ที่อูซูตระกูลหลิน
ช่วงหัวค่ำ หลินหยุนที่กำลังบำเพ็ญฝึกฝนอยู่ในห้อง ก็พลันลืมตาขึ้น
เสียงฝีเท้าที่ดังห่างออกไปหลายสิบเมตร เขาก็ฟังออกได้ว่า นั่นคือของเสียงฝีเท้าของหลินโร่สุ่ย
คิดถึงภาพที่ร่าเริงมีชีวิตชีวาของหลินโร่สุ่ยแล้ว หลินหยุนก็มีรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก
“ชาติที่แล้ว ไม่ว่าคนตระกูลหลินจะดูหมิ่นฉันอย่างไร แต่น้องโร่สุ่ยก็ยังปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็น
ญาติพี่น้องเสมอมา ในชาตินี้ ฉันควรจะต้องพยายามทำให้เธอมีความสุขมากที่สุด! ”
ไม่นาน เสียงของหลินโร่สุ่ย ก็ดังขึ้นที่หน้าประตูแล้ว
“พี่หลินหยุน คุณอยู่ไหม? ”
“เข้ามาสิ! ” หลินหยุนพูดขึ้น
ประตูห้องเปิดออก หลินโร่สุ่ยที่แต่งตัวสวยใส ในทรงผมหางม้ายาว ก็ได้เดินย่องเข้ามาด้านใน
หลินหยุนยิ้มและพูดว่า: “เป็นอะไร? ทำอย่างกับเป็นโจรไปได้! ”
หลินโร่สุ่ยรีบทำท่าทางไม่ให้พูดออกเสียงกับหลินหยุน: “เบา ๆ ลงหน่อย อย่าได้ให้คุณลุงทราบ
เด็ดขาด เพราะเขาไม่ให้ฉันมารบกวนคุณ”
หลินหยุนแอบยิ้มมุมปาก ดูเหมือนว่า หลินตงถิงจะปฏิบัติกับเขาในแบบแขกผู้มีเกียรติระดับสูง
จริง ๆ ด้วย ถึงขนาดห้ามไม่ให้หลินโร่สุ่ยเข้ามารบกวน
มิน่าล่ะที่นานขนาดนี้แล้ว ก็ยังไม่มีใครมาหาฉัน
“มาหาฉันมีธุระอะไรเหรอ? ” หลินหยุนถามขึ้น
หลินโร่สุ่ยนั่งลง จากนั้นก็รินน้ำชา ดื่มคำหนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นอย่างเกินจริงว่า: “ฮึ พี่หลินหยุน คุณไม่รู้หรอกว่า ตอนนี้หากต้องการที่จะพบคุณสักครั้งนั้นมันยากขนาดไหน! ”
“พวกคุณลุงนั้น ก่อนหน้านี้ไม่เห็นว่าจะใส่ใจมากขนาดนี้เลย” !
