จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 902

ได้ยินคำพูดของผู้อาวุโสจาง คนเหล่านั้นที่ยังพอมียางอายอยู่บ้าง ต่างอดไม่ได้ที่จะเอามือปิดหน้า

ไม่มีหน้าไปสู้ใครแล้ว!

คนธรรมดา ปรมาจารย์ชั้นยอดคนหนึ่ง กล้าพูดว่าตัวเองเป็นคนธรรมดา ยังไร้ยางอายได้มากกว่านี้ไหม?

สำนักยาตันในวันนี้ ถือว่าสูญเสียเกียรติไปหมดสิ้นแล้ว อับอายขายหน้าไปถึงบรรพบุรุษแล้ว

หลินหยุนไม่ได้สนใจเสียงร้องโวยวายของผู้อาวุโสจาง เขาลงมืออีกครั้ง ผู้อาวุโสจางไม่มีพลังต้านทานเลยแม้แต่น้อย เขาถูกหลินหยุนจับตัวไว้ เหมือนลูกไก่ตัวหนึ่งที่ถูกหยิบขึ้นมา

“แกกินโอสถของฉันเข้าไป ก็ต้องเอาชีวิตมาแลก”

น้ำเสียงของหลินหยุนเรียบเฉย แต่ว่า พลังอาฆาตที่แฝงอยู่ในคำพูดนั้น กลับทำให้ผู้คนกลัวจนตัวสั่น

ป่ายหลี่เถ่สีหน้าเปลี่ยนทันที แล้วตะโกนร้องอย่างตื่นตกใจ : “หยุดนะ!”

“หลินชางฉอง พวกเราเป็นคนของโลกบู๊โบราณ แกคิดจะให้โลกบู๊กับโลกบู๊โบราณเปิดศึกกันใช่ไหม!”

“ถ้าหากแกกล้าฆ่าผู้อาวุโสจาง ก็จะเป็นการสร้างความขัดแย้งระหว่างโลกบู๊โบราณกับโลกบู๊ แกจะถูกทั้งโลกบู๊โบราณต่อต้าน!”

หลินหยุนมองไปที่เขาอย่างนิ่งเฉย : “เมื่อกี้แกพูดเองไม่ใช่หรือไง ว่ากติกามีผู้แข็งแกร่งเป็นผู้กำหนด ตอนนี้ ฉันจะกำหนดกติกาเอง”

พูดจบ หลินหยุนได้บีบคอของผู้อาวุโสจางอย่างแรง

แกร๊ก!

ผู้อาวุโสจางตาย!

“หลินชางฉอง แกมันบ้าเกินไปแล้ว!” ป่ายหลี่เถ่มีสีหน้าเจ็บปวด ผู้อาวุโสจางเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเทพในอนาคตของสำนักยาตันเชียวนะ!

เดิมทีเขาคิดจะฮุบโอสถของหลินหยุนหนึ่งเม็ด คิดไม่ถึงว่า ฮุบโอสถไปไม่ได้ แล้วผู้อาวุโสจางยังต้องมาถูกฆ่าตายอีก

เสียเปล่าทั้งขึ้นทั้งล่องจริง ๆ

ป่ายหลี่เถ่ได้กำหมัดทำท่าคารวะต่อผู้คนที่อยู่ด้านล่าง แล้วพูดเสียงก้องกังวานว่า : “สหายแห่งโลกกลั่นยาทุกท่าน ทุกท่านได้เห็นชัดเจนแล้ว วันนี้ หลินชางฉองเป็นฝ่ายฆ่าผู้อาวุโสแห่งสำนักยาตันของข้าก่อน ได้สร้างความขัดแย้งระหว่างโลกบู๊โบราณกับโลกบู๊”

“ถ้าหากเหตุนี้ได้ส่งผลให้เกิดศึกระหว่างโลกบู๊โบราณกับโลกบู๊ เขาก็คือคนที่ผิดบาปมหันต์!”

