลาย เข้าสู่แดนรวมยาระยะแรกอย่างจริงจังแล้ว

แดนทั้งสามของการฝึกพลังนั้น หลินหยุนก็ได้เข้าไปสู่แดนสุดท้ายอย่างเป็นทางการแล้ว