จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 842

หวางโสวหลี่ไม่กล้าพูดอะไรอีก น้ำเสียงเมื่อครู่ของหวางจิงหลงก็รู้สึกค่อนข้างโกรธ ดูเหมือนตำหนิที่เขาพูดมากไป

แต่ว่าหวางเซิ่งเฉียนยังไงก็เป็นลูกชายของตัวเอง เขาในฐานะพ่อ ก็น่าจะมีสิทธิ์ที่จะพูดอะไรออกมาได้บ้าง

อีกทั้งยังต้องให้ผู้บริหารระดับสูงของทั้งตระกูลหวาง ต้องมานั่งรอเด็กรุ่นหลังคนหนึ่ง ถึงแม้ทุกคนที่นั่งอยู่ในตระกูลหวางทั้งหลายเกรงกลัวบารมีของหวางจิงหลง จึงไม่กล้าพูดอะไร แต่ว่าในใจก็ต้องรู้สึกไม่พอใจบ้าง

มุมปากของหวางเจ๋อแสดงรอยยิ้มเจื่อนๆออกมา: “ผ่านไปตั้งหลายปีแล้ว เขาก็ยังจะกลับมาอีกเหรอ?”

ถึงแม้ว่าตัวเองได้ชื่อว่าเป็นอัจฉริยะของตระกูลแล้วก็จริง แต่ว่าในใจของหวางเจ๋อก็รู้อยู่เต็มอกว่า ตราบใดที่คนนั้นยังอยู่ ไม่มีใครในตระกูลหวางที่จะกล้าเรียกตัวเองว่าอัจฉริยะทั้งนั้น

อีกทั้งตั้งแต่เล็กจนโตมา หวางเจ๋อก็มีชีวิตอยู่ท่ามกลางเงามืดของหวางเซิ่งเฉียนมาโดยตลอด

ในสายตาผู้คนข้างนอกแล้ว หวางเจ๋อเป็นอัจฉริยะคนรุ่นใหม่ของตระกูลหวาง ได้รับการยอมรับจากหวางจิงหลงเป็นอย่างมาก และจะต้องเป็นยอดอัจฉริยะในอนาคตด้วย

แต่ว่า มีเพียงหวางเจ๋อเองที่รู้อยู่แก่ใจว่า เกียรติยศชื่อเสียงทั้งหลายเหล่านี้ ล้วนเป็นเพราะว่าคนคนนั้นยังไม่ได้กลับมาต่างหาก

ขอเพียงแต่ให้คนนั้นกลับมาถึง ชื่อเสียงเกียรติยศทั้งหมดที่มีอยู่ในตระกูลหวางของเขา ก็จะอับแสงไร้ความสว่างไปอย่างเห็นได้ชัด

อัจฉริยะที่แท้จริง ก็มีเพียงคนคนนั้นเท่านั้น

พี่ชายแท้ๆของเขา หวางเซิ่งเฉียน

ตอนนี้ พอได้ข่าวว่าหวางเซิ่งเฉียนจะกลับมาแล้ว เจ้าบ้านตระกูลหวางที่เป็นคนเย่อหยิ่งจองหองมาตลอด ถึงกับนำพาผู้บริหารระดับสูงของตระกูลหวางทั้งหมด มารอรับอยู่ที่นี่เป็นเวลานานหนึ่งชั่วโมงแล้ว

นี่เป็นเกียรติยศสูงส่งระดับไหนกันเชียว！

ผู้คนทั้งหมดของตระกูลหวาง ยังไม่เคยมีใครที่ได้รับเกียรติที่พิเศษเช่นนี้มาก่อนเลย

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อย้อนดูประวัติศาสตร์ของตระกูลหวางแล้ว ก็มีแต่หวางเซิ่งเฉียนเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้รับเกียรติพิเศษสุดเช่นนี้

ถึงแม้ว่าคนจำนวนมากมายในที่นี้ ต่างก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจก็จริง แต่ว่า กลับไม่มีใครกล้าลุกขึ้นมา แล้วตั้งข้อสงสัยในการตัดสินใจของหวางจิงหลงเลย

ในที่สุด พ่อบ้านก็นำชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาท่าทางดูดีคนหนึ่ง เดินเข้ามาจากข้างนอก

หน้าตาของชายหนุ่มคนนี้ค่อนข้างเยือกเย็น รูปร่างหน้าตาไม่ค่อยเหมือนหวางโส่วหลี่เท่าไหร่นัก แต่ว่ากลับละม้ายคล้ายคลึงกับหวางจิงหลงเสียอีก

โดยเฉพาะอุปนิสัยเยือกเย็นที่ซ่อนเล้นอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่ม เหมือนกับหวางจิงหลงมากทีเดียว

อาจไม่แน่ นี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่หวางจิงหลงปฏิบัติต่อเขาเป็นพิเศษเช่นนี้

“สวัสดีครับคุณปู่!”

