จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 897

ผลที่ได้รับดีกว่าที่หลินหยุนคาดการณ์เอาไว้

ป่ายหลี่หลงเซิ่งที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดนั้น ไม่สามารถแบกรับความพ่ายแพ้อย่างนี้ได้

ยิ่งไปกว่านั้น หลินหยุนตั้งใจที่จะโจมตีจิตใจของเขาด้วย ทำให้ป่ายหลี่หลงเซิ่งเกือบจะเสียสติไปเลย

ป่ายหลี่เถ่เป็นคนแรกที่สัมผัสได้ว่าลูกชายตัวเองผิดปกติ เขาใช้พลังชี่ตะโกนออกมาอย่างเย็นชา:"พอได้แล้ว!"

สายตาของป่ายหลี่หลงเซิ่งเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ผ่านไปสักพัก เขาก็ค่อยๆได้สติคืนมา

"คุณพ่อ ฉันพ่ายแพ้แล้วใช่ไหม?"ป่ายหลี่หลงเซิ่งพูดด้วยสีหน้าที่เหลือเชื่อ

ป่ายหลี่เถ่อยากจะด่าเขามากๆ แต่ในเวลานี้ เขารู้ตัวดี ป่ายหลี่หลงเซิ่งไม่สามารถทนต่อรับคำด่าได้อีก

ป่ายหลี่เถ่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน:"ไม่เป็นไร ความพ่ายแพ้นั้นเป็นเรื่องปกติ โลกกลั่นยามีคนที่มีความสามารถมากมายซ่อนอยู่ แม้แต่ฉันก็ไม่กล้าพูดว่าสามารถเอาชนะได้ทุกคน คุณแพ้ก็เป็นเรื่องปกติ"

ป่ายหลี่หลงเซิ่งพูดพึมพำ:"ใช่จริงๆเหรอ? แต่ตอนนั้นฉันใกล้จะเอาชนะได้แล้ว! ทำไมถึงพ่ายแพ้ได้ละ?"

"เขาโกง เขาต้องโกงแน่นอน!"ป่ายหลี่หลงเซิ่งชี้หน้าหลินหยุนและตะโกนด้วยความโกรธ

ป่ายหลี่เถ่พูดอย่างเย็นชา:"พอได้แล้ว แพ้ก็คือแพ้ คนของสำนักยาตัน มีใครไม่เคยแพ้บ้าง!"

"จากนี้ไปกลับไปฝึกฝนให้เยอะๆ ถ้าเรียนสำเร็จค่อยไปเอาชนะเขา อย่าตะโกนแบบนี้อีก!"

ป่ายหลี่หลงเซิ่งโดนป่ายหลี่เถ่ด่า ทำให้เขาไม่กล้าพูดอะไรอีก เขามองหน้าหลินหยุนด้วยสายตาที่โกรธ และเดินลงจากเวทีด้วยความไม่เต็มใจ

หลินหยุนมองป่ายหลี่เถ่ที่มีสีหน้าที่เย็นชาและไม่พอใจ เขาเป็นเจ้าสำนักสำนักยาตัน เป็นชื่อเสียงมากๆในโลกกลั่นยา เป็นบุคคลอันดับหนึ่งของโลกกลั่นยา และทำให้หุบเขาเทพยาตกอับถึงขนาดนี้ คนอย่างป่ายหลี่เถ่ไม่ธรรมดาจริงๆ

หุบเขาเทพยาพ่ายแพ้ ก็เป็นเรื่องปกติ

ป่ายหลี่เถ่มองไปที่หลินหยุน สีหน้าของเขามีแต่ความเย็นชา แต่ดูไม่ออกว่าในใจของเขาคิดอะไรอยู่กันแน่

"คุณเก่งมากๆ!"

"มีความเก่งกาจด้านวิชาการกลั่นยา และมีกลอุบายที่เป็นเลิศ เกือบจะทำลายชีวิตของลูกชายฉัน!"

"จิตใจของคุณอำมหิตมากๆ!"

หลินหยุนรู้ตัวดีว่าป่ายหลี่เถ่มองออกว่าเขาต้องการทำลายชีวิตของป่ายหลี่หลงเซิ่ง อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ตั้งใจปกปิดอยู่แล้ว

หลินหยุนพูดเบาๆ:"เขาเป็นคนแส่หาเรื่องเอง"

"ตอนนี้ถึงเวลาที่คุณต้องรับคำท้าประลองแล้ว"หลินหยุนมองไปที่ป่ายหลี่เถ่ ค่อยๆกดดันทีละก้าวๆ

ป่ายหลี่เถ่หัวเราะอย่างเย็นชา:"คุณวางใจได้ ฉันรับคำท้าประลองอยู่แล้ว"

เมื่อพูดจบ ป่ายหลี่เถ่ก็หั่นหลังและเดินกลับไปที่โต๊ะผู้ตัดสินทันที

ป่ายหลี่เถ่มองหน้าผู้ตัดสินหลายๆคน และพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม:"หลังจากนี้ ฉันจะประลองกับหลินหยุน ใครจะมาเป็นผู้ตัดสิน?"

ผู้ตัดสินเหล่านั้นมองหน้ากัน แต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา

การเป็นผู้ตัดสินเรื่องนี้ ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลย

เพราะไม่มีใครอย่าล่วงเกินผิดใจกับสำนักยาตัน

ในเวลานี้ ผู้ตัดสินแซ่กู่ยืนขึ้น และพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม:"ฉันเป็นผู้ตัดสินเอง!"

ป่ายหลี่เถ่มองหน้าเขาอย่างจริงจัง เขาพยักหน้าและพูด:"ได้"

จากนั้นป่ายหลี่เถ่ก็หันหลัง และเดินไปด้านหน้าของหลินหยุนและห่างจากหลินหยุนเพียงสามเมตร

เขามองหน้าหลินหยุนและเผยรอยยิ้มที่เย็นชาออกมา:"เด็กหนุ่ม คุณแสดงได้ดีมากๆ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าวิชาการกลั่นยาที่แท้จริง วิชาของคุณมันก็ไร้ประโยชน์!"

"ฉันยอมรับคำท้าประลองของคุณ!"

"ฉันจะทำให้คุณรู้ อะไรคือวิชาการกลั่นยาที่แท้จริง!"

หลินหยุนพูดเบาๆ:"ฉันรออยู่"

ผู้ตัดสินแซ่กู่พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม:"ป่ายหลี่เถ่ ตอนนี้คุณคือคนที่โดนท้าประลอง ตามกฎระเบียบ คุณต้องยืนอยู่ข้างๆคนที่ท้าประลองคุณ!"

ป่ายหลี่เถ่ไม่ได้พูดอะไร เขาเดินลงไปทันที และยืนอยู่ข้างๆหลินหยุน

ผู้ตัดสินแซ่กู่พูดอีกครั้ง:"ตามกฎระเบียบ ผู้ท้าประลองมีสิทธิ์เลือกก่อน"

ผู้ตัดสินแซ่กู่มองไปที่หลินหยุน:"คุณสามารถเลือกได้ว่าจะประลองกลั่นยาตัวไหน?"

หลินหยุนพูดเบาๆ:"ไม่จำเป็น ให้เขาเป็นคนเลือก ไม่ว่าเขาจะเลือกโอสถตัวไหน ฉันก็โอเค"