ป่ายหลี่เถ่ตอนนี้ ได้สิ้นไร้ไม้ตอกแล้ว

ต่อให้หลินหยุนไม่ฆ่าผู้อาวุโสจาง ความขัดแย้งระหว่างโลกบู๊โบราณกับโลกบู๊ก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี ทุกคนต่างรู้ดีอยู่แก่ใจ

อีกอย่าง ตอนนี้ความขัดแย้งระหว่างโลกบู๊โบราณกับโลกบู๊ยังมีน้อยอยู่อีกเหรอ?

หลินหยุนรอให้ป่ายหลี่เถ่พูดจบ ถึงได้เอ่ยพูดอย่างนิ่งเฉย : “แกบอกว่าฉันสร้างความขัดแย้งระหว่างโลกบู๊โบราณกับโลกบู๊ งั้นฉันก็จะสร้างให้มันดุเดือดหน่อยแล้วกัน!”

พูดจบ หลินหยุนได้ชี้นิ้วออกมา บริเวณหัวใจของป่ายหลี่หลงเซิ่งก็ได้ถูกพลังทิพย์ทำลายจนเป็นรู

“ลูกชาย!” ป่ายหลี่เถ่ตะคอกเสียงออกมาด้วยความตื่นตกใจ แล้วแวบร่างไปโผล่ที่ข้างกายป่ายหลี่หลงเซิ่งทันที

ใบหน้าของป่ายหลี่หลงเซิ่งเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้สึกเพียงว่าสั่นไปทั่วทั้งร่างกาย แล้วก็ตกใจ

จากนั้น เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีก็ค่อย ๆ หายไป

“พ่อครับ ผม......จะตายแล้วใช่ไหม?”

“ไม่ ฉันยังไม่อยากตายนะ......หลินชางฉอง ฉัน ต่อให้ฉันกลายเป็นผี ฉันก็ไม่มีทางปล่อยแกไป!”

ป่ายหลี่หลงเซิ่ง ตายแล้ว!

ซูม่านม่านเอามือปิดปากเล็ก ๆ ของเธอด้วยความหวาดกลัว แล้วค่อย ๆ แอบถอยหลังเข้าไปอยู่ในกลุ่มคน

หลินหยุนมองไปที่ป่ายหลี่เถ่ ด้วยใบหน้าที่ยังคงนิ่งเฉยเช่นเคย

“ฉันคนนี้ เกลียดคนอื่นข่มขู่เป็นที่สุด ถ้าหากคนของโลกบู๊โบราณกล้ามาทำให้ฉันโกรธ งั้นฉันก็จะเอาเลือดล้างโลกบู๊โบราณ”

พูดจบ หลินหยุนได้กระแทกหมัดไปยังป่ายหลี่เถ่

ป่ายหลี่เถ่ตกใจมาก : “หลินชางฉอง แกคิดจะฆ่าให้หมดเลยหรือไง?”

“ฆ่าหมดแล้วจะทำไม? ตอนนี้ ฉันเป็นผู้แข็งแกร่ง นี่คือกติกาของฉัน” หลินหยุนเอ่ยพูดอย่างเรียบ ๆ สีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ

ในช่วงฉุกละหุกนั้น ป่ายหลี่เถ่ได้รีบโจมตีกลับไป

แม้ว่าเขาก็มีพลังระดับปรมาจารย์ชั้นยอด แต่ต่อหน้าหลินหยุนแล้ว พลังนั่นยังไม่เพียงพอ

หนึ่งหมัด ทำให้ป่ายหลี่เถ่บาดเจ็บสาหัส นอนอยู่ใต้เท้าหลินหยุนด้วยสภาพสะบักสะบอม

ป่ายหลี่เถ่นอนอยู่บนพื้น มองไปที่หลินหยุนด้วยสีหน้าหวาดกลัว : “นักบู๊แดนเทพ แข็งแกร่งจริง ๆ!”

“แต่ว่า สำนักยาตันของฉันไม่ได้พ่ายแพ้ต่อหุบเขาเทพยา แต่พ่ายแพ้ให้กับแก หลินชางฉอง!”

โม่จือมิ่งมองไปที่ซูม่านม่าน แล้วรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที : “นังสารเลว ตอนนั้นแกทรยศหักหลังหุบเขาเทพยา ตอนที่แกขโมยบันทึกเตากลั่นยาไป เคยคิดบ้างไหมว่าจะมีวันนี้?”

