จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 905

มือของหลินหยุน ไล่จากหน้าผากของหลินซื่อเฉิงลงมาด้านล่างเรื่อย ๆ จนมาถึงจุดตันเถียนของหลินซื่อเฉิง

“วิชาเพลงบู๊นี้ รุนแรงถึงเพียงนี้เลยเหรอ!”

ในแววตาของหลินหยุน มีความหนาวเหน็บเผยออกมา

หลินตงถิงที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง : “เป็นยังไงบ้าง?”

หลินหยุนตอบ : “ไม่เป็นไร ลุงออกไปก่อนเถอะ ผมจะรักษาบาดแผลให้คุณปู่!”

“ตกลง!” หลินตงถิงรู้ดี หลินหยุนไม่ใช่คนธรรมดา เรื่องมากมายของเขา จำเป็นต้องเก็บเป็นความลับ

“ถ้าหากต้องการให้ฉันช่วยอะไร ก็เรียกฉันนะ”

“อืม” หลินหยุนพยักหน้า

ตึง!

หลินตงถิงปิดประตูแล้วจากไป

หลินหยุนหยิบยาเสริมจิตออกมาหนึ่งเม็ด แล้วป้อนให้หลินซื่อเฉิงทาน

จากนั้น ใช้พลังทิพย์จากร่างกายของตัวเอง ซ่อมแซมเส้นลมปราณที่ได้รับความเสียหายของหลินซื่อเฉิง

ที่หลินซื่อเฉิงเป็นแบบนี้ ก็เพราะวิชาบู๊ของจางเฮยหู่รุนแรงเกินไป หลินซื่อเฉิงเลือดลมไม่เดิน เส้นลมปราณถูกปิด ไม่สามารถใช้วิชาฝึกบู๊ มารักษาอาการบาดเจ็บได้

หลินหยุนส่งพลังทิพย์ของตัวเองไปที่เส้นลมปราณของหลินซื่อเฉิงด้วยความระมัดระวัง

หลินหยุนพบว่า พลังของหลินซื่อเฉิง ได้อยู่ในระดับแดนพรสวรรค์สวรรค์สูงสุดแล้ว

“คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าพรสวรรค์ในการฝึกวิชาของคุณปู่ จะสูงถึงเพียงนี้”

“ช่างเหนือความคาดหมายของผมจริง ๆ”

การฝึกวิชาของหลินหยุนนั้นรวดเร็วมาก นั่นเป็นเพราะเขายังมีความทรงจำของเมื่อชาติก่อนที่เป็นกษัตริย์เซียนหลงเหลืออยู่ ชาตินี้ เลยเดินตามรอยกษัตริย์เซียนอีกครั้ง

แต่ว่า คุณปู่หลินซื่อเฉิง เป็นมือใหม่อย่างแท้จริง แต่กลับฝึกวิชาได้รวดเร็วถึงเพียงนี้

พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า คุณปู่หลินซื่อเฉิง มีพรสวรรค์ด้านการฝึกวิชาบู๊เต็ม ๆ

บาดแผลแค่นี้ ไม่ยากเกินไปสำหรับหลินหยุนอยู่แล้ว

ไม่นาน คุณปู่หลินซื่อเฉิงก็ฟื้นขึ้นมา

“เสี่ยวหยุน หลานมาแล้วเหรอ!” ใบหน้าของหลินซื่อเฉิง มีความดีใจเผยออกมา

“คุณปู่ครับ อย่าเพิ่งขยับตัว เดี๋ยวก็หายแล้วนะครับ” หลินหยุนเอ่ยพูดเสียงอ่อนโยน

“ก็ได้” หลินซื่อเฉิงยิ้มพลางตอบกลับ เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว กล้าหาญกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย

ไม่นาน หลินหยุนก็ได้ซ่อมแซมเส้นลมปราณในร่างกายหลินซื่อเฉิงที่ได้รับความเสียหายจนเสร็จ

“เสร็จแล้วครับ” หลินหยุนเอ่ย

หลินซื่อเฉิงขยับแขนเล็กน้อย จากนั้นก็กระโดดลงจากเตียงทันที แล้วกระแทกหมัดไปในอากาศ

“ดีมากจริง ๆ!”

หลินซื่อเฉิงยิ้มดีใจเป็นอย่างมาก

จากนั้น ได้มองไปที่หลินหยุน แล้วเอ่ยอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย : “เสี่ยวหยุน ปู่ไม่ได้เรื่องเลย ครั้งนี้ถ้าไม่ได้หลาน ปู่คงตายไปแล้ว”

หลินหยุนจึงเอ่ยถามขึ้นว่า : “คุณปู่ครับ ตกลงมันยังไงกันแน่? ใครทำร้ายปู่?”

