จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 860

ขณะที่ทุกคนเดินเข้าไปหาหลินหยุน เพื่อจะช่วยหลินหยุนให้หลุดพ้นจากพันธนาการ

จู่ ๆ หลินหยุนได้ลืมตาขึ้นมา : “ไม่ต้องหรอก”

“พลังของทุกคน ไม่สามารถทำอะไรค่ายกลนี้ได้หรอก”

หานหลิงเอ๋อเอ่ยพูดด้วยความเป็นห่วง : “แล้วจะทำยังไงดี?”

หลินหยุนเอ่ยพูดอย่างเรียบ ๆ : “ทุกคนถอยออกไป ถึงแม้ค่ายกลนี้แข็งแกร่ง แต่ก็กักขังฉันไว้ไม่ได้หรอก”

“นายมีวิธีงั้นเหรอ!” หานหลิงเอ๋อดีใจมาก : “งั้นก็เยี่ยมไปเลย!”

“ทุกคนถอยหลังออกไป!”

ทุกคนถอยไปหลบอยู่ที่ขอบค่ายกลทันที จนถึงที่กั้นของค่ายกล ทุกคนถึงได้หยุดลง

หลินหยุนมองไปที่ธนูพิฆาตปราณทิพย์ที่ยังคงสั่นไหวไม่หยุด แล้วเอ่ยพูดอย่างเรียบ ๆ : “ก่อนที่ฉันจะเป็นอิสระ ต้องกำจัดอันตรายนั่นทิ้งไปเสียก่อน”

แววตาของหลินหยุนมีประกายขึ้นมา แล้วส่งพลังทิพย์ไปยังตราผนึกทิพย์อีกครัง

ถึงแม้เขาถูกค่ายกลเก้าสร้อยตวัดมังกรกักขังอยู่ แต่หลินหยุนกลับไม่หยุดใช้ตราผนึกทิพย์

ตอนนี้ อาตมันเครื่องรางที่อยู่ในธนูพิฆาตปราณทิพย์ ได้เสื่อมกำลังลงแล้ว

ตราผนึกทิพย์หลังจากที่ได้พลังทิพย์อันแกร่งกล้าของหลินหยุนมาเสริมแล้ว ในที่สุดก็สามารถเอาชนะธนูพิฆาตปราณทิพย์ได้

ธนูพิฆาตปราณทิพย์ไม่ขยับอีกแล้ว เสียงร่วงหล่นลงพื้นดังขึ้น

อาตมันเครื่องรางได้ถูกผนึก เครื่องรางทิพย์ไม่มีเจ้าของอีกต่อไปแล้ว

ที่ฐานค่ายกล หญิงชุดดำตกใจ : “แย่แล้ว ฉันถูกตัดขาดกับอาตมันเครื่องรางที่อยู่ในธนูพิฆาตปราณทิพย์แล้ว!”

ชายชราเอ่ยพูดอย่างตกใจ : “เป็นไปได้ยังไง! เขาถูกค่ายกลตวัดมังกรกักขังอยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้กำจัดธนูพิฆาตปราณทิพย์ได้!”

“ฉันเคยบอกแล้วไง ว่าอย่าดูถูกเขาเด็ดขาด!”

“ตอนนี้ท่านเชื่อหรือยังล่ะ!” หญิงชุดดำมองไปที่ชายชรา แล้วเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา

ชายชราสีหน้าถมึงทึง ยื่นมือเอาไข่มุกสีดำปนแดงเม็ดหนึ่งออกมา : “มุกดูดเลือดครับ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะสามารถหลุดพ้นจากค่ายกลได้!”

“แต่ว่า ต่อให้เขาสามารถหลุดพ้นได้ พลังก็ต้องเสื่อมถอยลงไปแน่ ยังไงก็ไม่สามารถต้านทานมุกดูดเลือดได้”

ในค่ายกล หลินหยุนกวาดตามองไปยังโซ่ที่อยู่บนร่างตัวเอง

“ค่ายกลนี้มีวิธีการอยู่ ไม่เพียงแต่สามารถกักขังร่างกายไว้ได้เท่านั้น มันยังสามารถกักขังพลังทิพย์ไว้ได้บางส่วนอีกด้วย”

“แต่ว่า แกสามารถกักขังอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ได้ไหม?”

