จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 910

แม้ฉินเจียเฉียงจะน้ำนิ่งไหลลึก แต่ว่า เมื่อได้ยินดังนั้นก็ถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว

สายตาที่มองไปยังหลินหยุน เผยถึงความหม่นหมองขึ้นแวบหนึ่ง

หลินโร่สุ่ยรีบแก้ไขสถานการณ์: “คุณชายฉินอย่าได้โกรธไปเลย พี่ชายของฉันไม่คุ้นเคยที่จะจับมือ

ทักทายกับคนอื่นจริง ๆ ”

หลินโร่สุ่ยรู้อยู่แก่ใจดีว่า ปรมาจารย์หลินมีสถานะอะไร?

ผู้มีอิทธิพลอำนาจแห่งเมืองต่าง ๆ เหล่านั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าหลินหยุน ก็ยังไม่กล้าที่จะยื่นมือออกมา

เพื่อจับมือทักทายกับเขาเลย

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเพื่อนนักเรียนของเธอคนนี้หรอก

ช่วยหลินหยุนแก้ไขสถานการณ์ ก็เพียงเพราะไม่ต้องการให้เพื่อนนักเรียนของเธอทั้งสองคนต้อง

เสียหน้า

จางจื่อยี่สีหน้าท่าทางย่ำแย่ โดยสายตาที่มองไปยังหลินหยุนนั้น แฝงไปด้วยความแค้นเคือง

หากหลินโร่สุ่ยไม่อยู่ที่นี่ คาดว่าจางจื่อยี่คงจะแสดงอาการไม่พอใจขึ้นมาแน่นอน

สีหน้าของฉินเจียเฉียงกลับคืนเป็นปกติอีกครั้งอย่างรวดเร็ว มองไปที่หลินโร่สุ่ยและพูดว่า: “พูดแบบนี้ ก็หมายความว่าฉันล่วงละเมิดไปเอง”

หลินโร่สุ่ยส่งแววตาที่แสดงถึงความขอโทษให้กับฉินเจียเฉียง

“พวกเราเข้าไปด้านในกันก่อนนะ”

สถานการณ์ค่อนข้างอึดอัด ซึ่งหลินโร่สุ่ยไม่อยากที่จะพบเจอกับสองคนนี้อีก

“ตกลง” ท่าทางของฉินเจียเฉียง ก็ไม่เห็นถึงความผิดแปลกอะไร

จางจื่อยี่ที่อยู่ด้านข้างเขานั้น กลับมองไปยังหลินหยุนด้วยสายตา ที่แฝงไปด้วยความเย็นชา

หลังจากที่หลินหยุนกับหลินโร่สุ่ยเข้าไปด้านในโรงแรมแล้ว

หลินหยุนได้ยินจางจื่อยี่ที่อยู่ด้านหลังพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า: “คุณชายฉิน ไอ้หนุ่มนี้ช่างไร้มารยาท

ยิ่งนัก คิดไม่ถึงว่านายจะสามารถอดทนได้? ”

ฉินเจียเฉียงหัวเราะเหอะเหอะและพูดว่า: “ทุกคนต่างก็มีความเคยชินของตนเอง ไม่เห็นแปลก

อะไร”

หลินหยุนแอบพูดในใจว่า: “คุณชายฉินผู้นี้ช่างเป็นคนที่น้ำนิ่งไหลลึกมากจริง ๆ”

งานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนนักเรียนของหลินโร่สุ่ยในครั้งนี้ จัดขึ้นที่ชั้นสาม

โดยเพื่อนนักเรียนของหลินโร่สุ่ยได้เหมาทั้งชั้นสามเอาไว้หมดแล้ว

แสดงให้เห็นว่า เพื่อนนักเรียนของหลินโร่สุ่ยคนนี้ มีชาติตระกูลที่ไม่ธรรมดา

หลินหยุนเดินตามหลินโร่สุ่ย โดยมีพนักงานหญิงสาวสวยคนหนึ่งนำทาง มาถึงชั้นสาม

ที่ประตูเข้าออกของชั้นสาม มีป้ายหนึ่งแผ่นตั้งอยู่ ด้านบนเขียนว่า: “สุขสันต์วันเกิดฉู่หมิงเฟิย! ”