หลินซื่อเฉิงรู้สึกละอายใจ : “เรื่องนี้ต้องโทษปู่ที่เรียนได้ไม่ดีพอ เดิมทีอยากหาใครสักคนมาฝึกฝน แต่คิดไม่ถึงว่าคนคนนั้นลงมือหนักขนาดนี้”

จากนั้น หลินซื่อเฉิงได้เล่าเรื่องให้หลินหยุนฟัง ว่าตัวเองไปหาคนฝึกฝนวิชาที่สำนักพยัคฆ์ แต่กลับถูกคนเข้าใจผิดว่ามาหาเรื่อง จากนั้นจึงถูกจางเฮยหู่ทำร้ายเข้า

หลังจากได้ฟังจบ หลินหยุนก็ยิ้มออกมา

“คุณปู่ครับ กติกาในโลกบู๊ ปู่ไปถึงหน้าประตูสำนักคนอื่นแล้วบอกว่าอยากฝึกวิชา ก็คือเป็นการไปหาเรื่องนั่นแหละ”

จากนั้น หลินหยุนได้อธิบายเรื่องที่ต้องระวังในโลกบู๊ให้หลินซื่อเฉิงฟัง

หลินซื่อเฉิงจึงได้ตาสว่างขึ้นมา

“ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง ถ้าหากหลานบอกปู่เร็วกว่านี้หน่อย ปู่คงไม่ต้องเสียเปรียบอย่างนี้หรอก!” หลินซื่อเฉิงยิ้มอย่างขมขื่น

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อยพลางเอ่ยพูด : “ไม่เป็นไรครับ ครั้งนี้คุณปู่ได้รับบาดเจ็บ ที่จริงก็ถือเป็นเรื่องที่โชคดีในความโชคร้าย”

หลินซื่อเฉิงเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจและสงสัย : “หมายความว่ายังไงเหรอ?”

หลินหยุนเอ่ย : “คุณฝึกฝนวิชาบู่ได้เร็วเกินไป พลังทิพย์ที่อยู่ภายในร่างกายยังไม่แข็งแกร่งพอ ครั้งนี้ได้รับบาดเจ็บ ทำให้พลังทิพย์ในตัวคุณปู่ แข็งแกร่งขึ้นมากแล้ว”

“มันดีต่อการฝึกวิชาของคุณปู่ในอนาคตเป็นอย่างมาก”

ครั้งนี้ คุณปู่หลินชำนาญทางเป็นอย่างดี ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ก็ได้พาหลินหยุนมายังหน้าประตูของสำนักพยัคฆ์อีกครั้ง

“ที่นี่เหรอครับ?” หลินหยุนเอ่ยถาม

หลินซื่อเฉิงพยักหน้า : “ใช่แล้ว ที่นี่แหละ ปู่ยังไม่รู้ว่าเลยว่าสำนักแห่งนี้มีชื่อว่าอะไร?”

หลินหยุนหมดคำพูดเลยทีเดียว มาท้าทายคนอื่นถึงหน้าประตูสำนักเขาคนเดียว แต่กลับไม่รู้ชื่อสำนักของเขา

คุณปู่คนนี้นี่ช่าง......

“ไปกันเถอะ อยากรู้ชื่อสำนักของพวกเขา งั้นก็ต้องไปถามดู”

หลินหยุนและหลินซื่อเฉิงเดินไปด้านหน้า

ด้านข้างพญาเสือแกะสลักตัวนั้น มีลูกศิษย์เฝ้าประตูสำนักยืนอยู่สองคน เมื่อเห็นหลินซื่อเฉิง ก็ตกใจทันที

“เป็นแกอีกแล้วเหรอ?”

“รีบไปแจ้งเจ้าสำนักเร็วเข้า บอกว่าตาแก่ที่มาหาเรื่องคนนั้นกลับมาอีกแล้ว!”

ลูกศิษย์อีกคนหนึ่งได้รีบวิ่งไปด้านในเพื่อแจ้งเจ้าสำนัก

ส่วนลูกศิษย์อีกคน ได้หลบอยู่ด้านหลังประตูสำนัก แล้วจ้องมองหลินซื่อเฉิงด้วยความระแวดระวัง

“คราวก่อนเจ้าสำนักพวกเราไว้ชีวิตแกไปครั้งหนึ่ง ทำไมแกยังกล้ากลับมาอีก!”

“แกไม่กลัวตายหรือไง!”

หลินซื่อเฉิงชี้ไปที่หลินหยุนแล้วเอ่ยพูด : “กลัว ต้องกลัวอยู่แล้ว ฉะนั้น ฉันเลยหาผู้ช่วยมาด้วยไงล่ะ!”

ลูกศิษย์คนนั้นมองไปที่หลินหยุน แล้วแสยะยิ้มอย่างดูถูก : “ผู้ช่วยคนนี้ที่แกหามา อายุน้อยเกินไปหน่อยมั้ง! แค่ไอ้หนุ่มอายุน้อยอย่างเขา จะไปมีประโยชน์อะไร? พลังของเขา น่าจะยังไม่ถึงระดับพรสวรรค์หรอกมั้ง?”

หลินซื่อเฉิงหัวเราะออกมา : “ไอ้หนุ่ม คนเราไม่อาจตัดสินได้ด้วยหน้าตา น้ำทะเลไม่อาจตวงวัดได้! นายอย่าเห็นว่าเขาอายุน้อย แล้วคิดว่าเขามีพลังต่ำต้อยสิ ถ้าหากนายกล้าดูถูกเขา นายจะเสียใจทีหลังนะ! อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนายล่ะ”

เจ้าหนุ่มคนนั้นยังคงไม่เชื่อ แล้วหัวเราะเสียงต่ำ ๆ พลางเอ่ยพูด : “ขู่ฉันเหรอ? คนที่อายุพอ ๆ กับฉัน อีกทั้งสัมผัสถึงชี่แท้ในตัวไม่ได้เลย จะไปมีความสามารถอะไร!”

ไม่นาน ลูกศิษย์คนที่เข้าไปแจ้งข่าวสาร ก็ได้กลับออกมาอีกครั้ง

จางเฮยหู่พาลูกน้องกลุ่มหนึ่งเดินตามออกมาติด ๆ

ทุกคน ได้ยืนตั้งท่าพร้อมสู้อยู่ตรงหน้าประตูสำนัก