“ร่างธรรมกายแน่นิ่งดั่งขุนเขา!”

จู่ ๆ หลินหยุนได้พนมมือ แล้วมีแสงสีทองเรืองรองออกมาจากร่างกายเขา

ราวกับมีดวงอาทิตย์ดวงน้อยระเบิดออกมาจากในร่างกายของหลินหยุน ส่องสว่างจนเว่ยซิวหมิงและคนอื่น ๆ ไม่กล้าลืมตา

ร่างของหลินหยุนจู่ ๆ ก็ขยายใหญ่ขึ้น แสงสีทองทั่วตัวได้ส่องสว่างอย่างยิ่งใหญ่ เหมือนกับพระพุทธรูปสีทององค์ใหญ่ ตั้งตระหง่านอยู่ระหว่างฟ้าดิน

โซ่ทั้งเก้าเส้นนั้น ก็ขยายใหญ่ตามไปด้วย ยังคงมัดร่างใหญ่ราวกับพระพุทธใหญ่สีทองนั่นเอาไว้ ดูเหมือนไม่สนว่าพระพุทธรูปนั้นจะสูงใหญ่เพียงใด มันก็จะใหญ่ตามไปด้วย

เหมือนกับว่า โซ่พวกนั้น เป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย คอยดูดซับสารอาหารจากร่างกาย แล้วเติบโตไปพร้อมกับร่างกาย

ตอนที่พระพุทธรูปใหญ่องค์นั้นสูงขึ้นสามสิบกว่าเมตร ก็ได้หยุดขยายตัวกะทันหัน

จากนั้น ได้มีร่างหนึ่งเดินออกมาจากร่างธรรมกาย ซึ่งร่างนั้นคือหลินหยุนนั่นเอง

ร่างธรรมกายไม่ได้ถูกทำลาย ส่วนร่างจริงก็สามารถออกมาได้

ร่างธรรมกายแน่นิ่งดั่งขุนเขา แม้ไม่ใช่วิชาขั้นสุดยอด แต่ก็ถือว่าเป็นวิชาระดับสูง

“สุดท้ายแล้วค่ายกลตวัดมังกร กักขังได้แค่ร่างของมังกร แต่กลับกักขังอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ของผู้บำเพ็ญเซียนไว้ไม่ได้”

“ต่อไป ควรต้องคิดว่าจะทำลายค่ายกลตวัดมังกรนี้ไปได้ยังไง!”

หลินหยุนเดินออกมา ยืนอยู่ตรงหน้าร่างธรรมกาย มองไปยังร่างธรรมกายที่ถูกโซ่มัดตัวอยู่ ด้วยสีหน้านิ่งเฉย

หานหลิงเอ๋อเห็นร่างของหลินหยุน ก็ร้องเรียกด้วยความดีใจ : “หลินหยุน นายไม่เป็นอะไรแล้วเหรอ?”

“อืม” หลินหยุนไม่ได้หันกลับไปมอง ได้แต่ตอบกลับอย่างเรียบเฉย

ตอนนี้ หลินหยุนกำลังครุ่นคิดว่าจะทำลายค่ายกลนี้ยังไง

หานหลิงเอ๋อไม่ได้รบกวนเขา ได้แต่ยืนมองหลินหยุนอยู่ข้าง ๆ อย่างสงบ

หลินหยุนกวาดตามองไปรอบ ๆ เพื่อหารากฐานของค่ายกลนี้

“ในเมื่อเป็นค่ายกลตวัดมังกร พลังทิพย์ที่ใช้ไปมีมากมายนับไม่ถ้วน แสดงว่าต้องมีต้นกำเนิดของพลังอย่างแน่นอน”

“ขอแค่หาต้นกำเนิดของพลังค่ายกลนี้เจอ ก็สามารถทำลายค่ายกลนี้ได้”

“แต่ว่า ค่ายกลตวัดมังกรนี้ ได้รวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับสภาพแวดล้อมธรรมชาติโดยรอบ หากต้องหาศูนย์ค่ายกล คงไม่ง่ายดายนัก”