หลินโร่สุ่ยพูดบ่นขึ้นด้วยความไม่พอใจ
หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย: “พอได้แล้ว เข้าเรื่องกันเถอะ! มาหาฉันมีธุระอะไร? ”
หลินโร่สุ่ยพูดขึ้นว่า: “พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเพื่อนนักเรียนของฉัน จะจัดงานเลี้ยงปาร์ตี้ขึ้น และก็ได้
เชิญฉันไปร่วมงานด้วย คุณไปร่วมงานกับฉันด้วยนะ”
“คุณได้เคยสัญญาเอาไว้แล้ว ห้ามผิดคำพูดเด็ดขาด! ”
หลินหยุนจำเรื่องนี้ได้ เกิดขึ้นตอนก่อนที่เขาจะพานายท่านไปที่สำนักพยัคฆ์
หลินโร่สุ่ยแกล้งทำท่าทางที่น่าสงสาร เหมือนกับกระต่ายน้อยสีขาวที่กังวลว่าจะถูกหมาป่าใหญ่กิน
พร้อมกับพูดขึ้นว่า: “คุณดูสิ ผู้หญิงที่สวยและน่ารักแบบฉันนี้ คงจะต้องเป็นที่ต้องตาต้องใจของ
ผู้ชายจำนวนมากอย่างแน่นอน หากคุณไม่ไปด้วยกับฉัน ฉันคงจะหวาดกลัวเป็นแน่! ”
หลินหยุนอดที่จะยิ้มไม่ได้ เพราะเขาเองก็จำได้ว่า หลินโร่สุ่ยเคยได้เรียนเทควันโดมาบ้างแล้ว อีกทั้งเป็นระดับที่ไม่ต่ำด้วย
โดยทั่วไปแล้วผู้ชายจำนวนสองสามคน คงจะไม่มีทางเอาชนะเธอได้แน่นอน
แต่ว่า เขาเองก็เป็นห่วงหลินโร่สุ่ยจริง ๆ เพราะว่าสถานที่จัดงานปาร์ตี้นั้น มักจะเกิดเรื่องขึ้นได้ง่าย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกวัยรุ่นผู้ชายผู้หญิงที่กำลังอยู่ในช่วงดื้อรั้น หากปล่อยให้หลินโร่สุ่ยไปเพียง
คนเดียว หลินหยุนเองก็คงไม่วางใจ
“ตกลง จะไปกันเมื่อไหร่? ” หลินหยุนตอบตกลงอย่างไม่ลังเล
หลินโร่สุ่ยลุกยืนขึ้นจากเก้าอี้ทันที และพูดขึ้นอย่างดีใจว่า: “คุณตกลงแล้วจริง ๆ นะ! ”
“ดีมากเลย! ”
หลินหยุนเบะปากพูดว่า: “ถึงกับต้องตื่นเต้นขนาดนี้เลยเหรอ? ”
หลินโร่สุ่ยพูดเสียงดังขึ้นว่า: “ตื่นเต้นแน่นอน คุณคงไม่รู้หรอกว่าตอนนี้คุณมีสถานะที่สูงศักดิ์
มากขนาดไหน! ”
“เมื่อคิดถึงว่าปรมาจารย์หลินได้ไปร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของเพื่อนนักเรียนด้วยกันกับฉัน เพียงแค่นี้ก็สามารถโอ้อวดต่อหน้าพวกพี่สาวได้นานเป็นปีแล้ว! ”
“ไม่ โอ้อวดได้สามปี โอ้อวดไปตลอดชีวิตเลย! ”
หลินหยุนเกือบลืมไปแล้วว่า ตอนนี้สถานะของเขาในตระกูลหลินนั้น ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก
จากหน้ามือเป็นหลังมือแล้ว
หลินหยุนในตอนนี้ ก็เหมือนกับดาราดัง ซึ่งหญิงสาวอายุน้อยอย่างหลินโร่สุ่ยนี้ ถ้าหากพบเจอกับ
ดาราดัง ก็คงจะตื่นเต้นดีใจมากอย่างแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้น ดาราดังคนนี้ยังเป็นผู้ที่เธอชื่นชมเลื่อมใสอย่างที่สุด และยังมีความใกล้ชิดสนิทสนม
กับเธออย่างมากด้วย
“พอได้แล้ว บอกมาเถอะว่าจะออกเดินทางกันเมื่อไร? ” หลินหยุนถามขึ้นด้วยความยิ้มแย้ม
หลินโร่สุ่ยพูดว่า: “พรุ่งนี้เช้าพวกเราก็ออกเดินทางกัน สถานที่ก็คือโรงแรมหนันเชียง เมืองหนันเชียง
ที่อยู่ใกล้กับอูซู! ”
“อืม” หลินหยุนพยักหน้า
ในคืนวันเดียวกันนั้น หลินหยุนก็ได้บอกกำหนดการเดินทางให้กับนายท่านหลินซื่อเฉิงทราบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...