เมื่อหลินโร่สุ่ยปรากฏตัวขึ้นที่ห้องโถงชั้นสาม เดิมทีห้องโถงที่เสียงดังวุ่นวาย ก็สงบเงียบลงทันที

ด้านในนั้นต่างก็เป็นพวกเด็กหนุ่มหญิงสาว ซึ่งเกือบทุกคนเมื่อเห็นหลินโร่สุ่ยแล้ว ต่างก็แสดง

ท่าทางตกตะลึงขึ้น

สายตาของพวกผู้ชายเหล่านั้น เผยให้เห็นถึงความเร่าร้อน

สายตาของพวกผู้หญิงเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา โกรธเคืองพ่อแม่ของตนเองว่าทำไมถึงให้

กำเนิดตนเองออกมาอัปลักษณ์เช่นนี้

หญิงสาวคนหนึ่งที่บนใบหน้าอ้วนกลมมีสิวขึ้นเล็กน้อยนั้น ได้อ้าแขนและวิ่งตรงเข้ามาหาหลินโร่สุ่ย: “โร่สุ่ย วันนี้เธอสวยงามมากเลย! ”

“รีบเข้ามา ให้พี่สาวกอดหน่อยสิ! ”

หลินโร่สุ่ยเองก็เข้าไปหาอย่างเป็นกันเอง และโอบกอดกับผู้หญิงอ้วนคนนั้น

“ซีเฟิน เธออ้วนขึ้นอีกแล้ว ครั้งก่อนเธอบอกว่าจะลดความอ้วนไม่ใช่เหรอ? ” หลินโร่สุ่ยพูดขึ้นด้วย

ท่าทางรังเกียจ

ผู้หญิงอ้วนที่ชื่อหลิ่วซีเฟินนี้ คือเพื่อนรักของหลินโร่สุ่ยในจำนวนเพียงไม่กี่คน ทั้งสองคนเมื่ออยู่

ด้วยกัน มีอะไรก็พูดกันตรง ๆ แม้จะเปิดเผยเรื่องน่าอับอายของกันและกัน ก็ไม่มีการโกรธเคือง

หลิ่วซีเฟินถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม: “โธ่ ฉันก็ลดความอ้วนอยู่ทุกวัน แต่ว่าหากกินไม่อิ่มแล้วจะ

เอาแรงที่ไหนไปลดความอ้วนกันล่ะ! ”

“ผลที่ออกมาก็คือ ลดความอ้วนหนึ่งเดือน แต่กลับอ้วนขึ้นอีกหลายกิโล! ”

หลินโร่สุ่ยยิ้มและพูดว่า: “อย่างนั้นก็ช่างมัน เธอไม่ต้องลดความอ้วนอีกแล้ว ที่จริงฉันคิดว่าแบบนี้

ก็ดีอยู่แล้ว ดูร่าเริงเบิกบานดี! ”

หลิ่วซีเฟินพูดขึ้นอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องว่า: “ที่จริงแล้วฉันเองก็คิดแบบนี้เช่นกัน”

“ถึงอย่างไรหากมีหน้าตาที่สวยงาม ก็แค่ให้คนอื่นมองดูเท่านั้น ตัวเองมองไม่เห็นสักหน่อย ซึ่งเพราะเหตุนี้ถึงห้ามที่จะทำให้ตัวเองต้องลำบาก”

หลินโร่สุ่ยไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

คำพูดนี้ช่างมีเหตุมีผลเหลือเกิน

แม้แต่หลินหยุนที่อยู่ด้านหลัง เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็อดหัวเราะไม่ได้

หลิ่วซีเฟินมองไปที่หลินหยุน และกระซิบถามขึ้นว่า: “โร่สุ่ย เธอไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไรกัน? ”

หลินโร่สุ่ยทราบดีว่าเธอคงเข้าใจผิดแล้ว: “ที่ไหนกันล่ะ นี่คือพี่ชายลูกผู้พี่ของฉัน ชื่อว่าหลินหยุน”