ซูม่านม่านรีบคุกเข่าตรงหน้าโม่จือมิ่ง แล้วทำหน้าตาน่าสงสาร : “อาจารย์อา ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้แล้วว่าผิด พ่อลูกตระกูลหลี่ ไม่ได้เห็นฉันเป็นคนเลยสักนิด ฉันเป็นเพียงที่ระบายความใคร่ของป่ายหลี่หลงเซิ่งเท่านั้น”

“หลายปีมานี้ ฉันนึกถึงหุบเขาเทพยาอยู่เสมอ ฉันรู้ว่าฉันทำผิดใหญ่หลวง แต่ว่า ฉันสำนึกแล้วจริง ๆ นะ หวังว่าอาจารย์อาจะให้อภัยฉัน!”

ซูม่านม่านร้องไห้เสียใจมาก ถึงแม้เป็นการแสดงด้วยส่วนหนึ่ง แต่อย่างน้อยก็มีความรู้สึกจริงปนอยู่ด้วย

โม่จือมิ่งกัดฟัน อยากพูดแรง ๆ อีกสักหน่อย แต่ว่า เห็นสภาพซูม่านม่านในตอนนี้ กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ

สุดท้าย โม่จือมิ่งได้แต่ถอนหายใจ : “ซูม่านม่าน หุบเขาเทพยาของฉันดูแลแกเป็นอย่างดี แต่แกกลับทรยศหักหลัง ขโมยบันทึกเตากลั่นยาที่เป็นสมบัติล้ำค่าของหุบเขาเทพยาไป”

“ตอนนี้ สองพ่อลูกตระกูลป่ายหลี่ตายไปหมดแล้ว แกเอาบันทึกเตากลั่นยาคืนมาซะ นับแต่นี้ไป บุญคุณและความแค้นระหว่างแกกับหุบเขาเทพยาถือว่าจบสิ้นกัน!”

ซูม่านม่านรีบก้มหัวแตะพื้น ขอบพระคุณโม่จือมิ่ง : “ขอบคุณอาจารย์อาที่ยกโทษให้ฉัน ฉันรู้ว่าสองพ่อลูกตระกูลป่ายหลี่เอาบันทึกเตากลั่นยาไปไว้ที่ไหน!”

“ฉันจะพาพวกท่านไปเอา!”

“ดี” โม่จือมิ่งมองไปที่หลินหยุน หลินหยุนพยักหน้าตอบรับ

ทั้งคู่ได้ตามซูม่านม่านออกไปจากลานประลอง

ทุกแห่งที่หลินหยุนเดินผ่าน ทุกคนต่างหลีกทางกว้าง ๆ ให้โดยอัตโนมัติ แล้วพากันก้มหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะมองหลินหยุน

นี่สิคือผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง

ตอนที่หลินหยุนเดินผ่านเจียงย่านหรง ได้หันกลับไปมองเธอแวบหนึ่ง แล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย

เจียงย่านหรงใจเต้นอย่างรุนแรง มือทั้งสองข้างไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหนดี

เมื่อรอให้หลินหยุนเดินพ้นไป นักกลั่นยาทุกคนที่อยู่ในลานประลอง ถึงค่อย ๆ ถอนหายใจกันออกมา

กรรมการแซ่กู่มีสีหน้าช็อกมาก : “อันดับหนึ่งในลำดับเทพ สมดังคำร่ำลือจริง ๆ!”

“ป่ายหลี่เถ่ คราวนี้ถือว่าเจอปัญหาเข้าแล้วล่ะ”

กรรมการที่หนวดเครายาวคนนั้น ได้หัวเราะแล้วเอ่ยพูด : “คนของตระกูลป่ายหลี่ ทำเรื่องชั่วช้ามามากมาย ตอนนี้ถือว่าได้รับผลกรรมแล้ว”

“หลินชางฉองคนนี้ ถือว่าได้คืนความสงบสุขให้กับโลกกลั่นยาของพวกเรา!”