หวางเซิ่งเฉียนเดินเข้ามาถึงกลางห้องโถงใหญ่ แล้วโค้งคำนับหวางจิงหลง

“ลูกเฉียน ในที่สุดนายก็กลับมาแล้ว!” บนใบหน้าของจิงหลงแสดงรอยยิ้มที่เห็นได้ยากออกมา หมือนกับว่าในที่สุดก็ได้ปลดปล่อยภาระที่หนักอึ้งทั้งหมดออกมา

หวางเซิ่งเฉียนก็โค้งคำนับหวางโส่วหลี่ แล้วพูดว่า “คุณพ่อครับ ผมกลับมาแล้วครับ!”

“ดี กลับมาก็ดีแล้ว!” หวางโส่วหลี่ก็พยักหน้ายิ้มเล็กน้อย

“พ่อกับพวกผู้อาวุโสทั้งหลายในที่นี้ ต่างก็มารอลูกตั้งนานแล้วล่ะ”

หวางเซิ่งเฉียนยิ้มเล็กน้อย กลับยกมือทำความเคารพให้กับผู้คนทั้งหลาย แล้วพูดว่า: “ต้องให้ผู้อาวุโสทั้งหลายรอนานแล้ว เป็นความผิดของผมเองครับ!”

การแสดงมารยาทเช่นนี้ของหวางเซิ่งเฉียน ไม่ค่อยมีสัมมาคารวะไปหน่อย

แต่ว่า ทุกคนกลับไม่กล้าแสดงความไม่พอใจอะไรออกมา อีกทั้งยังยิ้มตอบด้วยมารยาทว่า “ไม่ลำบาก ไม่ลำบาก......”

หวางจิงหลงก็พูดว่า “เอาเถอะ ลูกเฉียนเพิ่งจะกลับมาถึง คงจะเหนื่อยแย่แล้ว ไปทานข้าวกันเถอะ!”

ในใจของผู้บริหารระดับสูงทั้งหลาย ในใจก็รู้สึกกระอักกระอ่วน

ผู้คนจำนวนมากมายขนาดนั้นมารอนานเป็นชั่วโมง ก็เพื่อต้อนรับหวางเซิ่งเฉียน

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นอัจฉริยะของตระกูลหวางก็จริง แต่ยังไงก็ยังเป็นเด็กรุ่นหลังคนหนึ่ง

เจ้าบ้านทำเช่นนี้ ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย!

แต่ว่า ถึงจะไม่ค่อยพอใจยังไง ก็ไม่มีใครสักคนที่กล้ายืนขึ้นมาพูดอะไรบ้าง อำนาจบารมีของหวางจิงหลงนั้น คนทั้งตระกูลหวางไม่มีใครกล้าที่จะไปล่วงเกินเลย

หวางจิงหลงเดินนำหน้าพาผู้คนตระกูลหวางทั้งหลาย มุ่งหน้าไปยังห้องอาหาร

หวางเจ๋อเดินตามหลังผู้คนอย่างเงียบๆ มองไปยังหวางเซิ่งเฉียนที่เดินเคียงข้างหวางจิงหลง สีหน้าค่อนข้างสะเทือนใจเล็กน้อย

“เกรงว่าตระกูลหวางคงจะเข้าสู่กาลเวลาแห่งความวุ่นวายเสียแล้ว!”

เหตุผลที่หวางเซิ่งเฉียนมีฐานะที่สูงส่งในตระกูลหวางนั้น ไม่เพียงแต่เป็นเพราะว่าเขาเป็นอัจฉริยะของตระกูลหวางเท่านั้น สิ่งสำคัญที่สุดก็คือเบื้องหลังของเขามีอำนาจอิทธิพลยิ่งใหญ่ของโลกบู๊โบราณคอยสนับสนุนอยู่

คราวนี้หวางเซิ่งเฉียนกลับมาจากการฝึกร่ำเรียนวิชาอย่างกะทันหันเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่ามีจุดประสงค์บางอย่างแอบแฝงอยู่ด้วย